28.2.17

Tichelaar

Onze voormalige columniste Ymkje Sinnema-Meindertsma uit Rotsterhaule op 26 september 2007 over de toenmalige  P.v.d.A-fractievoorzitter in de Tweede Kamer Jacques Tichelaar, die recent als Commissaris van de Koning in Drenthe in opspraak raakte door het toespelen van werkzaamheden aan een familielid.
Bij ons op het dorp woont ook een Tichelaar, ik heb geen kunde aan hem, maar ons buurvrouw wel en nevens haar zal het een fleurige man wezen. Zulks kan ik van de man in de Tweede Kamer niet zeggen, die kliemt er aanhoudend op los. Ik kan puurslecht over zulksoort van mensen en hoe een partij zo een sluikerd als fractievoorzitter kan kiezen gaat mij boven het verstand. Maar als het allenig daarover zou gaan, was het nog niet zo slim: Jappie (ik weiger zo een man uit Het Veen met een Franse naam aan te spreken, ons vader zei altijden doe maar gewoon dan doe je al nuiver genoeg,) Tichelaar denkt dat hij voor ons denken kan, maar daar is de plas krekt wat te klein voor, ik zou graag zelf stemmen willen, ik heb van een Oranjewoudmannetje geen verlaat.

Vrouw Ymkje Sinnema - Meindertsma, Rotsterhaule

Nieuw woord 4


Toen 41

Wonderlijk hoe het geheugen werkt, want ik weet waar de foto gemaakt is: bij hotel "De Witte Bergen" tussen Baarn en Laren en het was in de tijd dat ik voor de VARAGIDS werkte. Klaarblijkelijk werden er auto's getest, maar voor de VARAGIDS? Ik zie o.a. een Skoda, een Volkswagen, een Daf, een Hillman(?) en een Simca(?). De dame en de heren zijn de vertegenwoordigers van de diverse merken, op twee na:  vierde van rechts is Marinus Schroevers en tweede van rechts ben ik, maar wat het allemaal om het lijf had ben ik echt vergeten.

Nieuw woord 3


27.2.17

Nieuw Woord 2



1948 LX

Niet alleen van origine Britse "Spitfires"kwamen van Tsjechoslowakije naar Israël. Akciova Spolecnost Pro Prumsyl Letecky kortweg Avia, deeluitmakend van het  Skodaconcern bouwde tijdens de Tweede Wereldoorlog o.a Messerschmitt "109's" voor de Luftwaffe, zij het niet altijd met Daimler-Benzmotoren maar met Jumo 211F's (Junkermotoren), die in bommenwerpers werden gebruikt. Het zo ontstane toestel was de Avia S199, dat van de Tsjechen de bijnaam "Mezec" (Muilezel) kreeg. Het was niet een geweldig vliegend toestel, vooral opstijgen en landen zorgden voor problemen. De Avia's werden niet overgevlogen maar in kratten verpakt, in een Curtiss C-46 "Commando" geladen naar Israël gebracht en daar geassembleerd. Een van  de vijf piloten die de S199 vloog was de  latere president van Israël Ezer Weizman.

NIEUW WOORD


24.2.17

DENK


de knipoog van Kuzu

Campagne

Wilders kan toch rustig campagne voeren op Rottumeroog!

Toen 40

Veel van wat er op deze foto staat is verdwenen: het water tussen de Haagse Koningin Emmakade en Waldeck Pyrmontkade is jaren geleden gedempt en het grote gebouw op de achtergrond is in de jaren negentig afgebroken. In dat grote gebouw ging ik vanaf september 1953 naar school, het was de Rijkskweekschool voor Onderwijzers en Onderwijzeressen. Ongeveer de hele schoolbevolking staat te zwaaien, omdat een aantal leerlingen naar de Amsterdamse haven ging om een schip te adopteren, waar trouwens weinig van terecht gekomen is. Ik reed  met drs. P. van Houte mee in zijn Ford 15m. Van Houte, aardijkskundeleraar, dicteerde schriften vol, naast dat je zijn lesboeken diende aan te schaffen. In het eerste jaar eindigde de lesweek met alle leerlingen in de aula. We zongen onder leiding van de muziekleraar Van Hoek, het eerste lied dat ingestudeerd werd was Beethovens "Die Himmel rühmen des Ewigen Ehre, Ihr Schall pflanzt seinen namen fort". Ik kan de  baspartij van die eerste regels nog  steeds aardig zingen, maar zo fraai als het hier klinkt heeft het aan de Koningin Emmakade nooit geklonken. De foto hieronder toont een tentoonstelling over het Midden-Oosten in diezelfde aula,  links staat klasgenoot George Hack, rechts klasgenoot Wim Harland, ik sta achter in het midden voor een groot door mij geschilderd doek.

1948 LIX

Eind september 1948 kwamen vier gedemonteerde en in kratten verpakte North American P-51 "Mustangs"  in Israël aan. De P-51 was oorspronkelijk ontworpen en gebouwd volgens een Britse specificatie en vloog voor het eerst in october 1940, de eerste dienstvaardige "Mustangs" vlogen een jaar later. Oorspronkelijk uitgerust met een Allisonmotor werden latere types uitgerust met een door Packard in licentie vervaardigde Rolls-Royce Merlinmotor. In 1953 werden vijfentwintig P-51's door Israël overgenomen van de Zweedse luchtmacht, die door Zweedse piloten werden overgevlogen, twee jaar later kwam er nog een dozijn "Mustangs" uit Italië bij.

23.2.17

Toen 39

Zelf achter het stuur wagenziek worden is mij onbekend, maar zodra een ander in een anuto merkwaardige manoeuvres uithaalt, word ik misselijk,  toch is het mij in Zweden aan het stuur van een op alle wielen aangedreven en met een automatische versnellingsbak uitgeruste Scania gelukt bijna ziek uit de cabine te stappen. Ik reed door een bos, niet over een pad - maar alsof  het de gewoonste zaak van de wereld was - er dwars doorheen, heuvel op heuvel af, kortom dit was een fantastische - maar lichtelijk ziekmakende - auto. Ik was met een aantal andere Nederlandse journalisten onder leiding van het hoofd van de persafdeling van Scania in Zwolle Hans Lotman op bezoek in Södertälje, waar Vabis in 1891 begonnen was met de constructie van spoorwegwagons, om twintig jaar later samen te gaan met Scania  en daarna tot 1929, zij het met mondjesmaat, personenwagens te bouwen. Vanaf 1924 lag het accent achter op  de constructie van vrachwagens.  (Op beide foto's houdt Hans Lotman de deur open)

