Damesduo (of de ministriële Hepi & Hepi)

Gezongen door het damesduo Jorritsma-Netelenbos:

Hier is onze Fyra pinksterblom
En ik zou hem zo graag eens wezen
Met zijn mooie kransen op het hoofd
En met zijn klinkende bellen
Recht is recht, krom is krom
Gelief je  wat te geven voor de Fyra pinksterblom
Want de Fyra pinksterblom moet voort!

UKIPPER

Brussel

U moet het maar geloven, maar hij rijdt: een Brusselse PCC-car, afwijkend van wat er in Den Haag  reed en volgens sommigen de mooiste PCC-car ooit. Daar heb ik mijn twijfels over. Het is natuurlijk  een wat wonderlijk gezicht de Brusselaar zonder bovenleiding op mijn in de Elzas gelegen modelspoorbaan te zien rijden: ik moet nog steeds een trambaantje met bovenleiding aanleggen. De tram heeft twee stroomafnemers, voorop een eenbenige pantograaf en achter een trolleystang, omdat hij zowel op het metro- als het gewone tramnet dienst deed. Ik bouwde de tram uit op diverse ogenblikken gekochte onderdelen, dus niet uit een bouwkit. Inmiddels ben ik begonnen aan het volgende project: vorige week kocht ik tweedehands een wonderlijk trammetje, een in crème en groen geschilderde Haagse PCC-car, met maar een draaistel en een niet werkend motortje, het kwam ooit uit een bouwdoos als Amerikaanse tram, ik ga maak er een tram in de kleuren van Toronto van. De Canadese stad kocht ooit tweedehands het wagenpark van Cleveland (Ohio).

Ophokken

In Groot-Brittannië worden ukippen niet opgehokt
en dat is juist broodnodig

Vogelgriep

"Krège wè ook 'n rèsverbod van Dèksma?"

Probleem 2

Het probleem van een rijtuig achter een autorails, waardoor in het eindstation moest worden omgelopen, hetgeen tijdrovend was, kende men natuurlijk. Bij stoomlocomotieven was het niet anders, bovendien moesten die, als het locomotieven met  een losse tender waren, ook nog op een draaischijf worden gekeerd of met de tender voor de terugreis aanvaarden, vandaar dat men bijvoorbeeld op de lijnen naar de voorsteden van Parijs tenderlocomotieven gebruikte en uiteindelijk het probleem oploste door een stuurstandrijtuig aan het eind van de trein mee te laten lopen, op de heenreis stonden machinist en stoker samen op de locomotief, op de terugreis bleef de stoker op de locomotief en de machinist ging naar de cabine in het stuurstandrijtuig. Dit systeem vond later ook elders in Frankrijk ingang, want de afgebeelde rijtuigen met de naam "boites tonnerre" vond je voornamelijk in het oosten van Frankrijk, ze  kwamen oorspronkelijk uit Duitsland en heetten daar Donnerbüchsen.

Boko Haram

"A Darker Shade Of Black "

Cactus enz.

In het voorjaar van 2016 verschijnt de opvolger van de Citroën "Cactus", de Citroën "Agave", rijdt 100 kilometer op drie liter tequila.

Gedachte

Messy-Ferguson

Probleem

Wanneer er meer passagiers moesten worden meegenomen werd een in de juiste kleuren geschilderd rijtuig achter de automotrice gehangen. Simpel toch? Maar het zorgde bij de SNCF wel voor een probleem: want bij aankomst in het eindstation moest voor de terugreis worden omgelopen, het aangehangen rijtuig kon niet voorop rijden, dat betekende voor de automotrice wisselen naar parallel gelegen spoor, op dat spoor terug rijden, opnieuw wisselen nu naar het oorspronkelijke spoor en het rijtuig oppikken. De automotrice is een Renault en het rijtuig is van origine Duits en het geheel  deed dienst op de lijn Valence - Dié - Veynes. Opvallend: er is enkel tweede klasse. De Renault heeft twee stuurstanden, zowel aan de A- als aan de B-zijde.

