Minerva

De autoindustrie in Nederland heeft altijd wat bleek afgestoken bij de Belgische. Deze gigantische Minerva werd in het begin van de jaren dertig gemaakt in Antwerpen, toen er van automobielbouw in ons land geen sprake meer was. Het is het type AM.
Minerva begon rond 1900 zoals veel andere autofabieken met het vervaardigen van fietsen. De auto in kwestie staat evenals "Pete" in het "Frederick C. Crawford Auto-Aviation Museum" in Cleveland

Pete

Een racevliegtuig uit 1930: de Howard DG-3 "Pete", gebouwd uit de resten van vliegtuigwrakken door Gordon Israel, student aan de Von Hoffman Aircraft School in St. Louis, Missouri voor Benjamin O. Howard. DGA betekent Damned Good Airplane en dat was het, want "Pete" won de eerste vijf van de zeven wedstrijden, waarin het uitkwam.

Mandje 2

Ontving net bericht uit het Friese dat niet Dresden (Ohio) maar het Poolse Nowy Tomysl 's werelds grootse mand bezit. De Polen hebben het zelfs over: "Nowy rekord Guinnessa". (met dank aan Marius Bamberger)

Mandje

Hartelijk welkom

Light Rail

Tussen Salt Lake City en Sandy ligt een light railverbinding, die jammer genoeg hoofdzakelijk door een industriegebied loopt. De lijn begint voor het het oude Union Pacificstation, dat inmiddels geheel verbouwd is tot winkelgebied, waardoor de oorspronkelijke binnenstad een verlaten indruk maakt. In het centrum van SLC kan gratis gebruikt gemaakt worden van de light rail. Achter de bestuurderscabine is een wegdraaibaar bruggetje dat uitgeklapt kan worden om het voertuig toegankelijk te maken voor rolstoelen. Veel handiger dan de op Nederlandse stations aanwezige uitvouwbare plankieren.

Bloomingdale

Omdat ik soms van hotelcomputers mijn verhaal moest doen heb ik het weblog niet of nauwelijks kunnen illustreren. De komende dagen komen de foto's. Overigens ben ik me er natuurlijk van bewust dat wat ik de afgelopen maand van de Verenigde Staten zag, nogal afwijkt van wat de doorsneevakantieganger in dat land ziet. Ik was hoofdzakelijk in suburbia en op het platte land en dat is anders dan een weekendje New York of veertien dagen Miami. Ik hoorde bijvoorbeeld de trieste verhalen van oudere Amerikanen, die hun medicijnen niet kunnen betalen, verhalen, die je shoppend in "Bloomingdale" niet hoort. Ik zag mensen ouder dan ik in supermarkten de boodschappen van klanten inpakken, doodeenvoudig omdat hun pensioen niet voldoende is.

Nostalgie

Toen de Canadezen in april 1945 Drachten bevrijdden rookten ze "Sweet Caporal" en "Players". De verpakking van "Players" heeft aan deze kant van de oceaan jaren geleden een wijziging ondergaan. Het doosje werd wit en de reddingsboei met de zeeman werd geminimaliseerd. Tot mijn vreugde is in de Verenigde Staten de oude verpakking gehandhaafd. Goed, ik herinner me een schuifdoosje en er stond in 1945 niet "MADE IN THE U.S.A." op, maar het was toch het weerzien met een oude bekende.

Kwaackernaack

Nooit ontmoet, nooit gezien en toch weet ik ogenblikkelijk wie hij is: Gerardus Jozefus Maria Kwaakernaack, "bekend" van de Nederlandse televisie. Hij werkt zich net iets te driftig in beeld van al de wachtenden op het vliegtuig naar Nederland bij gate 71 in Newark. En wordt omringd door een paar paladijnen die, telefoon aan het oor, hem omcirkelen. Als ik later probeer mijn tas in de daarvoor bestemde ruim te te plaatsen, sist hij: "Camera equipment". Terwijl de rest van de passagiers een oog tracht dicht te doen, voert hij een luid gesprek over zijn bezigheden: het filmen van Nederlandse gevangenen in het buitenland. Komt nu terug uit Panama, maar was ook in Alabama. Gaat maandag naar Ierland. Vraagt een paladijn hem het mapje van Ierland te willen overhandigen en informeert meteen luidkeels hoeveel banden er zijn opgenomen. De medereizigers op vlucht CO102 zullen weten wie Gerardus Jozefus Maria Kwaakernaack is. We zijn weer thuis.