1948 LVIII

In 1948 moest Israël zijn luchtmacht  van de grond af opbouwen, dat was niet  simpel, want leverde een vliegtuigfabriek aan de nieuwe staat dan werd hij vervolgens geboycot door de Arabische wereld. Via een omweg bezat de Israelische luchtmacht vijfentwintig, verwaarloosde Taylorcraft "Austers", door de Britten als verkennings- en verbindingsvliegtuig gebruikt en in Israël weer dienstvaardig gemaakt.  Tsjechoslowakije bleek bereid niet alleen wapens, maar ook vliegtuigen te leveren, maar de eerste van de totaal vijftig Israelische "Spitfires" kwam niet uit dat land, het was een Egyptische jager die door machinegeweervuur werd neergehaald op het strand bij Tel Aviv en vervolgens met gebruikmaking van door de Britten op diverse vliegbases achtergelaten materiaal werd hersteld. De uit Tsjechoslowakije afkomstige "Spitfires" werden overgevlogen, ze werden daartoe van hun wapens ontdaan en voorzien van een extra benzinetank. De eerste vlucht van zes "Spitfires", begeleid door een Douglas C-54 "Skymaster", vond op 22 september 1948 plaats, uiteindelijk zouden maar drie toestellen Israël bereiken, één raakte bij een buiklanding - het onderstel werkte niet - in Joegoslavië onherstelbaar beschadigd, twee andere toestellen kregen boven Rhodos brandstofproblemen, moesten landen, waarop ze werden geïnterneerd. (Op de foto een model  van een Israelische "Spitfire Mk IX")

22.2.17

Toen 38

In 1992 organiseerde de VPRO een actie om de A-status in omroepland te bereiken, daartoe werden diverse activiteiten ontplooid. In Leeuwarden vond een concert plaats waarvoor een aantal musici uit Litouwen en Tsjechoslowakije werden gehaald, uit Praag kwamen het Pražský pouťový orchestr en Šlapeto, beide gespecialiseerd in grotestadsfolklore en dan met name die van Praag. Op  de foto interview ik de  aanvoerder van Šlapeto, Radan Dolejš.

1948 LVII

Een bommenwerper werd gewijzigd in een passagierstoestel, maar het gebeurde ook omgekeerd de Douglas DC3 werd de C-49 "Skytrain", die in  Europa "Dakota" ging heten, zo'n naamsverandering was trouwens niet  uniek, wat aan de  overzijde van de Atlantische Oceaan "Texan" genoemd werd heette hier "Harvard".  
Voor jagers was minder civiel emplooi te vinden, maar omdat overal na de oorlog weer een luchtmacht moest worden opgebouwd was bijvoorbeeld de Supermarine "Spitfire" in trek. Bovenstaande Mk IX met een Rolls-Royce Merlin 62 die 1565 pk leverde kwam op 21 mei 1948 in Nederlandse dienst en werd vijf jaar later daaruit ontslagen. Supermarine dateerde uit 1912 en veroverde faam door regelmatig mee te doen aan snelheidswedstrijden, de fabriek won vier keer de Schneider Cup. Supermarine was in 1928 overgenomen door Vickers  dat tien jaar later deel ging uitmaken van Vickers-Armstrong, toen vloog de  "Spitfire" al, want de eerste proefvlucht vond plaats in maart 1936. Er zijn zo'n vierentwintig varianten van het toestel gebouwd, de meeste met Merlinmotoren, maar een tweetal versies ook met Griffonmotoren, de diverse Mk's werden ingezet als jachtvliegtuig, maar ook als fotoverkenner en als jager-bommenwerper.

Rollen

Omdat geld moet rollen heeft het bestuur van de gemeente Goyse Meren besloten identieke verkeersborden om de tien meter te plaatsen.
(Una: "Mair opportunities tae piss against".)

21.2.17

SKI 6

Ja, wat? Want zo eenvoudig was het niet om te ontdekken wat er onder motorkap van de MG schuil ging, zodra Philip Hengst maar even de parkeerplaats van Skihotel “Hitzig und Brünstig” op dreigde te lopen, zoals vanmorgen, sloot Ernst van Stierum de motorkap van  zijn MG, dit keer nota bene met de oliepeilstok nog in de hand. Dat betekende dat Ernst van Stierum de motorkap weer moest openen. Philip Hengst slenterde weg, zijn blik strak gericht op de ramen van het skihotel, waarin Ernst van Stierum en zijn  MG gespiegeld te zien waren. Op het moment dat de motorkap openging zou hij op een holletje, net alsof hij iets vergeten was, terug lopen om een blik in het motorcompartiment van de MG te werpen. Jawel, de motorkap ging open, Philip Hengst draaide zich razendsnel om en holde naar de ingang van het hotel, waar de MG vlak voor geparkeerd stond, maar Ernst van Stierum zag hem aankomen en sloot, nog steeds met de peilstok in de  hand, de motorkap. “Die Van Stierum was toch een enorme oetlul”, dacht Philip, maar hij realiseerde zich ook dat hij iets anders moest bedenken om te weten te komen wat de MG voortbewoog. De gedachte dat Van Stierum een enorme oetlul was, was tevens Philip Hengst allerlaatste gedachte, want op het moment dat Ernst van Stierum opnieuw de peilstok in het motorblok van  de MG stak weerklonk een enorme knal die niet alleen de MG vernietigde maar  eveneens Skihotel Hitzig und Brünstig met alles dat zich binnen zijn muren ophield. Er ontstond een enorme chaos, zodat Kriminalkommissar Willy Vögeln, die het onderzoek naar de oorzaak ging leiden, voor een geweldige opgave stond. Uiteindelijk bleken slechts twee mensen de ramp te hebben overleefd: Henk-Jan de Kater, omdat hij stevig doorstappend op het moment van de ontploffing de besneeuwde alpenweide van een naburig dorp betrad en Gudrun von Dönsk, die het geluk had, op zoek naar bedwantsen, zich op het ogenblik van de ontploffing onder haar slaapstede te bevinden.

Toen 37

Ergens in het begin van de  jaren zeventig gingen fotograaf Ernst Niewenhuis en ik op pad om in het Gooi en de Utrechtse Heuvelrug een in de jaren dertig uitgezette toeristische fietsroute na te rijden. Zou dat na veertig  jaar lukken? Was er niet te veel veranderd en zouden we in de kortste keren niet het pad bijster raken? Dat bleek absoluut niet het geval, behalve in Amersfoort, dat fors had uitgebreid,  kwamen we met onze gedateerde plattegrond nergens in de problemen. Of het nu nog kan, kan ik u niet vertellen. De foto is genomen in de buurt van Baarn.