Recep

Natuurlijk moet ik het met u even hebben over Recep Tayyip Erdogan, die niet alleen binnenkort het grootste presidentiële paleis ter wereld bezit, maar zich ook als iedere goed moslim zich heeft laten besnijden, alhoewel een en ander gebeurd is toen Recep over zijn bloedeigen piemeltje nog geen zeggenschap had en pappie en mammie Erdogan baas speelden over Receps onderlijf, maar goed of niet goed, de Turkse president is besneden, ik noteer expres naast goed ook niet goed, want bij Erdogan is er net iets te veel van zijn piemeltje afgehaald, daar werd hij in zijn tienerjaren fors mee gepest, buurtgenootjes vroegen wanneer hij een hoofddoek ging dragen en sinds die tijd probeert Erdogan op alle mogelijke manieren - met zijn gemankeerde mannelijkheid - het verschil tussen de sexen duidelijk te maken: vrouwen horen achter de tobbe, aan het aanrecht en kinderen te baren.

Drs. Barend-Otto ter Vloot, Steenwijkerwold

Zwadder 15

Gister kreeg ik een telefoontje van een goede vriend uit Zwijndrecht die toch nog een bijzonderheid kon bijdragen over Zwadder van Rijckeborstel, de vriend had jaren geleden bij een antiquaar in Utrecht een boekje van de hand van Van Rijckeborstel aangeschaft - niet met poëzie - maar met seashanties en uit het schriftuurtje bleek dat Van Rijckeborstel begin jaren vijftig in Brummen een seashantykoor heeft opgericht, hetgeen betekent dat dat het eerste voorbeeld van een dergelijk koor in ons land geweest moet zijn. Na de inleiding waaraan, ik via mijn goede vriend uit Zwijndrecht, voorgaande gegevens ontleen volgen de teksten van een aantal bekende seahanties als "Op de grote stille heide dwaalt een herder eenzaam rond", "Een scheepje landt", Io Vivat", De klok van Arnemuiden", "Een karretje op de zandweg reed" "Daar klingelt een klokje met zilveren klank", "Ferme jongens, stoere knapen", "Waar de blanke top der duinen", "Sinterklaasje kom maar binen met je knecht", "Den uil die op den peereboom zat", "Gaudeamus Igitur" en "Elsje Fiederelsje", kortom weinig afwijkend van het repertoire waar huidige shantykoren ons mee verrassen.

Zwadder 14

Het weekend heb ik bijna volledig besteed aan het achterhalen van bijzonderheden over Zwadder van Rijckeborstel. Zonder veel succes, want op het internet is nauwelijks iets over hem te vinden en ook bleef een zaterdagse gang naar de lokale bibliotheek vruchteloos. Via een handelsregister uit 1938 kwam ik te weten dat hij samen met ene Richard Otsäcker in dat jaar een importbedrijf had van botols tjebok uit Semarang, destijds Nederlands Indië, in het Gelderse Klarenbeek, maar dat ging  na een half jaar reeds failliet. Klaarblijkelijk hoefde Van Rijckeborstel vanwege oud familiekapitaal geen arbeid te verrichten, toch begon hij in 1947 opnieuw een importfirma, dit keer met twee compagnons: Harke Ufterink en Lodewijk Apzwanzer, van rozebotteltheebuiltjes van het merk Farouk uit Egypte, ook dit bleek geen succes want na een jaar werd de firma bij de Kamer van Koophandel in Zetten  weer uitgeschreven. Verdere nasporingen mijnerzijds bleven zonder enig succes, dus ik vrees dat we het wat Zwadder van Rijckeborstel hierbij moeten laten.

