Miranda

Miranda Harts eerste comedyserie wordt door de BBC herhaald. Het tweede deel: volgende week dinsdagavond BBC 2, 10.00 uur. Kijken!

Voorvorkloos

Natuurlijk een leuk speeltje, deze, door Olli Erkkila uitgedachte, voorvorkloze fiets, maar ik zie hem nog niet als dagelijks vervoermiddel, de besturing is trouwens ontleend aan die van een auto.

Howlin' Wolf 2

De echte Howlin' Wolf (Chester Arthur Burnett) in "How many more years".

Howlin' Wolf

Sinds gisteravond heeft de heer Ozenfant een nieuwe kreet, die hij vanmorgen op het station een aantal keren herhaalde, het is zijn interpretatie van het gehuil van een wolf en het klinkt behoorlijk echt. Het is vandaag precies een jaar geleden dat hij arriveerde. Hij zat, nadat zijn vorige bazin (al is dat woord in de heer Ozenfants beleveniswereld volslagen misplaatst) veertien dagen daarvoor was overleden, in een asiel. Ik vervoerde hem op 30 juni 2009 in een een grote plastic hondenkorf. Dat was achteraf niet slim, want heer Ozenfant is een hartstochtelijk liefhebber, ik schreef het eerder, van elke vorm van gemotoriseerd vervoer.

Taal

Net NOS-Journaalcorrespondent Lucas Waagmeester in Zuid-Afrika gehoord, die het had over gras dat vernaggeld was na een voetbalwedstrijd. Lijkt me sterk: vernaggelen betekent voor de gek houden.

Tico-Tico

Muziek uit Brazilië door het Duo Siqueira Lima: eerst "Fuga pro Nordeste", daarna "Contrato de Separação" gevolgd door het spectaculaire "Tico-Tico", een choro gecomponeerd door Zequinha de Abreu in 1917 en beroemd gemaakt door de mevrouw met een fruitmand op haar hoofd: Carmen Miranda. Tico-tico is een vogeltje, de zonotrichia capensis of roodkraaggors.

Dudik

Een voorvader van me kwam aan het eind van de 18e eeuw uit Pressburg, nu Bratislava, de hoofdstad van Slowakije, naar Amsterdam en vestigde zich in Sneek. In 1991 toen Tsjechië en Slowakije nog een geheel waren was ik in Praag en zag heel wat optredens van Slowaakse muzikanten, soms was het heel zoetgevooisd, een andere keer heel opwindend. Ik ging op jacht naar elpees en vond een prachtige plaat van Miroslav Dudik (foto) met het Radio Bratislava Volksinstrumentenorkest.

Leven

Armand Serpenti in de VPROGIDS: "Na een leven als monteur van toiletten in Boeing 747's besluit Bill Withers op 32-jarige leeftijd door hem zelf opgenomen demo's aan te bieden bij de grote platenlabels (.......) weet Withers in de zomer van 1971 toch door te breken..." De eerste Boeing 747 vloog bij PanAm in 1970. Een leven dus van hooguit anderhalf jaar. Sterker nog: Bill werd in 1938 geboren en nam zijn besluit toen hij 32 was, in 1970, dit verhaal kan dus gevoegelijk worden doorgespoeld.

Spaarpot

Vorige week schreef ik iets over het varkensmuseum in Stuttgart met o.a. zijn grote collectie spaarpotten. Mijn moeder had geen spaarvarkentje, maar een melkkoetje, overigens wel voorzien van een klavertjevier. Het koetje moet inmiddels meer dan een eeuw oud zijn, want mijn moeder werd geboren in 1902. Zij moet als kind regelmatig met een mes geprobeerd hebben het gespaarde geld er weer uit te krijgen, want de gleuf bovenin is beschadigd. Ik moet daar om glimlachen.

Transportmuseum

Morris artillerietrekker

De voertuigen staan zo dicht op elkaar gepropt in het "National Transport Museum" in Howth, iets ten noorden van Dublin, dat er weinig te fotograferen valt. Dat is jammer, want er staat o.a een Landsverkpantserwagen, van het type dat voor de oorlog ook in ons land dienst deed. Er lijkt bovendien lukraak te zijn verzameld, zonder enige lijn: trams, vrachtwagens, legervoertuigen en over restauratie van dit alles is nauwelijks nagedacht. De blauwe dubbeldekstram ziet er prachtig uit, maar die imitatiehoutplaten op zijn bruine soortgenoot zijn ronduit gruwelijk.

