Young 2

Nog een keer Lester Young.  Opgenomen in januari 1951 met John Lewis aan de piano (later grote bekendheid door het Modern Jazz Quartet), Gene Ramey (foto) aan de bas (oorspronkelijk trompettist,  daarna sousafonist en, tenslotte na lessen van Walter Page, bassist)  en mijn favoriete slagwerker Jo Jones achter de drums in "Thou Swell".

Verleden tijd 5

Mijn verhuizing naar Den Haag betekende tegelijkertijd het begin van het einde van mijn band met Steumeltje van der Pol, we zullen elkaar in het begin geschreven hebben en ik ben zelfs in de herfstvacantie 1953 naar Leeuwarden gereisd. Waar ik gelogeerd heb weet  ik niet meer, want de flat waar Steumeltje met haar moeder, broer en zus woonde moet beslist te klein geweest zijn. Ik herinner me bar weinig, behalve dat ik, toen Steumeltje en ik een fietstocht maakten, in Giekerk door een politieagent werd aangehouden omdat ik toen ik een hoek omsloeg mijn hand niet had uitgestoken. Ik werd nog net niet bekeurd. Eenmaal weer thuis in Den Haag kreeg ik een telefoontje van mijn vriend Christoforus die wist te vertellen  dat hij Steumeltje met een andere jongen had gezien, niet één keer maar meerdere malen. Ik heb geprobeerd telefonisch achter de waarheid te komen maar dat is niet gelukt en ik was behoorlijk verdrietig. Van mijn vader kreeg ik als troost een langspeelplat van Duke Eliington.

FACEL VEGA

Facel waarvan op 7 februari a.s. een Facel II uit 1962 onder hamer komt, met een geschatte waarde van tussen de tweehonderd- en vierhonderduizend euro, was voordat de  fabriek eigen auto's ging bouwen een gerespecteerde Franse carrosseriefirma die het uiterlijk leverde voor verschillende producten van Panhard, Simca, Renault en Ford, maar in 1954 toen bijna alle beroemde Franse merken in de hoogste klasse - Bugatti, Delage, Delahaye, Hispano-Suiza - waren verdwenen, bedacht dat er plaats was voor een chique Frans voituur. Facel (Forges et Ateliers de Construction d'Eure-et-Loire), onder leiding van Jean Daninos, toonde in 1949 een op basis van een Bentleychassis  en een Chryslermotor (een V8 met een inhoud van viereneenhave liter) een eerste ontwerp, dat langzaam werd ontwikkeld in het prototype dat in 1954 op de  Parijse Autosalon stond. De Facel II heeft een 6,3 liter  Chrysler "Typhoon"-motor en gekoppeld aan een Pont-a-Moussonvierversnellingsbak ligt de top net onder de 250 km/u. 

ondanks het feit dat op de bodem van de miniatuurauto Facel II staat, heb ik zo mijn twijfels, het lijkt meer de kleinere Facelia, eerst geleverd met een eigen, daarna met een Volvomotor.

Life & Members

Hia- a new bland of Yoga, martial arts en dance

Hia is het nieuwe bewegingingsconcept bestaande uit: Tai Chi, Aikido, Appelstroop, Tae Kwon Do, de Vijfde van Beethoven, Jazz Dance, Genesis, Multigrademotorolie, Yoga, Runderrookworst.....

Laat je  inspireren tot een kleine stap, grote moves of misschien een HIA lesje?

Met een Hia les:  verwen je jouw lichaam, kalmeer je je hoofd, ervaar je meer en geniet je intens.

HIA KAN EEN HELENDE REIS ZIJN DOOR JE EMOTIE, GEVOELENS, ANGSTEN.....
op de foto: docent  Kneuderdap Chuttechut aan de oevers van het Naardermeer
 (voor meer ongein zie hier)

Slof

Las net dat een slager in het goyse dorp met geiwe smulsloffen in de aanbieding heeft; zijn dat eetbare pantoffels?

Les Chauffeurs à Pieds

Michael Portillo is weer op reis, dit keer in Canada en iedere avond om half acht doet hij  verslag op BBC 2, vanavond zag ik de Canadese groep Les Chauffeurs à Pieds, prima muziek om ze even op te zoeken en op dit blog te zetten.

TURK

Ik geef toe het klinkt wat merkwaardig, maar het is wel waar: op zeventienjarige leeftijd kende ik maar één muzikale Turk, dat was Turk Murphy, de trombonist van Lu Watters' Yerba Buena Jazz Band, een orkest van de Amerikaanse westkunst, waarmee de revival van oudestijljazz in feite is gestart. Ik kocht in 1953 een vijfentwintigcentimeterelpee van Bunk Johnson, een New Orleanstrompettist, die met het orkest van Watters opnamen had gemaakt, waarbij trompettist Watters plaats had gemaakt voor Johnson. De andere muzikale Turk ontdekte ik een paar jaar later, dat was Tommy Turk (foto), van wie ik eerst dacht dat zijn naam een pseudoniem moest zijn, maar dat  bleek niet het geval. Voluit heette hij Thomas Eugene Turk en net als Turk Murphy  was hij trombonist, zij het in een volslagen andere stijl: het bopidioom en je vindt hem dan ook als compagnon van altsaxofonist Charlie Parker tijdens een concert in Carnegie  Hall met tevens Sonny Criss, altsax, Flip Phillips, tenorsax; Fats Navarro, trompet;  Hank Jones, piano; Ray Brown, bas en Shelly Manne, drums.