Automotrice

Voordat er regeliere automotrices verschenen van gerenommeerde fabrieken werd er vanzelfsprekend geëxperimenteerd met door verbrandingsmotoren aangedreven railvoertuigen. Eén voorbeeld van zo'n experiment uit 1922 is bewaard gebleven en staat in het prachtige Franse spoorwegmuseum in Mulhouse. Het is eigenlijk heel simpel, je neemt een rijtuig van de staatspoorwegen (de État), haalt er een flink stuk d.w.z twee coupé's af en installeert in plaats daarvan een Somua*vrachtwagenmotor, een bestuurderscompartiment en een bagageafdeling, een bijkomend voordeel is dat je een onverbouwd rijtuig mee op sleeptouw kunt nemen.

 

 *Somua = Société d'Outillage Mécanique et d'Usinage d'Artillerie), die o.a tussen 1917 en 1922 onderstaand terreinvoertuig leverde.

Mario

Nee, hij heet natuurlijk geen Mario, maar net zoals pleepapier bij tijd en wijle een toiletrol heet, laat hij zich Mario noemen en alsof dat nog niet genoeg is "Super Mario". Hij was nog niet zo heel lang geleden "een gebroken man" nadat hij met zijn gepimpte (in simpel Nederlands heet zoiets gepooierde) vrachtwagentje in Haaksbergen drie mensen had  doodgereden, maar schuldgevoel en spijt duurt nooit erg lang bij zijn soort, want inmiddels beschuldigt hij het O.M. van een slecht onderzoek.

Stoom 2

Na de Tweede Wereldoorlog toen de Elzas, net als na de Eerste Wereldoorlog, weer Frans geworden was, bleven er drietal door de Maschinenfabrik Esslingen veertig jaar eerder gconstrueerde door stoom aangedreven automotrices achter. Ze heetten Kittel, want dat was de naam van de uitvinder. Oorspronkelijk was  het een serie van 36 geweest: 18 voor de Württembergse spoorwegen en 18 voor andere Duitse spoorwegmaatschappijen, de stoommachines waren gebouwd naar een Frans octrooi uit 1897 van Léon Serpollet. Van twee, de CiDT 2 vernummerd in X DR 10102 en CiDT 3 vernumerd in X DR 10103, is bekend wat er mee gebeurd is, waar de CiDT 9 vernummerd in X DR 10109 is gebleven is onbekend, er bestaat natuurlijk de mogelijkheid dat de X DR 101009 als onderdelenleverancier heeft gediend voor de andere automotrices. In ieder geval hebben die tot 1955 gereden, maar niet in de passagiersdienst doch vanaf 8 janauri 1946 als spoorwegpersoneelstransportmiddel tussen het depot Île-Napoléon en Mulhouse. Bovenstaande Kittel is nog in het bruin van de Duitse Reichsbahn, in Frankrijk deden ze dienst in het groen van de SNCF.

Stoom

Anders dan in Engeland en Duitsland heeft stoom als aandrijving voor automotrices in Frankrijk nauwelijks een rol gespeeld, dat is merkwaardig, want Serpollet was niet alleen een  befaamde fabriek  van door stoom  aangedreven auto's, maar men bouwde ook trams.  In juni 1897 kwam er bij de Franse Nord compagnie een speciaal postrijtuig op de rails, de VS 1,  dat 's nachts dienst ging doen tussen Beauvais en Creil. Er konden eventueel twaalf passagiers worden meegenomen, bovendien kon het voertuig drie wagons trekken met een snelheid die net boven de veertig kilometer per uur lag. Het verbruik was zeven liter water en twee kilo briketten per kilometer. (In dezelfde periode  schijnt de Nord  geëxperimenteerd te hebben met een veel kleiner door Panhard-Levassor geleverd postrijtuig (VP 1) met Daimlermotor.)

