Meer electra

 

 Gisteravond naarstig op zoek gegaan naar electrische auto's van na 1913. Natuurlijk werd er door fabrieken doorgeborduurd op het bekende thema en zag een elctrische automobiel er in 1918 niet anders uit dan in 1913.  Deze Detroit Electric dateert uit 1918, precies in de periode dat dit merk het best verkocht. Na 1920 kregen de Detroit Electrics meer het voorkomen van een reguliere auto en in de jaren dertig werden zelfs carrosserieën van Willys-Overland gebruikt, maar het oude type bleef, tot de fabriek in 1942 opgedoekt werd, leverbaar.

Barbara 10

-->

Morgen gelukkig terug, want na een paar dagen heb ik het hier wel weer gehad. Ik heb nog even overwogen met een heli een trip naar een van de andere Channel Islands te maken, maar heb daar toch maar van afgezien, want vermoedelijk slaat daar, nog meer dan hier, binnen drie kwartier de verveling toe. In ieder geval heb ik gisterochtend de centjes veilig gesteld. Basseman kan trots op me zijn. Ik heb nog geen idee wat ik met het geld zal doen. Wel heb ik besloten Jan Kees de Jager een ansichtkaart te sturen. Ik heb zo'n typical saucy Britse seasidekaart gevonden en die gaat straks nog op de bus naar Postbus 20201, 2500EE Den Haag met de hartelijke groeten aan Jan Kees van Barbara op Guernsey.

A moment niet opgelet en je staat vijf uur in Birmingham op je connection te wachten. Vijf uur op een airport, dat wat passagiers betreft even goed het vliegveld van Islamabad zou kunnen zijn. Of Mumbai, want ik kan kan ze niet uitelkaar houden, die Pakistani en Indians. Maar goed ik ben weer home. Bastiaan zat aan de bestelpizza toen ik thuiskwam. Iets met uien. Hij stonk ernaar en begon meteen met een verhoor: waarom ik hem niet even gebeld had dat ik naar Guernsey ging, in plaats van zo'n luizig briefje achter te laten. Het viel hem nog mee, dat ik geen emailtje had gestuurd. "Luister eens goed Basseman, jij weet net zo goed als ik, dat ik wat geld op Guernsey had geparkeerd, dat zit nu in deze handtas en daar kan De Jager dus naar fluiten. Bovendien moest ik er hoog, hoog nodig even uit, want heel erg gezellig was jij de laatste tijd niet met je hunt for cars." Zodra hij de woorden geld, Guernsey en De Jager in one sentence hoorde bond hij in: "Ah, zo ken ik mijn Babsevrouwtje weer. Initiative, baby, initiative." Gister de hele dag in huis rondgehangen. Nog een ogenblik overwogen om met Cécile de hei op te gaan, maar het was echt hondenweer. Heb Maria naar Laren gestuurd om wat eetbaars te halen en Cécile meegegeven, maakte die toch haar dagelijkse uitstap. Beiden kwamen doorweekt home. Ik heb Cécile in de badkamer droog geföhnd.

 Tegen vieren gistermiddag even naar pappie en mammie, zodat ik om vijf uur onder het mom dat er eten gekookt moet worden weer weg kon, om pappie te vragen wat ik met de Guernseycentjes moet gaan doen. Eerst een kwartier gezeur moeten aanhoren omdat de Afghanen van de buren voor de zoveelste keren op pappies stoep gepoept hadden, waarop pappie de buurman een Talibanterrorist had genoemd. Toen ik uiteindelijk het doel van mijn visit kon uitleggen en om raad kon vragen, opperde mammie het huis te laten schilderen of het rieten dak nieuw te laten coveren. Onzin, want dat is vorig jaar pas gebeurd. Pappie dacht aan de aanschaf van een huisje buiten de E.E.G. Een optrekje, net als pappie en mammie op Barbados. Ik zal daar gek zijn, every time als je daar naar toe wilt, die hassle op Heathrow. At the end naar huis zonder een goed advise.

Barbara Lebber-Beck, Blaricum

Bericht

Ik moet me weer even tot het mensdom richten want ik ben gediagnosticeerd - ik heb dat woord even moeten opzoeken, want zelfs wij cairn terrtiers, toch redelijk intelligente honden, struikelen wel eens bij moeilijk taalgebruik - als alpha vrouw. Dat komt zo: ik til een poot op als ik plas en ik snuif aan de plas van andere honden en plas daar dan even overheen. Dat schijnt niet te horen als je een vrouw bent, alleen mannen doen zoiets. Nou mooi niet! Het feminisme onder honden mag dan laat begonnen zijn, maar ik ben de Aletta Jacobs, de Joke Smit, de Harriët Freezer onder de honden: ik draag de titel "bitch" dan ook met trots. Vanmiddag komt er een soort psychiater naar mij kijken, ik hoef niet naar de psychiater, hij - het is trouwens een zij, heb ik begrepen - komt bij mij, als ze grrrodverdomme maar niet denken dat ik het feline tuig met rust ga laten, deze gore tuinschijters, deze mij uit de slaaphoudende nachtbrakers, deze stompzinnige vogeljagers. Ik heb iets opgevangen dat ik sociaal ga wandelen, ik ben benieuwd wat dat is. Sociaal wandelen...  net alsof ik nu als een soort hooligan door de buurt ga. Laten ze het feline tuig maar eens leren sociaal te wandelen, liefst in rotten van vier, met ik op de eretribune, om het zoodje, eindelijk geregeld, in Noordkoreaanse paradepas langs te zien trekken.

Una Barquhar

1913 7

 

Waverley stond oorspronkelijk op eigen benen, maar maakte tussen 1903 en 1907 deel uit van het Pope-concern, een soort automobielconcern als General Motors avant la lettre, waarna het merk tussen 1908 en 1914 opnieuw zelfstandig werd.

 

Woods, opgericht in 1899 in Chicago bestond tot 1919, de wagens waren duur. Alhoewel de Woods Dual Power pas vier jaar na 1913 op de markt kwam is hij interessant genoeg om hier te vermelden, want die Dula Power zou vandaag de dag Hybrid heten, want hij had naast de electromotor een viercylinderbenzinemotor.

 

Het leek me aardig deze reeks te besluiten met een advertentie van een accufabrikant en een foto van een op een restauratie wachtende electrische auto uit 1913 (een Waverley) waar we de accu's achterin kunnen zien, aan de voorkant van  de wagen kunnen we hetzelfde beeld verwachten.

Barbara 9

Gisteravond om kwart over negen deadtired thuis, want zodra Bastiaan de centjes in handen had, opperde hij een stoutmoedig plan. Waarom niet even een omweg via Frankrijk,waar hij nog ergens een Bugatti T57 wist te staan en als Peter-Paul bereid was ook zijn 150.000 te investeren, dan hoefde het geld niet onder de mattress. Peter-Paul had er wel oren naar, maar Sam en ik zagen het totaal niet zitten. Ik mean de omweg door Frankrijk, maar de heren zaten voorin en Bastiaan bovendien aan het stuur van de Range Rover, zodat wij ons maar hadden te schikken. Naar die Bugatti had ik by the way wel ears, niemand van mijn acquaintances heeft zo'n ding en het is heel wat anders dan een E-type, at the end toch maar een somewhat vulgar means of transport. Maar samen met iemand een auto kopen, al is het met Sam en Peter-Paul, nou nee, liever niet. "Bovendien", protesteerde ik, "Je kan toch beter thuis achter de computer even kijken wat er meer op Bugattigebied te koop is, dan om zomaar in the wild naar een dorpje in de buurt van Lyon te stuiven." Maar ja, wat Bassemannetje in zijn head heeft, dat zal doorgaan. Dus wij naar dat dorp, waar bij een Renaultdealer de Type 57 zou staan. Jawel, jawel, tot eind mei van dit jaar, want toen was hij verkocht aan een of andere Arabier die er nu waarschijnlijk de woestijn mee aan het omploegen is. Eeuwig zonde natuurlijk. Toen Bastiaan opperde, we waren immers toch al onderweg, nog even in Cahors naar een Talbot-Lago te gaan kijken, werd het niet alleen mij en Sam, maar zelfs Peter-Paul te veel en hebben we Bastaan gedwongen naar huis te rijden Ik lag om tien uur in bed, maar Bastiaan is tot een uur of twaalf nog op zoek geweest naar te koop staande Bugatti's. Vandaag is hij naar Grubby Forest de E-type halen, die XK heeft hij uit zijn hoofd gezet. Te goedkoop, want we moeten 400.000 euro uitgeven en dan heb ik het nog niet eens over de bonus van dit jaar.

