Montevideo

Op 3 juli 2010 schreef ik op dit blog:

"Over de uitspraak waren ze het gisteravond zelfs niet eens, de een zei Oeroegwee, de ander Oeroegwai en laten we het maar op de laatste uitspraak houden. Wat ik vreesde werd vanmorgen bewaarheid: ik heb geen noot muziek uit dat land, tussen Ukraine en Uzbekistan staat geen enkele CD. Heel vaag heb ik een muzikale herinnering aan een liedje dat Montevideo heet en ik kan de eerste vier regels woordloos zingen, maar daar houdt het mee op, het is zelfs zo obscuur, dat het niet in "The Official Music Master Tracks Catalogue" staat. Ik weet van de discussie over de geboorteplaats van Carlos Gardel en dat de milonga net zo Argentijns als Uruguayaans is. Na enig zoeken vond ik deze flarden Uruguayaanse folklore en die wijkt niet veel af van de Argentijnse."

Inmiddels ben ik toch nog eens op zoek gegaan naar dat lied dat ik woordloos kan zingen en verdraaid ik heb het achterhaald, het heet inderdaad "Montevideo" en werd gezongen daar Rina Ketty (foto).

Slordig 2

Misschien moet ik al mijn niet meer te identificeren foto's maar eens opsturen naar Ronald van den Boogaard - zijn blog is inmiddels weer zichtbaar, maar het is momenteel nog  onmogelijk nieuwe bijdragen te plaatsen - want hij is op zoek gegaan naar de plaats waar ik zo'n vijfentwintig jaar de gister op dit blog geplaatste foto heb  gemaakt. In Goßlar, en Ronald heeft ook de spreuk op de gevel van  het museum achterhaald: “Wo Gott nicht gibt zum Haus sein Gunst – da ist all unser Bau´n umsunst”.

Straat

Natuurlijk moet ik er nog eens opnieuw naar toe om te kijken of men zesentwintig jaar na de "Wende" de straat gerestaureerd heeft. De foto zit in hetzelfde mapje als de foto van gister, alleen is hij destijds in de voormalige D.D.R. gemaakt. Dat was toen heel opvallend: waren de plaatsjes in West-Duitsland keurig "aangeharkt", in Oost-Duitsland vond je zonder dat je er moeite voor moest doen: verval. Straten waaruit de bewoners jaren geleden waren vertrokken,  winkels waarin decennia lang geen belletje meer had geklonken. Misschien is de straat nu eindelijk "Auf Erstanden Aus Ruinen".

Alpine

Terwijl de overjarige Porsches me bij wijze van spreken in 't Gooi om de oren vliegen, zie ik zelden een Renault Alpine (niet uit te preken als Alpijn), maar vanochtend zag ik er één, een A310 uit 1977, die in 1991 naar ons land kwam. En eerlijk is eerlijk: hij is veel mooier dan welke Porsche ook. Oorspronkelijk was Alpine een  zelfstandig merk, gespecialiseerd in  het opvoeren van Renaults, met een fabriek in Dieppe, later werd het merk door Renault ingelijfd. De A310 op de foto heeft een V6-motor, toen de A310 in 1971 verscheen had hij een viercylindermotor. Van de A310V6 zijn maar 9276 exemplaren gebouwd, waarvan 1220 in 1977.

.

Slordig

Vraag me niet waar ik deze foto zo'n twintig jaar geleden maakte, het moet niet zo heel ver van Hamelen zijn, want de foto zit in een albumpje met dat opschrift. Ik was nogal slordig en noteerde niets, in mijn herinnering was het een soort museum met links nogal wat groen, bomen op een heuvelachtige dijk. Maar de plaats?

