Speedo

Het origineel werd door Earl 'Speedo' Carroll en The Cadillacs in october 1955 opgenomen en meer dan vijftig jaar later klinkt 'They often call me Speedo, but my real name is Mr. Earl' nog altijd. Wees niet verbaasd dat Carroll anders dan op de toenmalige single 'Speed-ee-o' zingt, dat heeft hij bij de fameuze live-optredens van The Cadillacs altijd al gedaan.

Nash 6

Nash bouwde in 1941 de ‘600’, de eerste Nash met een zelfdragende carrosserie, De naam ‘600’ ontleende de auto aan het benzineverbruik: 600 mijl op een tank van 20 gallon, wat ongeveer neerkwam op 1 liter op 12,5 kilometer. Begin 1942 rolde laatste Nash van de band, pas in de herfst 1945 werd de productie hervat. In laatstgenoemd jaar produceerde de fabriek 6148 auto’s, in 1946 waren dat er 98.769. Er was overigens, net als bij de andere Amerikaanse fabrikanten, weinig verschil tussen de modellen van 1942 en 1946. Ook in 1947, toen Nash voor de eerste keer sinds 1929 meer dan 100.000 auto’s bouwde, was er van vernieuwing nauwelijks sprake en dat bleef voor het bouwjaar 1948 (foto boven) exact zo. Pas in 1949 kwamen de nieuwe modellen, er werd ook een nieuwe naam voor bedacht ‘Airflyte’, al leek de naam 'Bathtub' meer op zijn plaats. Hieronder de ‘Statesman’ uit 1950. met de voor de jaren ‘49, ‘50 en ‘52 kenmerkende badkuipcarrosserie.

De Paris

Leuk orkestje, dat van trombonist Wilbur de Paris en zijn New New Orleans Jazz. Ik kan me absoluut niet herinneren wanneer ik het eerste EP-tje gekocht heb, maar het moet zo lang geleden zijn, dat ik me nog geen LP kon veroorloven. De Paris klonk frisser dan welk ‘oudestijl’-orkest ook en de repertoirekeuze was bepaald niet afgezaagd. Ketelbeys ‘In a Persian Market’” kreeg evenals “The World is Waiting for the Sunrise, ‘Cielito Lindo’ en ‘Yama Yama Man’ een fraaie uitvoering. Zijn muziek verscheen in de Verenigde Staten op Atlantic en werd in Europa uitgebracht op London en Storyville. Deze opname van de ‘Battle Hymn of the Republic’ dateert uit 1960. De melodie is van 1855 en werd met verschillende teksten gezongen (‘Canaan’s Happy Shore’, ‘Brother, Will You Meet Me?’ en ‘John Brown’s Body’) voordat het tijdens de Amerikaanse burgeroorlog de ‘Battle Hymn’ werd, en in de Noordelijke staten gebruikt werd om zwarten op te roepen aan de strijd deel te nemen. Om het nummer een authentiek tintje te geven begint en eindigt het orkest van De Paris met een stukje op fife en drum.

Op Jazz Chronicle zijn een paar live CD’s van Wilbur de Paris uit 1951/’52 en 1956 verschenen onder de nummers JCCD-3009 en JCCD-3032.

Rosmos

Bijtijden denk ik: ‘Ik zou ze eenliks eens bellen moeten, dat nuivere spulletje in Den Haag.’ Maar ja men weet hoe zuks gaat, men krijgt het rosmos tochs niet aan het apperaat. Veelstens te druk met het redden van de banken en het zorgen dat de mensen met spaarcenten op IJsland haar geld weerom krijgen. Wouter Bos heeft geen tijd voor een slechtwegge weduwvrouw uit Rotsterhaule. Nee, die moet het zelfs maar beschreppen. Wouter Bos zorgt allenig maar voor mensen die geld op de bank hebben en de aandeelhouders van de ING. Mijn schriele pensioen gaat niet omhoog, maar het gas en de elektra wel. Ik hoor het hem al zeggen als ik er tegenover hem over kleien zou: ‘Maar mevrouw Sinnema, u denkt toch niet dat ik soosjalist ben’.