Gister was Bastiaan gelukkig weer at work, want ik word crazy van die man. Ik denk dat ik maar een paar dagen in mijn eentje ga uitwaaien op Guernsey, daar heb ik toch nog een paar centjes staan, of als het niet anders kan op Schiermonnikoog. Bugatti en Talbot zijn plotseling niet goed meer, Bugatti vanwege een relatie met Volkswagen en Talbot vanwege een relatie met Simca. Nu weet ik dat dat merken zijn, waarin je nevernooit gezien wil worden, maar bij Basseman lijkt het enthousiasme en vervolgens de dwindle of interest voor een bepaald automerk net de driedaagse koorts. Ik heb hem dat gisteravond ook ook onder zijn neus gewreven. Zijn enige antwoord: "Nou, dan ga je toch scheiden" Typisch zo'n mannenantwoord. Als je kritiek hebt, meteen dreigen met divorce. Ik heb de televisie full blast aangezet, want Jort Kelder, de schat, zat bij Matthijs aan tafel met heel coole rode suspenders. Bastiaan verdween naar zijn 'werkkamer" en is ongetwijfeld weer diverse carsites gaan bekijken in plaats van mij eens in een, voor mijn part, Larens restaurant te verwennen. Ik kom er toch al zo weinig uit. Tenslotte heb ik op zijn deur geklopt en gevraagd of hij behalve aan those damned vehicles ook nog eens aan mij en Cécile wilde denken. Hij is toen drie kwartier met laatstgenoemde gaan wandelen. De moron. Hij kwam pisswet thuis. Ik had intussen mammie gebeld, maar die begon meteen te mopperen over het tijdstip van de call en daarna moest ik een kwartierlange lamentade aanhoren over hoe schandalig pappie was behandeld door de huisarts, terwijl pappie alleen maar had gevraagd hoe hij van zijn kalknagels af kon komen. Mammie heeft altijd al slecht kunnen luisteren.  Ik heb nog een ogenblik overwogen om Sam te bellen, maar het liep toen tegen elven en ik weet dat ze in de regel om half elf in haar en Peter-Pauls basket ligt. Van je familie en vrienden moet je het maar hebben. Bastiaan is vanmorgen om zeven uur met de Smart vertrokken, hij moet, I suppose, veel achterstallig werk inhalen.

Om on time op Schiphol te zijn en niet totally at the crack of dawn op te staan heb ik vrijdag een hotelletje in de buurt van de airport geboekt. Voor Bastiaan heb ik een briefje op zijn werkkamerdeur geplakt met de message dat ik even weg ben, zodat hij al zijn ziel en zaligheid in de keuze van een voiture kan leggen. Ik ben curious wat het uiteindelijk gaat worden. Het lijkt ietwat dwaas om eerst naar Birmingham te vliegen en vandaar naar Guernsey, maar in iets meer dan drie uur stond ik dankzij KLM en Flybe op my favorite island. Snel een autootje gehuurd en op weg naar het hotel aan de Vazon Bay. Ik had eerst gedacht ook een fiets te huren, maar heb dat toch maar gecancelled: net een tikje te veel wind. Na gesettled te zijn, 'Christophe' gebeld, anders dan Blaricum heeft Guernsey wel een Michelinsterrestaurant. Helaas, helaas, 's avonds geen plaats, maar gisteravond wel, dus meteen geboekt. Het was voortreffelijk, maar lonely tafelen is toch niet as cosy. Verder gister weinig gedaan, zo meteen naar de bank om mijn account op te heffen. Je moet De Jager, die, by the way, ook iets met oude voitures schijnt te hebben, wel een step voor blijven of course.

Barbara Lebbber-Beck, Blaricum

Forts

Crocolinus Croupius Forts had in zijn Drentse jeugd alleen maar Linus geheten, maar sinds hij een bekende Nederlander was voegde hij wat graag zijn tweede voornaam bij zijn achternaam, hij had zelfs even overwogen een streepje tussen Croupius en Forts te zetten, maar had daar uiteindelijk toch van afgezien. Het ging hem naar den vleze: presentator bij radio en televisie en sinds kort vormde hij samen met Hommert  Stuitje en Boekweit Kassier een trombonetrio: de drie tromboneurs, die naam gaf meteen cachet, geen drie trombonisten, maar drie tromboneurs. Nu was er elders op de wereld (in Frankrijk) al een trio dat zich de drie tromboneurs noemde, maar dat kon, zei Crocolinus Croupius Forts, de pet niet kreuken. De Nederlanders wisten, vulde hij aan, over het algemeen toch veel te weinig wat er in  de rest van de muzikale wereld gebeurde en hij zette de voet in de slide van zijn instrument, want dat had hij Cozy Cole ooit zien doen. Het repertoire van de drie tromboneurs was simpel, kon je het meezingen dan was het ok. “Je moet voldoen aan de smaak van het publiek van omroep Max, dan zit je goed”, zei Boekweit Kassier en dus stond “When the saints go marchin’ in” op het programma naast een aantal andere gegarandeerde kaskrakers uit het dixielandrepertoire.  “De drie tromboneurs in New Orleans” heette het programma waarmee ze door het land trokken, ze waren weliswaar nooit in die stad geweest maar dat kon ze geen pest schelen.

1913 6

Opnieuw een drietal electrische auto's met een bijna identiek uiterlijk, al waren er natuurlijk qua mechaniek verschillen, zo had de slechts twee jaar in productie zijnde Church-Field twintig versnellingen.

 

Columbus werd gemaakt in de gelijknamige stad in Ohio en de fabriek maakte naast de electrische auto's ook auto's met benzinemotoren, in 1913 o.a. een wagen met een zescylindermotor.

 

Er zijn elf autofirma's geweest die zich Standard noemden, niet alleen in de Verenigde Staten maar ook in Italië, Duitsland en Engeland. De Standard Electric Car Company stond in Jackson, Michigan en deze fabriek was één van de weinige fabrieken die het bereik op één lading claimde: 175 kilometers op volle accu's.

Barbara 8

Nog steeds een bit light in the head. An Cnoc blijkt A Knock. Bastiaan schijnt nergens last van te hebben. Ik heb hem twee nachten naar de guestroom gestuurd, want ik werd ziek als hij zich in de echtelijke sponde omdraaide. Gelukkig had Bassemannetje daar begrip voor, al wordt hij soms door alcoholgebruik hornyish. De curtains konden vanmorgen weer open en ik heb weer plannetjes: misschien straks even naar Zeist. Daar ben ik de laatste tijd weinig meer geweest. Ik denk dat ik Maria meeneem, want wellicht lopen we tegen een goede greengrocer aan en ik heb geen zin in hele sleeppartijen met volle plastic zakken naar de Range Rover. Zodra de carrying achter de rug is geef ik Maria vrijaf, want ik wil met haar niet gaan teaen in een of andere chique gelegenheid. Ik weet dat dat een tikkeltje over de top klinkt, maar ik vind dat huispersoneel zijn plaats moet weten. Bovendien kan Maria best via Hilversum of zo met de bus terug.