Kusters

Boekje

Ik geef  toe het boekje stond op een opvallende plaats in de Hilversumse boekhandel gister en ik voeg er meteen aan toe dat wanneer het daar niet gestaan had, ik  het ook niet gekocht had. Gelukkig ligt het nu naast het toetsenbord en heb ik me er gisteravond mee vermaakt, want "More Weird Things Customers Say in Bookshops"* van Jen Campbell is een prachtig werkje, vol waanzinnige vragen waarmee de boekhandelaar te maken  krijgt. Ik citeer er twee, voor de rest dient u dit boekje spoorslags aan  te schaffen.

Customer: "I'd like a Christmas book, about Christmas, that doesn't have anything to do with snow, or robins, or snowmen, or Jesus, or holly."

Bookseller: ".....right".

Customer: "And no bloody carols, either!"

Customer: "Do you have any books signed by authors who are likely to die very soon? I'd like to make an investment."

* Uitgegeven door Constable & Robinson Ltd. ISBN-13: 978-1-47210-633-9

G(r)apperij

Bekijk eerst dit filmpje van Groovejuice, stel vervolgens vast dat de muziek een repetitief  aan elkaar geplakt rommeltje is en dat de beelden o.a uit de film Helzapoppin' zijn gehaald, geef mij maar het origineel.

Fyra

Even  in het blogarchief gekeken wat ik zoal geschreven heb over de Fyra in de loop der jaren. Hieronder een kleine keuze.


Gezongen door het damesduo Jorritsma-Netelenbos:

Hier is onze Fyra pinksterblom
En ik zou hem zo graag eens wezen
Met zijn mooie kransen op het hoofd
En met zijn klinkende bellen
Recht is recht, krom is krom
Gelief je  wat te geven voor de Fyra pinksterblom
Want de Fyra pinksterblom moet voort! 

Misschien was u de naam AnsaldoBreda al vergeten. Dan help ik door het woord Fyra u het debacle met de door de Italiaanse firma geleverde treinstellen even in herinnering te brengen. De directie van de Nederlandse Teloorwegen bestelde bij het bepaald niet ter goede naam en faam staande AnsoloBreda hoge snelheidtreinstellen, terwijl het het trambedrijf in Oslo anderhalf jaar op te leveren tramstellen moest wachten. Maar er is intussen meer ellende uit het noorden te melden: in februari vorig jaar moesten 38 van de 40 door AnsaldoBreda aan Göteborg geleverde Siriotrams wegens roest uit dienst worden genomen en in Oslo gingen 30 van de 32 eveneens wegens roestproblemen aan de kant. Klinkt bekend?

Wobbe: "Nou Jeroensje Dijsselbloem Timo Huges, topman van FloraHolland, benoemd het als opfolger van Bert Meerstadt wurre de Fyratreinstellen opfleurd met oranjebloemkes, want daar hèt Timo heul feul ferstan fan. Of de Fyra's dan Brussel hale, blyft de fraach."

De Teloorwegen gaan de Italiaanse fabrikant Breda aansprakelijk stellen voor de problemen met de Fyratreinstellen. Iedereen die maar een klein beetje van treinen weet had die problemen kunnen zien aankomen op 14 november 2008 schreef ik volgende regels op dit blog:

'Het moest natuurlijk weer eens allemaal anders: de hogesnelheidslijn ging Hispeed heten, de fabriek die de Thalys gebouwd had, was niet goed genoeg, nee, de spoorwegknuppels, die meer verstand hebben van het openen van lounges voor eerste klaspassagiers, bestelden de nieuwe snelle treinen bij Ansaldo Breda, een firma, die steevast niet te laat, maar veel te laat aflevert, zo wachtte Oslo anderhalf jaar op trams van het Italiaanse bedrijf, dat tijdens de Eerste Wereldoorlog, als Societa Anonima Giovanni Ansaldo een jachtvliegtuig bouwde dat te laat (!) klaar was om strijd te leveren en zich tot 1931 bezighield met automobielbouw. Er wordt nu heel zachtjes gefluisterd dat de eerste snelle treinen in 2010 gaan rijden, maar waarschijnlijk heeft Ansaldo Breda dan het eerste af te leveren exemplaar pas van een interieur voorzien.'