Vrouw Ymkje Sinnema - Meindertsma, Rotsterhaule

Caudron

Omdat ik iets op wilde zoeken over de Franse vliegtuigbouwer Caudron, pakte ik gister een lang geleden gekregen relatiegeschenk van Renault: de geschiedenis van het Franse merk van 1898 tot 1965. Ik vond wat ik zocht, maar ook iets totaal anders, dat ik vergeten was: de belachelijke vertaling uit het Frans in het Nederlands, die sommige delen van het boek totaal onbegrijpelijk maken. Over de Caudron 450 en 460 (tekening) uit de jaren dertig staat er: ‘De toestellen zijn voorzien van opmerkelijke technische snufjes: vleugels met een symmetrisch bol profiel, die zeer dun zijn, luiken met binnenhoogvlak, “ontstellend” kleine oppervlakte voor het richtingsroer, voor het stuur en van de voorbreedte, uitlaatpijpen voor gas en koellucht, die rechtstreeks worden gebruikt, enz. Zelfs de laksoorten worden zo gekozen, dat het vliegtuig de lucht streelt, waardoor het gedragen wordt. De motor, die meer dan 300 pk ontwikkelt, is een nieuwe “Bengali” met 6 omgekeerde cylinders, luchtkoeling en compressors van 7,950 l. Het toestel wordt voortgedreven door een metalen propeller met verstelbare schroefdraadwikkeling, een supersonische snelheid en twee standen, ontwikkeld door Ratier.’ Wie hier chocola van kan maken, mag het zeggen.

De Caudron 460 vloog voor het eerst in 1934 en op Eerste Kerstdag van dat jaar haalde Raymond Delmotte een snelheid van meer dan 500km/u en dat was een wereldsnelheidsrecord.

De hierboven afgebeelde Caudron G3 dateert uit de Eerste Wereldoorlog. Er was in het buitenland meer belangstelling voor het toestel dan in Frankrijk. Het was een buitengewoon populair opleidingstoestel, ongetwijfeld lag dat ook aan de lage prijs. Er schijnt in de Verenigde Staten nog een te vliegen, al ben ik daar niet helemaal zeker van, omdat replica’s daar welig tieren.

Fietsen

Gister naar Rosmalen. Naar het voormalige Autotron dat nog steeds bewegwijzerd wordt, ik ga toch eens opletten of de ANWB ook de Floriade nog op zijn borden heeft staan. In het voormalige Autotron was een fietsvakbeurs, dus bloemrijke fietstassen, belachelijk pseudogegraveerde spatborden van de firma Batavus, wonderlijke frameconstructies, maar bovenal veel electrische fietsen. Iedere bekende en onbekende rijwielfabriek heeft er wel een in zijn pakket: er zijn zelfs electrisch aangedreven vouwfietsen. Redelijk absurd, want vouwfietsen zijn normaal al vrijwel niet te tillen en accu en electromotor voegen, naar ik aanneem, gauw zes kilo's toe aan het gewicht. De leukste fiets vond ik de Britse Gocycle, met een klein electromotortje in de voornaaf goed voor 16 kilometer en eenzijdig opgehangen wielen, maar waarvan ik nergens een prijs kon ontdekken. Na enig zoeken op internet weet ik de de prijs in ponden: 1158,-

Sopraansax

In Frankrijk is de sopraansaxofoon nog steeds een favoriet instrument in orkestjes die traditionele jazz spelen. Dat is te danken aan de Amerikaanse sopraansaxofonist Sidney Bechet. Hij had in de jaren vijftig een enome impact in Frankrijk. Hij kwam zelfs met Franse orkestjes naar Nederland, zo herinner ik me een optreden in het Haagse Gebouw voor Kunsten en Wetenschappen met de band van Andre Reweliotty. Een ander Frans orkest dat hem regelmatig begeleidde was dat van Claude Luter. We zien eerst een optreden van Bechet met Amerikaanse musici in 1958 in Cannes met ‘Sweet Georgia Brown’.* Vervolgens haalt Claude Luter herinneringen op aan Bechet en speelt (Luter op sopraansax) met zijn orkest ‘Dans Les Rues d’Antibes’ en tenslotte een recente opname, waarin duidelijk blijkt dat vijftig jaar na dato Bechets sopraansaxofoon qua timbre en intonering nog altijd niet vergeten is, in een opname van de Louisiana Jazz Band met ‘Shimmy Sha Wabble’.

*Dit stuk over het aardige meisje met de twee linkervoeten kan ook op een heel andere manier met een bijzondere ritmische begeleiding worden gespeeld.

Joop

Er is weer heisa rond Geert. Troebelwatervissers Mark, Theodor en Joop roeren zich. Pardon, wie is Joop? Joop is Joop van der Lijn, een Nieuwzeelander, die een petitie aan de Nederlandse regering het internet heeft opgeslingerd met onder meer de volgende zinnen:

'Whereas Geert Wilders has exercised his fundatmental human right of freedom of expression and spoken out, with facts and evidence, of the threat posed by radical Islam;

It is resolved that, in the event that the Dutch government attempts, in any way, to punish or prosecute Geert Wilders, civilly or criminally, for exercising his freedom of expression, the undersigned will initiate a boycott of any and all Dutch goods.'

