Sweet Georgia Brown

Jeff Midkiff (mandoline) en Curtis Jones (gitaar) met een sublieme uitvoering van "Sweet Georgia Brown".

Mercer

Zowel de Stutz "Bearcat" als de Mercer "Raceabout", beide bijna 100 jaar oud, zouden in het moderne verkeer best mee kunnen komen. Vaak wordt er wat meesmuilend gedaan over oude auto's, maar hier zien we een "Racebaout" uit 1912 met meer dan 110km/u zijn rondjes draaien op een racecircuit. (De auto op de foto is niet dezelfde als in het filmpje, de auto op de foto heeft een zogenaamde monoclevoorruit gemonteerd op de stuurstang en is bovendien uitgerust met koplampen en metalen spaakwielen.)

Sousa

Bijna twee minuten Sousa op de late zondagmiddag.

Stutz 2

In het tweede decennium van de vorige eeuw was Stutz een van de favoriete merken van de rijke Amerikaanse jongelui, het andere merk was Mercer. De berijders van de T35 "Raceabout" van laatstgenoemd merk haalden hun neus op voor de Stutz "Bearcat" met de slagzin: "You must be nuts to drive a Stutz". Hier zien we een "race" tussen een "Bearcat" en een "Raceabout", de Stutz is de grotere, rode auto. Let op het hoog geplaatste stuur van de Stutz..

Citroën

Zijn Stutz, Riley, U.M.A.P. en Delaugère verdwenen, Citroën is nog steeds onder ons, al is, sinds de overname door Peugeot, alle kenmerkende eigenzinnigheid van het merk verdwenen. Op de foto een uit "tout acier" uit het midden van de jaren twintig en het was in die jaren toch wel bijzonder, dat een grote fabriek - want Citroën was sinds de oprichting in 1919 als kool gegroeid - hout hout liet en een geheel stalen koets fabriceerde.

Stutz

Stutz mocht dan wel in de Verenigde Staten sinds het verschijnen van de "Bearcat" een fameus merk zijn, in Europa kreeg het merk pas na het behalen van een tweede plaats in Le Mans in 1928 met Edouard Brisson en Robert Bloch als coureurs, voet aan de grond. In 1926 werd Frederick Moskovics president-directeur van de fabriek en hij trok Paul Bastien, verantwoordelijk voor het ontwerp van de tweeliter Métallurgique, aan als voornaamste constructeur. De nieuwe auto kreeg een achtinlijnmotor met een inhoud van 4.7 liter met dubbele onsteking. In 1927 werd de motorinhoud verhoogd tot 4.9 liter en de "Black Hawk"-versie ontving een Weymanncarrosserie*. In 1929 werd de motor opnieuw vergroot (5.3 liter) en de wagen kreeg bovendien vier versnellingen, in datzelfde jaar werd opnieuw in Le Mans meegedaan en zelfs de oude naam "Bearcat" werd van stal gehaald. Helaas was de vijfde, de hoogste plaats, die behaald werd. De "Bearcat", met Guy Bouriat en Philippe de Rothchild als coureurs, had een Roots-supercharger en vacuumservoremmen. Ook in 1930, '31 en '32 waren Stutzes mee van de partij in Le Mans, maar in 1935 sloot de fabriek in Indianapolis zijn poorten. Ik had veel over Stutz gelezen, o.a. in "Racing Stutz" van Mark Howell (Ballantine Books, 1972), maar bij "ClassicJaap" zag ik mijn allereerste Stutz, n.b. met Weymanncarrosserie en Le Manshistorie.
* zie voor meer bijzonderheden over de Weymanncarrosserie dit blog van 06/10/2009.

Riley

Riley, nog zo'n Brits merk, waarvan ik de nadagen mocht beleven: gereduceerd tot het produceren van een Morris met een andere grille. Dat was begin jaren dertig wel anders met een 1087 cc motortje met twee bovenliggende nokkenassen en twee carburateurs werd 135km/u gehaald.

Crisis in 't Gooi 34

Even time-out voor this dagboek, want ik werd gebeld door een buitengewoon opgewonden Sam omdat Peter-Paul had ontdekt dat ik op het blog van ene Bloemendaal schreef en dat er all kind of things aan de orde kwamen, waar de wereld geen weet van mocht hebben. Peter-Paul dreigde zelfs Bastiaan in te lichten. Nou dan zijn, zoals ik eerder schreef, the turnips ready. Natuurlijk heb ik die vijftig euro per published bijdrage niet nodig, al vond ik het leuk Céciles gourmetvoer ervan te betalen. Voorlopig ga ik dus even in de dug-out. We hebben inmiddels wel voor drie kamers BeoVision 10 besteld: een set voor de woonkamer, een set voor de slaapkamer en een set voor Bassemans werkkamer. Maar zelfs daarmee raken de Guernseycentjes niet op. Perhaps moeten we, om het grote geld, want de Guernseycentjes zijn natuurlijk peanuts, weg te sluizen, eens denken aan een cottage in Mozambique. Alhoewel Sam zei dat ze vandaag in de International Herald Tribune een hele pagina met huisjes all over the world had gezien van Christie's: estates in Patagonia, Ierland en Duitsland. Zo dadelijk maar eens zien of ik die advertentie on line kan bekijken.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Wobbe