usa_rules

Anders dan in Nederland zijn regionale kranten hier echt bekrompen regionale kranten, op pagina acht onder het kopje wereld lees ik niets over overstromingen in Engeland, maar wel dat een dame in Frankrijk het werk van een Amerikaanse kunstenaar beklad heeft. Wanneer ik voorzichtig probeer te informeren of men hier niet bezorgd is over het beschadigde image van de Verenigde Staten wordt er nauwelijks gereageerd. Men wil het niet weten, maar waarschijnlijk weet men echt niet hoe het staat met het aanzien van het land. Een niet onintelligente man heeft als emailadres usa_rules@ ...... "Rules what?", zou ik hem willen vragen.

Religie

Leuk idee van CNN: mensen zelf hun vragen laten opnemen en dan via You Tube aan de democratische presidentscandidaten voorleggen. Een man, die zichzelf nadrukkelijk agnosticus noemt, vraagt of religie langzamerhand in de campagnes niet een te grote rol speelt. Twee presidentscandiadaten benadrukken dat religie een persoonlijke zaak is en dat kerk en staat gescheiden dienen te blijven, maar waarom diezelfde candidaten in hun campagnes de kiezers laten weten dat ze trouwe kerkgangers zijn is mij een raadsel.

Dresden

Langs Macedonia, Schoenbrunn, Gnadenhutten en Cambridge beland ik in Zanesville, eindelijk een origineel Amerikaanse naam. Zanesville heeft een fameuze brug: de Y-bridge. Een brug in de vorm van een Y, middenop de brug kun je links of rechts afslaan. Daarna op naar Dresden. In dat

plaatsje staat een fabriek van mandjes, gemaakt uit gevlochten esdoornhout. In het centrum bevindt zich de grootste mand ter wereld, gemaakt uit het hout van tien esdoorns. De mandjes worden net als "tupperware" door middel van party's aan de vrouw gebracht en in het centrum van Dresden is dan ook nauwelijks een man te bekennen, groepjes slenterende dames zijn hier, klaarblijkelijk op uitnodiging van mandjesfabriek Longaberger, om hun voorraad aan te vullen.

Bontebok

Het vrouwmens van de kaalplas was de afrennende weken weer helendal in de opwinding: haar straatfeest zou weer gebeuren. Nou is het feitelijks geen straatfeest omdat het vrouwmens ook een andere straat als onzes uitnodigd heeft. Het is dus een buurtfeest, maar het vrouwmens weet wel meer dingen niet zo goed. Ik heb er niet heen geweest. Ik was op de flitter, want ik kan tijge min over verplichte feestjes met mensen met wie ik niet van doen heb en met wie ik de hele avond aan het petaar en de pijn in het hoofd wijn moet. Dat is helendaal niks voor mij. Ik gaan nog liever om zes uur te koemelken en ben dus eerst uitgenaaid naar Bontebok. Ik heb ook nog op Groningen aangeweest, daar woont een oudschoolvriendin. Dat was allegaar veel noffelijker als het straatfeest.

Vrouw Ymkje Sinnema-Meindertsma, Rotsterhaule

Petje

Man met baseballpetje waarop FBI Jesus. Dichterbij lees ik: Firm Believer In Jesus.

Tochus

Eergister droeg Bush gedurende een onderzoek van zijn dikkedarm tijdelijk de regeringsverantwoordelijk over aan Cheney. Citaten uit de krant van gister nadat vijf poliepen waren verwijderd: "All were less than 1 centimeter (about four-tenth of an inch) and none appeared worrisome," White House spokesman Scott Stanzel said. (....) First lady Laura Bush was in Midland, Texas, celebrating her mother's birthday. The president spoke with her on the phone before and after the colonoscopy. Stanzel said the exam was performed under what he called "monitored anesthesia care," not general anesthesia. Under general anesthesia, a patient loses conciousness. Stanzel said Bush was asleep but responsive during the colon check. The medical team stopped administering anesthesia at 7:41 a.m.; Bush was up 3 minutes later. During the 31-minute procedure, Bush was sedated with a drug called propofol. "The advantage is that it works faster and wears off condiderably fester than the standard agents," Weinberg said. He said some other drugs can leave a person groggy for hours after a colonoscopy. After the examination, Bush ate breakfast with chief of staff Joshua Bolten. White House counsel Fred Fielding and national security adviser Stephen Hadley. Bush played with his dogs, Barney and Miss Beazley." (bron The News-Herald)