Verleden

Toen een aantal jaren geleden ergens in een zijstraat van de Nieuwezijds Voorburgwal een stukje oud Amsterdam werd blootgelegd, moesten de archeologen zich haasten, want er moest snel weer iets nieuws worden gebouwd. Ik moest daaraan denken, vorige week in Dublin, want op sommige plaatsen hebben de Ieren de ruïne uit het verleden laten staan en het nieuwe er naast gebouwd. Is het onze beperkte ruimte die dit Iers handelen verhindert? Ik weet het niet. Misschien gaan we wel slordiger met onze geschiedenis om. De Ieren houden ook beter hun folklore in ere dan wij.

Reünie

Gistermiddag naar een bijeenkomst van gewone ongewone heren. Boekhouders? Nou nee, net iets te frivool gekleed. Oud-wielrenners? Ook niet, sommigen iets te corpulent. Bijenhouders? Strandtentuitbaters?

Nee, na zesentwintig jaar zat ik weer temidden van vrachtwagenchauffeurs, tijdens een reünie van Middenoostenchauffeurs in het Mercedes-Benzgebouw in Utrecht. Heren, die zo'n dertig jaar geleden, toen ik elke woensdagochtend het radioprogramma "Truck" maakte, naar plaatsen reden die voor de meeste Nederlanders pas de laatste jaren dagelijks nieuws werden: Teheran, Bagdad, Basra, Damascus, Aleppo, Karachi. Ze hadden net als toen, fotoboeken en landkaarten meegenomen. Een van de organisatoren van gister was Ger van Rens, met wie ik ooit een van de meest wonderlijke radioprogramma's maakte: hij draaide een zelfgemaakte film van een rit naar Pakistan in de studio en vertelde via de microfoon aan zijn, op woensdagochtend tussen vijf en zeven uur rijdende collega's, wat wij op een beeldscherm zagen. Ger belde me een aantal maanden geleden op of ik naar de reünie wilde komen. Ik aarzelde want Truck is al meer dan een kwart eeuw uit de aether. Had ik op zo'n bijeenkomst nog iets te zoeken? Maar mijn angst bleek ongegrond: "Truck" bleek nog altijd een begrip. Soms moesten ze me helpen, hun herinnering bleek sterker dan de mijne. Een andere keer bleek een detail bij mij een onuitwisbare indruk te hebben achtergelaten, zoals die Roemeense chauffeur, die in München geen geld had om een reserveonderdeel te kopen en moeizaam een muntstuk stond glad te schuren om een klepje te vervangen. Zelfs uit België waren ze gister gekomen en ook de Schot Ginn en chauffeur Dunstan uit Cornwall waren aanwezig. En het zouden geen vrachtwagenchauffeurs zijn als ze aan hun bijeenkomst geen goed doel verbonden hadden: de opbrengst van de loterij ging naar een fonds voor kinderen met kanker.

Zondag

Voor de aankleding hoef je er niet te gaan eten (aan opgedirkte restaurants heb ik een hekel), maar de kwaliteit van het voedsel is subliem: "The Winding Chair" aan Ormond Quay in Dublin. Aan het tafeltje naast het onze zit een Amerikaanse, ze eet en leest tijdens haar maaltijd een boek: "Dubliners" van James Joyce. Heel even komt bij mij de gedachte op dat ze in Berlijn Alfred Döblins "Berlin Alexander Platz" in een restaurant zou zitten lezen, maar dit is zondag en geen maandag.

Dublin 2

St. Audoen, de kerk voor Polen in Dublin

Vaak zat er een mantelmeeuw op het hoofd van de maagd, behalve op zondagochtend j.l. toen tientallen Poolse gelovigen, op het voorplein welkom geheten door een priester in soutane, zich repten naar de St. Audoen. De Polen hebben een eigen kerk in Dublin en in de binnenstad ontdekte ik in ieder geval twee Poolse winkels waar ze hun sledz en krakowska kunnen kopen. In de bussen en in de parken hoorde ik meer Pools dan Gaelic, dus ik twijfel ernstig aan de conclusie van Leo Lucassen in "De Groene Amsterdammer" van deze week dat er momenteel in Ierland vrijwel geen Pool meer te vinden is.

Dublin

Commentaar van de heer Ozenfant: "Sh-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-it"

Niet koosjer

In Stuttgart is in mei j.l. in een voormalig slachthuis 's wereld grootste varkensmuseum geopend, in 28 ruimtes is alles wat met varkens te maken heeft tentoongesteld: van spaarpotten tot het varken in kunst en cultuur.