Zwadder 13

Er is eigenlijk weinig bekend over Zwadder van Rijckeborstels jonge jaren, behalve dat hij op zeventienjarige leeftijd nationaal kampioen koekhappen werd tijdens de in Boelenslaan gehouden volksspelen, er werd die dag gehinkeld, slootje gesprongen, geknikkerd, katgeknuppeld, vergepist, palinggetrokken en gekoekhapt, aan het katknuppelen en palingtrekken werd echter door agent eerste klas Bote Salverda onder luid protest van de deelnemers echter vrijwel onmiddelijk een eind gemaakt omdat het de dieren leed zou berokkenen, hetgeen door Auke Beintema, zeker wat het katknuppelen betrof, hevig werd bestreden. Even dreigde, net als in 1886 in Amsterdam geschiedde, een oproer, zodat agent eerste klas Bote Salverda zijn klewang - hij had nog onder Van Heutsz in Indië gevochten - van huis ging halen, maar kalmerende woorden van burgemeester Sickema à Murmurwald brachten rust onder de gelederen, zeker nadat het katknuppelen vervangen was door het zwijntjerijden. Het zwijntjerijden werd trouwens gewonnen door Zwadders oudere broer Bombardon van Rijckeborstel, die zich oorspronkelijk had ingeschreven had voor het verpissen en het katknuppelen, maar na het zwijnjterijden wegens pijn in het onderlijf afzag van deelname aan het verpissen.

FNC

Wat doe je als je baan op de tocht komt te staan en ontslag dreigt wanneer je baas de werkzaamheden om economische redenen inkrimpt? Want dat laatste was het geval vlak na de oorlog in Frankrijk, 'cheminots' hing ontslag boven het hoofd omdat onrendabele lijnen werden opgeheven, om de doodsimpele reden dat een stoomlocomotief met een enkel rijtuig voor slechts een handvol passagiers  te veel geld kostte. Drie vakbonden, met als belangrijkste de communistische fédération CGT des Cheminots, deden gezamenlijk als Fédération Nationale de Cheminots (FNC)  een uniek voorstel: om banen voor hun leden te behouden werd de spoorwegfirma Billard in Tours opdracht gegeven een autorail te bouwen en op 20 november 1946 reed het prototype. Uitgerust met Panhard viercylinderdieselmotor en vierversnellingsbak was de maximumsnelheid 65 km/u. Er was slechts één klasse - derde - , maar er was wel (let even op vaderlandse teloorwegen) een WC voor de 51 passagiers (30 op banken, 13 op noodzittingen en 8 staand). De FNC-autorails reden door heel Frankrijk, de kortste afstand was Sarrebourg-Reding: 3 kilometer, de langste Avignon-Digne via Pertuis : 167 km. Op de foto twee gekoppelde FNC's

Zwadder 12

Gisteravond telefonisch contact gezocht met Philippina van Rijckeborstel, want alhoewel ik me redelijk op de hoogte heb kunnen stellen van het wel en wee van Carel Lohdfaeger kon ik op het internet niets vinden over de laatse jaren van haar vader, Zwadder van Rijckeborstel. Zwaddder had in Tiel eind jaren zestig nog een dichterscollectief trachten te formeren onder de ludieke naam "De Flipjes", maar dat was door de jamfabriek ter plaatse verboden, men had zelfs met een kort geding gedreigd. Nou was dat niet geheel onbegrijpelijk want het duo dichters achter "De Flipjes"- behalve Zwadder was Camile Rammelaer bij het collectief betrokken - stortte zich in plaats van op de verwerking van fruit met hart en ziel op het scheppen van erotische poëzie: de geslachtsdaad was bij wijze van spreken niet uit de lucht. Nadat "De Flipjes" hun naam hadden gewijzigd in "De Copulantjes" wisten Zwadder en Camile voor eigen rekening nog een klein boekje met hun gedichten en tekeningen van Erik Rector voor te bereiden, maar dat verscheen wat Zwadder aangaat posthuum want hij overleed op 2 januari 1971.

Hoogte

Gisteravond onderstaande mededeling op de website van de P.v.d.A. gevonden

 

22 Mei, 22 mei, maar dat is toch al maanden geleden? Ik stuur een email en krijg dit antwoord:

Beste lezer,

Bedankt voor uw bericht.
Ik ben afwezig. Uw mail wordt niet gelezen of doorgestuurd. Voor dringende zaken kunt u terecht bij mijn collega Coby Admiraal, cadmiraal@pvda.nl nummer 020-551239.