"As jim jimme affrage hoe 't komt dat jim noch altyten oppe reels skeite mutte, dan hew ik hier de oplossing: dat leit anne Liwadder en Omroep Fryslân, want ik had fannemiddach efkes 'n emeeltsje stuurd naar Diederik Samsom, de groate foorstander fan 't gratis internetten inne trein en ik kreech dit antwoard: "Aan deze praktijk hebben we al eerder en veel meer aandacht gegeven dan aan internet. Het krijgt alleen minder aandacht in de pers"."

Wobbe

"Ik su soa denken dat se bij de Spoorwegen eerst mar us hun huuskes suden mutte ferbouwe, soadat minsen niet meer oppe reels skeite, in plaats fan gratis internet te installeren inne treinen."

U.M.A.P.

Achter de Delaugère (gister op dit blog) gaat een kleine, blauwe auto schuil: een U.M.A.P. ( Usines Moderne d'Applications Plastiques), een op basis van de 2CV geconstrueerd wagentje, met een fraaie polyestercarrosserie, dat in 1957 en '58 op de Parijse Salon stond. Er is slechts een klein aantal daadwerkelijk verkocht, geen wonder, want de prijs was meer dan twee keer die van een gewone 2CV.

Nah!

fir a chaser is e gelle rieb aach e matône
omdat jiddisj voor naoorlogse "verzetshelden" ietwat moeilijk schijnt te zijn
hier de vertaling:
"voor een varken is een gele knol ook een tractatie"

wie verder wil weten hoe ik over deze dames- en herenkrijgshobbyisten (die absoluut geen idee hebben wat de oorlog werkelijk - ook voor mij persoonlijk met een deels uitgemoorde familie - betekende en nog betekent) denk, moet het lemma "Het prenatale verzet" raadplegen.

Delaugère

Naar Dalfsen betekent voor mij altijd een vreugdevolle reis, niet alleen omdat ik weet dat zowel mijn Traction als mijn Panhard bij ClassicJaap in goede handen zijn, maar ook omdat ik geconfronteerd wordt met een stuk autogeschiedenis. Ik zie auto's van merken die verdwenen zijn, soms zijn dat merken zoals Riley en Austin, die ik me herinner, soms zijn het merken, die lang voordat ik geboren werd al het loodje hadden gelegd, zoals deze Delaugère, met een niet originele carrosserie, uit het vroege begin van de vorige eeuw, gemaakt door "S.A. Delaugère, Clayette Frères et Cie." in Orléans (1901 -1926). Vermoedelijk heeft er een gesloten carrosserie opgestaan, maar die is in het "Aalholm Automobil Museum" in het Deense Lolland vervangen. Vermoedelijk heb ik zo'n veertig jaar geleden daar de Delaugère gezien, maar dat weet ik niet meer.

Wouders

Wout Wouders was een naar jongentje en groeide in de jaren vijftig op tot een nare man met vooroordelen. Zo was hij tegen de komst van Indische Nederlanders in het dorp. Niet dat hij, zoals hijzelf zei, rascistisch was, maar onze vaderlandse eetgewoonten kwamen door die "rijstepikkers" toch wel onder druk te staan. Wouders was voor hutspot, boerenkool en snert en dat stak hij niet onder stoelen en banken. Al gauw had Wout een grote schare kennissen, die exact hetzelfde dachten, ook zij vonden het beangstigend dat binnen afzienbare tijd in het dorp alleen maar Indische eethuisjes met bami en nasi te vinden zouden zijn. Wout zou Wout niet zijn als hij van de angst van zijn kennissen geen gebruik zou maken en hij maakte met zijn 8mm-camera een filmpje waarin te zien was hoe op de blote, roomblanke buik van een meisje uit het dorp de menukaart van een Chinees-Indisch restaurant werd geprojecteerd. Het gekrakeel werd tot Wouts grote vreugde steeds luider en langzamerhand werd hij een bekende plaatsgenoot, waar men niet meer omheen kon. Toen het, overigens enige, Indische restaurant ter plaatse, ter gelegenheid van het vijfjarig bestaan een feestavond organiseerde werd het hele dorp uitgenodigd, behalve Wout. Wout vond dat dieptriest, maar ondervond ogenblikkelijk steun van een aantal vooraanstaande plaatsgenoten, die luidkeels verkondigden dat als Wout niet welkom was, zij ook niet op de receptie zouden komen, want als goede vaderlandse dorpelingen wisten zei ogenblikkelijk waar hun soldidariteit het meest nodig was.