Dat de Fyratreinstellen pas eind 2012 gingen rijden, kon ik in 2008 niet bevroeden. 

Stel dat ik een taxi-onderneminmg zou hebben, zou ik dan met Peugeots, Mercedessen en Fiats gaan rijden? Nee, maar de Teloorwegen heeft momenteel Franse (Thalystreinstellen), Duitse (ICE-treinstellen) en Italiaanse (Fyratreinstellen in dienst). Niet bijster slim.

Vrolijk? Ja! Functioneel? Nee! Ik heb het over de kleurtjes op de rijtuigen van de snelle trein tussen Amsterdam en Rotterdam, die vanaf maandag doorrijdt naar Breda. Wat Fyra, want zo heet de trein, een naam die ik ook al niet begrijp, bezield heeft die wonderlijke zwevende lijnen op de wagons te penselen is mij een raadsel, tenzij het de bedoeling is de Coca-Cola-omzet te verhogen.

Op onderstaand rijtuig van de Chemins de fer de l'Est uit het verleden hebben de kleuren een functie. Het rijtuig heeft vier compartimenten, de middelste twee rode zijn voor eerste-klas-passagiers, de beide buitenste groene voor reizigers tweede klas.

 

Caravan Palace

Gisteravond in "Later Live... with Jools Holland", de Parijse formatie Caravan Palace. "Jolie Coquine" was hun eerste single inmiddels acht jaar geleden. Van hun  jongste pas verschenen CD is dit "Lone Digger".

L-K

Dat sommige auto's zo'n honderd jaar geleden er meer uitzagen als veredelde motorbakfietsen lag voor de hand, vooral als de fabriek naam  gemaakt als motorfietsleverancier. Een overduidelijk voorbeeld is de Tsjechische firma Laurin-Klement, gefinancierd door de in de Verenigde Staten geboren graaf Alexander Kolowrat Krakowski, die ook de Oostenrijkse filmindustrie op poten zette. Alexander (Sascha) was zeer geïnteresseerd in de racerij,  hier boven zien we hem in actie op een vroege Laurin-Klement (let op de onderste buisvan het frame, fietsen van nu met een lage instap hebben een dergelijke vorm). Het pad van de luxueuze motorbakfiets werd echter al gauw verlaten en in 1907 verscheen zelfs een auto met acht-in-lijnmotor. De Laurin-Klements waren in veel wedstrijden in Midden- en Oosteuropa te vinden en vaak was de graaf  mee van de partij, op de foto hieronder echter in een naar hem  genoemde Sascha.

 

Onderstaande kleurenfoto maakte ik in het technisch museum in Praag, het is een  duidelijk voorbeeld van waar de oorsprong van Laurin-Klement lag: de motorfiets. 

Jak

Putin tsjin Assad: "Stil mar jonkje, mem had 't jak al los."

Ronald 2

Gewoontegetrouw kijk ik iedere dag naar Ronald van den Boogaards blog,  maar het lijkt voorgoed verdwenen. Ik heb danig de smoor in over het feit dat onverlaten het hem onmogelijk maken te publiceren, maar vind dit kaartje een passend afscheidscadeau.

Kralen

Vroeger en dan bedoel ik niet zo'n vijfentwintig jaar geleden, jongelui, maar eeuwen geleden gingen vaderlandse kooplui, wanner zij verre streken bezochten, nooit zonder kralen en spiegeltjes van huis, tegenwoordig nemen  zij om de handel te bevorderen de koning en koningin mee en noemt men zo'n reis een staatsbezoek.

Drs. Barend-Otto ter Vloot,  Steenwijkerwold.