Tatum

Afkomstig uit Toledo, Ohio: de fantastische pianist Art Tatum (1909 - 1956), met zijn uitvoering van Dvoraks "Humoresque". Begon als zeer slechtziende peuter piano te spelen op een pianola. Voelde welke toetsen naar beneden gingen en speelde vervolgens de melodie na. Probeerde dat ook wanneer de rol vierhandig pianospel liet horen. Ontwikkelde zich tot een wonderkind en bleef in de buurt van Cleveland optreden tot hij in 1932 naar New York vertrok.

Bezeten

Gezien de grote hoeveelheid literatuur over die onderwerpen in boekwinkels zijn Amerikanen bezeten van religie, parapsychologie en gezondheid. Dat alles overgoten met een sausje getrokken uit dinosaurusbot.

Garfield

Amerikaanse presidenten plegen nadat hun termijn er op zit een bibliotheek te openen. Waarschijnlijk opent George W. een bibliotheek met uitsluitend kleurboeken. De eerste presidentiele - overigens niet openbare - biblioteek - werd geopend, door de weduwe van James Garfield, de twintigste president van de Verenigde Staten, die slechts 200 dagen in het Witte Huis resideerde omdat hij door een politiek heethoofd, Charles Guiteau in 1881 werd vermoord. Ik was in zijn woning in Mentor. Het huis is schitterend gerestaureerd, de kamers zijn ingericht zoals de weduwe van Garfield ze heeft nagelaten, men is zelfs zover gegaan het behang te repliceren. Garfield was van uiterst eenvoudige komaf, hij was de laatste president die in een blokhut werd geboren. Het huis is Mentor was bedoeld als boerderij en er bestaan cartoons van Garfield waarop hij is afgebeeld als maaiende boer. Hij zat zeventien jaar in het "Congress" voor hij tot zijn grote verrassing door de Republikeinse Conventie als presidentskandidaat werd gekozen. Hij zette zich in voor de rechten van de recent bevrijde slaven en tijdens zijn presidentscampagne kwamen duizenden naar Mentor om hem vanaf zijn "front porch" te horen spreken. Nu ligt het huis aan een drukke weg, waaraan een paar kilometers verderop een uit 1812 daterende pub, "Rider's Inn" ligt, die deel uitmaakte van de zogenaamde "underground ralroad", waar langs slaven naar het noorden en naar de vrijheid konden ontsnappen.

Immigrant

Net de hand gelegd op de catalogus van "Vander Veen's The Dutch Store" in Grand Rapids Michigan: een bedrijf dat de Nederlandse immigranten in de Verenigde Staten voorziet van vaderlandse eetwaar en de kitsch die de toerist op het Damrak aan kan schaffen. Zelfs het donkerbruine goedje van de firma Buisman waarmee sommigen hun koffie op smaak brengen is leverbaar. Soms zijn de omschrijvingen zeer vermakelijk: "tompoozers mix".

Quilts

Dit is een voorbeeld van een Amish quilt: de lapjes stof, die voor het maken van de quilt gebruikt zijn hebben maar een kleur en geen patroon, de quilts zijn bovendien volledig met de hand gemaakt.

Salad Bowl

Soms vind je op de meest onverwachte plaatsen observaties die me dwingen ze te citeren. In "Quilts in community Ohio's Traditions Nineteeth & Twentieth Centuiry Quilts, Quiltmakers, and Traditions" vond ik de volgende regels van George W. Knepper: "From its first days, Ohio was an amalgam of peoples. It was not a melting pot, nor would it it be until the urban-industrial sector eclipsed the rural-agricultural sector in the twentieth century. Early Ohio was a "salad bowl". One could identify each ingredient: Scots-Irish uplander. Yankee, Pennsylvania German, southern Quaker. Even in close proximity to one another they remained distinct. Eventually a common cultural "salad dressing" influenced all and tended to conceal underlying cultural differences. In extreme cases - the Old Order Amish, for instance - cultural separateness persists to the present day. " Na het lezen van deze regels vroeg ik me af of wat voor Ohio geldt ook niet geldt voor de gehele Verenigde Staten en of al die groepen met een verschillende achtergrond - of het nu Schotten, Slovenen, Ieren enz. enz. zijn - iets proberen te scheppen wat hun apart maakt van andere Amerikanen? En dat er nog steeds sprake is van een "salad bowl" in plaats van een "melting pot"? Want waarom noemt iemand zich, nadat zijn voorouders vijf generaties in de Verenigde Staten hebben geleefd, bijvoorbeeld nog steeds een Ier?