Panhard

Vanmorgen naar Dalfsen, de Panhard ophalen die eindelijk de neus heeft die erop hoort. Want de auto is van 1962, maar had een motorkap van 1964. Dat lijkt onbelangrijk, de Pan-Pan reed er immers niet beter of slechter door, maar originaliteit staat bij mij hoog in het vaan. Zag de Panhard PL17 er zo uit toen ik hem kocht:

Nu heeft hij de originele sierlijsten, de wenkbrauwen boven de koplampen, de juiste stadlichten/clignoteurs en voorbijgangers hoeven niet meer naar de fabrikant de raden, want er valt nu duidelijk Panhard te lezen:

Bloodhound

Is een niet op de wielen aangedreven auto eigenlijk wel een auto? Dat is een vraag die al een flink aantal jaren, in feite sinds het gebruik van straalmotoren als aandrijving, opgeld doet. Het is ook simpel: geef een fikse straalmotor vier wielen (een versnellingsbak is niet nodig), installeer een simpele cabine voor de chauffeur en ga er ergens een zoutvlakte mee op. De Britten zijn momenteel bezig met de "Bloodhound" (typisch dat deze zinloze "moral boosters" altijd in tijden van crisis verschijnen) een voertuig met straalmotor, raketmotor en om te op gang te komen een benzinemotor, dat 1000 mijl per uur moet halen en een wedstrijd aan moet gaan met een met dezelfde straalmotor uitgeruste straaljager. Kenmerkend is dat de "Bloodhound" niet bestuurd zal worden door een F1-coureur maar door een squadronleader van de RAF.

Leyat

"Terraplane" werd pas in 1932 door de Amerikaanse fabriek Hudson als merk geintroduceerd, maar als er ooit een auto die naam verdiend heeft dan is het deze Leyat. Marcel Leyat in Meursault (Côte-d'Or) was overigens niet de enige die rond de Eerste Wereldoorlog probeerde een "automobile à hélice" (een door een propeller aangedreven auto) te construeren, maar hij was relatief gezien wel de meest succesvolle. Er werden zelfs een aantal van zijn auto's verkocht en eentje reed in 1921 in twaalf uur van Parijs naar Bordeaux. De Leyat stuurde met de achterwielen. Of het hier in dit korte filmje om een originele Leyat gaat of om een replica, weet ik niet, maar het toont aan dat het systeem met propeller (dus geen aandrijving op de wielen) zij het met veel lawaai, wel degelijk werkt. In 1932, het jaar van de introductie van de Terraplane, verscheen in Frankrijk een nazaat van de Leyat, de Hélicron.

Crisis in 't Gooi 33

Of course had ik het kunnen verwachten, want net toen ik mij beter voelde en mijn daily werkzaamheden weer wilde oppakken, kreeg ik een fallback en belandde opnieuw in bed. Omdat iedereen de creeps heeft vanwege de Mexiaanse griep komt er geen bezoek en het enige contact dat ik heb is met Maria, want Bastiaan zwaait, hij is in de spareroom gaan slapen, 's morgens en 's avonds alleen maar om de hoek van onze bedroom. Mijn ziekte komt hem, geloof ik, wel goed uit, want nu kan hij zich elke avond, zonder dat ik tot last ben, zich bezighouden met het zoeken van een nieuwe auto. Hij doet van de searchparty per computer verslag, zodat ik reasonable op de hoogte blijf. Ik heb op mijn bedshelf, die ik gewoonlijk voor de maaltijd gebruik, een notebook waarmee ik met hem communicate. Hij wil, zo begrijp, ik nu de E-type houden en mijn Smart en Range Rover de deur uitdoen en vervangen door een Prius (maar ik begrijp niet, hoe dat autootje waarop zoveel subsidy zit, mij van mijn Guernseycentjes moet afhelpen) en een super-Hummer. Een Russische auto, waarvan Basseman mij gisteravond bijgaand picture stuurde. Ik moet toch goed over nadenken, voordat ik accoord ga. Is het image van zo'n Rus wel hetzelfde als dat van een Hummer? De naam is wel a lot better: Combat T98.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Bernardi

Een driewieler en anders dan bij de Lacroix de Laville zitten twee wielen voor en het ene met een ketting aangedreven wiel achter. De door professor Enrico Bernardi ontworpen auto werd door Miari & Giusti in 1896 in Padua gebouwd en is vermoedelijk de allereerste Italiaanse benzineauto.