Volkslied IV

Volkslied III

Volkslied II

Volkslied

Energie 3

Een energiek muzikaal gezelschapje van langer geleden: Kid Ory and his Creole Jazz Band met "12th Street Rag". Op het etiket van de achtenzeventigtoerenplaat heb ik, toen ik de plaat kocht, een datum geschreven: 9-6-55, dat moet de datum van aanschaf zijn, want de opname dateert, zover ik kan nagaan, van zes jaar eerder. De plaat, met op de keerzijde "Savoy Blues"  zit dus al zestig jaar in mijn collectie. Er waren toen elpees, maar voor de aanschaf daarvan was mijn zakgeld niet toereikend. De bezetting van de Creole Jazz Band was Teddy Buckner, trompet; Joe Darensbourg, klarinet; Kid Ory, trombone; Lloyd Green, piano; Ed  Garland, bas en Minor Hall, drums.

Energie 2

Madness (foto), ik noemde groep gister al, was zo'n energiek bandje dat de bakens eind jaren zeventig verzette met "Baggy Trousers" en liet horen hoe je popmuziek kunt mengen met een forse portie ska uit Jamaica. Er volgde nog veel en veel  meer, zoals dit "Night Boat to Cairo" en de groep is nog steeds actief. 

Het lijkt verdomd lang geleden dat ik de "Dead Kennedys" voor de eerste keer hoorde, veel energie, maar ook bijtende satire in veel van hun nummers zoals in dit "Californiia über alles". 

Ik heb toch even geaarzeld of ik begin jaren negentig dit "Jesus built my hotrod" van  Ministry 's morgens om kwart over zes in "De Gezamenlijke Zenders Peazens en Moddergat" kon laten horen. Wel gedaan trouwens, al zal iemand die zijn wekkerradio op dat uur had gezet zo ongeveer tegen het plafond gevlogen zijn.

 

Complot

Gister maakte Recep Tayyip Erdoğan bekend dat ISIS, PKK en de Syrische geheime dienst betrokken waren bij de bomaanslag in Ankara, inmiddels heeft de Turkse president laten weten dat ook mevrouw Doekelsje Hobbema-Bargebijter te Kollumerpomp, Donald Duck en het derde elftal van  de amateurvoetbalclub "Samen Sterk" uit Doezumerverlaat betrokken waren. Gespeurd wordt nog naar de eigenaar van een nagelschaartje  dat mogelijk een rol heeft gespeeld.

!

NETANJAJENHU

Energie

Zeg eens eerlijk, wanneer heeft u uw laatste Franse CD gekocht? En dan moet u de mogelijkheid nog hebben gehad ook, want verder dan een enkele verdwaalde CD met oude opnamen van Charles Aznavour of Mireille Mathieu in de vijfeuromeeneembak, heeft de vaderlandse platenhandelaaar in de regel niet vooradig.  Muzikaal Frankrijk werd in zo'n vijftig jaar een volledig vergeten gebied. Dat is jammer want wanneer ik zo'n energieke groep als Têtes Raides voor een enthousiaste menigte in Bretagne op zie treden, dan denk ik waarom hebben we Madness wel omarmd? Ik weet dat je muziek niet mag vergelijken, maar de Franse groep straalt evenveel energie uit als de Britse en dat bracht me op het idee, juist aan dat energieke element in muziek aandacht te besteden, om te beginnen met The Polka Dogs uit Canada. Ik had ze ooit in de studio en zag een concert van ze in Paradiso en ik werd figuurlijk omvergeblazen. Zijn het de blazers van zowel Têtes Raides als de The Polka Dogs die daarvoor zorgen? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat beide formaties mij enorm enthousiasmeren.

Ronald

Natuurlijk kijk ik naar de schrijfsels van andere bloggers. Iedere ochtend keek op het blog van oud-VPRO-collega Ronald van den Boogaard (foto), hij schreef over verre plaatsen waar hij geweest was en u en ik nooit zullen komen, over de Voorstraten in Nederlandse dorpen, over poëzie, kortom het was een blog naaar mijn hart en hij had nog een belangrijke gast ook: die andere oud-VPRO-collega Peter Flik. Maar sinds vanochtend is Ronalds blog voor de zoveelste keer onbereikbaar, één of  andere chazzeroor heeft het gehackt en Ronald vraagt zich af of hij het probleem moet laten oplossen en door moet gaan? Ik kan die vraag niet beantwoorden, maar het is toch te dwaas dat er mensen op deze wereld rondlopen die de creativiteit van anderen menen te moeten dwarsbomen.