Bastiaan behandelt zijn E-type als een levend wezen, als hij hem wast - want in wasserettes wordt zo'n auto alleen maar beschadigd - is hij voortdurend in gesprek. Dat gaat van: "Dan gaan we nu lekker soppen" tot "Zo, en nu word je lekker opgeglommen". Gister bij terugkomst uit Zeist, dat me trouwens vies tegenviel, passed glory, zou ik willen zeggen, lag er een brief in de bus van een autobedrijf uit Grubbenvorst. Nou, niet direct a place waar je een firma, die dealt met klassieke auto's zou verwachten. Je kunt je auto daar naar toe brengen voor een "Health Check Basic" en een "Health Check Plus", maar in overleg is een haal- en brengservice mogelijk. Basseman hing vanmorgen om acht uur al aan de telefoon om voor de E-type een "Health Check Plus" te regelen.

 Omdat hij vandaag een belangrijke vergadering heeft, zit ik noodgedwongen thuis om op de afhaalservice van de heren uit Grubbenvorst te wachten, terwijl ik met Samantha had afgesproken om te gaan beachwalken in Zandvoort. Fuck!

Panic, panic, panic, panic, zo kun je de situation bij ons the best beschrijven. Maar laat ik een en ander in chronological order vertellen. Gistermorgen om even na achten een opgewonden Sam aan de phone: of ik de krant al gelezen of het nieuws al gezien had. "Nou nee, Sam, het is zaterdag!" "Heeft Bastiaan het al gehoord?" "Wat Sam?" "Dat De Jager geheime spaarrekeningen heeft opgespoord en dat we enorme boetes krijgen." "Jeeeesus, ik haal Bastiaan onder de shower vandaan en you better get Peter-Paul." Nou zijn the turnips done, dacht ik, want wij hebben een spaarrekening bij een bank in Bazel en Bastiaan is pas een paar weken geleden met Peter-Paul naar die stad geraced om 150.000 euro van de DSB naar Zwitserland te sluizen. En dat ons dat nu juist moet overkomen, terwijl Bastiaan vanmorgen zijn in Grubbenvorst healthplusgecheckte E-type wilde ophalen. Bastiaan zou meteen bij het carrestaurationcenter informeren of hij eind december, als hij zijn bonus binnenheeft, de E-type kan inruilen op een XK120. Zo'n XK is al al heel lang een dream van hem. In the mean time was Bastiaan met Peter-Paul in gesprek en Bastiaan besloot snel te handelen. "We call Bazel straks en vertellen de bank dat jij je 150.00 maandag komt halen en ik mijn 400.000 euro. We vertrekken zondagmiddag, zodat we maandagmorgen als eersten voor de deur staan en we nemen de meisjes mee, hebben die ook nog eens een uitje." Ik ben dus nu aan het pakken, want we vertrekken in an hour. Bastiaan heeft de boys in grubby forest vertelt, dat zijn E-type daar een paar dagen langer moet blijven, en heeft ze ook verteld dat hij very, very interested is in de XK120. Alles beter dan geld naar de belastingen.

Barbara Lebber-Beck, Blaricum

Spierverslapper

Red Bull verslapt de spieren dusdanig dat een drinker niet in staat blijkt zijn lege blikje in een afvalbak te gooien.

Hayo

espèce d'apothicaire

1913 5

Electrische auto's hadden natuurlijk geen radiateurs en die was destijds - en jaren later nog steeds - het onderdeel van een auto dat de herkenbaarheid van  het merk bepaalde, maar het ontbreken van de radiateur kan niet de oorzaak zijn van dat vrijwel alle electrische auto's als twee druppels water op elkaar leken: voor een ruimte voor de accu's, dan een ruimte voor chauffeur en passagiers en tenslotte een bagageruimte waarin de rest van de accu's waren geplaatst. Dit zijn om te beginnen  drie Amerikaanse merken: Argo, Beardsley en Borland, die een vrijwel identieke carrosserie hadden.

Argo kwam uit Saginaw, Michigan en bestond slechts drie jaar (1912 - '14), topsnelheid de auto was 20 mijl per uur. Klaarblijkelijk waren er twee voorstoelen tegen de rijrichting in, ieder aan een kant van de chauffeur.

Beardsley adverteerde heel duidelijk met de vrouw in gedachte, de auto kwam uit Los Angeles, Californië en dat is uitzonderlijk. Er schijnen tussen 1915  en 1917 twaalf verschillende modellen leverbaar te zijn geweest, de maximum snelheid van het lichtste model was 28 mijl per uur.

Borland zat in het laatste jaar van zijn bestaan (1913) nog altijd in Chicago, Illinois, waar de fabriek in 1903 was begonnen. In tegenstelling tot andere bouwers van electrische auto's had de Borland een cardanas in plaats van kettingen voor de eindaandrijving. De topsnelheid vas 22 mijl per uur.

Barbara 7

Vanmorgen is Bastiaan om kwart over negen per Smart naar de "Park & Ride" in Bussum vertrokken en ik heb all time weer for me. Ik kan mijn geluk niet op en ben om half twee naar Laren gereden om mezelf eens flink te verwennen: fashionshopje in, fashionshopje uit. Al moet ik meteen zeggen dat ik niet terrible onder de impression was van wat er zo here and there voorradig was. Ik heb al het nodige in purple en om daarvan nou nog meer in te slaan is een beetje silly. Toch een paar aardigheidjes op de kop kunnen tikken, maar ik kijk altijd wel goed uit of er niet more than one piece in de rekken hangt. Want er is niets ergers dan bij "Mauve" binnen te komen en te ontdekken, dat iemand aan een belendend tafeltje hetzelfde aan heeft als ik. Ik zag bij "De Smederij" een leuk jasje in een Schotse ruit, maar toen ik het eenmaal aan had, vond ik het toch iets over the top, meer iets voor iemand die iets heeft met Scottish terriers en alleen 'Black & White" als whiskymerk kent. Gisteravond natuurlijk gekeken naar "Bij ons in de PC", niet omdat ik 't zo'n geweldig programma vind, maar ik vind Jort Kelder zo'n snoepje.

Gistermiddag kort na vijf uur hoorde ik de olijke rumble van mijn Smart op de oprijlaan. Bastiaan nam zelfs niet de tijd om hem in de garage te zetten, he was totally excited: "Babsevrouwtje, open de An Cnoc!" "Nou dan is er well wat aan de hand als de An Cnoc voor half zes opengaat, want onder de honderdvijftig euro een flesje is die whisky niet te vinden. Na de eerste sip vertelde Bastiaan, nog steeds very excited, zijn story: ook dit jaar komt er een forse bonus. "Zo'n half miljoentje zit er wel in", juichte Bastiaan. "Let's celebrate, we bellen een limo en gaan in een Michelinnetje een vorkje prikken." "Maar Basseman, op maandag zijn, die allemaal gesloten, dat kunnen we vergeten." "Fuck, fuck, fuck, fuck, fuck, die hufters dwingen je naar de McDonalds. Ik google wel even om te zien of er wel ergens een behoorlijk eterijtje open is. Aha, in Rotterdam is een Michelinnetje open, dus op naar Rotjeknor". "Excuse me Bastiaan, maar ik ga niet naar Rotterdam! Ik vind het een proletendorp." Uiteindelijk hebben we Maria maar een portie buffalowings laten klaarmaken.