Legendevorming

Hoe controleer je of een historicus die een boek vol feiten presenteert gelijk heeft? Door, als je in dat boek zelf genoemd wordt, die feiten met jouw waarheid te vergelijken. Precies dat heb ik de afgelopen dagen gedaan, door de feiten van Huub Wijfjes, schrijver van het boek "VARA, biografie van een omroep" naast mijn eigen waarheid te leggen. Dat mijn naam abusievelijk onder een foto staat, waarop ik niet ben afgebeeld valt wellicht nog als slordigheid te vergeven, maar Wijfjes' schets van hoe ik - in het kader van een in 1986 doorgevoerde bezuiniging - bij de VARA verdween is volslagen onjuist. Ik citeer: " De radiodienst werd forser aangepakt. Daar vergde de reorganisatie die in juni 1986 startte een opheffing van maar liefst negentien arbeidsplaatsen. (...) Het volledig uit freelancers bestaande orkest van Charley Nederpelt werd niet meer gecontracteerd en met hen verdween niet alleen een VARA-traditie die in 1936 was begonnen maar ook het zaterdagse programma Muziek uit Studio 1. Het was niet de enige renommee die wegviel. Ook Herman Stok, Co de Kloet, Jeanne van Munster, Karel Roskam, Wim Bloemendaal, Ad Löbler, Jelle de Vries en Hans Hamburger verdwenen. De pijn werd verzacht door een goudgerande vertrekregeling, die de VARA niet zelf hoefde op te brengen, want men maakte handig gebruik van een van de vele centraal in de omroep geldende regelingen, die over het algemeen al behoorden tot de meeste weldadige in sociaal Nederland."

De waarheid is dat ik al in 1984 een andere baan had geaccepteerd en voor de VARA alleen nog het programma "Moondogs" bleef maken. Van een "goudgerande vertrekregeling" is in mijn geval geen sprake geweest. Van iemand, als Wijfjes, die zich op meer dan een plaats als historicus afficheert, verwacht ik feiten, correcte feiten. Maar daar is niet alleen in mijn geval geen sprake van. Op diverse andere plaatsen in het boek staan onjuistheden, zelfs teveel om hier op te noemen.

Bédélia

Honderd jaar geleden werden automobielen als maar groter en sneller. In plaats van ééncylinders verschenen vier- en zescylinders. De heren Bourbeau en Devaux in Parijs zagen een gat in de markt en kwamen in 1910 met de eerste 'cyclecar' onder de Bédélia (B van Bourbeau, dan de é van het Franse voegwoord et, daarna de D van Devaux, gevolgd door lia): een heel licht autootje, waarin de passagier en chauffeur achter elkaar zaten. In die volgorde. De Bédélia was leverbaar met drie verschillende ééncylindermotoren en een tweecylinder in V-vorm (foto). De aandrijving op de achterwielen gebeurde door middel van riemen. Ook na de Eerste Wereldoorlog maakten 'cyclecars' nog furore, maar dat succes was snel afgelopen toen grote fabrieken met betere alternatieven voor goedkope auto's kwamen.

Padú del Caribe

Vanmorgen moest ik plotseling een vraag beantwoorden waar ik nog nooit over had nagedacht: "Was het niet frusterend om na veel werk te hebben verricht naar huis te gaan als je programma was uitgezonden?" "Nee", antwoordde ik, want in de krant van een dag oud, zo luidt het gezegde, wordt ook alleen maar vis verpakt". Ik had een luisteraar van "De Gezamenlijke Zenders Peazens & Moddergat" op bezoek, die me een paar zeldzame cadeautjes kwam brengen en zo kon ik net luisteren naar een opname van 5 december 2000 van "Peazens & Moddergat", waarin ik een lans brak voor de muziek van Curaçao en Aruba. Ik vond destijds (en vind nog steeds vreemd) dat Nederland zich zo weinig gelegen liet (en dus laat) liggen aan de muziek van zijn voormalige koloniën, heel anders dan de Britten en de Fransen, bij hun leken calypso's en beguines soms het muzikale leven in Londen en Parijs te beheersen. Waarom zie ik en hoor ik nooit Surinaamse of Antilliaanse muziek op publieke televisie en publieke radio? Van een relatie van mijn luisteraar op Curaçao kreeg ik vanochtend ook een registratie van een concert van Padú del Caribe, een legendarische componist en muzikant, van wie ik sinds het midden van de jaren zestig twee nummers heb op de verzamelelpee "Carribbean dances" (Folkways FP840) en bovendien een aan de inmiddels 89-jaar oude Padú (echte naam Juan Chabaya Lampe) gewijd boekje compleet met opdracht. Pianospelen doet hij niet meer, maar bij de opening van een tentoonstelling van zijn schilderijen speelt hij hier de wiri.

Lacroix de Laville

Natuurlijk leken de eerste auto's veel op koetsjes zonder paarden, maar toch waren er constructeurs, die wel degelijk iets anders probeerden. Deze uit het begin van de vorige eeuw daterende Lacroix de Laville, ook bekend als La Nef, met een ééncylinder De Dionmotor, heeft bijvoorbeeld slechts drie wielen, de achterwielen worden aangedreven door een extreem lange riem. Gestuurd wordt met een zogenaamde queu de vache en de passagiers op de achterbank stappen door middel van een achterdeur in.

Red 8

Red Simpson (1934 - ) werd voornamelijk bekend met truckdriversongs. Hier probeert hij, als een Johnny Cashclone, een onbenullig liedje over zijn woonplaats Bakersfield te zingen. Het lukt niet best.