1948 LVI

Konden wegtransportbedrijven na de oorlog voor nieuwe vrachtwagens putten uit een dump voor een legervoertuig dat door een carrosseriefirma geciviliseerd werd, voor een luchtvaartmaatschappij lag dat anders en daar werd door vliegtuigfabrieken op ingespeeld, zo kwam de Britse fabrikant AVRO met bovenstaande civiele versie van zijn bekende bommenwerper "Lancaster", de "Lancastrian" en waarvan derig exemplaren naar de "British Overseas Airways Corporation" gingen voor de dienst tussen het Verenigd Koninkrijk en Australië. De "Lancaster" was op zijn beurt ontwikkeld uit de tweemotorige "Manchester", waarvan het prototype vloog in juli 1939, de ontwikkeling van de motoren voor het toestel duurde echter te lang en er werd besloten de geplande bommenwerper, die "Lancaster" ging heten, uit te rusten met vier Rolls-Royce Merlinmotoren. Aflevering aan de RAF begon begin 1942, in datzelfde jaar begon de productie in Canada. Er zijn vier basistypes van de "Lancaster": een versie met Merlin XX-motoren, een met Bristol Herculesmotoren, een met door Packard in licentie gebouwde Merlinmotoren  en de in Canada gebouwde versie eveneens met Packard Merlinmotoren. De "Lancastrian"  had vier Rolls-Royce Merlin XXIV V12 motoren. De maximumsnelheid was 472 km/u De bemanning van een "Lancaster" telde zeven man, de "Lancastrian" had een bemanning van vijf en kon negen passagiers meenemen. Niet alleen de "Lancaster"-bommenwerper kende een civiele versie, ook de Handley-Page "Halifax" werd tot passagiersvliegtuig verbouwd en in feite was deze gang van zaken: een bommenwerper wijzigen in een passagiersmachine, zij het op kleine schaal, al uitgeprobeerd in het neutrale Zweden, waar een vijftal Boeing B-17 "Fortress"-bommenwerpers - die gedwongen waren te landen - door SAAB werden verbouwd en dienst deden bij AB Aerotransport (A.B.A.) op de route naar Engeland.


SKI 5

Philip Hengst en Ernst van Stierum rookten allebei hetzelfde merk sigaretten, Camel blauw, maar dat was dan ook het enige wat ze gemeen haden. Philip reed een Triumph TR6 en Ernst een MG B en eigenaars van die Britse automerken verdragen elkaar niet.  Ernst mompelde wanneer hij Philip zag, maar wel zo duidelijk dat deze het hoorde: "Moffrikaanse kutkar", wat sloeg op het feit dat de Duitse firma Karmann iets van doen had gehad met het carrosserie-ontwerp. Hij had ook een paar keer opgeblazen Solex geroepen, hij noemde elke motorfiets een Solex en wist dat Triumph oorspronkelijk een motorfietsfabrikant was. Hij stond onder de motorkap van zijn MG gebogen en veegde net de olie van zijn peilstok toen Philip langs slenterde. "Wat had die klootzak in het vooronder? Dat was geen viercylinder B, maar iets veel groters. Iets enorms. Maar wat?"

20.2.17

AUTO

Landelijk projectmanager infrastructuur bij de Nationale  Politie Egbert-Jan van Hasselt vindt dat alle auto's dienen te worden uitgerust met een ademslot, een snelheidsbegrenzer, apparatuur die mailen appen achter het stuur onmogelijk maakt en vierkante wielen, zodat koddebeiers voortaan  rustig thuis hun  krantje kunnen lezen en eindelijk verlost zijn van vermoeiende werkzaamheden, zoals het controleren van weggebruikers.
Barend-Otto ter Vloot, Steenwijkerwold.

Toen 36

Foto, waarschijnlijk gemaakt door een straatfotograaf - verdwenen beroep - in Den Haag, tijdens de lunchpauze van de werknemers van de decoratieafdeling van V&D. Het zal in 1957 geweest zijn. De meesten op de foto zijn vakantiewerkers, maar Henk van den Plas, zittend rechts was door het warenhuis vastaangesteld. De namen weet ik, omdat ze achter op de foto staan nog, alhoewel dat  voor Piet van den Heuvel (1935-2004) , uiterst links niet nodig is. Ik heb hem na mijn vakantiewerk nog een paar  maal gesproken en wie in Den Haag goed oplet ziet hier en daar zijn schuilnaam NAPAKU op een muur staan. Wat er van Cokki Koster, P. Seegers en Gerard Hartog geworden is weet ik niet, zij  zaten destijds op de kunstacademie, ik zat op de kweekschool voor onderwijzers aan de Koningin Emmakade.

Ski 4

Frans-Frits en Frits-Frans waren al buiten en wachtten op de rest van de Scrotumpjes,voor vandaag stond een bergwandeling op het programma, waar de tweeling weinig trek in had. Ze vermaakten zich met het vervoegen van zelf verzonnen Duitse werkwoorden.

"Ferkelen", riep Frits-Frans, "ich ferkele, ich ferkelte, ich habe geferkelt". "Ik vind ich bin geferkelt mooier", zei Frans-Frits. "Schweinhund", zei Frits-Frans "Geert Wilders ist geschweinhund."  Op dat moment passeerde Henk-Jan de Kater, in leren korte broek en stevige bergstappers: "Pardon? Schweinhund?" Ik laat me door jullie niet uitschelden." "Nee, meneer dat doen we niet, wij zijn op zoek naar niet bestaande Duitse werkwoorden, schweinhund leek mij leuk, net als dirndlen", zei Frans-Frits en Frits-Frans vulde aan "Ich dirndle, ich dirndlde, ich habe gedirndld." "Ik vind ich bin gedirndld mooier", zei Frans-Frits. Henk-Jan bedacht zich een ogenblik en vulde aan met ich ameise, ich ameiste, ich habe geameist." "Prachtig", riep Frans-Frits,  "ich habe fick geameist." "Dat is onzin, het moet ich habe Ameisen gefickt zijn en dat bestaat al." "Maar niet in het Duits!"

Fantasie

De Amerikaanse firma Hubley maakte ooit een raceauto in twee varianten, een grote, waarbij via een krukassysteem op de asjes metalen vlammen uit de uitlaat sloegen en waarvan de originele versie inmiddels een paar duizend dollar waard is, zodat  er een goedgelijkende reproductie op de markt is gebracht, die de nijvere verzamelaar aardig in de war kan brengen, en een kleine die hierboven is afgebeeld. Natuurlijk is het autootje niet het model van een echte racewagen: een radiateur ontbreekt, vijf uitlaatpijpen aan iedere kant zou duiden op een V10-motor en de coureur zit op zo'n wonderlijke manier ingepakt achter het stuur dat hij nauwelijks over de motorkap kan kijken.

19.2.17

SPIJKENISSE 2

EN NEANDERTHAL OOK!