Têtes Raides 2

Meer van de Stijfkoppen, dit keer in actie tijdens een concert, gevolgd door een plaatopname met het kwartet Noir Désir, een in 1983 opgericht groepje uit Bordeaux, dat in 2010 ophield te bestaan, na een rumoerig verleden, omdat de zanger Bernard Cantat in Litouwen zijn vriendin naar de andere wereld hielp, wat hem op een achtjarige gevangenisstraf kwam te staan, waarvan hij de helft uitzat. Tenslotte een deel van een concert van Têtes Raides in Rennes.

великий лидер во еженедельной транссексуалов партии в Кремле

Zeg

Têtes Raides

Têtes Raides is een Franse muziekgroep, die in de jaren tachtig bekendheid kreeg als een klein door punk beïnvloed folkloregroepje,  dat veranderde toen celliste Anne-Gaëlle Bisquay zich aansloot en sinds die tijd is Têtes Raides, vooral door de opvallende instrumentaties, een interessant gezelschap.

A bludy sham!

Until noo Ah hud th' presumption 'at we cairn terriers waur smart, smart enaw nae tae be dressed up loch aw th' other dogs, but - alas - thaur is a rockit 'at lit him/her be dressed up fur haloween. A bludy sham!
Una Barquahar

Toen

Drieling

de drieling Annechien, Hindrik en Daphne Bladblazer uit Gasselternijeveen viert vandaag zijn 32ste verjaardag en omdat het vandaag maandag is, willen we e.e.a. graag 'muzikaal' onderstrepen

Jaren twintig

Hoe merkwaardig, terwijl er hier nog altijd oudestijljazzbandjes hun muziek, die ik maar omschrijf als revivaljazz, spelen valt er van de muziek uit de daarop volgende fase niets te beluisteren: de grotere orkesten met een zoetgevooisde zanger of zangeres, sterk beïnvloed door de jazz maar eigenlijk toch meer dansorkest, tikkeltje in de stijl van Paul Whiteman. Dat is in Praag en Bratislava klaarblijkelijk anders, in Praag het Originální Pražský Synkopický Orchestr en in Bratislava zorgen de Bratislava Hot Serenaders voor jazzy dansmuziek uit de late jaren twintig.

Eerst het Praags orkest met "Where is my sweetie hiding", "Pleasure mad" en het in het Tsjechisch gezongen "That's my weakness now", vervolgens het orkest uit Bratislava met de "Cotton Club Stomp" (oorspronkelijk op het repertoire van Duke Ellington en dat was wel gelijk een jazzorkest),  "Do Zajtra Cakaj" en "Herr Ober, zwei Mocca".

Hobbe

Mama's & Papa's slot

Er was vrijwel geen Amerikaanse televisieshow te vinden waarin Cass Elliot eind jaren zestig niet optrad: van  Andy Williams via Sammy Davis tot Johnny Cash. Maar er waren veel meer Tom Jones, Julie Andrews en The Smothers Brothers. De geluidskwalteit is niet altijd om over naar huis te schrijven, maar in latstgenoemde show zingt Cass haar enige grote hit na het verlaten van de Mama's & Papa's. Ze overleed op 29 juli 1974 in Londen en ondanks het feit dat er allerlei verhalen  over de oorzaak van  haar dood de ronde deden (gestikt in een visgraat of een broodje ham), stierf ze ten gevolge van een  hartaanval.