Red 7

Clyde 'Red' Foley (1910 - 1968) maakte in de vroege jaren dertig regelmatig deel uit van de 'Cumberland Ridge Runners', een gezelschap onder leiding van John Lair, een folkloreverzamelaar en componist (oa. van 'Freight Train Boogie'), dat optrad in de countrymusicshow 'Barn Dance' voor het radiostation WLS in Chicago. Later zou Foley samen met Myrtle Eleanor (Lulu Belle) en Scott Wiseman (Scotty) tournees voor WLS organiseren. Countrymusic heette destijds 'hillbilly' een naam waar veel musici zich tegen verzetten. Ook Foley vond de term minderwaardig. Foley had een uitgebreid repertoire dat zowel gospels als hits van de dag, zoals 'Chattanoogie Shoe Shine Boy', omvatte.

Red 6

Het is even doorbijten en hou een zakdoek bij de hand, want hier is Woodrow Wilson "Red " Sovine (1918 - 1980) koning van de landelijke smartlap met "Little Rosa".

Crisis in 't Gooi 32

Voorlopig maar even niet naar buiten. Pappie zal zeggen: "Het is echt Trygve Gulbranssenweer". Wat hij daar nou exactly mee bedoelt, I don' know. Maar elke keer wanneer het hard waait, komt Trygve op de proppen. Heb Bastiaan een forse stapel interieurtijdschriften laten inslaan, maar heb die inmiddels al drie keer doorgenomen en de verveling slaat langzamerhand toe. Het is totally niets voor mij om in huis rond ziekjes rond te hangen en aan Maria heb ik weinig aanspraak. Ik kan met haar toch moeilijk een gesprek voeren hoe moeilijk het vandaag de dag is in dit land een niet-paarse twinset aan te schaffen. Ik ben even op de computer gaan kijken wat er zo hier en daar in het Britse te koop is, misschien bestel ik dat double breasted military jacket wel van Ralph Lauren, dat is tenminste rood en niet dat afgrijselijke paars, dat nu al maanden het modebeeld bepaalt. Leuk een jaar geleden, maar daar kun je nu toch niet meer in gezien worden.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Crisis in 't Gooi 31

Geveld door geen idee wat voor griep, maar sinds vorige week zaterdagmorning in bed. Dus heb ik at the moment alle plannen om de Guernseycentjes een usefull bestemming te geven uit mijn hoofd moeten zetten. Ik had net een long telefoongesprek met Sam, die trouwens iedere dag belt, maar vanwege het besmettingsgevaar liever niet langskomt. Understandable of course! Ze was vanmorgen even naar Amsterdam en had in de Van Baerlestraat een leuke coat voor Peter-Paul gezien en meteen maar aangeschaft. Dat durf ik voor Bastiaan niet meer te doen, sinds de recente aanvaring over dat door mij voor hem gekochte shirt bij "Gooische Mannen" in Laren. Sam heeft voor die coat 2995 euro's neergeteld, daarmee compared waren de centjes voor Bassemans shirt peanuts. Hoorde van Sam ook, dat een of andere malloot in de P.C. bezig is zijn gevel rose te schilderen, zo'n bastard moet ogenblikkelijk verbannen worden naar de Nieuwendijk. Gelukkig koop ik mijn meeste kleertjes in Londen of Parijs.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Red 5

Toegegeven dit videootje van Red Nichols heeft een hoog Spike Jonesgehalte, het gespeelde nummer "Einzug der Gladiatoren", oorspronkelijk een militaire mars, is dan ook een nummer dat buiten het originele dixielandrepertoire valt, maar in de jaren dertig van de vorige eeuw vooral bekend werd in het circus. Red Nichols was een trompettist, die in de tweede helft van de jaren twintig populair werd als aanvoerder van de "Five Pennies" (al bestond het orkest lang niet altijd uit vijf man), dat eveneens naam kreeg als het gezelschap rond trombonist Miff Mole, maar dan "Miff Mole and his Molers" heette.

Red 4

In 1978 reed ik San Antonio binnen en zag op een straatnaambordje "Mesquite". Er rinkelde een belletje en keek in mijn adresboekje en jawel, "Big Red" Ojeda, de bassist van Ry Cooders "Chicken Skin Music" woonde op Mesquite. Ik reed de straat in, hij woonde op een hoek. Ik parkeerde de auto en liep het tuinpad op. De deur stond open, maar de ingang tot het huis was afgesloten met een hor. Ik riep: "Hello". Niets. Ik hoorde een baby huilen. Nog een keer, iets luider: "Hello". Pas bij het vijfde en steeds luidere "Hello", verscheen een jonge vrouw achter het vliegengaas. "I'm looking for Henry Ojeda, I met him in Amsterdam, when he was playing bass in Ry Cooder's band." "Come in. I'll call my dad!" Tien minuten later stond ik tegenover de kleine, stevige, roodharige bassist, die me uitlegde, dat zijn dochter eerst gedacht had, dat ik een politieman in burger was. Ik moest meteen mee aan tafel en hij zou ook wel even een motel in de buurt voor me regelen. Daarna moest ik mee naar de kerk, waar hij repeteerde met een koortje en een klein orkestje. De dag daarop trad hij samen met Flaco Jimenez op bij de opening van een sportveld, vervolgens gingen we naar Ojeda's favoriete pub, maar dat verhaal heb ik elders op dit blog al eens verteld. 's Zondags zat ik met mijn bandrecorder ergens naast het koortje en de muzikanten hoog in de kerk en luisterde o.a. naar "De Colores". Een paar jaar later heb ik hem in San Antonio nog eens opgezocht. Hij was hertrouwd en woonde met zijn nieuwe echtgenote op een kleine flat. Ik heb lang gezocht naar een betere foto van "Big Red", maar heb die niet gevonden. In de video is hij vaag te zien in Ry Cooders "He'll Have To Go".