Vriendelijke groet,

Lobke Hurkmans

 

Kuzu

Na enig speurwerk op het internet vond ik nog dit, waarvan ik volgaarne, vooral in het kader van het voorafgaande, kond doe:

"Kuzu is een wilde plant, die in een bergachtige omgeving groeit. Het heeft heel lange wortels, die diep de bodem in gaan. De sterke, naar benedentrekkende energie van kuzu is traditioneel door de Oosterse geneeswijzen gebruikt bij het verlichten van darmproblemen, diarree, konstipatie, en andere stagnaties, die diep in het onderlichaam optreden."

Drs. Barend-Otto ter Vloot, Steenwijkerwold.

Varkensstront

Ik moet het toch even hebben over Selçuk Kuzu en Tunahan Öztürk maar het kan ook Tunahan Kuzu en Selcük Öztürk zijn, ik ben namelijk slecht in namen met umlauten, met Hermann Göring had ik destijds ook problemen en het is nadien nooit meer goed gekomen, Kuzu en Öztürk gaan ideeën verzamelen, een ander zoekt paddestoelen, deze heren van Turkse komaf zoeken ideeën om daarna een frisse wind door de Tweede Kamer te laten waaien of in gewoon Nederlands: de rest van het parlement een poepie (of is het pöpie?) te laten ruiken, een frisse wind en poepie lijken op de eerste geur (wind en en winden zie je immers niet, dus op het eerste gezicht is hier daarom niet van toepassing) met elkaar in tegenspraak, maar omdat de heren tot een minderheid behoren zij het hun vergeven, zoals we minderheden veel vergeven, wat we Kuzu en Öztürk echter niet vergeven en waardoor hun frisse wind en hun poepie in een merkwaardig daglicht komen te staan is het feit dat ze hun zetels aanhouden, want dat is een goed Nederlands gebruik, als ze echt een frisse wind hadden willen laten waaien hadden ze die opgegeven, nu ruikt hun wind verdacht veel naar vaderlandse varkensstront.

drs. Barend-Otto ter Vloot, Steenwijkerwold.

België

België was het eerste Europese land waar een PCC-car reed, maar de breedte van het voertuig maakte het in januari 1948 onmogelijk op het Brusselse stadsnet dienst te doen en dus bleef het bij een paar proefritten op een buitenlijn, nadat de draaistellen van 1435mm in meterspoor waren gewijzigd, maakte de tram proefritten op het net van de Nationale Maatschappij van Buurtspoorwegen, waarna  het dienst ging doen op een lijn langs de Belgische kust. De Brugse fabriek  "La Brugeoise" assmbleerde vervolgens twee PCC-cars voor Den Haag, daar werd de PCC-car een groot succes, in België lukte het beduidend minder: er werden 24  metersporige PCC's ingezet op een lijn in Wallonië en ook op de interlokale lijn Brussel-Leuven gingen PCC's rijden, maar na tien jaar werden ze alle verkocht naar Belgrado. Uiteindelijk kwam een ervan naar België terug, boven- en onderstaande 10409, die een totale restauratie heeft ondergaan. Opvallend is het verschil met de Haagse PCC's, die de pantograaf achterop hebben, terwijl bij de NVBM-trams de schaarbeugel voorop het dak staat.

Brussel

De Brusselse PCC's kregen een ander uiterlijk dan de Haagse, sommige tramadepten vinden het de mooiste PCC's ooit omdat ze er meer Europees uit zien dan de  Haagse. Ik vind de Haagse mooier, niet die in openbaarvervoersgeel, maar die in het oorspronkelijke crème met "groene snor". Ik heb net een Brusselse PCC gebouwd uit een kitje van Bec en ben tot de ontdekking gekomen dat je toch beter de ramen uit doorzichtig, dun plastic kunt snijden dan Micro Kristal Klear*  gebruiken. Gelukkig heb ik nog een resin body van een Brusselaar, daar moet ik dan weliswaar een passende motor bij zoeken, maar dat is van later zorg.