Borstkloppen

Dit is, zoals bekend, een volk van borstkloppers. Bravest en greatest liggen hen in de mond bestorven. Maar intussen moeten Amerikaanse witlieden verschrikkelijke heimwee hebben naar ons wereldddeel: want feestjes geheel gewijd aan het land van herkomst zijn aan de orde van de dag. Ik zag foto's van kleuters in quasi-Volendamse klederdracht bezig met minibezempjes de straat in Holland (Michigan) te vegen, voor me ligt een brochure van de "Ohio Scottish Games", waar mannen in kilt boomstammen kunnen werpen. In het Amerikaanse Holland heeft de kleine, straatvegende Gaastra misschien 1 Nederlandse grootvader, in Ohio heeft de boomstamwerpende McGilvray misschien 1 Schotse betovergrootvader. Al die andere Duitse, Deense, Engelse, Noorse, Zweedse, Poolse, Italiaanse, Sloveense, Litouwse enz enz. voorouders worden voor het gemak vergeten. Men is "Dutchman" (ik heb een week geleden zelfs het woord "Dutchlander" horen gebruiken) of Schot en als het op borstkloppen aankomt Amerikaan.

Kwarktaart

Nee ik ga het niet over het Humvee en de suvverds hebben, er zijn er teveel om me over op te winden, maar over de bouwwerken, want kitsch viert hier hoogtij met name in het restaurantwezen. Vanmiddag bezocht ik de "Cheese Cake Factory", van buiten een soort moskee, maar dan zonder minaretten, van binnen bedolven onder pseudogezelligheid: bruin hout en geschilderde guirlandes op muren en plafonds. Het gebouw is drie jaar oud, maar er is verdomd hard gewerkt om het vijfenzeventig jaar oud te laten lijken. Op het menu 31 verschillende kwarktaarten, die in grote porties bedolven onder slagroom op tafel komen.

Amish

Vandaag voor de eerste keer weer de met een paard bespannen zwarte rijtuigjes gezien van de Amish. Oranje gevarendriehoek achterop. Een paar jaar geleden begon ik een gesprek in het Duits met iemand die zijn rijtuig temidden van zeker twintig andere rijtuigen had geparkeerd en bezig was het tuig van zijn paard aan te trekken. We verstonden elkaar. Vanmiddag in een winkel, waar ze onder andere hun schitterende quilts verkopen, stond een negenjarig meisje achter de toonbank. Ik vroeg hoe ze haar vader en moeder noemde? "Mom and Dad". Pas toen ik naar woorden als eten en slapen vroeg, kwamen er Duitse woorden: essen en schlofen. Ik weet dat hun kerkdienst, in elk geval het lezen uit de bijbel, nog steeds in het Duits gebeurd, maar zou de omgangstaal inmiddels sterk verengelst zijn? Zaterdag is er markt en kan ik het volwassenen vragen.

Muziek

Inmiddels ben ik aangekomen op een nieuwe locatie: ten oosten van Cleveland in Ohio in het kleine plaatsje Chardon. Ik was er eerder. Op het plein in het dorp staat nog altijd een muziektent en concerteert de plaatselijke harmonie, ik geloof op vrijdagavond. Dat is een traditie die in ons land teloor gegaan is. Jammer. Op de highschool in het nabij gelegen Euclid hebben ze nog steeds een eigen symfonieorkest en een "marching band". In Nederland komen we er wat dat betreft bekaaid af. Muziek is een stiefkind.