BBC

Er zijn momenteel drie humoristische televisieprogramma's te zien op de BBC, die ik me niet laat ontgaan: "The Impression Show With Culshaw And Stephenson" (zaterdagavond 22.30 BBC 1). Je moet om het programma te waarderen regelmatig naar de BBC kijken, anders begrijp je niet alle knappe imitaties. "The Armstrong And Miller Show" (vrijdagavond 22.30 BBC1) is een absurde sketchshow, met een aantal regelmatig terugkerende personen, zoals de twee RAF-piloten en de kunstverklarende presentator, die door onhandigheid een uniek kunstwerk vernietigt. En er is "Miranda" (Maandagavond 21.30 BBC2), dat voor mij de lijst der favorieten aanvoert. Miranda Hart (foto) maakt een programma vol uiterst grappige terzijdes, verkeerde interpretaties en struikelpartijen.

Heer Ozenfant

Tot een paar weken geleden dacht ik dat de heer Ozenfant uit zijn humeur was als hij een grommend geluid maakte. Inmiddels weet ik beter, want de heer Ozenfant blijkt meer dan één keelgorgel in voorraad te hebben: daar is die hoge grom, die eindigt in gekef, wanneer hij een onbekend voertuig, zoals een shovel of een hijskraan ontwaart en daar is de iets lagere grom, waarmee hij met mij communiceert. We voren nu lange gorgelende gesprekken, waarin van mij verwacht wordt een extreemlange Gooise r aan te houden. Tijdens onze conversatie zit de heer Ozenfant het liefst aan mijn voeten en dien ik hem over zijn bol te aaien.

Berichten

a. In Bussum, het goyse dorp met geiwe, is een bouwproject gestart met de naam "Oragneboom Staete". Zullen we het maar gewoon Bierbuurt noemen?
b. Terwijl ik met de heer Ozenfant langs het gemeentehuis van boven vermeld dorp wandelde, hoorden we, ter gelegenheid van de aankomst van Sinterklaas, een shantykoor "Sloop John B." zingen in een arrangement van Joseph Goebbels.

Tamburitza

Tussen mijn "muziekansichtkaarten" vond ik gisteravond deze kaart van het origineel Hongaarse Tamburitza-0rkest 'Czordas'. Redelijk verwarrend moet ik zeggen, want tamburitzamuziek komt oorspronkelijk uit Kroatië, maar is meegeëmigreerd, toen een paar eeuwen geleden Kroaten uit angst voor Turkse overheersing naar Hongarije vluchtten, terwijl de naam czardas ontleend is aan een Hongaarse volksdans, die zijn wortels vindt in de verbunkos, een recruteringsdans. In iedere wat grotere Amerikaanse stad, waar een flink aantal Kroaten woont, vind je wel een tamburitza-orkest. Maar een van de beste ensembles komt wel degelijk uit Hongarije: 'Vujicsiscs', afstammelingen van vluchtelingen uit Kroatië. Begin jaren negentig had ik ze 's nachts in de studio.

Red 3

Het was, geloof ik eind jaren zeventig dat het Larens Jazzfestival verhuisde naar 'De Meervaart' in Amsterdam. Ik deed voor VARA's jazzman Aad Bos tijdens die festivals hand- en spandiensten: zorgde onder andere dat de musici op tijd op het podium stonden. Soms had ik een wat langer gesprek en soms wilde ik zelf een interview. Op het programma stond ondermeer een optreden van Red Rodney (1927 -1994) en Ira Sullivan. Ik wist dat Rodney de eerste blanke trompettist was die met Charlie Parker had opgetreden, maar ik wist ook dat Rodney niet zijn echte naam was: hij heette Chudnick, Robert Chudnick. Ik vroeg hem of hij altijd jazz had gespeeld of dat er misschien ervoor iets anders was geweest. "Yes, but you wouldn't know that stuff." "Try me." "Well, I played at jewish weddings, chassenes, you know." "Could I interview you about that?" "Sure." "In Yiddish?" Ik haalde mijn bandrecorder en ergens in het huis waar ik nu woon, zwerft het bandje met dat interview. Ik heb het gebruikt voor een uitzending, waarin ik o.a kon laten horen, dat Rodney het begin van zijn muzikale carriere niet vergeten was want hij pakte zijn trompet en speelde een klezmermelodietje.