*Micro Kristal Klear is een Amerikaans product, dat lijkt op houtlijm en dat bijna doorzichtig opdroogt en het glas in de vensters imiteert.

Zwadder 11

Terwijl Zwadder van Rijckeborstel tot zijn dood in 1971 geijverd had voor toelating tot het jaarlijkse boekenbal was het hem nooit gelukt een kaartje te bemachtigen, hij had zich iedere boekenweek verschrikkelijk opgewonden en vond dat hem groot onrecht werd aangedaan: "Iedere imbeciel die een floddergeschrift over voetballers in de Drentse vierde klasse samenstelt wordt toegelaten, maar een serieus poeët wordt de deur geweigerd, typisch Nederland waar serieuze kunstenaars zoals ik met de nek worden aangekeken." Het was maar goed dat Zwadder de laten jaren tachtig niet meebeleefde toen Carel Lohdfaeger danzkij het Spiegelsyndroom van Wroclawsky triomfen vierde en in 1988 met een lauwerkrans (snarkrewual) getooid de Amsterdamse Stadsschouwburg betrad. Lohdfager had zelfs een dansje gemaakt, al was het noodgedongen bij een solo gebleven omdat hij per abuis, hij was rond twaalf uur al redelijk in de olie (kjileder ni de eilo), Harry Mulisch ten dans had genood, die op stel en sprong geïnformeerd had wie die lachwekkende met een lauwerkrans getooide dorpeling wel mocht zijn en zich had beklaagd over het feit dat naast hem klaarblijkelijk iedereen maar werd uitgenodigd.

Putin in Australië

"Спасибо, я собираюсь сделать шляпу, конечно."* 

*Hartelijk dank, daar ga ik natuurlijk een muts van maken."

Verslag

Verslag van de verkiezingscommissie voor de Tweede Kamerfractie

Aanwezig: voorzitter Frans-Maria Dorrebrood, leden: Thea Chrapste-Kaas, Achmed Stönzül, drs. Flip Ommelet, Mesit Röndürösbif, Frits Lijmberg. Bericht van verhindering: Aaltje Taptemelk en drs. Rinse Appelstroop.

De voorzitter opent de vergadering en vraagt Flip Ommelet of hij er in geslaagd is in de Turkse gemeenschap in Emmer-Compascuum een paar kandidaten voor de fractie te vinden.

Stönzül: "Waarom laat je dat eigenlijk niet aan mij en Röndürrösbif over, wij zijn toch veel beter ingevoerd, bovendien is de kans niet gering dat Ommelet  met zo'n verdoemde Aleviet op de proppen komt."

Voorzitter: "Om alle schijn van partijdigheid te vermijden is er in de vorige vergadering afgesproken dat Ommelet, die immers heel goed in Drente thuis is, in Emmer-Compascuum rondschouw zou houden. Bovendien waren jij en Röndürösbif vanwege religieuze verplichtingen, het, was geloof ik, ramadan, niet aanwezig."

Stönzül: "Zowel Röndürösbif als ik hebben tegen deze gang van zaken schriftelijk geprotesteerd, bovendien zou ik wel eens willen weten hoe het nu zit met onze gebedsruimte in het partijbureau. We hebben daar nu al drie keer naar  geïnformeerd en er is nog steeds niets gerealiseerd."

Chrapste-Kaas: "Kunnen we ons aan de agenda houden en kan Ommelet de vraag van de voorzitter beantwoorden?"

Röndürösbif: "Ik dacht  dat een gebedsruimte voor Stönzül en mij toch wel eventjes veel belangrijker was dan dit onbenullig soort gezeik van Chrapste-Kaas."