Gister en vandaag too een fikse kater. Voorlopig maar geen An Cnoc meer. Leef nu op Carr's water biscuits.

Barbara Lebber-Beck, Blaricum

Zijn Kamp

Henricus Gregorius Jozeph lag op zijn buik op de operatietafel toen er via de anus water gemengd met zand en chemicaliën in zijn endeldarm werden gespoten, juichend riep hij: "Gas, gas, gas."

Rauch & Lang

Gister zette ik een advertentie uit 1913 van Rauch & Lang op het blog, vandaag ontdekte ik dit korte filmpje.

Wobbe

"Jim suden 's wete mutte wie ik allemaal op hun bek su wille slaan."

1913 4

Zelfs Henry Ford hield zich in 1913 bezig met een electrische auto, dat het project uiteindelijk geen doorgang vond had te maken met het feit dat hij de ontwikkeling van een tractor belangrijker vond. Toch waren er zo'n kleine vijfentwintig fabrieken en fabriekjes in de Verenigde Saten die zich bezig hielden met de bouw van electrische personenauto's, bovendien waren er ook constructeurs van electrische vrachtwagens die n.b. (zie hier boven) gezamenlijk reclame maakten. In 1925 had Autocar nog twee electrische vrachtwagens in zijn programma: de E-3-H en E-5-M, terwijl Ward o.a. een electrische bestelwagen, de B-222 bouwde, alle drie hadden een frontstuurcabine en de snelheid lag rond de twaalf mijl per uur.

Barbara 6

 

Ik kom nauwelijks toe aan schrijven, want de verzorging van Bastiaan eist al mijn aandacht, want je weet hoe mannen zijn, ze hoeven maar een ingegroeide teenagel te hebben of ze denken dat ze op hun sterfbed liggen. Bastiaan is no hair better en de rit in Carels open blown Bentley naar Bremen, alhoewel stevig ingepakt, zodat hij leek op een Al -Qaedaterrorist, heeft, laten we het daar maar ophouden, een stevige verkoudheid opgeleverd. Inmiddels zijn er al twee flessen Frapin XO, a raison van 129,95 doorheengegaan en heb ik Maria drie kilo onbespoten citroenen in Laren laten halen. Ik weet dat, dat lopend een heel eind is, maar ze kon dan meteen Cecile even uitlaten. Ik denk dan always, had ze maar niet in de Philippijnen geboren moeten worden. I mean Maria not Cecile, want laatstgenoemde komt uit een labradoodlekennel in Zeeland.

Nu ik door Bastiaans "ziekte" min of meer gedwongen thuis zit, heb ik even time om iets te vertellen over onze labradoodle Cecile, die we drie jaar geleden hebben aangeschaft omdat Bastiaan allergisch bleek voor andere honden. Labradoodles worden especially gefokt voor mensen met een allergie. Zoals de naam tells is de labradoodle een mix van een labrador en een poedel of een mix van twee labradoodles. Ze zijn er in verschillende kleuren, our Cecile is apricot en dat fits prachtig bij haar burberryregenjasje. We zijn lid van de "Gooische Labradoodle Society", die regelmatig meetings houdt, waar ik always naar toe moet, omdat Bastiaan het te druk heeft voor dergelijke business. Dat is jammer, want er komen important people. Ik ben editor-in-chief voor het clubblad "The Labradoodlian" en maak verslagen van onze meetings en schrijf over dogfashion. Vooral dat laatste vind ik fascinating, op kosten van de "Gooische Labradoodle Society" heb ik me kunnen abonneren op drie Amerikaanse en twee Engelse dogfashionmagazines. Meestal bestel ik de newest of the newest uit de States voor Cecile, voordat ik erover schrijf in "The Labradoodlian".

Na een paar dagen hangt het spelen van Bastiaans Nurse Nancy mij flink de keel uit. Een dag is nog net vol te houden, maar vier? Het heeft ook geen zin om Maria voortdurend de shopping te laten doen, dus gistermiddag ten einde raad maar even met de Range Rover naar Laren om iets eetbaars te halen. Om te beginnen een paar biefstukjes van een half pond afkomstig van Limousinerunderen, die een heerlijk leven hebben gehad in het natuurgebied Spaarnwoude en wat gevogelte, dat rond scharrelde in de frisse lucht rond Hoevelaken en net als Bastiaan en ik veel ruimte heeft gehad. En not to forget natuurlijk een paar typisch Engelse products, waaronder de lijn biologische producten "Duchy Originals" van de Prince of Wales. Meteen maar een extra flesje Frapin XO meegenomen en een kistje wijn. Normaal koopt Bastiaan de wijn in en in ons keldertje hebben we een reasonable voorraad, maar always als ik een flesje opentrek, blijkt het het verkeerde flesje te zijn, dus heb ik zelf een keuze gemaakt: zes flesjes Morgon AOC (Cru de Beauljolais) van net geen 45 euro per stuk, dat moest dus wel goed zijn, alhoewel Bastiaan bij de eerste slok meteen begon te zanikken over de afdronk, alsof die the most important is. Aan het eind van de avond had meneer toch in zijn eentje anderhalve fles weggelebberd. Hij houdt om begrijpelijke redenen niet van dat woord, maar ik mag hem er graag mee teasen.

Barbara Lebber-Beck, Blaricum

1913 3

Rauch & Lang was een bekende rijtuigfabriek in Cleveland, Ohio, voordat de firma in 1905 electrische auto's ging maken. Die auto's kwamen in diverse soorten en maten, maar de meest geproduceerde auto was een coupé. In 1922 verhuisde Rauch & Lang naar Chicopee in Massachusetts, naar  de oude Stevens-Duryeafabriek.

Opvallend is dat de Rauch & Lang die in 1925 uit Chicopee kwam qua model nauwelijks van de auto uit 1913 verschilde. De tweedeursauto bood plaats aan vijf personen, had een maximumsnelheid van 25 mijl per uur en had vijf versnellingen zowel voor- als achteruit. Ook in 1925 werd in plaats van met een stuurwiel met een stang gestuurd.

In 1925 bouwde Rauch & Lang ook een taxi - die duidelijk meer langs de lijnen, die in 1925 gebruikelijk waren, werd gebouwd, de taxi had een stuurwiel, vijf versnellingen voor- en twee versnellingen achteruit. De maximumsnelheid was eveneens 25 mijl per uur.

Barbara 5

"A lonely weekend", dat is de betere description van de afgelopen dagen. Sam en Peter-Paul waren een long weekend met lamStraal (Bastiaans en mijn codewoord voor easyJet) naar Edinburgh en Bastiaan was met Carel van der Cuijcken (drie c's en een ij met puntjes) uit Naarden naar een Benleytreffen in Bremen. Carel heeft namelijk een blown Bentley uit 1929, die in 1930 in Le Mans zou hebben gereden, alhoewel Bastiaan dat ernstig betwijfelt, omdat er dan zeker 200 geblazen Bentleys in 1930 in Le Mans moeten hebben gereden. Bastiaan zegt dat natuurlijk niet tegen Carel, want Carel leeft voor zijn Bentley als een monnik voor de Maagd Maria. De heren zijn zaterdagochtend tegen negenen vertrokken, stevig ingepakt, want Carel houdt van "open" rijden. Ik fear dus dat Bastiaan met een dubbele pneumonia terugkeert, als hij terugkeert, want de Bentley schijnt de nodige problems te hebben. Ik had me gisteravond al voorbereid op de rol van Nurse Nancy en de nodige Frapin XO en citroenen ingeslagen, when ik got a phone call dat de heren ter hoogte van Oldenburg gestrand waren. Toch maar goed, dat ik niet een weekje Dubai had geboekt.