Lokjood

121

Dit is de hoogste waterval in Ierland, de Powerscourtwaterval in County Wicklow, en al een paar eeuwen een toeristenattractie, de hoogte is 121 meter en het water stroomt in de Darglevallei.

Banken

Aan lantaarnpalen hangen kleine biljetten. De tekst is duidelijk: emigratie of werkeloosheid voor ons? Is er een Ierse Wilders opgestaan? Maar nee, het is een affiche van de socialistische jeugd die zich verzet tegen de banken, of beter tegen wat de Ierse regering heeft gedaan om de banken te redden. Die reddingsoperatie schijnt 1300 euro per Ier te hebben gekost. Ik herinner me hoe de crisis in Nederland begon: de redding van de Icesavespaarders, die om een procentje rente meer te pakken hun pecunia op IJsland hadden geparkeerd, hoe wij daar allemaal voor op moesten draaien en de "slachtoffers" mochten komen uithuilen bij Pauw en Witteman. Daarna kwamen ABN-Amro en ING, die inmiddels vrolijk televisiereclame blijven maken en sporten blijven sponsoren. Van wiens geld eigenlijk? In Dublin hangen in ieder geval protestaffiches aan lantaarnpalen.

Oscar Wilde

Gisterochtend rond deze tijd stond ik oog in oog met Oscar Wilde, hij zat levensecht op een rotsblok met pas gepoetste schoenen en een fraai kamerjasje. De klassieken kleurden hun beelden en dit was een moderne versie in een Dublins park, alleen Wildes hoofd en haar waren bleek: de kleur van de dood.

Peugeot 2

Chrysler Airflow 1934

Peugeot 402

Wie de foto van het front van de Peugeot gister goed bekeken heeft, zag onder de cijfers 402 een B, de 402B (cylinderinhoud 2142cc) stond in 1938 op de Parijse Salon. De eerste 402 (cylinderinhoud 1991cc), zonder de toevoeging B, was drie jaar eerder op dat automobielevenment te aanschouwen en het is merkwaardig vast te stellen dat Peugeot slaagde een gestroomlijnde auto met succes in de markt te zetten, hetgeen Chrysler in de Verenigde Staten met de Airflow in 1934 niet lukte. De 402 was in een aantal vormen leverbaar, het meest opzienbarende model was de 402 Éclipse Décapotable, met een mechanisch te openen hardtop, een ontwerp van Georges Paulin uit 1931. In 1936 verscheen een door Jean Andreau in opdracht van Peugeot ontworpen prototype om de aerodynamica verder te exploireren. Maar daar mee was het nog niet afgelopen, Peugeotdealer Emile Darl'mat liet door carroseriebouwer Pourtout een speciaal type bouwen, in 1938 wonnen Charles de Cortanze en Marcel Contet met een Darl'mat de tweeliterklas in Le Mans. De Darl'mats waren trouwens gewoon in de handel, zowel in coupé- als in cabrioletvorm.

Twee maal Peugeot 402 Éclipse Décapotable


Peugeot 402 Andreau


Peugeot 402 Darl'mat

Wobbe

"Hew my krek affraagd of ik un goed gesprek gesprek met Wilders su kanne foere. 't Anwud is nee, maar ik hew dan oek niet oppe VVD stemd."

Remco

Gister kennis gemaakt met Remco Faas, nou ja, kennis gemaakt met Remco, meer zijn luide gsm-communicatie kunnen volgen. Gehoord hoe hij een uitnodiging voor zijn kompaan Johannes regelde en allerlei andere zaken luidkeels, zodat bijna de hele treinwagon kon meeluisteren, besprak. Vanmorgen gekeken wie Remco is, Remco is "Commercial Carbon Analyst at ENECO Energie", want je bent geen Remco Faas als je een baan hebt, die je in het Nederlands kunt omschrijven. Remco twittert natuurlijk en wat lees ik " rpfaas Shit.. telefoon accu leeg! Wat nu?" Geen wonder die lege accu Remco, als je tot vervelens toe voor medereizigers, maar keihard door blijft lullen.

Onfatsoenscurve

Net een lijstje gemaakt van gemeenten waar ik gewoond heb en daarna vastgesteld waar Wilders procentsgewijs de meeste stemmen kreeg en wat blijkt in mijn geboortestad Amsterdam haalde de PVV 9,4%, in Bussum 10,2%, in De Bilt 10,4%, in Smallingerland 10,8%, in Leeuwarden 11,7%, in Breukelen 12,1%, in Eemnes 12,8%, in Nunspeet 13,2%, in Hilversum 13,4% en in Den Haag 17,7%.