Nu ga ik het niet hebben over de bemoeizucht van Nieuwzeeuw Joop, hij is ongetwijfeld na veel gekanker geemigreerd, omdat hij het in onze delta niet meer zag zitten, ik was nieuwsgieriger hoeveel mensen en wie de Geert-voor-Pauspetitie hebben getekend. Gister waren het er zo'n 25.000, vandaag is de site niet meer bereikbaar. Ik zag heel veel Amerikanen, hoofdzakelijk van het platteland, waar zoals u weet veel Nederlandse producten in de lokale supermarkten in de schappen staan. Wij moeten dankzij Joop (geboren in 1928 in Bandoeng) onze borst natmaken.

Twee motoren

Het prototype van de tweemotorige eend, de 2CV 4x4 Sahara, reed in maart 1958. De koeling van de achterste motor was provisorisch en de spatborden achter waren die van de gewone serie 2CV. Op de Parijse Salon in hetzelfde jaar, waren die zaken gewijzigd en was het bij het prototype ontbrekende reservewiel bovenop de motorkap te vinden. De Sahara had een 425 cc motor voor, die de voorwielen aandreef en een 425 cc motor achter, die de achterwielen aandreef. In 1960 kreeg de auto zijn defintieve vorm en moest de benzinetank gevuld worden via de rechtervoordeur, de Sahara werd vrijwel ongewijzigd tot 1967 gefabriceerd Hij verdween gedurende de zomer van dat jaar geruisloos uit productie.

De Sahara was niet de eerste auto met twee motoren. In 1935 verscheen de Alfa Romeo Bimotore, beide motoren dreven de achterwielen aan. Heel veel succes had de racewagen niet: het bleek een echte bandenvreter, alhoewel Tazio Nuvolari er op de Florentijnse autostrada er 321 km/u meereed. De Bimotore wordt wel de eerste Ferrari genoemd, omdat de wagen werd ontworpen door de racestal van Alfa Romeo, geleid door Enzo Ferrari.

Herdenken

Het moet inmiddels al meer dan tien jaar geleden zijn, dat ik in mijn woonplaats op vier Mei samen met anderen de doden herdacht. Maar toen een aantal in uniformen van de Prinses Irenebrigade geklede heren naast het monument stond opgesteld en in de stoet mensen meeliepen in oude Amerikaanse en Britse legerkledij, die veel te jong waren om tussen 1940 en 1945 wapens te hebben gehanteerd, werd ik razend. Mijn vrouw, wier vader tijdens de Tweede Wereldoorlog dienst deed bij de Amerikaanse Navy, vroeg een mevrouw in een Amerikaans marinecostuum, waar zij het lef vandaan haalde om rond te lopen in een pak waarin haar vader bereid was geweest zijn leven te geven. De dame sprak geen Engels en haalde haar schouders op en de gemeente Bussum verklaarde dat iedereen het recht had om de doden op zijn manier te herdenken. Ik blijf op 4 Mei thuis, doden herdenk je niet met verkleedpartijtjes. Bij een dodenherdenking herdenk je doden en bedrijf je ook geen politiek, maar dat begrijpt de Nederlandse regering niet. Nederland, dat opnieuw zijn joden in de kou laat staan en klaarblijkelijk beducht op relletjes van Marokkaanse kant vanwege Gaza van de Auschwitzherdenking een farce maakt. Nederland zou zich eens af moeten vragen hoe het komt dat van alle Westeuropese landen hier de meeste joodse slachtoffers zijn gevallen. Nederland moet zich eens afvragen hoe hier na de oorlog ruim verdiend werd aan de resterende joden, door forse successierechten te innen. Maar Nederland heeft zich nooit iets afgevraagd en verstopt zich al jaren achter Anne Frank en had zelfs de euvele moet van de overgebleven joden een monument van dankbaarheid te eisen. Ik ben de zoon van ouders, die hun sporen in het verzet verdiend hebben, ik heb geen zin om er op deze plaats erover uit weiden, maar mijn joodse vader en mijn Friese moeder hadden o.a. een onderduiker in de winter van 1944 -’45. Als ze nu nog zouden leven zou mijn vader als reactie op de labbekakkerige houding van de de regering ten opzichte van de Auschwitzherdenking zijn schouders opgehaald hebben - ‘Wat had je anders verwacht?' - mijn moeder zou razend geworden zijn en haar mening niet onder stoelen af banken hebben gestoken. Want waar gaat het de labbekakken om? Om rust in de tent en daaraan wordt de Auschtwitzherdenking opgeofferd. Ben ik tegen Marokkanen bij de Auschwitzherdenking? Nee, maar niet op deze manier, niet ter bezwering van relletjes. Auschwitz heeft niets, maar dan ook niets met Gaza te maken. En als Balkenende c.s. toch iets aan de Marokkanen in Nederland duidelijk willen maken, dan zouden ze moeten beginnen te wijzen op de onrechtmatige bezetting door Marokko van de Westelijke Sahara, al 33 jaar leven de Sahrauis in vluchtelingenkampen. De lijn tussen Marokkanen in Nederland en de bezetting van de voormalige Spaanse Sahara is aanzienlijk korter dan mijn persoonlijke lijn en het Israelisch optreden in Gaza. Herdenken met anderen wordt mij inmiddels onmogelijk gemaakt.