SPIJKENISSE



Nederland weer van ons

SKI 3

 
Gudrun von Dönsk kwam altijd uit Hodenfels am Schwiemler aangereisd, niet omdat ze daar woonachtig was - ze woonde immers in Münster - maar omdat haar broer daar woonde en dan was ze ook weer voor een jaar van hem af. Ze had sinds twee jaar het Duitse Geilenkirchen op aanraden van Alida Weidema - Tochtig verruild voor het Friese Donkerbroek en sprak sindsdien een aardig mondje Nederlands. Ze zei net tegen Philip Hengst dat ze buitengewoon gesteld was op reinheid, en zuiverheid. "Vanzelfsprekend", beaamde Philip, het kan in mijn  beleveniswereld  nergens schoon genoeg zijn." "Weet U wat ik zo schlim vind, bedwantsen, daar gruw ik zeer van". "Dat kan ik me levendig voorstellen." "Die beestjes vindt men in elk hotel en het zou mij niet verrassen dat ze ook tot hier in Oostenrijk zijn doorgedrongen en men kan er niets tegen maken. Het is schrikkelijk, vindt u ook niet, heer Hengst? " Nou, heer Hengst vond het ook, al had hij in zijn hele leven nog nooit een bedwants gezien. "Weet u wat ik altijd doe zodra ik weder heim ben?" Philip Hengst luisterde. "Ik was al mijn zaken, zelfs mijn onderwas, die ik niet eenmaal heb aangehad." "En dat helpt?' vroeg de Philip Hengst. "Zelfsverstandelijk", antwoordde Gudrun von Dönsk.
Het was hoofdzakelijk prietpraat in de hotellobby waarmee ze iedere ochtend de tijd vulden, wachtend op hun partners, de rest van de dag spraken de hotelgasten elkaar niet. Philip Hengst wachtte op zijn vriendin Elsbeth van de Hunkering en Gudrun von Dönsk en Hetty de Hond - van de Loops wachtten op Foekje Ruizinga en Alida Weidema - Tochtig. Laatst genoemd kwartet zou zich vervolgens, de lange latten over de schouder, naar de oefenpiste begeven waar skileraar Ulrich Stampfer hun nu al voor het zevende jaar de grondbeginselen van het skiën trachtte bij te brengen.  Philip wilde met Elsbeth een tochtje met de Triumph maken naar Hodensack am Bumsersee, er werd geen sneeuw verwacht, dus als het een beetje meezat, zouden ze zelfs open kunnen rijden.

1948 LV &Toen 35

Wonderlijk  dat in de in 1939 uitgbrachte en in 1948 beëindigde reeks Dinky Toys van Amerikaanse personenauto's zowel een Chevrolet als een Ford onbreken, per slot van rekening zijn dat  de meest verkochte merken. General Motors onder wiens paraplu Chevrolet viel (en valt) is in de reeks vertegenwoordigd met Buick en Oldsmobile en Ford met Lincoln, dus van een verbod om een miniatuur te vervaardigen kan geen sprake zijn. Tegenwoordig moeten er trouwens door iemand die een miniatuur Chevrolet, ook al  dateert die uit het grijze verleden, wil produceren reproductierechten worden betaald. Uit een plastic kitje bouwde ik toch een Ford V8, een Tudor, een tweedeurs, zelf reed ik ooit een Fordor, een vierdeurs, een auto waaraan ik op een of andere geen plezierige herinneringen bewaar, ook omdat, nadat ik hem verkocht had, problemen opdoken met de  nieuwe eigenaar, die zo slim was geweest de accu uit de auto te halen om hem op te laden en de accu vervolgens verkeerd om te monteren. Dat betekende een kapotte bobine en omdat de Ford weliswaar een zesvoltsaccu had, maar een 4,5 voltsbobine kostte het enige moeite om zo'n bobine te achterhalen.  Ik had natuurlijk  mijn  schouders kunnen ophalen en kunnen zeggen: "zoek 't zelf maar uit", maar uiteindelijk vond ik een 4,5 voltsbobine en reed de auto weer. De auto in kwestie, een Ford V8 De Luxe, dateert uit 1946, werd volgens het kentekenregister tien jaar later geïmporteerd en rijdt nog steeds. Carrosserieverschil tussen de Ford van 1940 en die van 1946 is er, behalve in het vooraanzicht, nauwelijks.

18.2.17

ús Abe?


Toen 34

Ik ben een radioman, al heb ik zo nu en dan iets voor de televisie gedaan. Ik werkte onder aanvoering van regisseur Frans Boelen en met Susanne Piët mee aan "Rood, Wit, Blauw", waar zowaar een fragment van bewaard gebleven is. De foto hierboven dateert uit een andere periode, ik denk dat ik toen meedeed aan het VARA-tv-programma Midweek. Regisseur Peter van Halm zit aan het stuur van de Renault 4 "Plein Air", naast hem zit producer Wampie Posno, naast mij zit de presentatrice van het programma, maar met de beste wil van de wereld kan ik me haar naam niet herinneren. 
Er was destijds, eind jaren zestig, geen Zwart-Pietendiscussie en dus speelde ik "hoofdpiet" ergens bij het laden van spoorweggoederenwagens met speelgoed op een perron in het  oosten des lands.
Verschijn je met je snufferd op de televisie dan word je meteen aangesproken, dat bleek een paar weken geleden toen ik in "Andere Tijden" geinterviewd werd. Inmiddels is dankzij dat programma een fragment uit "Achter het nieuws" opgedoken, waarin ik door Joop Daalmeijer en Els Bongers wordt ondervraagd.

SKI 2


Oorspronkelijk was de annex een paardenstal geweest.
Nu stond in het hoofdgebouw, de echte herberg, een kamer leeg. Maar ook daarvoor meldde zich een vaste gast, Georgette d' Enchaleur uit Lascif sur Sournois, een wat verlopen typetje, dat al te graag verkondigde dat ze van zeer oude Franse adel was en zich het liefst ophield in de nabijheid van Gudrun von Dönsk. Haar Duits was niet om aan te horen, maar ze wist alle andere gasten duidelijk te maken "das was in die Doitsche Sprache 'von', in die Franzoisische Sprache 'de' war und das darumme Frau von Dönsk und sieselbst sehre vornèhm und adlisch waren." De enige die haar op het oog een gewillig oor leende was Wietze van Rheu, maar madame of mademoiselle (de andere gasten waren het oneens over haar al dan niet huwelijkse staat) sloeg ook bij hem hardnekkig toe vanwege het 'van' in zijn naam. Hij had haar proberen duidelijk te maken dat "van" in Nederland geen enkele betekenis had, maar daar wilde ze niets van horen: "Herr van Roi, Sie sind sehre sikèr adlisch, nischt nur vonwegèn 'van', abèr auch vonwegen Roi, Sie sind wahrschènlik von lignée extraconjugale, wie sagt man auf Deutsch, ausserehelische Abstammung, vielleicht von Franzoisische König, kann sein Louis XIV sogar".
Om het voor haar alleenreizende gasten wat gemütlich te maker - Frau Krolsch gebruikte zelfs het woord gesehlich - had ze steeds tafeltjes voor twee personen gedekt, tot Van Rheu een immense weerzin begon te vertonen tegen d'Enchaleur, die iedere ochtend beneden kwam in een wolk "Esprit du Printemps" en prompt bij hem aan tafel kwam zitten. Van Rheu had, behalve van haar geur en gestamel over adel, schoon genoeg van haar kleding. Waarom een vrouw van ver in de vijftig zich meende te moeten kleden als een tiener uit de jaren zestig met een paardenstaart en grote strik was hem een raadsel. Van Rheu vroeg Frau Krolsch 's avonds na het diner de volgende ochtend  een tafeltje voor hem alleen te dekken. Maar toen hij 's ochtends eindelijk alleen zijn glaasje sinaasappelsap dronk en zijn maanzaadbolletje at, schoof d'Enchaleur met Kännchen Kaffee en banaan toch weer bij hem aan. Aarzelend begon hij: "Ich möchte gerne, sehr gerne, alleine sein". Dat moedigde d'Enchaleur echter aan haar moederlijke instincten in  de strijd te gooien: "Abèr Herr van Roi was kann es sein, habèn Sie nisht kut keshlavèn, sind sie vielleisht malade?" 
(wordt vervolgd)