Vannacht om kwart drie kwam Bastiaan, nauwelijks in staat een woord uit te brengen, per taxi eindelijk boven water. Carels Bentley was per in Oldenburg gecharterde trailer samen met Carel en Bastiaan naar Naarden getransporteerd en vandaar had Bastiaan zichzelf maar moeten redden. Wat ik van Bastiaan begreep had Carel op de terugweg uit Bremen een secondary road genomen onder het uitroepen "just like the English country roads" en hadden ze met een snelheid van dik boven de zeventig mijl per uur een corner gemist, waardoor de Bentley in een drassig stuk grond belandde, waar hij met geen possibility uit te krijgen was. Carel heeft Bastiaan toen naar een verderop gelegen farm gestuurd om hulp te halen. De Bentley is met een tractor uit de klei getrokken, maar was met geen mogelijkheid meer aan de praat te krijgen. De heren hebben daarna vijf uur op een bergingsfirma uit Oldenburg moeten wachten. "Dat is eens , maar nooit weer" zei Bastiaan toen ik hem een hot groc inschonk. But we have to see about that, als Carel morgen belt, heeft Bastiaan zijn blazer al weer aan.

Till now ben ik voorzichtig geweest om iets over Bastiaans Ferrari te schrijven, die hij begin dit jaar van zijn bonus gekocht heeft in Hilversum. Hij heeft een flinke discount kunnen bedingen omdat, as I understand, de importeur broke ging en een aantal wagens op een fishy manier heeft weggesluisd. Bastiaan is nu afraid dat de curatoren hem zijn Ferrari zullen afpakken. Dat is natuurlijk belachelijk, want hij heeft de Ferrari betaald. Ik mag er, by the way, niet in rijden. Nu is dat rijden toch een probleem, want je moet vanwege de ground clearance van te voren je road zo uitstippelen, dat je niet in straten met verkeersdrempels terecht komt. Het wordt hoog tijd dat er maps komen, waarop die krengen staan aangegeven. Ik heb Bastiaan trouwens gisteravond, now he's sick in bed en we more time hebben om te praten, gevraagd of er dit jaar een bonus inzit: "Sure, sure", zei hij, "en maybe zelfs hoger dan verleden jaar!"

Barbara Lebber-Beck, Blaricum

adv.-i.m

Manegehouders

Moe van het voortdurend drollenruimen?

Bestel nu volodyapoepzakken® 

bij Putin's Drollerije in Kollumerpomp

ook kleinere zakken voor honden

1913 2

Volkswagens "Kever" was lang in productie net als Citroëns "2CV", trouwens de Morris "Oxford" mag er ook zijn al werd hij tenslotte niet meer met een Morrisnaamplaatje en in een ander continent gebouwd als Hindustan "Ambassador". Maar dit stukje dient, zoals beloofd, over electrische auto's te gaan, die een eeuw geleden te koop waren. Één van de meest bekende was de Detroit Electric, in productie van 1907 tot 1942 en waarschijnlijk zou de wagen nog langer zijn gebouwd wanneer de Verenigde Staten niet bij de oorlog betrokken waren geraakt. De wagen zag er in 1937 trouwens wel anders uit dan in 1913, hij kreeg een valse radiateur om hem meer op "gewone" auto's te laten lijken, de carrosserie kwam van Willys-Overland en de laatste Detroit Electrics kregen een motorkap en een grille van Dodge.

Barbara 4

 

Sams stress blijkt toch a bit voorbarig te zijn geweest. Want op reis naar de Vogezen had Peter-Paul tegenover Bastiaan al zijn hart over zijn angstige suspicions aangaande de DSB-bank gelucht. En omdat de carrally pas om drie uur 's zaterdags in Gérardmer startte, zijn de heren in alle vroegte per E-type naar Bazel geraced, waar Bastiaan een bankrelatie heeft, om 150.000 euro van de DSB-rekening af te halen en voor Peter-Paul daarmee een nieuwe rekening in Bazel te openen. Great initiative van Bastiaan, want de resterende 100.000 wordt door kameraad Wouter Bos gegarandeerd.

Gistermiddag even een uurtje naar mijn ouders in Laren. Doe ik niet all te often, want ze zijn langzamerhand in het complaining stadium beland. Vooral papa zeurt wat af. Begrijp me goed, niet over zichzelf, maar over Laren. Dat het niks meer voorstelt: het is verrinneweerd (papa gebruikt graag woorden uit zijn jeugd) met terrasjes en dure kledingzaken. Vervolgens moet ik dan een long litanie aanhoren. Dat zelfs het gemeentehuis verspijkerd is tot vreetlokaal (papa mag ook graag ietwat grof uit de corner komen) en dat er geen fatsoenlijke fietsenmaker, groentenman of broodbakker (papa loves overdrijven) in Laren te vinden is, alsof je niet prima organisch kunt shoppen bij FoodForYou. Waarop papa als door een hornet gestoken reageert met: ”Maar ik wil helemaal geen onbespoten bloemkool”. Ik word very, very tired van mijn oudjes. Ik denk dat ik maar een maandje wegblijf. Misschien moeten Bastiaan en ik het er toch eens over hebben of we er niet goed aandoen, ze in Spanje, Turkije of Marokko te droppen en ze daar te laten overwinteren. Hebben we at least and at last: a couple of months rust. Op de terugweg naar huis voor Bastiaan (heeft hij na zijn inzet voor Sam en Peter-Paul wel verdiend) een cool shirt gekocht bij “Gooische Mannen”. Papa zou ongetwijfeld in een jammerklacht uitbarsten, als hij dit zou weten, want vroeger zat er in het pand een wijnzaak.

Denk je, dat je je husband een nice surprise bezorgd, door een cool shirt te kopen bij "Gooische Mannen", is Bastiaans reactie: "En waar denkt Babsevrouwtje dat ik zo'n belachelijk Kamphueshemd zal gaan dragen? Zeker niet in de E-type en ook niet in de office. Jeeesus, ik wil er nog niet eens het motorblok van jouw Smart mee cleanen. Ga dat hemd alsjeblieft ruilen voor iets more decents!" "Fuck you Bastiaan, wat is er mis met dat shirt? Leuk patroontje, vrolijk, come on: try it on!" "Ik zal daar gek zijn, da's typisch een hemd voor meelijwekkende televisietypes, die als ze niet op het scherm zijn, toch willen opvallen. Heb je de kassabon? Dan ga je het ruilen!" "Dat doe je morgen zelf maar, want ik zou met een ander Kamphueshemd, zoals jij het noemt, thuis kunnen komen, dat niet naar meneers zin is". "Morgen gaat niet, want ik heb een heel drukke dag at the office en ik ga meteen na mijn werk door naar een dinner en een vergadering van de E-type Society. Belangrijke meeting, want het gaat over chroompoetsmiddelen en die wil ik niet missen." ""Okay, okay, maar als je maar niet denkt, dat ik het shirt ga ruilen, want there is een big chance dat ik meneer Lebber opnieuw met een totally wrong shirt zou verblijden". Het eind van het liedje is, dat ik het shirt zelf wel zal afdragen. Moet ik alleen nog een leuk, passend chokertje zien te vinden.