Frisse neus halen

De laatste weken ijverig gekeken in boekjes met vliegtuigen van voor en tijdens de Eerste Wereldoorlog. Het fraaist vind ik de door Sikorsky ontworpen viermotorige bommenwerper 'Ilya Muromets', een toestel oorspronkelijk gedacht als passagiersvliegtuig met een verwarmde en electrisch verlichte cabine, waarin rieten stoelen voor zestien passagiers. Maar, en dat is het meest opvallende, je kon, terwijl het toestel in de lucht was, buiten een wandelingetje maken.

Van der Laan

Nu minister Chazzerhard van der Laan (foto) van de Auschwitz herdenking een politiek spel maakt, heb ik geen enkele behoefte a.s. zondag mijn vermoorde familieleden in Amsterdam te herdenken.

Terug

Op 30 december waren we naar Bredevoort en net zoals in Alkmaar de victorie begon, begon in Bredevoort de ellende. Eigenlijk begon hij al eerder, maar ik heb geen trek om op de Nederlandse Teloorwegen te blijven kankeren, al dient de volledige directie van dat bedrijf een daglang de noodtrappen van het station Arnhem op en af te worden gejaagd, om er achter te komen wat het de clientèle nu al maanden aandoet. In Bredevoort aten we in een middeleeuwse herberg en vermoedelijk liep ik daar, dacht ik, een salmonellavergiftiging op. In ieder geval was ik 's avonds doodziek. Op 2 januari - ik ben nu eenmaal niet het type, dat ogenblikkelijk een arts aan zijn sponde roept - kwam de huisarts en die constateerde een virusinfectie. Ik krabbelde uiterst moeizaam weer op, bezat geen energie om ook maar iets op dit blog te zetten. Het bouwen van een modelautootje (schaal 1:72) ging nog net. Toen in de jaren twintig en dertig Citroën de Sahara en de Gobi doortrok, gebeurde dat met 'halftracks', met auto's achter voorzien van rupsbanden. Die rupsbanden waren een uitvinding van Adolph Kegresse, een Fransman, die het tot hoofd van de garage van de Russische tsaar had gebracht, maar die na de revolutie teruggekeerd was naar zijn vaderland. De Rolls-Royce van de tsaar werd Lenins voertuig, 's zomers op vier wielen, 's winters voor met ski's voor en rupsbanden achter. Dat voertuig, Lenins Rolls, werd gebouwd. Inmiddels verloor ik vijf kilo lichaamsgewicht en bleef ik doodvermoeid. Na een bezoek aan de dokter weet ik de oorzaak: ik heb suikerziekte.

Geest

Sinds de avond van de dertigste december is mijn geest aan de wandel. Door hoge koorts worden niet terzake doende associaties gelegd. Ik heb ze niet onder controle. In het blad van de TOC (de Traction Owners Club, 'Floating Power'. lees ik verhaal over Cornwall en Lands End en ogenblikkelijk, als ik mijn ogen sluit, ben ik ik in Penzance, niet alleen in het gemeentearchief en op de begraafplaats, waar een arbeider mij uitlegt, waar we het graf van mijn vrouws overgrootmoeder kunnen vinden. Vandaag, bedenk ik, zou mij vader 106 jaar oud geworden, maar als wakker word. realiseer ik me dat dat dat niet waar is, mijn vader werd op 8 october 1902 geboren. Zo maalt het maar door. Soms heb ik beelden van een computerscherm Ik heb nauwelijks meer iets gegeten, ik raak de smaak van het eierstruif met slierten ui in de pseudomiddeleeuwse herberg in Bredevoort niet kwijt.