Voorzitter: "Dat is het natuurlijk ook, maar toch zou ik van Ommelet willen weten of hij geslaagd is geschikte kandidaten voor de fractie te vinden?"

Ommelet: "Jazeker voorzitter, ik heb drie prima kandidaten  kunnen vinden, en er is zelfs een vrouw bij."

Voorzitter: "Prima, ik krijg straks graag de namen en adressen, zodat we de kandidaten voor de volgende vergadering kunnen uitnodigen voor een gesprek."

Stönzül: "Het lijkt mij veel verstandiger  als Röndürösbif en ik eerst eens met de mensen in Emmer-Compascuum gaan praten, ze komen per slot van rekening uit onze geloofsgemeenschap."

Chrapste-Kaas: "Daar ben ik het niet mee eens, mij..."

Röndürösbif: "Ik kan me niet herinneren dat naar jouw mening gevraagd is,  Chrapste-Kaas."

Voorzitter: "Als jij nu eens samen met Appelstroop naar Emmer-Compascuum reist als een soort gemengde commissie: één Turk en één Nederlander!"

Stönzül: "Ik zie daar helemaal niets in, bovendien zijn Röndürösbif en ik Nederlander, zoals iedereen hier rond de tafel, ik wil, nee ik sta er op dat het horen van de kandidaten aan ons wordt overgelaten."

Voorzitter: "Dan stel ik een driemanschap voor: Stönzül, Röndürösbif en Chrapste-Kaas."

Röndürösbif: "Daar  denk ik niet over, ik ga niet met een vrouw op reis. En ik neem aan Stönzül evenmin."

Stönzül: "Nee, we gaan met zijn tweeën en eventueel mag Lijmberg of Appelstroop mee. En we gaan met mijn auto."

Voorzitter: "Goed, dat is dan geregeld en jullie brengen tijdens de volgende vergadering verslag uit."

Lijmberg: "Voorzitter, u had mij verzocht eens naar eventuele Friese kandidaten te kijken. Ik moet u helaas melden dat ik daar niet in geslaagd ben."

Voorzitter: "Dank je in ieder geval voor het onderzoek, zoveel stemmen zouden eventuele Friese kandidaten  immers toch niet hebben opgebracht, maar hoe zit het met zoeken naar geschikte joodse kandidaten, want dat was een ander deel van je opdracht, Lijmberg. Vooral historisch gezien zou het immers handig zijn in ieder geval als was het maar één jood op de kandidatenlijst te hebben."

Stönzül: "Ik vraag me nou toch echt af waar  we hier mee bezig zijn, een jood op de lijst? Hoeveel stemmen brengt die op? Ik kan het antwoord zo geven: geen, maar dan ook, gezien de situatie in het Midden-Oosten, geen enkele."

Chrapste-Kaas: "Maar joden hebben in de sociaal-democratische beweging altijd een voorname rol gespeeld, dus  misschien..."

Röndürösbif: "Donder toch op met dat sentimentele gesodemieter, denk eens goed na hoeveel islamistische stemmen je verliest door één jood op de lijst te zetten. Stönzül en ik werken ons rot om stemmen te werven en vrouwtje Chrapste-Kaas weet ons werk in één klap te vernietigen."

Voorzitter: "Met die, ook mijns inziens juiste conclusie, sluit ik de vergadering."

Beheimsma

Chammer Beheimsma was die zaterdagochtend vroeger opgestaan dan gewoonlijk, hij was naar de keuken gesloft en had vanachter de afvalbak een gister bij de supermarkt verworven kartonnen doos te voorschijn gehaald en in stukken gescheurd, vervolgens wilde hij op het grootste  stuk met viltstift een felle tekst schrijven, want dat hij naar Gouda moest om tegen Zwarte Piet te demonstreren stond als een paal boven water, maar wat moest  op het karton: Okselharen tegen racisme,  Varkensoren tegen racisme, Trombones tegen racisme, Vulpotloden tegen racisme, Soepkruiden tegen racisme? Even wist hij het niet meer. Uiteindelijk schreef hij: 'Joden tegen racisme" en ging tevreden op weg naar Gouda.