Barbara Lebber-Beck, Blaricum 

"Historische auto"

In het nieuws een Triumph TR7, de zwanenzang van het Britse merk en door het weekblad "Time"  één van 's werelds slechtste auto's ooit genoemd:

"The shape of things to come" quickly became the shape that came and went, in a great cloud of "good riddance." The doorstop-shaped TR7, and its rare V8-powered sibling TR8, were the last Triumphs sold in America and among the last the company made before it folded its tents in 1984. The trouble was not necessarily the engineering, or even the peculiar design, which looked fit to split firewood. It was that the cars were so horribly made. The thing had more short-circuits than a mixing board with a bong spilled on it. The carburetors had to be constantly romanced to stay in balance. Timing chains snapped. Oil and water pumps refused to pump, only suck. The sunroof leaked and the concealable headlights refused to open their peepers. One owner reports that the rear axle fell out. How does that happen? It was as if British Leyland's workers were trying to sabotage the country's balance of trade. Oh yeah."

Larense mesjoggaas 24/8/2013

Wobbe

"As ik Doekle Terpstra was su ik myn foornaam ferandere in Sjoemele."

1913

Deze week een advertentie in "Time": "The all-electric BMW i3 is more than just an automobile - it fullfils  a mission: the reinvention of urban mobility. With incomparable driving pleasure at zero emissions thanks to BMW eDrive. A revolutionary design featuring super-light and super-strong carbon fibre for minimum weight and maximum range. Connected intelligently with its environment to ensure you always reach your destination with ease and comfort.And at the same time, more conciously sustainable than any automobile before."

Iedere autofabriek tracht anno nu electrische auto's op de weg te zetten, maar toch waren er met name in de Verenigde Staten een eeuw geleden meer firma's die exact hetzelfde deden, de markt die ze voor ogen hadden was daar met name vrouwen - in Europa richten fabrieken zich ook op taxichauffeurs - dat het nergens een doorslaand succes werd, lag met name aan wat nog steeds een probleem is: de actieradius van de electrische auto. De komende dagen laat ik aan de hand van advertenties uit 1913 zien wat er  in de Verenigde Staten leverbaar was en ik begin met de Ohio Electric gefabriceerd in Toledo (Ohio), de dame stuurt met een soort stang en regelt vermoedelijk de snelheid met haar linkerhand. De fabriek bestond tussen 1910 en 1918.

Barbara 3

Nou, dat uitlaten van Cecile zorgde voor onvoorziene problems. Ik liep as always door het bos op het fietspad, want dan worden mijn boots minder dirty, met Cecile zo'n twintig meter voor mij uit, toen vanaf het voetpad een vlerk met een of andere terrier opdook, die meteen een grote keel opzette. U kent dat wel: zo'n countertenorblafje. Ik had Celine niet aan de leash, dus die wilde meteen en terecht de kleine barking bastard te lijf. Gelukkig zijn Bastiaan en ik voor dit soort mishaps verzekerd en dat is maar goed ook, want Cecile heeft al eens een tekkel door midden gebeten. Ik weet dat je in dit soort gevallen meteen de vermoorde onschuld moet spelen en riep: "O gosh, ik laat alleen de hond van de buren even uit." "Juist daarom moet u de hond aanlijnen", zei de vlerk, die intussen zijn keffertje op de arm genomen had. Cecile trachtte hoe dan ook een poot van de terrier tussen zijn kaken te krijgen, terwijl de man mij with all means ervan trachtte te overtuigen dat ik Cecile had moeten aanlijnen. "Maar beste mijn meneertje het is niet mijn hond, ik moet er alleen vanmiddag oppassen". Ik heb Cecile snel aan de leash gedaan en ben weggestapt. Je weet maar nooit wat zo'n vent zich tegenover een lonely woman in zijn hoofd haalt.

Gistermiddag had Bastiaan een middagje off genomen. Het was sunny, dus we zijn een beetje met de E-type in de buurt gaan touren, altijd leuk even door Naarden, al schiet het daar in die veel te smalle straatjes nooit erg op. Toch geparkeerd en een glaasje witte wijn gedronken. Toen we bij de wagen terugkwamen stond er zo'n type in driedelig suit bij, die luidkeels verkondigde, dat hij ook een Jaguar had. Ja, dat zagen we, hij stond vlak naast de onze. Maar een Jaguar? Nou nee. Het was een van die moderne misbaksels en Bastiaan - want he is really good at that - hielp hem meteen uit de droom: "Meneer, dat is een Ford Mondeo met een andere carrosserie". Je had het face van de man moeten zien! We hebben de hele terugweg zitten schateren.

Gisteravond laat terug van een long weekendje Londen met vriendin Samantha. Allways fun om in een echte stad te shoppen, al heb ik grote moeite om Sam Harrods in te krijgen, vanwege een voor mij nog steeds onduidelijke Dianazaak. Ik heb haar nu al at least ten times voorgehouden, dat dat mens al tig jaar dood is en dat haar dood niets te maken heeft met wat Harrods te bieden heeft. Daarbij compared is De Bijenkorf een Dirk van den Broek! Maar gelukkig zijn er nog enough andere zaken waar je plezierig rond kunt kijken, zonder te worden lastig gevallen door een of andere platpratende winkeljuf. We verplaatsten ons zoals altijd per taxi, die zijn much cheaper than in old Amsterdam. Bastiaan was met Sams echtgenoot Peter-Paul in de E-type naar de Vogezen, daar was een rally en omdat ik volgens Bastiaan useless ben als kaartlezer, kwamen deze separated trips mooi uit. Bastiaan en Peter-Paul kwamen by the way als allerlaatsten binnen. Bastiaan had bij thuiskomst mighty de smoor in, volgens hem weet Peter-Paul het verschil tussen links en rechts ook niet. Sam belde na thuiskomst nog even, ze had een nervous breakdown, Peter-Paul schijnt 250.000 euro op de DSB te hebben geparkeerd.

Vinot

Vinot, voluit Vinot & Deguingand, bouwden precies een kwart eeuw auto's: van 1901 tot 1926, oorspronkelijk hadden alle types kettingaandrijving, dat veranderde in 1908 toen de eerste, de 10/14CV cardanaandrijving kreeg, maar  pas in 1912 verdwenen de kettingaangedreven modellen helemaal. De naam is ontleend aan de oprichters van wat oorspronkelijk een fietsenfabriek was: Lucien-Marie Vinot-Préfontaine (1858–1915) en Albert Deguingand (1872–1943). Hierboven een Vinot uit 1911, begin van dit jaar was een Vinot uit 1910 met een Nederlands ZZ-kenteken te koop in België.

Barbara 2

Gisterochtend weer een quarrel met Bastiaan: hij wilde in plaats van met mijn Smart met mijn Range Rover naar de Park and Ride, terwijl ik met Cecile naar de trimmer zou ."Het is niet safe met Cecile in de Smart", hield ik hem voor. "Had dat dan gezegd bitch, toen we de Smart kochten, dan had ik een groter autootje voor je gekocht. Ik word gek in dat kleine kreng, bovendien poken de collega's fun at me en vragen ze of ik nog meer van die wind-up-toys heb. Besides, er staan op de Park and Ride in Bussum Mercedessen, BMW's en ook een aantal SUV's, zodat de Range Rover geen gevaar loopt!" "Nou dan neem je je Jaguar toch. Dan is het probleem gesolved." "Ja hoor, mevrouw heeft weer de perfect solution: dan neem je je Jaguar toch, alsof ik mijn E-type vanavond meteen door naar de sloop wil rijden, kom nou toch, be sensible, zo'n auto laat je niet alleen achter op een Park and Ride." Uiteindelijk is meneer toch maar met de Smart naar Bussum vertrokken, als hij zelf niet zo stupid was geweest om zijn collega's te vertellen dat hij in een Smart naar de Park and Ride was gereden, dan hadden zijn collega's never nooit geen fun at him gepoked."