1948 LIV

In april 2004 rolde de laatste Oldsmobile van de  band, het oudste bestaande Amerikaanse automerk was niet meer. Ooit opgericht door Ransom E. Olds, die in 1891 al experimenteerde met een stoomauto,  zes jaar later een benzinewagen bouwde, om daarna een paar electrische auto's te maken, maar uiteindelijk toch weer uit te komen bij benzine als aandrijvingsbron in zijn fameuze "Curled Dash" voorzien van een ééncylindermotor met een inhoud van 1600cc. Wegens ongenoegen met de aandeelhouders verliet Olds het naar hem genoemde merk en begon in 1904 een nieuw bedrijf, dit keer onder zijn initialen R.E.O.: Reo. Oldsmobile werd in 1908 overgenomen door General Motors en was dertig jaar later de eerste GM-firma die een auto leverde met een halfautomatische vierversnellingsbak: de "Automatic  Safety Transmission". De bak was een optie die in 28000 auto's à $80 extra werd  geinstalleerd. In 1939 werd de "Hydra-Matic" leverbaar, een volledig automatische versnellingsbak, die later ook een plaats vond in Cadillacs, Pontiacs, Nashes, Hudsons, Frazers en Kaisers. In 1940 waren drie series Oldsmobile leverbaar: de Series 60, 70 en 80.

17.2.17

SKI

En dan is het nu weer tijd voor het klassieke skivakantieverhaal!


De dames Foekje Ruizinga, Alida Weidema - Tochtig, Hetty de Hond - van der Loops en Gudrun von Dönsk haden elkaar toevallig op een skivakantie in Oostenrijk ontmoet. en daarna gingen de dames ieder jaar medio februari gezamenlijk naar Skihotel Hitzig und Brünstig in Großrammig, waar de eigenares, Frau Elfriede Krolsch hun bij aankomst met 'ein Kännchen Kaffee und Streuselkuchen' opwachtte.
De laatste weken van februari was het hotel ieder jaar "voll belegt". De eersten die arriveerden waren de drie Nederlandse dames, ze werden van het dichtstbijzijnde station per auto opgehaald door Franz Brünstig, het niet al te pientere manusje-van-alles en de enige nog in leven zijnde nazaat van één van de stichters van het hotel, alhoewel dat in 1865 slechts de naam "Dorfskneipe" verdiende. Twee dagen later kwam Frau Gudrun von Dönsk uit Münster aangereisd, meestal tegelijkertijd met Henk-Jan de Kater uit Kampen. Hij vertoonde zich nooit op de piste van Großrammig, hij hield het bij stevige bergwandelingen, die hij steevast in authentieke "Lederhosen" ondernam. Tegen de avond van dezelfde dag reed ook de suv van de Van Scrotumpjes uit Castricum het parkeerterrein van Skihotel  Hitzig und Brünstig op. Zij hadden drie kamers nodig, één voor de ouders, één voor  de zeventienjarige tweeling Frans-Frits en Frits-Frans en één voor de drie dochters van 15, 12 en 9.
De volgende ochtend, hij had de hele nacht doorgereden, kwam Philip Hengst met zijn Triumph TR6 en elk jaar, zo leek het, een nieuwe vriendin, maar het kon ook zijn dat dezelfde vrouw ieder jaar van kapsel veranderde. De Triumph was wel steeds identiek. Heel laat in de middag arriveerde de schuchtere Wietze van Rheu. Pas donderdagavond ging hij 'los', wanneer de lokale Musikkapelle Hochfickenburg in het Skihotel Hitzig und Brünstig  voor de gasten speelde. Het muziekgezelschap had in 2009 zijn honderdjarig bestaan gevierd en had oorspronkelijk zelfs K.u.K. - Kaiserlich und Königlich - in de naam mogen voeren, Franz Joseph zelf had het die titel verleend, nadat het in 1912 bij een "volkstümliches Fest" de eerste prijs had weten te behalen. Dirigent van Hochfickenburg was de notaris van het naburige Ranzen am Hornbach, Dr. Dr. Adolf Fögeln.
De enig overgebleven kamer ging 's avonds om half twaalf naar Ernst van Stierum, die met zijn Britse vriendin Georgina Rutting per MG B uit Brussel, waar beiden voor veel geld iets Europees verrichtten, kwam aangereden. Elfriede Krolsch had twee keer gedreigd Van Stierum de deur te wijzen, de eerste keer omdat hij bijna slaande ruzie maakte met Philip Hengst, nadat hij denigrerende opmerkingen had gemaakt over diens Triumph, de tweede keer toen moeder van Scrotum om een andere kamer had gevraagd voor de tweeling, die 's nachts  niet had kunnen slapen omdat, zo zeiden ze, de mensen in de kamer naast de hunne de hele nacht naar een tenniswedstijd hadden gekeken: het gekreun was niet van de lucht geweest. Moeder van Scrotum had meteen begrepen toch noch Andy Murray noch Serena Williams een balletje hadden geslagen. Van Stierum en Rutting hadden daarna onderdak gekregen in een annex van "Hitzig und Brünstig".
(wordt vervolgd)

DENK

LUCHT

1948 LVIII


Er was niet zo'n heel groot verschil tussen de Buicks van 1938 en 1939: de grille was gewijzigd en je had de keuze of  je echte treeplanken wilde of zogenaamde "streamboards", die achter de deuren lagen. Reservewielen in de spatborden waren in '39 minder gevraagd, maar waren  nog altijd een chique-ogende optie. De Buicks van '39 hadden voor de eerste keer clignoteurs, die maakten deel uit van het embleem op de kofferbak, de versnellingspook op de vloer werd ingewisseld voor een stuurversnelling en de schokbrekers waren navulbaar.

Toen 33

Een schoolreisje van wat destijds - 1949 - de brugklas heette: met de boot naar Vlieland, waar ik voor de eerste keer bergeenden, met hun  kenmerkende oranjekleurige band om de borst, zag. Onderwijzer Dijkstra staat in het midden, verder weet ik maar heel weinig namen meer, de jongen links (naast de jongen met de stok) heette Tinus, hij was niet bepaald op zijn mond gevallen, het meisje vooraan met de tas onder haar arm werd de bekende zwemster Sieta Posthumus, rechtsvooraan leunt tegen de zijkant van het schip Sietske Wagenmakers (maar over de  spellling van haar achternaam ben ik niet zeker), één plaats overslaand verder staat Anneke Felkers, haar moeder was een nicht van mijn moeder. Ikzelf ben nauwelijks zichtbaar, ik ben de laatste aan de rechterkant.