Crisis in 't Gooi 30

Tegen vieren gistermiddag even naar pappie en mammie, zodat ik om vijf uur onder het mom dat er eten gekookt moet worden weer weg kon, om pappie te vragen wat ik met de Guernseycentjes moet gaan doen. Eerst een kwartier gezeur moeten aanhoren omdat de Afghanen van de buren voor de zoveelste keren op pappies stoep gepoept hadden, waarop pappie de buurman een Talibanterrorist had genoemd. Toen ik uiteindelijk het doel van mijn visit kon uitleggen en om raad kon vragen, opperde mammie het huis te laten schilderen of het rieten dak nieuw te laten coveren. Onzin, want dat is vorig jaar pas gebeurd. Pappie dacht aan de aanschaf van een huisje buiten de E.E.G. Een optrekje, net als pappie en mammie op Barbados. Ik zal daar gek zijn, every time als je daar naar toe wilt, die hassle op Heathrow. At the end naar huis zonder een goed advise.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Red 2

Er zijn nogal wat Fats's in de Amerikaanse muziek (Waller, Navarro, Domino) maar de Reds hebben de overhand, klaarblijkelijk was het hebben van rood haar ogenblikkelijk aanleiding voor het geven van de bijnaam Red. De vibrafonist Kenneth Norville (1908 -1999) ging door het leven als Red Norvo. We zien en horen hem hier (alhoewel hij zijn meeste haren verloren heeft) samen met Benny Goodman in een opname uit 1960: "The World Is Waiting For The Sunrise".

Red

Een wat onverwachte combinatie van jazzmusici: Henry 'Red' Allen (foto), trompet; Rex Stewart, cornet; Pee Wee Russell, clarinet; Coleman Hawkins, tenorsax; Vic Dickenson, trombone; Milt Hinton, bas en mijn favoriete drummer Jo Jones in "Wild Man Blues".

Wobbe

"Ik su toch graach as ik wat te seggen had, soas Eurlings ower de Ryksdienst foor ut Wechferkeer, un uutsondering wille make foor de auto fan de leider fanne PVV en hem ut kenteken 11PVV1 wille gewe."

Crisis in 't Gooi 29

A moment niet opgelet en je staat vijf uur in Birmingham op je connection te wachten. Vijf uur op een airport, dat wat passagiers betreft even goed het vliegveld van Islamabad zou kunnen zijn. Of Mumbai, want ik kan kan ze niet uitelkaar houden, die Pakistani en Indians. Maar goed ik ben weer home. Bastiaan zat aan de bestelpizza toen ik thuiskwam. Iets met uien. Hij stonk ernaar en begon meteen met een verhoor: waarom ik hem niet even gebeld had dat ik naar Guernsey ging, in plaats van zo'n luizig briefje achter te laten. Het viel hem nog mee, dat ik geen emailtje had gestuurd. "Luister eens goed Basseman, jij weet net zo goed als ik, dat ik wat geld op Guernsey had geparkeerd, dat zit nu in deze handtas en daar kan De Jager dus naar fluiten. Bovendien moest ik er hoog, hoog nodig even uit, want heel erg gezellig was jij de laatste tijd niet met je hunt for cars." Zodra hij de woorden geld, Guernsey en De Jager in one sentence hoorde bond hij in: "Ah, zo ken ik mijn Babsevrouwtje weer. Initiative, baby, initiative." Gister de hele dag in huis rondgehangen. Nog een ogenblik overwogen om met Cécile de hei op te gaan, maar het was echt hondenweer. Heb Maria naar Laren gestuurd om wat eetbaars te halen en Cécile meegegeven, maakte die toch haar dagelijkse uitstap. Beiden kwamen doorweekt home. Ik heb Cécile in de badkamer droog geföhnd.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Berlijn 2

Met wat ouderwets knip- en plakwerk is de Leipziger Platz nog drukker te maken.

Berlijn

Geen twintig jaar, maar zo'n honderd jaar geleden werden deze prentbriefkaarten met beelden van Berlijn gemaakt. Er is iets merkwaardigs mee. Want hoe langer ik er naar kijk, destemeer me iets opvalt. Want lukt het vandaag met 'photoshop' naadloos foto's te 'vervalsen', in 1905 kostte monteren veel meer moeite en precies dat lijkt er met deze kaarten aan de hand te zijn: om het drukker te laten lijken zijn er mensen ingemonteerd. De foto's zijn respectievelijk van de hoek Unter den Linden/Friedrichstrasse, de Leipziger Platz, de hoek Friedrich- Leipzigerstrasse en de Potsdamerplatz.