Een few days niet op het web geweest, omdat ik busy was met een aantal andere zaken, zoals het grumpy gedrag van Cecile na thuiskomst van de trimmer. Jeeeesus, wat kunnen honden bitches zijn. Net zo'n behaviour als een Larense, die, op het plaveisel ter plaatse, een high heel onder haar schoen breekt. Het weekend waren we met de E-type naar Gent, maar daar hoef ik voorlopig ook niet meer naar toe, het leek, qua publiek, Marbella wel, van een kredietcrisis is bij het klootjesvolk niets te merken. Ik zei nog tegen Bastiaan: "Het lijkt wel of wij de enigen zijn die inleveren". Maar die had maar voor één ding aandacht: dat zijn E-type 's nachts in een goed afgesloten garage stond. Hij is dagen bezig geweest om een hotel in de buurt van Gent te vinden, waar de E-type in een aparte box kon staan. Maar toen we bij het hotel aankwamen, bleek de box vijf centimeter te kort voor de E-type, dus Bastiaan in alle staten. Hij wilde meteen naar een ander hotel, maar de desk clerk maakte hem duidelijk dat hij toch vierhonderd euri moest ophoesten voor de bestelde kamer. Uiteindelijk is de zaak geregeld: de eigenaar van het hotel heeft zijn Toyotatata in de box gezet en Bastiaan de E-type in de garage van de hotelier.

Gistermiddag naar de kapper en - fuck three times fuck - terwijl ik vanmiddag even met een paar vriendinnen naar Den Haag wou, regent het de hele dag. Ik had de Range Rover gistermiddag speciaal laten wassen en uitzuigen door ons Philippijnse hulpje, Maria. We hadden destijds de keuze tussen Maria en Fatima, Bastiaan wilde Fatima, vermoedelijk omdat ze grotere, zoals hij ze noemt boobs, had, maar ik vond Maria een vertrouwingwekkender naam. In ieder geval heeft ze er gistermiddag met behulp van een trapje drie uur haar best opgedaan en stond de Range Rover in onze garage te blinken. Maria moet de Range Rover wel altijd buiten cleanen, want als er vlokken foam op de E-type komen dan wordt Bastiaan furious. Maar goed vanmorgen om kwart over tien kreeg ik de eerste afzegging van Esther en vijf minuten later die van Yvette, dat met dit weer een dagje Den Haag niet in de picture was. Dus heb ik me maar in mijn Burberry double breasted check packaway trench coat (want zo heet de jas voluit) gehesen om Cecile eens flink uit te laten.

Barbara Lebber-Beck, Blaricum

Lenox

 

Er was een firma Maxim & Goodridge in Hartford, Connecticut die in 1908 en 1909 een electrische auto maakte met de naam Lenox, maar deze auto dateert van een paar jaar later en was uitgerust met benzinemotor die uit Buda, Illinois kwam en Buda heette. Buda was de motorleverancier voor een reeks van Amerikaanse personenauto's en vrachtwagens waaronder -  in het begin van de jaren twintig - ook Kenworth. Bovenstaande Lenox kwam uit Jamaica Plains, Massachusetts, later verhuisde de fabriek naar Boston in dezelfde staat, in 1918 hield het merk op te bestaan.

Barbara

 

Eind september vier jaar geleden begon de Blaricumse  Barbara Lebber-Beck in dit blog een dagboek, zo heel veel is er niet veranderd, vandaar een reprise van het geschrijf van deze Gooise dame, maar dan in niet meer in dagelijkse afleveringen.

Natuurlijk ben ik proud om als guest op dit blog te figureren, het lijkt me goed om heel Nederland op de hoogte te houden hoe wij in Het Gooi met deze difficult times dealen. Bastiaan, mijn man, kwam gister exhausted thuis, hij had weer eens anderhalf uur in een file gestaan, gelukkig was hij met de Jaguar en niet met zijn andere speeltje, de Ferrari. Zelfs ik begrijp dat: they are not built for trafficjams. Bastiaan was tamelijk upset, omdat hij van een collega hoorde, die ook net een nieuw dak op zijn garage had laten zetten, dat Bulgaren dat voor de halve prijs doen als de Polen, die wij hadden ingeschakeld voor de job. Ik zei: "Maar Bastiaanlove, het dak van het huis moet ook nog gebeuren, dan laten we daarvoor toch Bulgaren komen." "Fuck", antwoordde Bastiaan, "jij begrijpt ook never wat: Bulgaren en Polen hebben geen verstand van rieten daken, dan kun je better een blik Somaliërs uit vluchtelingenkamp Crailo opentrekken." Vervolgens bleef meneer de hele avond grumpy en wilde hij zelfs onze Labradoodle Cecile niet uitlaten. Tenslotte ben ik om kwart voor elf met haar maar even het gazon opgegaan. Daar moet by the way ook nodig iets aangedaan worden, maar we hebben ons vast gardeningcenter, dat eens per veertien dagen langs kwam, opgezegd en maken nu gebruik van een groenbaasje uit Laren, die de helft kost. Want volgens Bastiaan do we have to tighten our belts.

Bastiaan heeft by the way ons huis te koop gezet, hij heeft daarvoor twee reasons: a. nu er dit jaar waarschijnlijk een veel lagere bonus uitrolt, wil hij zijn managing director tonen, dat het ons slecht gaat en b. zijn zijn kinderen het huis uit. Kevin-John studeert in Yale en Myrthe werkt als een receptioniste in een hotel in Sydney. Ik vind de eerste reason for sale a bit over the top, maar er heeft zich gelukkig nog geen koper met de gevraagde 2.350.000 gemeld. Bastiaan is vandaag met mijn Smart naar de Park and Ride in Bussum, want hij vind het a bit scary zijn Jag op een onbewaakt parkeerterrein bij een station achter te laten. Dus blijft voor mij vandaag mijn Range Rover om in Laren te shoppen, misschien dat ik Cecile meeneem, komt zij ook eens buiten onze gate. Bastiaan heeft me een jaar geleden al beloofd op zoek te gaan naar een hondenuitlaatservice, maar volgens hem is het very, very hard om eentje te vinden, waarbij Cecile niet wordt geëxposed aan andere honden, die, behalve dat ze onder de vlooien zitten, een asociaal behaviour vertonen.

At the end ben ik gisteren toch maar niet in Laren gaan shoppen, eenmaal in de Range Rover bedacht ik, dat Bastiaans pappie en mammie over een week naar Barbados gaan, om daar te overwinteren en dat het wel leuk zou zijn om hen in Aerdenhout met een little visit te verrassen. Tot drie jaar geleden hadden ze een huis in Spanje, dat ze gelukkig op tijd voor een flink bedrag hebben kunnen slijten. Hun nieuwe huis in Barbados mag er zijn, het is een typische English country mansion, maar dan voorzien van alle luxe, that you can think of. Last Christmas zijn Bastiaan en ik er naar toe gevlogen, maar dat doen we vanwege de hassle op Heathrow dit jaar niet weer: je betaalt duur geld voor zo'n tripje en wordt als pigs naar de slachtbank, temidden van al dat economyvliegendtuig, langs customs geleid. Ik krijg er nog de jitters van. Bastiaan kwam gisteravond met een vrijwel identical ervaring thuis, nadat hij mijn Smart op de Park and Ride in Bussum had geparkeerd, had hij een ticket eerste klas naar Amsterdam gekocht, maar hij had desondanks moeilijk een seat kunnen vinden. Volgens hem kwam het omdat op de heen- noch op de terugweg een conducteur was langsgekomen, waardoor allerlei tweedeklasreizendgajes de eerste klasseats had ingenomen.