Peugeot

Bovenop de ellende van de Britse badge engineering kwam het feit dat Pininfarina een identieke koets ontwierp voor de Peugeot 404.

Riley

De Britten hebben er een mooi woord voor: "badge engineering": de fabricage van identieke automobielen met een verschillend naamplaatje op de neus. Goed, het interieur mocht ietwat verschillend zijn, misschien week het motorvermogen iets af en had de grille een paar andere frutsels, maar in feite was het allemaal een pot nat: Austin, Morris, Riley, Wolseley. In de jaren zestig begon met badge engineering de teloorgang van de Britse autoindustrie.

links: Morris Oxford Series VI 1969, rechts: Riley 4/72 1965

Ik ben dan ook blij als ik een auto zie uit de Britse glorietijd: gister zag ik bijvoorbeeld onderstaande Riley: viercylinders, twee bovenliggende nokkenassen, geesteskind van Percy Riley en succesrijk in het begin van de jaren dertig.

Commerciale

Wat me vandaag meteen opviel toen ik voor de APK-keuring van mijn Panhard bij ClassisJaap in Dalfsen binnenkwam was een Peugeot, een Peugeot 402, lang geleden net als zijn kleinere broertjes de 302 en 202 "schele Peugeots" genoemd, vanwege de achter de grille geplaatste koplampen. Deze 402 had geen achterbumper en pas na enige uitleg begreep ik waarom: dit was een zogenaamde "Commerciale". Net als Citroën, die in zijn serie Tractions een versie had waarbij de koffer wijder open kon, had Peugeot ook zo'n handelaarsuitvoering in zijn reeks.

Traction Avant Commerciale

Peugeot 402 Commerciale (mijn Panhard is zichtbaar in de achtergrond)

Wobbe

"Minsen dyt naar 't foetballen in Suud-Afrika binne, hoewe dur niet op te rekenen dat se 'n gehoarapperaat fergoed krije."

Reels

Paddy Ryan, viool en John Carlos, fluit met twee reels: "Down the Broom" en "The Gatehouse Maid."

Vuvuzela 2

Gister het opperhoofd van de NOS in het journaal horen verklaren dat we de vuvuzela's voor lief moeten nemen, omdat ze nu eenmaal bij de Zuidafrikaanse voetbalcultuur horen. Helemaal mee eens, maar wat het opperhoofd niet vertelde was dat de NOS totaal verkeerde microfoons heeft meegenomen, microfoons die, zodra de verslagever zwijgt, alle omgevingsgeluid oppikken. De Vlamingen hebben de goede microfoons ingepakt, want op Sporza is het vuvuzelageluid aanzienlijk minder.

Limburg

Het heeft er altijd al ingezeten, we hadden het kunnen weten. Lees het derde couplet van het Limburgs volkslied:

Waar der vaad’ren schone taal klinkt met held're kracht.
Waar men kloek en fier van aard, vreemde praal veracht.
Eigen zeden, eigen schoon, ’t hart des volks bekoort.
Daar is mijn vaderland,Limburgs dierbaar oord!
Daar is mijn vaderland, Limburgs dierbaar oord!

Ornithologistics

Nooit van de oestervanger of de schootvleugel gehoord? Nee? Geen wonder, want die vogels heten bij ons scholekster en kievit. Als ik de naam van de eerste krom vanuit het Fries naar het Nederlands vertaal, heet de eerste naar analogie van de tweede strandkievit. En om het nog ingewikkelder te maken: als een ekster in het Engels een magpie heet, dan zou de scholekster daar platemagpie moeten heten. Ik kom op dit gestoei met vogelnamen omdat ik natuurlijk weer vier avonden van de week naar "Springwatch" (BBC2) heb zitten kijken en dat is zodra het programma over vogels gaat een lastige opgave, want ik weet van lang niet alle vogels de Engelse naam. Ik moet het dus van herkenning hebben en natuurlijk herken ik een kluut (foto), wat ik trouwens een ordinaire naam vind voor zo'n prachtige vogel: kluit, maar dan dialectisch uitgesproken. Avocet klinkt aanzienlijk voornamer, daarentegen is papegaaiduiker beter dan puffin. Soms lijkt het of de Nederlander het van klanknabootsing van het Engels moet hebben, want waarom heet een gannet hier Jan-van-Gent, als hij aan de overkant van de Noordzee brugget zou worden genoemd, zou hij hier dan Piet-van-Brugge heten? Mijn vreugde kent geen grenzen als een vogel godvernuft blijkt te heten. De echte Nederlandse naam mag u zelf achterhalen.