Vreemd

"Hear that lonesome whistle blow". Zittend in het huis op de heuvel, beneden me de Foxrivier, hoor ik elk halfuur een goederentrein voorbij komen. Er zijn zo te horen nogal wat onbewaakte overwegen, want bij iedere onbewaakte overweg zet de machinist de luchthoorn in werking. Dat moet voor de mensen langs de lijn geen pretje zijn, want het spoorverkeer gaat dag en nacht door. Op de fiets ga ik de situatie bekijken. Op sommige plaatsen ligt er om de driehonderd meter een onbewaakte overweg. En er staan tientallen huizen. Vreemd. Waarom hebben de overwegen geen slagbomen? In Utah zag ik spoorlijnen, die tientallen jaren al in onbruik zijn, maar nog steeds staat er een stopteken voor zo'n lijn en ben je verplicht je auto volledig tot stilstand te brengen. Vreemd.

Terugblik

Twee weken geleden was ik in Salt Lake City - het Ulrum van de Verenigde Staten - ik kon toen geen foto's laten zien, dat kan ik inmiddels wel: zie hier de onvervalste gezelligheid van Utahs hoofstad. Op het trottoir tussen de bomen vond ik op regelmatige afstanden bijgaande opwekking. Dat hield de moed er natuurlijk in.

PCC-cars

Natuurlijk ging de "jacht" op PCC-cars voort, inmiddels heb ik een aantal ongerestaureerde gezien, o.a. in het "Illinois Railway Museum" in Union, volgens eigen zeggen het grootste spoorwegmuseum in de Verenigde Staten en inderdaad er staat heel veel spoorwegmaterieel in grote loodsen, maar het ziet er allemaal nogal shabby uit. Het is echt een soort museum dat uitgaat van de filosofie meer is beter in plaats van klein maar fijn. Uiteindelijk vind ik de Haagse PCC-cars toch fraaier, smaller en ranker, de Amerikaanse PCC-cars zijn breder en lijken van voren meer op een autobus.

Chipmunks 2

Ne enig zoekwerk blijkt de chipmunk in Nederland grondeekhoorn te heten.

Restaureren

Wat is restaureren? Eerst maar even wat het niet is: het wrak van een Traction Avant 15/6 uit 1954 kopen en op basis daarvan een replica cabriolet uit 1939 construeren of een MG TC uitrusten met een Fordmotor, dat noem ik niet restaureren, maar vals spelen en volk dat dergelijke handelingen verricht of laat verrichten dient ogenblikkelijk uit elke serieuze automobielclub te worden verwijderd. Over het echte restaureren, en het doet er niet toe of het om fietsen of auto's gaat is al enige jaren discussie gaande: betekent restaureren het in nieuwstaat terug brengen van het voertuig of moet de patina van de oude lak bewaard blijven en geven gebruikssporen juist meer waarde? Eerlijk gezegd ik weet het niet. Mijn Sunbeamfiets uit 1910 ziet er uit of hij gister de fabriek verlaten heeft. maar mijn Columbia uit 1900 zat na een eeuw nog zo mooi in de lak, dat ik hier en daar de beschadigingen met een fijn penseeltje heb ingevuld. Ik kom op dit alles omdat ik donderdag een prachtig gerestaureerde La Salle* uit 1940 zag. Restauratiekosten $120.000,- en nu te koop voor $80.000. De wagen zag er uit alsof hij zo van de band kwam. Ik heb op een parkeerterrein een poosje met de eigenaar staan praten, mocht het interieur en de V8-motor bekijken en echt er viel niets op aan te merken.
*La Salle was een ondermerk van Cadillac, het merk was van 1927 tot 1940 in productie. In 1940 werden er van de vierdeurssedan nog geen 7000 gemaakt.

Voorruit

Wanneer ik Commander Cody and his Lost Planet Airmen heb opgenomen kan ik me niet meer precies herinneren, een van hun liedjes was "Looking at the world through a windshield" en dat doe ik nu al dagen, zodra ik ergens naar toe wil gaat dat per auto en bekijk ik de wereld door een voorruit. Vanmorgen kwam daar eindelijk verandering in en reed ik op een geleende fiets langs de Fox River: prachtig landschap met hier en daar een reiger en zonnende schildpadden op rotsen in het water.

Toiletten

Net Bieslog van vandaag gelezen, ik moet per slot van rekening op de hoogte blijven van wat in het vaderland gebeurt. Over de toiletten in supermarkten en boekhandels in de Verenigde Staten valt het volgende te melden: de deuren van de wc's zijn zo laag dat ik er met gemak overheen kan kijken. Ik probeer dat zoveel mogelijk te vermijden, maar dat is soms niet eenvoudig.