Zang

Ultieme vraag

Mama's & Papa's 5

Na het uiteenvallen van de Mama's & Papa's volgde voor ieder van  het kwartet een solocarrière, waarvan die van Cass Elliot het kortst maar waarschijnlijk ook succesrijkst was. Ze trad in zoveel shows op, dat ik daar morgen aandacht aan wil besteden. Van Denny Doherty laat ik twee liedjes horen: "Indian Girl" en "Still can't hear the music". John Phillips, die zich op zijn eerste solo-elpee nadrukkelijk afficheerde als "Ex-Leader, Mama's & Papa's" en een keur van musici (Larry Knechtel, David Cohen, James Burton, Buddy Emmons, Red Rhodes) om zich heen verzameld had, is dit "Down by the beach". Michelle Phillips' eerste sololangspeelplaat heette "Victim of Romance", dit is het titelnummer. Het klinkt allemaal heel Californisch en ja vandaag de dag, ook heel  gedateerd.

FOUT

Verjaardag

Mama's & Papa's 4

De Afroamerikaanse jugbandjes - eind jaren twintig, begin jaren dertig - telden zelden meer dan vijf leden, de Even Dozen Jug band telde in 1964 liefst dertien leden: Stefan Grossman, Pete Jacobson, Pete Siegel, Frank Goodkin, David Grisman, Fred Weiss, Steve Katz, Joshua Rifkin, John Benson (John Sebastian), Danny Lauffer, Peggy Haine, Maria D'Amato en Bob Gurland. Het gezelschap viel na één elpee uit elkaar, nadat D'Amato de groep had verlaten om zich bij een "concurrerende`' jugband te voegen,  die van Jim Kweskin. De andere leden gingen vervolgens ook hun eigen weg, oprichter van Even Dozen Jug Band, Stefan Grossman begon een solocarriere als ragtimegitarist. We horen hem in "Dallas Rag". Pete Siegel ging ook solo, hier met een liedje op de melodie van "Happy days are here again". David Grisman (foto) ontwikkelde zich tot een fenomenaal mandolinst, die niet alleen met Jerry Garcia bluegrass speelde en met Stéphane Grappelli jazz, maar ook klezmer niet links liet liggen. Van Grisman eerst een opname uit Austin City Limits met  "Dawgs Rag", gevolgd door "Shalom Aleichem" (samen met Andy Statman). Fred Katz voegde zich bij Blood, Sweat and Tears. Joshua Rifkin dook in  het repertoire van Scott Joplin, hier met diens wals "Bethena". John Sebastian startte met Zal Yanovsky The Lovin' Spoonful.  Maria D'Amato ging, zoals gezegd, naar de Jim Kweskin Jug  Band, waar ze haar latere echtgenoot Geoff Muldaur ontmoette,  om daarna solo te gaan en een  wereldhit met "Midnight on the Oasis" te scoren. Bob Gurland, die op bewonderingswaardige wijze een trompet met zijn mond imiteerde in de "Original Colossal Drag Rag" (gister op dit blog) toetert nog steeds zonder blaasinstrument.

Broodje Burger

Mama's & Papa's 3

Na The Big Three verhuist Cass Elliot samen met James Hendricks naar de Mugwumps, een formatie met de Canadezen Denny Doherty (1940-2007) - eerder in The Hepsters, The Colonial Three and The Halifax Three - en  Zal Yanovsky (1944-2006) (foto)- eveneens eerder in The Halifax Three - en volgens sommige bronnen was John Sebastian (1944) ook een Mugwump, hij zat eerder met o.a. Stefan Grossman, David Grisman, Maria D'Amato (later Maria Muldaur) en Joshua Rifkin in The Even Dozen Jug Band. Laatstgenoemde groep is een bron van  muzikanten, die later overal opduiken, maar daar kijk ik morgen naar. Vandaag eerst een opname van The  Halifax Three, die enige uitleg nodig heeft, want in het liedje is sprake van ene Mitch, die Mitch is Mitch Miller, van wie zowel in de bioscoop als op de televisie korte filmpjes verschenen, waarin  door een met de tekst meespringend balletje het publiek werd uitgenodigd mee te zingen. Dit zijn The Halifax Three met "The man who wouldn't sing along with Mitch". The Even Dozen Jug band horen we in de "Original Colossal Drag Rag".