P.S. Het is absurd dat de BBC het onmogelijk gemaakt heeft om in ons land naar de webcams in diverse vogelnesten te kijken.

Vuvuzela

"Flight of the vuvuzela"

Tromba marina 2

Hoe komt het instrument nu aan die merkwaardige naam: zeetrompet? In de volgende opname wordt in ieder geval duidelijk dat het geluid op de klank van en trompet lijkt en het verhaal luidt dat de ontwikkeling te danken is aan het feit dat vrouwen geen blaasinstrumenten mochten bespelen. Dat zou ook de naam "nonnentrompete" kunnen verklaren.

Tromba marina

Voordat iedereen nu het idee krijgt dat de tromba marina een schertsinstrument is, toch maar eens een klassiek stuk muziek, alhoewel het in de opname van een deel van Monteverdi's "Orfeo" nauwelijks te zien is. De uitvoerenden zijn I Virtuosi delle Muse, bestaande uit: Jonathan Guyonnet en Paolo Cantamessa, violen; Yuki Koike, altviool; Elizabeth Rumsey, viola da gamba en lirone (een baslier met 9 tot 16 snaren); Ludovic Coutineau, bas; Craig Marchitelli, theorbo (een soort basluit); Giuseppe Placentino, tromba marina en Stefano Molardi, klavecimbel.

Trumscheit

De doedelzak, ik schreef het eerder is natuurlijk geen specifiek Schots instrument en wie in het archief van dit blog gaat zoeken vindt varianten van vrijwel overal. Het is een oud instrument, dat duidelijk zijn oorsprong heeft in de behoefte van de mens zonder adempauzes op een blaasinstrument een melodie te kunnen spelen. Eergister lieten "Die Wellküren" een modernere versie van de nonnetrompet of tromba marina zien, die in Duitsland ook wel trumscheit wordt genoemd. Hier horen we doedelzak en trumscheit samen.

Plezier

Laarzen aan en dan flink in een plas stampen, zonder laarzen hebben dieren evenveel plezier.

De onderhonden

Net de tere gevoelens van "de Limburger" in Het Journaal bekeken: "vergeten door de randstad, gebruskeerd door Den Haag", kortom gegrom van de zielige onderhond. Wie met noordelingen, Friezen en Groningers, praat kan die zelfde geluiden horen, alleen uiten Friezen en Groningers hun frustratie niet door massaal op de PVV te stemmen, een partij die ondemocratisch geleid wordt en waarvan de leider nog geen dag na sluiting van de stembureaux van de hoogte van de AOW-leeftijd al geen breekpunt meer maakt, terwijl Wilders gisteravond nog dreigde met stormrammen en de beuk er in, vertoont hij nu regeergeilgedrag: onderhonden stemden op een valse hond, de heer Ozenfant spreekt er schande van.

Bardou

Een harpje, dat aan een elfsnarige gitaar kan worden vastgehaakt, is het instrument van James Kline, die we hier samen met Kornel Mariusz Radwanski op de Zweedse nyckelharpa, een eigen compositie "The Alchemist's Dance" zien spelen. James en Kornel vormen samen het duo Bardou. Gaat het bij James bij de "harp arch guitar" om een nieuw instrument, het idee om instrumenten aan elkaar te koppelen is niet nieuw: hier de heren Jim en Fred, de een op twee dulcimers, de ander op gitaar,mandoline en banjo" "Fire on the Mountain".

De nieuwe heiland

Hoe dieper naar het zuiden, hoe groter de ellende. Klaarblijkelijk zien door het CDA gefrustreerde toffelemonen in Geert hun nieuwe heiland. Misschien hadden we Limburg toch beter aan de Belgen kunnen laten.

