Gesprek met prof.dr. A. Hitmans, voorzitter van de Landelijke Raad voor het Wetenschappelijk Ouderenbeleid.
“Professor, de raad komt binnenkort met verstrekkende voorstellen om de vergrijzing te bestrijden?”
‘”Absoluut. Wij vinden vijfenzventig jaar een heel mooie leeftijd om het leven te beeindigen. Door het leven te bekorten, bestrijden we de vergrijzing en kunnen ook de kosten van de gezondheidszorg fors omlaag. Het is dus een echte win/winsituatie, waar wij vanuit gaan.”
“Maar hoe denkt U het leven van bejaarden op vijfenzeventigjarige leeftijd te kunnen stoppen?”
“Op de eerste plaats gaan we dat doen door een campagne, waarin we stellen dat het geen pretje is om bijvoorbeeld tachtig of negentig te worden. De regering gaat nog meer dan nu de nadruk leggen op de enorme problematiek die de vergrijzing met zich meebrengt voor de rest van de bevolking. De bedoeling is dat bejaarden zich gaan voelen zoals rokers nu.”
“Goed. Maar hoe brengt U de boodschap over naar de doelgroep: de bejaarden zelf?”
“Bejaarden moet worden duidelijk gemaakt worden dat ze een last zijn, dat gebeurt nu al, maar nog te weinig. Bovendien lijkt het ons gewenst televisiespotjes uit te zenden waarin de bejaarden zien, dat het bepaald geen pretje is om oud te worden: Altzheimer-, rolstoel- en andersoortige patienten komen daarin regelmatig in beeld. Ouderdom betekent gebrek, dementie, dat moet de boodschap zijn."
“Maar U hebt mijn vraag, hoe U denkt het leven van elke Nederlandse bejaarde te beeindigen, nog niet beantwoord.”
“O, maar daar hebben wij een buitengewoon humane oplossing voor: iedere vijfenzeventigjarige krijgt een week, nadat hij of zij, zijn of haar verjaardag in familiekring of elders heeft gevierd, een oproep om zich te melden op het gemeentehuis van de gemeente waarin hij of zij woonachtig is. Men dient vervolgens per trein of ander openbaar vervoermiddel, uiteraard tegen betaling, naar een kamp in zijn of haar provincie af te reizen. Wij denken bijvoorbeeld voor Utrecht aan kamp Amersfoort, voor Noord-Brabant aan kamp Vught en voor Drente aan kamp Westerbork. Voor de andere negen provincies zijn we nog op zoek naar geschikte kampementen, maar die vinden we ongetwijfeld.”
“En dan?”
“Dan heeft men in het kamp de keuze uit verschillende mogelijkheden om het leven te beeindigen: injectie, vuurpeloton, electrocutie enzovoort, enzovoort. Wij gaan ervoor zorgen dat er voldoende keuzes zijn. De nabestaanden, voor wie wij dit natuurlijk allemaal doen, kunnen vervolgens de overledene binnen vierentwintig uur ophalen.”
Professor Hitmans, ik dank U voor dit verhelderende gesprek.”
“Graag gedaan.”
Dit is een Buick 1958, maar ik had hier evengoed een Cadillac, een Oldsmobile, een Ford of een Chrysler uit de jaren vijftig, zestig en zeventig kunnen neerzetten: het is en blijft superieure lelijkheid op vier wielen. Sommige vaderlanders lusten er wel pap van, regelmatig rijdt zo'n gorgelend orgel door mijn straat. Het eerste dat de (natuurlijk) kaalgeschoren eigenaar klaarblijkelijk heeft gedaan is (net als zijn kornuiten) de uitlaatspruitstukpakking verwijderen, terwijl zo'n V8 zich in ieder geval fluisterend hoort voort te bewegen.
In 1910 bouwde Buick een tweetal van deze raceauto's voor deelname aan Grand Speedway Meet in Indianapolis, de coureurs waren Bob Burman en Louis Chevrolet. Burman reed de "Bug" (want dat werd de bijnaam) meteen de eerste dag met een snelheid van bijna 106 mijl/p.u.