Crisis in 't Gooi 28

Morgen gelukkig terug, want na een paar dagen heb ik het hier wel weer gehad. Ik heb nog even overwogen met een heli een trip naar een van de andere Channel Islands te maken, maar heb daar toch maar van afgezien, want vermoedelijk slaat daar, nog meer dan hier, binnen drie kwartier de verveling toe. In ieder geval heb ik gisterochten de de centjes veilig gesteld. Basseman kan trots op me zijn. Ik heb nog geen idee wat ik met het geld zal doen. Wel heb ik besloten Jan Kees de Jager een ansichtkaart te sturen. Ik heb zo'n typical saucy Britse seasidekaart gevonden en die gaat straks nog op de bus naar Postbus 20201, 2500EE Den Haag met de hartelijke groeten aan Jan Kees van Barbara op Guernsey.

Barbara Lebber - Beck, Guernsey

Dorsey 3

Hollywoodfilms hebben de neiging om een loopje te nemen met de geschiedenis en dat is ook het geval in 'The Fabulous Dorseys' uit 1947, toch is deze door Jimmy en Tommy in de film nagespeelde scene correct: de heren hadden zo'n tien jaar eerder inderdaad ruzie over het tempo van een bepaald nummer, waarna Tommy de benen nam. Jammer alleen, dat in deze video beeld en geluid niet synchroon lopen.

Dorsey 2

Tommy Dorsey had een oudere broer Jimmy, maar de beide heren konden slecht door een deur, laat staan samen een band leiden, toch hebben ze dat een aantal keren geprobeerd, maar ieder keer eindigde dat in geruzie. Dit is het orkest van Jimmy met de 'King Porter Stomp' in de film 'Hollywood Canteen', geintroduceerd door Joe E. Brown.

De Muur 4

Vooral de eerste jaren ben ik vaak achter De Muur geweest, soms op een journalistieke missie, zoals de reis met drie voormalige Nederlandse krijgsgevangen officieren naar Colditz, waaruit bleek dat de, op het boek van Pat Reid gefundeerde, tv-serie, een loopje met de geschiedenis nam. Soms om mensen, van wie ik het adres van de Westberlijnse SPD had gekregen, op te zoeken en hun verhalen aan te horen, hoe het was in werkelijkheid was om in de "Erste Bauern- und Arbeiterstaat auf Deutschem Boden" te leven. Luisteren was voldoende: er was de zwemleraar, die was ontslagen, omdat hij volgens het regime onbetrouwbaar was en nu in een abattoir werkte, er was het jonge echtpaar, dat wachtte tot beide kinderen naar bed waren, voordat er naar de verboden Westduitse televisie werd gekeken, omdat ze hadden ontdekt dat de onderwijzeres de kleuters hadden gevraagd of ze de "Heinzelmännchen" (die, net als bij ons destijds Loeki de Leeuw, een Westduitsreclameblok omringden) kenden om daarna, wanneer de kinderen bevestigend antwoordden, de ouders bij de Stasi aan te geven.

Crisis in 't Gooi 27

Om on time op Schiphol te zijn en niet totally at the crack of dawn op te staan heb ik vrijdag een hotelletje in de buurt van de airport geboekt. Voor Bastiaan heb ik een briefje op zijn werkkamerdeur geplakt met de message dat ik even weg ben, zodat hij al zijn ziel en zaligheid in de keuze van een voiture kan leggen. Ik ben curious wat het uiteindelijk gaat worden. Het lijkt ietwat dwaas om eerst naar Birmingham te vliegen en vandaar naar Guernsey, maar in iets meer dan drie uur stond ik dankzij KLM en Flybe op my favorite island. Snel een autootje gehuurd en op weg naar het hotel aan de Vazon Bay. Ik had eerst gedacht ook een fiets te huren, maar heb dat toch maar gecancelled: net een tikje te veel wind. Na gesettled te zijn, 'Christophe' gebeld, anders dan 't Gooi heeft Guernsey wel een Michelinsterrestaurant. Helaas, helaas, 's avonds geen plaats, maar gisteravond wel, dus meteen geboekt. Het was voortreffelijk, maar lonely tafelen is toch niet zo gezellig. Verder gister weinig gedaan, zo meteen naar de bank om mijn account op te heffen. Je moet De Jager wel een step voor blijven of course.

Barbara Lebber - Beck, Guernsey.

Dorsey

Trombonist Tommy Dorsey met een drietal nummers uit de jaren veertig. In het eerste nummer, het van een nieuwe titel ('Well, Git It') voorziene 'Ole Miss', zien we drummer Buddy Rich en trompettist Ziggy Elman, het tweede, later opgenomen stuk, is 'Opus One' en tenslotte de hit 'Marie' uit de film 'The Fabulous Dorseys' uit 1947.

Morris

Het was relatief nog steeds simpel om in de jaren dertig op een personenwagenchassis een lichte vrachtwagen te bouwen, omdat personenwagens destijds een echt en dus apart chassis hadden. De "Brasso van" is duidelijk gebouwd op het chassis van een Morris "Oxford", de bestelwagen van "Barwick's Baking Powder" staat op het chassis van een Morris "Minor", destijds de kleinste auto die Morris leverde.