Hier de percentages per provincie voor de PVV:

Groningen 11.4%
Friesland 11.4%

Drenthe 13%

Overijssel 12.6%

Gelderland 13,5%

Utrecht 12,5%

Flevoland 16,3%

Noord-Holland 13,6%

Zuid-Holland 17%

Zeeland 15,1%

Noord-Brabant 17,4%
Limburg 26,4%

Glorieus verleden

Ooit begon ik mijn werkzame leven als onderwijzer aan een Haagse Uloschool, ik gaf er o.a. algemene en vaderlandse geschiedenis. Nog altijd kijk ik graag naar geschiedenisprogramma's op de televisie, de Britten delven voortdurend in hun verleden, dus ik kom op BBC 2 ruimschoots aan mijn trekken. Nu rest de Britten ook weinig anders dan vergane glorie, want hun heden zorgt voor de nodige problematiek. Vanmorgen liep ik weer eens tegen een voorbeeld aan. In mijn beide overjarige auto's gebruik ik Duckhams motorolie. In feite gebruik ik al zo'n veertig jaar Duckham. Maar plotseling blijkt dat niet meer leverbaar. Het merk is overgenomen door BP, u weet wel die maatschappij van dat lek in de golf. Ik ben hier en daar eens rond gaan vragen, vervolgens op het internet gaan kijken en tenslotte met het Britse hoofdkwartier van BP gaan bellen, daar werd ik doorverbonden met de customer service van Duckham. Na vijf minuten naar een moeilijk thuis te brengen muziekje te hebben geluisterd, regelmatig onderbroken met de boodschap dat ik binnenkort aan de beurt zou zijn, werd de verbinding verbroken met het bericht dat er niemand op de afdeling aanwezig was. Hetzelfde overkwam me al eens toen ik probeerde te achterhalen waar mijn favoriete Dunhillpijptabak gebleven was.

Ik begrijp zo langzamerhand waarom de BBC zoveel glories verleden in zijn programmering stopt, van vandaag moeten de Britten het niet hebben.

Geld

Ik zal wel iets gekrompen zijn en mijn lengte is dus niet meer 1 meter 96. Wil ik ruimte voor mijn benen dan moet ik bij Aer Lingus 15 euro bovenop de normale ticketprijs betalen. Ik heb nog een suggestie voor de Ieren: mijn schoenmaat is 50, wellicht is dat goed voor een verhoging van nog eens 10 euro.

Verschil

Links: Wilders' Michiel de Ruyter, rechts mijn Michiel de Ruyter

Rukken

Sinds januari heeft Den Haag in toenemende mate te maken met zogenoemde ‘kettingrukkers’. Gaat dat op dezelfde manier als het schrijven van kettingbrieven?

Well- Buam & Küren

Beieren is dat deel van de Bondsrepubliek met een geheel eigen foklore en een geheel eigen conservatieve politieke partij, de CSU. In een dergelijk landschap satire bedrijven is geen geringe opgave, maar precies dat doet Biermösl Blosn, door voor de Beier, op voor hem bekende muziek vlijmscherpe teksten te produceren. Biermösl Blosn bestaat uit de gebroeders Well, die daarnaast met enige andere muzikanten, nog een typisch Beiers dansorkest, onder de naam Well Buam, in stand houden. Een paar jaar geleden waren de broers in Zuid-Afrika, van hun reis verscheen een prachtige documentaire op DVD, een paar fragmenten ziet u hier, waarin o.a de gumboot dance en de schuhplattler met elkaar worden vergeleken. Maar let vooral op de tekst van het eerste lied!

De zusjes Well (want vader en moeder Well zorgden voor een grote, maar tevens muzikale familie) treden ook op. Eerst het trio Die Wellküren (foto) in de weer met de nonnentrompet of tromba marina, een groot, éénsnarig instrument, daarna een bewerking van een lied van de Comedian Harmonists tot "Wochenend im Altersheim" en tenslotte een Stubenmusical.

Muzikale satire

Om muzikale satire te bedrijven moet je het genre dat je op de hak neemt tot in de puntjes beheersen, Biermösl Blosn is een Beierse groep, waar ik niet genoeg van kan krijgen, er staat dan ook een behoorlijk aantal CD's van hen in mijn platenkast. De Austin Lounge Lizards behoren ook tot mijn favorieten, perfect in het countrygenre met teksten, die de plunketyplunkliefhebber zullen verbazen. Hier volgt zo'n tekst:

"My Daddy was a man of letters
My Mama was a head of state

And when they got their chromosomes together
They gave me all of their recessive traits
I'm an embarrassment to evolution
My disposition is unstable and cruel
My blood's a catastrophic blend
'Cause I'm from the shallow end of the gene pool"

Dit liedje van de Austin Lounge Lizards heb ik op YouTube niet kunnen vinden (het staat op hun CD "Small Minds", Watermelon Records WM 1034), maar gelukkig zijn er wel wat andere optredens van hen te bekijken, dit is "Jesus loves me, but he can't stand you", en dat men ook het vokale bluegrassgospelgenre beheerst bewijst "Banjo Players in Heaven". Vanzelfsprekend steken de Austin Lounge Lizards op identieke wijze de draak met Texas, zoals Biermösl Blosn dat doet met Beieren, maar dan niet met hoempa, maar met westernswing, in "Stupid Texas Song".