OP HET SCHOOLPLEIN


16.2.17

What the heck!

Op  station Baarn hangen affiches waarop ik in 't Engels word gevraagd kanker te bestrijden en vanavond zendt de vaderlandse omroep een programma uit onder de titel "What the Hague?!" Naar ik voetstoots aanneem is dat een woordspeling op "what the heck", dat zoiets als "wat dondert het" betekent en The Hague, want het programma gaat over politiek en u  weet Dutch politics are made in The Hague. The program is presented by Myrthe Hilkens (1979). Nee, nee wacht nou even, ik moet aan die belachelijke Engelse ziekte niet meedoen: mevrouw Hilkens zat ooit met 2279 voorkeurstemmen voor de P.v.d.A. in de Tweede Kamer, maar vertrok op 28 augustus 2013 omdat haar idealen niet strookten met de wijze waarop zij politiek kon bedrijven. Yes, yes, you got it right - hè god, daar ga  ik weer - uitgerekend deze mevrouw gaat u en mij diets maken hoe het politieke brein werkt, zo lees ik in mijn omroepblad.

1948 LVII

Walter P. Chrysler (1875-1940), wiens voorouders ongetwijfeld Kreisler heetten, net zoals die van Trump Trumpf, werkte bij Buick  en Willys voordat hij Maxwell overnam en vanaf 1924 was het automerk Chrysler een feit. Chrysler, die streefde naar een imperium als General Motors kocht in 1928 Dodge en startte dat jaar tevens de merken Plymouth en De Soto. In 1939, Walter P. Chrysler had de directietaken vier jaar eerder overgedragen aan K(aufman) T(huma) Keller, zien we voor de eerste keer bekende typenamen opduiken: "Windsor", "New Yorker" en "Saratoga". De Amerikaanse firma, ooit eigenaar van het Franse Simca en Talbot en van de Britse Rootesgroep (Hillman, Humber, Sunbeam, Singer, Talbot, Commer en Karrier), werd op in 1998 overgenomen door Daimler-Benz, vervolgens in 2007 weer van de hand gedaan en is nu eigendom van Fiat. Dinky Toys modelleerde de Chrysler vermoedelijk naar de "New Yorker C-23 five-passenger sedan".

Toen 32

Het gaat om die man met de bril op deze foto, het is Jack Howarth (1896-1984). Nu neem ik het u  geen moment kwalijk dat die naam u niets zegt, maar waarschijnlijk weet u nog wel dat de VARA jaren geleden de Britse tv-serie Cornonation Street uitzond, Howarth speelde daarin meer dan zeventienhonderd keer de rol van Albert Tatlock. Klaarblijkelijk was Howarth op zeker moment - wellicht ter promotie van de serie - in Nederland en werd er een kleine bijeenkomst georganiseerd in een Hilversums etablissement. Wie de de op de rug geziene heer is weet ik niet, maar verder zien we van links naar rechts studiochef Paul Jongen, perschef André van der Low, Jack Howarth, diens vrouw, hoofd afdeling filmzaken Trees Hazelhoff-Brans, medewerker afdeling filmzaken Peter Noordegraaf en Varagidsmedewerkers Bert Kamphorst en Wim  Bloemendaal. Ik was een paar keer in Manchester waar Coronation Street werd opgenomen, waar ik behalve Violet Carson (1898-1983), die de oude dame met het haarnetje Ena Sharples speelde, onder meer Pat Phoenix (1923-1986) verantwoordelijk voor de rol van Elsie Tanner, interviewde. Coronation Street,  begonnen in december 1960, loopt nog altijd.

15.2.17

15 maart

Ga ik op 15 maart stemmen? Ik twijfel of ik  de moeite zal doen en ik ga u uitleggen waarom. Ooit stemde ik op Aleid Wolfsen (PvdA), de man beschaamde mijn vertrouwen en werd een paar maanden later burgemeester van Utrecht, toen ik hem schriftelijk op mijn ongenoegen attendeerde kreeg ik geen antwoord. Er zijn meer weglopers, zoals dat  tweetal  van "Denk", op Tweede Kamerzetels beland via de Partij van de  Arbeid. Hoor ik een verontschuldiging van de Partij van de Arbeid dat men een vergissing heeft gemaakt door dit tweetal op de kieslijst te zetten? Hoor ik ergens een politicus die vindt dat aan dit soort praktijken een eind moet worden gemaakt: 'de partij uit dan ook de kamer uit en de zetel opgegeven'. Zolang dit niet gebeurt heeft  de tocht naar het stemlokaal voor mij geen enkele zin, want ik maak grote  kans de volgende dag al te worden verraden.
P.S. Dit soort malafide, zetelplakkende baasjes vinden we trouwens niet alleen bij de P.v.d.A. ook grootmuil Wilders werd ooit door de VVD op het fluweel gehesen om zichzelf daarna zelfstandig te maken, n.b. als aanvoerder van een partij die niet eens een partij is en geen leden kent.

1948 LVI

Wonderlijk dat in de reeks miniatuurauto's die Dinky Toys in 1940 uitbracht en die tot 1949 leverbaar bleef een Ford, een Chevrolet, een Nash en een Willys ontbrak. Een Studebaker was er wel bij. Bij de fabriek, in South Bend (Indiana), was in 1938 de onafhankelijke stilist Raymon Loewy aangesteld om het uiterlijk van de modellen flink onder handen te nemen en dat had resultaat, de verkoop van Studebakers ging omhoog: in 1939 werden 106470 wagens verkocht, dat was een record sinds 1928. In 1939 verdween de versnellingspook op de vloer en kregen de Studebakers stuurversnelling, het was bovendien het eerste jaar dat de zuinige "Champion" (met een zescylinder 2.7 liter) werd gebouwd.

Toen 31

Thuis hadden we geen auto en of de auto waarop ik hier op de treeplank sta van een kennis van mijn ouders was, weet ik niet. Het is een auto uit de vroege jaren dertig, richtingaanwijzers - naast de spijl van de voorruit -  waren destijds duidelijk een extra en waren wanneer je achter een auto reed lastig te zien. De reserveband stond soms, zoals hier, in het voorspatbord. Auto's kregen pas later mijn grote belangstelling, mijn eerste liefde ging uit naar vliegtuigen, maar die zag je tijdens de oorlog alleen maar witte strepen trekken langs de hemel. Het eerste vliegtuig van dichtbij was een klein toestel waarmee Gerben Sonderman (1908-1955) zijn ouders (vader was dierecteur van de gasfabriek) in Drachten bezocht. Ik speelde soms met Gerbens zoontje Marcel, die bij zijn grootouders logeerde, even verderop aan het Molendeind N.Z. 
(terzijde: dit is het 9000ste stukje op dit blog)