Uitrusten

Uitrustend wasbeertje

Winnetka

Er zijn tientallen liedjes die Amerikaanse steden bezingen. Maar Winnetka? Een klein plaatsje even boven Chicago? Het is niet eens een liedje, maar ik ken het al jaren "Big Noise from Winnetka". Een bas en drumduet gespeeld door leden van Bob Crosby's Bobcats: Bob Haggart en Ray Bauduc. Gister reed ik tot mijn grote vreugde door Winnetka en floot het ogenblikkelijk door mijn tanden.

Lantskip

Tien dagen geleden zag ik een boekenprogramma waarin Seth Lerer werd geinterviewd over zijn boek "Inventing English, a portable history of the language". Meteen aangeschaft en inmiddels gelezen. Fascinerend, ook omdat ik zo verdraaid weinig van de historie van de Engelse taal weet en hoe het Engels en het Nederlands op elkaar leken. Op 29 october 1465 schreef Agnes Paxton een brief aan haar zoon en let op vorm en inhoud van het begin van haar brief : "Sonne, ik grete yow wele and lete yow wete that, for as myche as youre brother Clement leteth me wete..." Vooral dat wete is verbazingwekkend. Niks "know". Dat veel later Nederlandse woorden in de Engelse taal binnenkruipen is een een heel andere zaak, zo heeft de dichter Milton het over "lantskip", landschap, dat dankzij de schilderkunst in diverse spellingen (landscape, landtshap, lantshape, landskip, lantskip) een plaats vindt. Lerer pakt ook "Ye Olde Shoppe" aan, onzin, schrijft hij, om dat Ye als jie uit te spreken, het Engels kende oorspronkelijk een apart teken voor de th dat later werd vervangen door een y met een dakje, maar die lettter werd nog steeds uitgesproken als th.

Chipmunks

Nee, ik bedoel niet dat onleuke groepje met Alvin, Simon en Theodore uit de jaren zestig, maar de echte chipmunks, die hier rond het huis scharrelen, altijd gehaast op weg ergens naar toe. Gistermorgen zag ik eentje plotseling stoppen. Ik floot "Bourbon Street Parade" en hij bleeft keurig zitten luisteren tot ik uitgefloten was.

Vergoring 2

Natuurlijk vraag ik me af wat me zo tegenstond in "Live Earth". Niet alleen het massale, maar vooral het evangelisatieidee: die typische christelijke zendingsdrang gefundeerd op het aanpraten van schuld. Ik praat hier met mensen. Soms vragen ze me zelfs de weg, die ik niet weet. Want ik ben in meer dan een opzicht vreemd hier. Vanmorgen vroeg iemand of hier in de buurt wat te beleven viel. Ik ben al tevreden met het kijken naar vogels en eekhoorns. Er ontstond een gesprek. De man woonde dertig mijl ten zuiden van Nashville, "in God's country", zei hij. Ik bijt dan op mijn tong. Een andere man vertelde me dat hij een tweede huis heeft in de woestijn ergens in de buurt van Los Angeles. "Vroeger kon je daar niet wonen, maar nu is er airco." Door die airco warmt de aarde verder op en moet de airco hoger, dacht ik: een vicieuze cirkel. Maar ik hield mijn mond, want ik ben geen evangelist. En ik laat me niet evangeliseren. Zeker niet door hypocriete types als Madonna, in het bezit van meerdere huizen en zich steevast verplaatsend per limousine.

Vergoring

Even ten Noorden van Chicago loop ik naar een winkelcentrum. Ik ben de enige te voet. Op de parkeerplaats staan Cadillacs, Lincolns, SUV's en pickuptrucks van het kaliber Ford F250 en Dodge Ram. Terwijl mevrouw winkelt zit meneer in de auto en leest de krant. De motor draait.

Ik kijk later op de dag naar "Live Earth". En ontdek een andere vervuiling dan die Al Gore bedoelt. Ik heb het niet over een meidengroepje dat klaarblijkelijk niet weet dat jarretelgeordels onder de rok gedragen worden en dienen om kousen op te houden. Nee, ik heb het over Lenny Kravitz vanuit Brazilie, terwijl de Brazilianen zelf zulke voortreffelijke muziek maken en Cat Stevens vanuit Hamburg, terwijl de Wellbuam meer op hun plaats zouden zijn geweest.