Reclame 4

Vanaf het allereerste begin vonden de eigenaars van bestel- en vrachtwagens het noodzakelijk reclame voor hun bedrijf te maken en waar kon dat beter dan op de zijkant van de laadruimte van het voertuig. Hier twee voorbeelden: op de voorgrond een Austin uit 1911, in feite (hoe modern!) met een frontstuurcabine, want de motor zit onder de bestuurderszitplaats. Op de achtergrond een Bianchi uit 1909, die zoals destijds veel voorkwam betere dagen heeft gekend als personenauto, maar verbouwd is tot vrachtwagentje.

Op de orkestkar

Goed, ik ga woensdag stemmen. PvdA. Niet omdat ik Job Cohen zo'n uitstekend debater vind, maar het interesseert me dan ook geen moer of iemand in de mondelinge krijgvoering goed van de tongriem gesneden is. Sterker nog: Mozes, Demosthenes en Churchill, om maar eens drie gedreven, geheel verschillende figuren, die toch een volk wisten te leiden, hadden erger spraakproblemen dan Cohen. Ik heb vertrouwen in Job Cohen. Alleen is het verdomd vervelend dat hij in zijn kielzog (Dieder)Ikje Samsom meesleept, een man, die internetten in een trein belangrijker vindt dan de installatie van behoorlijke toiletten en daarmee dus twitteren boven constipatie plaatst. Deze hard-op-de-keutelaar beantwoordt bovendien mijn email over blinden in het openbaar vervoer niet. Ook op ijdele tuit Ronald Plasterk heb ik het niet begrepen, een kulturele jan-yn-'t-himd, die het Fries ooit omschreef als een grappig dialect dat fonetisch geschreven wordt, zodat vijftigers met een ringbaardje er subsidie voor kunnen aanvragen. Let wel dit is het oordeel van een minister die cultuur en dus ook de tweede landstaal in zijn portefeuille had. De meer dan waarschijnlijke oorzaak van dit bekrompen denken is het feit dat vrouw Els Plasterk, Ronalds hoed jaren geleden op 90 graden in de Indesit is gaan wassen. Wanneer ik ook nog denk aan de schandalige behandeling die Jeroen Brouwers (foto), laureaat voor de Prijs der Nederlandse Letteren 2007, zich van Ronald Krimphoed moest laten welgevallen, zodat Brouwers uiteindelijk de onderscheiding voor zijn oeuvre wel moest weigeren, dan denk ik: ferlos ús fan sokke meiriders.

Steffey

foto Charles Hurst

Zaterdag j.l. vond een auto- en motorshow plaats in Greenwich (Connecticut) en alhoewel het bordje voor de linker motorfiets lastig te lezen is (de grote er naast is een Harley-Davidson, daar kan geen misverstand over bestaan) gaat het om een Steffey, dat wil zeggen de motor is een Steffey, de fiets zelf is zeer waarschijnlijk een Columbia met, net als mijn Columbia uit 1900, houten velgen. Ook de banden komen me bekend voor, ze zijn volrubber. Ik heb ooit een ritje op mijn Columbia met dergelijke banden gemaakt, ronduit afgrijselijk en heb vervolgens in Frankrijk speciaal gemaakte tubes besteld. De fiets met Steffeymotor lijkt me typisch een showfiets, de eigenaar sleept het apparaat waarschijnlijk in een trailer van show naar show, zonder er ooit een meter op te rijden. Zie maar naar de nieuwstaat van de banden, bovendien zou ik graag willen weten hoe de fiets remt, want ik heb geen rem* kunnen ontdekken en de steuntjes op de voorvork geven aan dat het notabene om een doortrapper gaat. De motor werd gemaakt door de Steffey Manufacturing Company in Philadelphia.

*In een museum in Birmingham (Alabama) staat een Steffey uit 1902 met de correcte rem: een simpele bandrem op het voorwiel.