14.2.17

1948 LV

In mijn  fotoverzameling zitten een paar opnamen van vaderlandse parkeerterreinen van vlak na de Tweede Wereldoorlog, veel nieuws - ik bedoel nieuwe auto's - valt er niet te zien. Ik  heb begrepen dat nieuwe auto's, zoals zoveel zaken destijds op de bon waren en je had geld en bovendien deviezen nodig. Dinky Toys bracht in 1940 een serie Amerikaanse automobielen uit, maar was zo verstandig om de productie ervan na de oorlog voort te zetten. Volgens Greilsamer en Azéma was de eerste die - in 1946 - verdween, de Lincoln Zephyr Coupé. Een auto waaarmee Ford de teleurstellende verkoopresultaten van zijn prestigemerk vanaf 1936 trachtte op te vijzelen. Het oorspronkelijke carrosserieontwerp (met de motor achterin) was van de Nederlander John Tjaarda, maar dat werd verworpen (Porsche, die de wagen bij carrosseriebouwer Briggs zag, kaapte het ontwerp voor zijn KdF- of Volkswagen). Edsel Ford wilde persé een twaalfcylindermotor, die door Frank Johnson werd ontwikkeld uit Fords V8. In 1939 waren er negen verschillende modellen te koop, met gewone of speciale interieurs, de prijzen  lagen tussen $1358 voor een coupé en $1839 voor een open vier-onder-de-kap.

Toen 30

Ergens had ik gelezen dat  Ry Cooder een kort-na-oorlogse Nash had en toen hij begin  jaren zeventig voor de eerste keer naar Nederland kwam bood ik aan om hem van Schiphol af te halen met mijn Nash uit 1937. Hij hield en houdt net als ik van oude auto's. Cooder kwam met zijn vrouw en bekwaam fotografe Susan Titelman en toen ik kort daarop naar Los Angeles ging om een aantal televisesterren te interviewen onder wie Jean Stapleton, Dennis Weaver en Telly Savalas logeerde ik bij  de Cooders in Santta Monica en maakte Susan de foto's. Ik heb een tijdlang intensief contact gehouden en gaf iedere keer als Cooder  in Nederland was acte-de-présence, dat was niet  altijd even gemakkelijk want toen Cooder een keer na een concert weigerde een persbijeenkomst te zijner ere bij te wonen, werd ik door de platenmaatschappij er op uitgestuurd Cooder  van gedachten  te doen veranderen, een missie waarvan  ik tevoren wist dat hij tot mislukken gedoemd was. Er was de tournee met "Chicken Skin Music", niet altijd even gemakkelijk om een aantal muzikanten bijeen te houden die nooit verder dan de wijde omgeving van San Antonio zijn geweest, vertelde Cooder me. Hij kwam naar Carré met John Hiatt en ze spraken over Cubaanse muziek en dat het jammer was dat het vijftal Cubaanse  elpees van Las Estrelleas de Areito (met Rubén Gonzalés) niet in de Verenigde Staten verkrijgbaar was. "Maar ik heb ze", zei ik en beloofde cassettebandjes op te sturen. Daarna was er de lp en de tournee met de "Buena Vista Social Club" Maar lang niet alle plaatopnames werden gevolgd door een uitgebreide tournee, Cooders plaat "Jazz" werd begeleid door een paar concerten  o.a. in New York, in Carnegie Hall, heel toevallig was ik op dat moment in de stad en zag dat optreden. Ik gaf hem ooit een gouden plaat, de foto werd bij die gelegenheid gemaakt.

13.2.17

1948 LIV

 Heel veel emplooi zal er na de oorlog niet voor dit amphibievoertuig geweest zijn. Voor ambulances en legertrucks lag dat anders, ze werden uit diverse dumps gehaald en geciviliseerd.

 
 Maar de Duck kon moeilijk ergens in het burgerbestaan een plaats vinden, Hij heete Duck, maar dat was in feite een verbastering van DUKW, waarbij de D voor 1942 staat, de U voor Utility, de K voor all-wheel drive en de W voor dual rear axles. Met die lettercode hield de General Motors Corporation zijn voertuigen uitelkaar, de DUKW werd  gebouwd op basis van de AFKWX (A=1939, F=forward cab, K=all-wheel drive, W=dual rear axles en X=experimental) een frontstuur legervrachtwagen. Oorspronkelijk zag de Amerikaanse legerleiding weinig  in de door het National  Defense Research  Committe en het Office of Scientific Research and Development ontwikkelde DUKW, maar dat veranderde nadat de bemanning van een DUKW een schip in nood van de Coast Guard wist te redden. De snelheid op de weg was 80 km/u, op het water iets meer dan 10 km/u. Als bijzonderheid bezat de DUKW als eerste voertuig de mogelijkheid om de bandenspanning te regelen vanaf de chauffeursplaats.



Toen 29

Op het eerste gezicht een-niets-aan-de-hand-foto: twee kinderen, mijn zusje aan de linker-, ik aan de rechterhand van een jongeman. Maar wie beter kijkt ziet dat de jongeman een ster op zijn jas draagt. We lopen aan de hand van Simon Turksma in het centrum van Drachten. De vijftienjarige Simon woonde met zijn ouders en zijn oudere broer David in de Kerkstraat in  het dorp. Op 14 mei 1943 werd Simon Turksma  in Sobibor vermoord. Ik probeer me Simon te herinneren, maar er lopen beelden van hem en David doorelkaar, David was donkerder, maar wie beloofde een vliegtuigje voor mij te bouwen? Daar is het niet van gekomen David werd op 28 bebruari 1943 In Auschwitz vermoord. 

12.2.17

GROTE TRUMP

GROTE TRUMP WIJ LOVEN U

Over de baasjes van Denk in 2014 op dit blog

Varkensstront
Ik moet het toch even hebben over Selçuk Kuzu en Tunahan Öztürk maar het kan ook Tünahan Kuzu en Selcük Öztürk zijn, ik ben namelijk slecht in namen met umlauten, met Hermann Göring had ik destijds ook problemen en het is nadien nooit meer goed gekomen, Kuzu en Öztürk gaan ideeën verzamelen, een ander zoekt paddestoelen, deze heren van Turkse komaf zoeken ideeën om daarna een frisse wind door de Tweede Kamer te laten waaien of in gewoon Nederlands: de rest van het parlement een poepie (of is het pöpie?) te laten ruiken, een frisse wind en poepie lijken op de eerste geur (wind en en winden zie je immers niet, dus op het eerste gezicht is hier daarom niet van toepassing) met elkaar in tegenspraak, maar omdat de heren tot een minderheid behoren zij het hun vergeven, zoals we minderheden veel vergeven, wat we Kuzu en Öztürk echter niet vergeven en waardoor hun frisse wind en hun poepie in een merkwaardig daglicht komen te staan is het feit dat ze hun zetels in  de Tweede Kamer aanhouden, want dat is een goed Nederlands gebruik, als ze echt een frisse wind hadden willen laten waaien hadden ze die opgegeven, nu ruikt hun wind verdacht veel naar vaderlandse varkensstront.
Drs. Barend-Otto ter Vloot, Steenwijkerwold.
Na enig speurwerk op het internet vond ik nog dit, waarvan ik volgaarne, vooral in het kader van het voorafgaande, kond doe:
"Kuzu is een wilde plant, die in een bergachtige omgeving groeit. Het heeft heel lange wortels, die diep de bodem in gaan. De sterke, naar benedentrekkende energie van kuzu is traditioneel door de Oosterse geneeswijzen gebruikt bij het verlichten van darmproblemen, diarree, konstipatie, en andere stagnaties, die diep in het onderlichaam optreden."
Drs. Barend-Otto ter Vloot, Steenwijkerwold.