Homme

Homme Hommesma ging die ochtend al vroeg naar het zwambad want hij hield van ouwehoeren.

Stoelgang

Ter verfraaiing van de huiskamer: dagtelevisie met een volgevreten Amerikaan die zijn  schedel heeft laten kaal scheren en vervolgens heeft laten tatoeëren, bovendien warm aanbevolen voor lijders aan obstipatie en het tegelijkertijd verkrijgen van  een natuurlijke stoelgang.

Shank

Een inwoner van Rio de Janeiro heet een Carioca, maar het is ook de titel van een muziekje van Vincent Youmans dat  in 1933 populair werd gemaakt in de film "Flying down to Rio" waar Ginger Rogers en Fred Astaire voor de eerste keer samen dansten. Het nummer stond in 1939 op het repertoire van de band van Artie Shaw, Les Paul & Mary Ford namen het op, Perez Prado en Xavier Cugat (foto) zetten het op de plaat, kortom het was heel lang een succesnummer en Bud Shank, die altijd een zwak had voor Braziliaanse muziek nam "Carioca" in 1956 op met zijn kwartet.

Rambler

Inmiddels zijn we in 1910 en dit is een advertentie van Rambler, een Amerikaanse autonaam die in 1954 zijn rentree maakte, maar oorspronkelijk voortkwam uit de fietsenfirma Gormully & Jeffery. Thomas B. Jeffery begon in 1902 met de bouw van auto's in Kenosha, Wisconsin en noemde zijn auto's Rambler. In 1914 ging  Rambler Jeffery heten en in 1917, nadat Charles W. Nash de fabriek gekocht had, Nash. In 1954 keerde Rambler terug eerst als modelnaam, maar vanaf 1958 noemde de American Motors Corporation (een combinatie van Nash en Hudson) al zijn auto's Ramblers.

Shank & Cooper

De Jazz-West-Coast-Volume-2-elpee opent met een stuk van Bob Cooper: "Bag of Blues" gespeeld door Bud Shank (foto) op altsax; Claude Williamson, piano, Chuck Flores, drums en Don Prell, bas. Shank (1926 - 2009) speelde naast alt- ook tenor- en baritosax en fluit, Cooper (1925 - 1993) naast tenorsax ook hobo en dat is in de jazz een hoogst ongebruikelijk instrument, op de Jazz at Cal-Tech elpee staat o.a. "Lullaby of Birdland", maar dat heb ik op YouTube in die bezetting niet kunnen vinden wel de oude standard "Sweet Georgia Brown". Ik aarzel nog altijd of ik het behalve curieus ook mooi vind. In "California Dreamin'" van The Mama's & The Papa's is de altfluitsolo trouwens ook van Shank.
 

Hakkehakkepufpuf

Mijn OV-chipkaart (van aanzienlijk mindere kwaliteit dan mijn bankkaart) vertoont een krasje, ik kan niet meer inchecken terwijl ik weet dat er nog een kleine 40 euro op staat. Ik probeer via het internet er achter te komen wat ik moet doen. Na een half uur met een virtueel wezen, dat zich Eva noemt, te hebben gecorrespondeerd ben ik nog geen cent wijzer. Ik zal worden teruggemaild. Dat is na 2 dagen nog niet gebeurd. Ik bel maar eens en stel de doodsimpele vraag waar ik met mijn gekraste/gecrashte stukje plastic terecht kan. Bij de grotere stations. Daar hoort Naarden-Bussum niet bij, dus op de fiets naar Hilversum. Ik krijg daar een onpersoonlijke noodkaart à raison van zeveneneenhalve euro, moet een formulier invullen en dien voor een nieuwe persoonlijke kaart elf euro betalen. Dat is snel verdiend door de Teloorwegen maar zo krijgt het bedrijf wel weer geld om leuke, nieuwe miskopen in Italië te doen.

Christie

Deze Christie werd gemaakt door de Christie Front Wheel Drive Co. (1904 - 1910) in New York, een vroege voorwielaandrijver dus, ontworpen door de Amerikaanse FWD-pionier J. Walter Christie en er werd niet alleen in de Verenigde Staten mee geracet, maar ook in Europa.  De Christies hadden een enorme cylinderinhoud, de dwarsgeplaatste V4 van 1907 had een cylinderinhoud van meer dan negentieneneenhalve liter. Op de foto Ned Blakely in 1908 op het strand van Ormond Beach in Florida.

Sjors

Ik dacht dat de man nog altijd uit de NCRV-ruif vrat, maar nee,  hij is van de christelijken overgegaan naar de commerciëlen, om precies te zijn naar de nieuwszender BNR en Sjors Fröhlich (foto) is teleurgesteld omdat een spotje van zijn zender niet wordt uitgezonden door Radio 1.

Fröhlich hekelt het beleid van de STER om geen spots van concurrenten toe te staan. "Ik vind dat kleinzerig. Wij zenden ook gewoon spotjes uit voor de VARA-gids, totaal geen probleem. We willen mensen graag laten weten dat er een keuze is als het om nieuwsradio gaat." 

Kijk zoiets vind ik nou leuk: een hoofdredacteur van een nieuwszender die het verschil tussen kleinzielig en kleinzerig niet kent.

Maxwell

Intussen zijn we aan de hand van originele foto's aangeland in 1907: een Maxwell, eigenlijk een Maxwell-Briscoe, want Jonathan Maxwell en Benjamin Briscoe stonden aan het hoofd van de fabrieken in Newcastle, Indiana en Tarrytown, New Jersey, die vanaf 1904 een tweecylinder leverden.

Topsy 2

Chico Hamiltons uitvoering van "Topsy" staat op de verzamelelpee "Jazz West Coast Volume 2" die ik eind jaren vijftig samen met mijn vader kocht; een mooi overzicht van de westcoastjazz medio jaren vijftig met Bud Shank & Bob Cooper (die ik ooit zag in het Scheveningse Kurhaus), Chet Baker, Billl Perkins, Gerry Mulligan, Hampton Hawes, Russ Freeman, Jack Sheldon, Cy Touff en Richie Kamuca. Opvallen dat er nogal wat stukken op de plaat staan die jaren eerder op het repertoire stonden van heel andere musici dan de Westcoasters. Chet Baker speelt "Summertime", dat komt uit Gershwins "Porgy & Bess", "Easy Living" op deze plaat gezet door het Bill Perkins Quinet is van Robin & Ranger" een duo dat ook "Thanks for the Memory" schreef, Perkins Octet speelt "Song of the Island", een nummer dat in 1930 al eens op een 78-toerenplaat werd gezet door Louis Armstrong, "I Hear Music" is een bekend stuk, dat o.a. werd opgenomen door Billie Holiday en Peggy Lee, maar hier in de uitvoering van  het Hampton Hawes Trio, Russ Freeman speelt "Bojangles of Harlem" van Jerome Kern en "It's Sand, Man werd in 1942 vastgelegd door de Basieband en hier opgenomen door het kwintet van bastrompettist Cy Touff (foto).  Dat is opvallend twee stukken bekend geworden in Basies uitvoering "Topsy" en "It's Sand, Man" op een West Coast Jazzelpee en een andere elpee met, zeg maar Californische jazz,van het Bud Shank Quartet met Bob Cooper sluit met "The King" van Basie dat deze opnam in 1946.