G.1

Zo'n 25 jaar geleden kwam G., recentelijk weer eens uit een inrichting ontslagen, met een vriendin op de proppen. Dat was nieuw voor me. G., een vriendin. Hij had haar in een Noordhollandse etablissement voor geesteszieken onmoet, had een driedelig costuum aangeschaft en verblijdde me met een visite. Zij bleek een knorrige tante met een daarbij passend uiterlijk: een te lang in zwavelzuur gemarineerde augurk, die vervolgens enige jaren in een open potje achterin de koelkast was vergeten. Maar G. scheen gelukkig en toen hij een dag of later belde om mijn oordeel te vernemen, gaf ik als enig bezwaar dat het mij heikel leek een relatie met een medepatient te beginnen. Die tegenwerping werd door G. weggewuifd. Nauwelijks een maand later werd de verhouding door de zwavelzuuraugurk verbroken en kwam G. zijn verhaal vertellen. Terwijl hij haar op allerlei manieren, naar ik aanneem in exclusieve restaurants in de hoofdstad, fêteerde, was ze begonnen, nadat hij zich had uitgekleed, zich ontdaan had van zijn gebeugelde schoenen, zodat hij zich niet meer kon verplaatsen, in een ander vertrek te slapen. Op zijn geroep om gezellig bij hem te komen liggen kwam geen antwoord. Mevrouw bracht op dat moment waarschijnlijk een verse komkommer bij zichzelf in. Nadat ik G. dat vermoeden vertelde, kon hij gelukkig weer lachen.

Goedkoop

Laat me eerst iets uitleggen, al houd ik niet van het uitleggen van humor, als je jiddisj spelt dan zeg je voor de k koef en voor de n noen. K N spel je dus koef noen en het betekent "kost niks', alleen wordt het nooit in die letterlijke zin zo gebruikt. Als je koefnoen zegt, bedoel je dat iets vreselijk duur is. Maar vanavond zag ik de heren Schumacher en Groot, winnaars van de Zilveren Nipkowschijf 2010 in hun programma Koefnoen, de letterlijke betekenis van K N "kost niks" gebruiken in een sketch, waarin ze Job Cohen en zijn door multiple sclerose geplaagde echtgenote portreteerden.

Goedkoop!

Lijstduwers

Even terug naar de vorige Tweede-Kamerverkiezingen, toen de Partij voor de Dieren een heel scala van lijstduwers opvoerde: Paul Cliteur, Rudy Kousbroek, Kees van Kooten, Jan Wolkers, Martin Gaus, Maarten 't Hart, Ivo de Wijs en Georgina Verbaan. Dit keer zijn ze allemaal verdwenen en ondekte ik alleen bij Partij één een lijstduwer: Awraham Soetendorp, gepensioneerd rabbijn van de Liberaal Joodse Gemeente en bij Lijst 20 een lijstduwer: G. Wouders, estheticus.

Ik interviewde laatstgenoemde.

"Meneer Wouders, waarom lijstduwer? Dat is toch een vreemd verschijnsel, niet in de Tweede Kamer plaatsnemen, maar op basis van uw populariteit onder aan een lijst gaan bungelen?"

"Dat is doodeenvoudig, ik ben een zeer druk bezet mens en kan onmogelijk tijd vrij maken om ook nog eens in de Tweede Kamer plaats te nemen."

"Maar als puntje bij paaltje komt is dat toch pure volksverlakkerij?"

"Dat is uw mening, maar ik ben het op alle punten met het partijprogramma van Lijst 20 eens!"

"Dan vraag ik u naar één zo'n punt."

"Kijk, waarom wel zoveel ophef over Wilders' kopvoddentaks en geen enkele aandacht voor het veel meer vervuilde straatbeeld, dat Nederland te zien geeft als de temperatuur nauwelijks boven de negentien graden uitkomt en elke man van kiesgerechtigde leeftijd en daarboven meent zich in korte broek te kunnen hijsen en zich zo, dikwijls ook nog met ontbloot bovenlijf, in de bebouwde kom te vertonen? Dat is toch abject. Daarom alleen al ben ik lijstduwer van Lijst 20. Ik ben estheticus, weet u wel?"

"Maar van die korte broeken heeft toch geen mens last?"

"Dat denkt u maar, het is gezichtsvervuiling van het ergste soort! Bovendien wie heeft last van hoofddoekjes? Ik vind die esthetisch verantwoorder dan een korte broek gedragen door een gebierbuikte man van vijfenvijftig, om maar eens wat te noemen!"
"Meneer Wouders, ik dank u voor dit gesprek."