Het is het soort globalisatie dat ik verafschuw: een urenlang bombardement met alsmaar dezelfde muziek. Muziek die zijn basis heeft in het land dat het meest aan "global warming" bijdraagt.

Ongetwijfeld staat de parkeerplaats van het winkelcentrum in Wilmette vandaag weer vol met Cadillacs, Lincolns, SUV's en pickuptrucks van het kaliber Ford F250 en Dodge Ram. Terwijl mevrouw winkelt zit meneer in de auto en leest de krant. De motor draait en de rest van de wereld wordt een schuldbesef aangepraat.

Minnesota

In 1906 emigreerde een jongere broer van mijn moeders vader met zijn vrouw naar de Verenigde Staten. Vlak na de Tweede Wereldoorlog hadden beide broers voor de laatste keer per brief contact: pake overleed in 1951, zijn broer Pieter in 1950. In 2000 organiseerden de Friezen een reunie: Fryslan 2000. Ik ging ter gelegenheid daarvan op zoek naar de de nazaten van Pieterom en vond na een wekenlange zoektocht een kleinzoon in Georgia, die me vertelde dat twee dochters van oom Pieter en tante Anna, Bessie en Alice in leven waren. Bessie werd op 7 maart 2000 90 en ik ben met allerlei familiebescheiden afgereisd naar Minnesota. Deze week was ik er opnieuw. Ik ben driftig bezig geweest te achterhalen wat ze nog van het land van hun ouders wisten: een rijmpje dat begint met "lytse ding", de uitdrukking "smoarich fanke" en twee gerechten "krintsjebrei" en "weke bole". Maar er is meer dan deze misschien wat oppervlakkige zaken: tante Bessie lijkt niet alleen uiterlijk maar ook qua karakter op mijn moeder en beiden met een voorkeur voor felle kleuren van hun kleding. Twee vrouwen, die opgroeiden in verschillende werelddelen en elkaar nooit onmoetten. Pieterom schreef, zijn vrouw Anna had dat als schipperskind nooit geleerd. Tante Alice moest ik uitleggen hoe dat kwam, ik moest ook vertellen hoe je hangend in de lijn destijds een schip voorttrok. Het was een fantastisch en emotioneel weerzien met familie en op Independence Day (4 juli) brachten we - hoe kan het friezer - door aan de oever van een meer.
Gistermorgen ben ik - opnieuw een omweg - via Cleveland naar Chicago gevlogen.

Ulrum

Wat ik me al een paar dagen afvraag hoe dit Ulrum van de Verenigde Staten in 2002 de Olympische Winterspelen heeft mogen organiseren. Een winkelier bracht de oplossing: "Ze hebben toen speciaal voor de Spelen een aantal wetten veranderd, maar die zijn inmiddels allemaal weer teruggedraaid".

Het enige wat me redelijk verbaast is de Trax, een "light rail"-systeem, dat "downtown" gratis is en dat helemaal naar Sandy, een 25 minuten verderop gelegen plaats, voert. Voor de lage prijs van $0,75.

Morgen vlieg ik via Houston naar Minneapolis, vraag me niet waarom ik eerst naar het zuiden moet om daarna weer noordwaarts te vliegen, want de wegen van luchtvaartmaatschappijen zijn ondoorgrondelijk.

Salt Lake City 2

Het is jammer dat ik vanaf de hotelcomputer geen foto's kan laten zien van deze oergezellige stad. Maar die komen zodra ik de kans krijg. Wat doet een mens in Salt Lake City? Wat brengt me hier? Mijn vrouw bezoekt een driedaagse onderwijsconferentie en ik heb Dick Verkijk opgezocht. Jaren geleden was ik met hem in de toenmalige DDR en dat schept een band voor het leven. Verder slenter ik wat rond langs parkeerterreinen, hotels en andere oninteressante bouwwerken en stoot voortdurend mijn neus: wanneer ik om twaalf uur in een pub wat wil eten, wordt me te verstaan gegeven dat ik eerst lid moet worden van het etablissement, het automuseum dat volgens de folder om negen uur open hoort te gaan gaat pas om twaalf uur open en als ik om vijf uur bij "Vienna", op het terras een kop koffie wil drinken, krijg ik te horen dat de man, die het koffieapparaat bedient, niet aanwezig is. In Salt Lake City weten ze wat een toerist toekomt!