Toen 28

Deze foto moet uit 1938 dateren. Ik aan de hand van mijn grootvader - ik had er zoals iedereen twee - deze heette in tegenstelling tot de vader mijn vader geen opa, maar pake (1880-1951). Inmiddels weet ik van pake heel wat meer, zelf heeft hij  me nooit veel verteld. Al heel jong werd hij boerenknecht voor het kapitale bedrag van vijfentwintig gulden per jaar. Zijn moeder deed zijn was en hij moest naar de kerk en de catechisatie van  de boer bij wie hij in dienst was. Hij schijnt ook in het noorden van Duitsland te hebben gewerkt en bracht als souvenir zo'n merkwaardige pijp mee met het portret van  Wilhelm II, een pijp, die nu aan het scharnier van een kastdeur hangt in mijn woonkamer Hij werd melkboer in Leeuwarden, maar toen zijn schoonvader overleed nam hij dienst boerderij over. Hij was een volgeling van Troelstra en dat werd hem door collegaboeren in de omgeving  niet in dank afgenomen. Hij demonstreerde mee op "Rode Dinsdagen" in Den Haag en kwam op zeker moment 's avonds thuis met bananen, die waren aangeprezen als "rode bananen, sociale bananen".  In 1929 eindigde het met boelgoed en werd hij opnieuw melkboer en dat is hij zijn verdere leven gebleven: met wit jasje en witte pet. Na de oorlog ben ik wel met hem meegeweest, eerst naar de fabriek melk halen en daarna uitventen. Flessen kan ik me niet herinneren, het ging allemaal in pannetjes met losse liters: "mingels" noemde hij die, want pake sprak Fries."

1948 LIII

White in Cleveland was van origine een naaimachinefabriek, die in 1900 zijn eerste - door stoom aangedreven -  personenwagen maakte, maar vanaf 1918 eigenlijk alleen maar vrachtwagens construeerde, al kon er op speciaal verzoek tot 1936 een personenwagen worden gebouwd. Tijdens de Tweede Wereldoorlog liepen o.a half-tracks van de band, in 1949 verscheen een gloednieuwe C.O.E. (cab over engine) of frontstuur met een cabine die in minder dan een halve minuut kon worden gekanteld.

11.2.17

Koffie verkeerd XXII

Bè tèd en wèle maakt zich 'n ongelofuhluk gelukzalug gefoel fan mèn meestech en ben ik tchots Nedechlanduh te weze. Fandaag is 't weech eens sofech en daach wil ik jullie, lezuchs fan dit blog, gaach deelgenoot fan makuh: Fched Teevuh is foochgedchaache as lid fan de Chaad fan Staatuh! Dat is fantasties nieuws euit de kokech fan Chonald Slappetechp of hoe de ministech fan 't binnuhland ook hetuh mag. Teevuh, ooit opfolguch fan Pim Fochteuin als leiduch fan Leefbaach Nedechland, fechfolgus als VVD-er staatsekchetachis fan Justitisie sèn ontslag hebbuh moetuh nemuh omdat hè 'n bonnetje had soekgemaak en samuh met sèn kompaan Opsteltuh de Tweede Kamuch daachna de spchookjus fan de gebchoeduchs Gchimm heb foochgelezuh. Maar alles sal chechkom, so as men in Seuid-Afchika sèg, en dus wor hè flak voor de fechkiezinguh chuimschoots beloond fooch al sèn nobele wechkzaamheduh.
Arnoud-Gijs van den Heuvel, Den Haag

Toen 27A

Ik geef toe dat het ietwat merkwaardig klinkt iemand vanwege het dragen van een vlinderdasje aardig te vinden, maar er was meer aan de hand met Marie van Lopik, want hij bleek exact het tegendeel van wat ik van miltaire meerderen verwachtte: hij  luisterde en wanneer ik zei het merkwaardig te vinden dat rekruten, die niet naar aalmoezenier of dominee wilden, vervelende klusjes moesten opknappen,  dan gaf hij mij gelijk en maakte hij een eind aan dergelijke praktijken. Wij hadden als rekruut weinig  tijd en lieten ons eerste grijs door een gevluchte Hongaar, die ergens op het kazerneterrein een zaaltje had, in de plooi stomen,  terwijl wij op onze beurt het pak van een sergeant moesten persen, ook daaraan maakte Marie van Lopik na een klacht een eind. Er was een sergeant die het prachtig vond een heel eind van de compagnie zijn bevelen te schreeuwen, dat ging niet altijd goed, want op een keer riep hij "Hoofd der colonne rechts....rechts" te vroeg  en ik (als rechtervoorman) ging ogenblikkelijk rechts uit de flank om tot woede van de segeant met mijn neus tegen een muur te lopen. Dat betekende op rapport, waarop Van Lopik mij voorzichtig duidelijk maakte dat ik een beetje consideratie moest hebben met de sergeant. Uiteindelijk werd ik na de basisopleiding tot verbazing vooral van mijzelf, beste soldaat van de compagnie en kreeg ik een door luitenant van Lopik  gesigneerd boek. Vanmorgen ging  ik naar hem op zoek. Tot mijn schrik blijkt hij in 1984 te zijn overleden.

Toen 27

Ik ben van de lichting 1959-I en kwam op in Vught bij het Garderegiment Grenadiers. Hier staat de compagnie, keurig boordje dicht, voor de deur van het nachtverblijf: stapelbedden waarop met stro gevulde matrassen. Zonder op de achterkant van de foto te kijken, waarop ik alle namen van mijn mederekruten  heb  genoteerd, weet ik nog maar een enkele naam: luitenant Marie van Lopik (tweede rij van beneden en dan nummer zes van links), naast mij (tweede rij van boven en dan nummer drie van rechts), links van mij staat Gerard Doodeman, hij kwam ergens uit West-Friesland en daar naast staat De Beer, hij kwam uit de  "Grinser Pein" (Groninger Opende) en worstelde met het feit of hij vanwege zijn geloof wel naar de film kon. Ik weet de namen dan wel niet meer, maar helemaal vooraan precies voor luitenant Van Lopik zit een voormalig stuurman op de grote vaart, die uiterst schilderachtige verhalen wist te vertellen over de kroegen in Egyptische havensteden. Luitenant Van Lopik was in mijn ogen een bijzonder militair, hij bestond het de eerste keer dat hij op de kamer kwam in burger te  verschijnen met een vlinderstrikje voor.