Probleem

Den Haag: "Zijn een plaggenhut, water en brood bij asylaanvrage sober genoeg?"

Hoofd

het probleem was Peter aardig boven zijn hoofd gegroeid

Mama's & Papa's 2

De muzikale loopbaan van - de latere Mama - Cass heb ik gister geschetst, maar wat deden de twee andere leden van het trio The Big Three: Tim Rose (foto) en James Hendricks (met wie Cass van 1963 tot 1969 gehuwd was)? Tim  Rose (1940-2002) ging solo en vestigde zich in Engeland, het gevolg was dat hij daar bekender werd dan in de Verenigde Staten. Met een tweetal nummers "Hey Joe" - later een hit voor Jimmy Hendricks - en "Morning Dew" trok hij de aandacht. James Hendricks (1940) had een miniem hitje met "Summer Rain" voordat hij hij in de Heer ging en christelijke liedjes per geluidsdrager ging verspreiden.

Ook griezelig

Wie was gister ook in Utrecht, de oprichter van Pegida Deutschland, Lutz Bachmann, een man die en paar maanden geleden zich in een Hitlerpose liet fotograferen. En laat ik er geen doekjes ombinden: Pegida is een buitengewoon onfris clubje. Deze week valt onder de kop "Sie sind wieder da" in het Duitse weekblad "Der Spiegel" het volgende te lezen: "Der Pegida-Redner und Autor Jürgen Elsässer rief im Magzin "Compact" die Bundeswehr zum Widerstand gegen die Regierung auf: "In dieser Situation kommt es auf Euch an, Soldaten der Bundeswehr: Erfüllt Euren Schwur und schützt das deutsche Volk und die freiheitliche Ordnung! Besetzt die Grenzstationen, und schließt alle möglichen Übergänge vor allem von Süden. Wartet nicht auf Befehle von oben!"

En dan is er Michael Viehmann, die vorig  jaar een Pegida-afdeling oprichtte en op Facebook jodenhaat propageert en daarnaast hoopt dat "bald eine revolution ausbricht und dem ganzen deutschen Politpack der Schädel eingeschlagen wird."

Vreedzaam protesteren? Pegida? "Der Spiegel": "Viehmann gehört zum inneren Zirkel von Pegida Deutschland".Het enige vreedzame aan Pegida was gister de plaats van de demonstratie: Vredenburg.

Griezelig

Vandaag in de "International New York Times" het verhaal hoe 158 families in de Verenigde Staten de presidentsverkiezingen financieren. LEZEN!

Mama's & Papa's

Het was één van die zonovergoten Californische groepjes, uit wat achteraf een heerlijke tijd lijkt: er was oorlog, maar er daagde, midjaren zestig, een fantastische toekomst. De Mama's & Papa's, bestaande uit John Phillips, Michelle Phillips, Denny Doherty en Cass Elliott. Beide laatstgenoemden kwamen van de andere, de Atlantische kant, van de oostkust: Denny uit Halifax (Canada) en Cass uit Baltimore (Maryland) en hadden met James Hendricks, Zal Yanovsky en John Sebastian deeluitgemaakt van de Mugwumps. Maar voor de Mugwumps zat Cass  met James Hendricks - ik schrijf met opzet James en niet Jim, want zou tot verwarring kunnen lijden - en Tim Rose in The Big Three. Cass, echte naam Ellen Naomi Cohen, overleed in 1974, Denny in  2007 en Tim in 2002. Voordat ik de muzikantenbrij ga ontrafelen en kijken wat men na Mama's & Papa's verder muzikaal gewrocht heeft, eerst maar eens luisteren naar het kenmerkende geluid van de Mama's & Papa's in "California Dreaming", Mugwumps met  het openingsnummer van de B-kant van de elpee "You can't judge a book by the cover" en The Big Three met "Noah's Dove".

Feest

!