Berliet

 

 Berliet1910

Net als Bugatti en Lorraine trachtten andere Franse automobielfabrieken in de jaren dertig het hoofd boven water te houden door railvoertuigen, de zogenaamde autorails, te fabriceren. Berliet in Lyon was er een van. Wie het waarmerk op de grille van een Berliet ziet denkt dat de fabriek begonnen is als bouwer van stoomlocomotieven, maar dat is een verkeerde gedachte, want het embleem is ontleend aan de American Locomotive Company, die in 1906 begon met licentiebouw van Berliets in de Verenigde Staten. Berliet repareerde eerder stoomlocomotieven voor de Franse spoorwegmaatschappij PLM. 

 

De jaren dertig waren voor Berliet problematisch en de personenwagenproductie werd in 1939 beëindigd, n.b. met de tweeliter "Dauphine", die de carrosserie kreeg van de Peugeot 402.

Berliet bouwde, voor bovenstaande autorails in de tweede helft van de jaren dertig verscheen, al automotrices, in de schitterende boekenreeks "Autorails de France" van Yves Broncard staan foto's van het Type ANA, dat proefritten reed in 1922, daarna volgden meer Berlietautorails o.a. voor diverse smalspoortrajecten van kleinere Franse spoor- en tramwegmaatschappijen.

Zwadder 10

Met name zijn laatste jaren kon Carel Lohdfaeger in relatieve welstand doorbrengen, de oorzaak was m.i. niet de kwaliteit van zijn poëzie maar het Spiegelsyndroom van Wroclawsky, dat zorgde voor een hype onder de dichters in de Tielerwaard, veel van hen, niet behept met het syndroom, begonnen, zonder enige noodzaak, eveneens woord voor woord in hun dichtwerken om te keren en Lohdfaeger als hun grote goeroe te beschouwen. Ieder jaar werd in Herwijnen op 23 juni een Carel Lohdfaegerdag georganiseerd, waarbij hij met een Mercedes 230SL van huis werd gehaald en via  Zworrelstraat en Sluimerskamp naar De Strobbel werd gereden, waar tot in de zeer vroege uurtjes onder het genot van het eten van een aan het spit geroosterd speenvarken en zogenaamde bubbels keer op keer  "De eikenhouten canapé" werd voorgedragen. Voor Lohdfaeger zelf was een apart vuur aangestoken met een grote bakplaat waarop tientallen kwartels, die levend waren aangevoerd,  werden gebraden, terwijl de dames van het gezelschap - en dat was een vereiste - verkleed als stoofpeer ieder half uur vaderlandse liederen als "Ferme jongens, stoere knapen" en "Alle man van Neerlands stam" zongen, begeleid door het combo van Carel Lohdfaegers zoon Kaftan, dat voor het vriendenprijsje van 2500 gulden optrad.

ONRECHT

Her en der in den lande blijken dames en heren bezig Sinterklaasliedjes zodanig te bewerken dat de gekleurde medemens zich er niet langer een buil aan kan en wil vallen, zo blijkt bijvoorbeeld het woord knecht te worden vervangen door medewerker, al moet meteen worden opgemerkt dat de rijmmogelijkheden hierdoor aanzienlijk worden beperkt, wat ik overigens niet begrijp is dat er door de ouderen in Nederland niet heftig wordt gedemonstreerd tegen het hoogst tragische gedrag van de bejaarde goedheiligman: een ietwat beverig heer die het zelfstandig - en dat is toch het doel van Rutte en de zijnen - totaal niet redt en bij voortduring assistentie nodig heeft, een  bejaarde die zelfs een boek niet kan dragen is natuurlijk geen knip voor de neus waard, maar dat beeld wordt jonge kinderen in Nederland bij voortduring vanaf medio november tot begin december voorgehouden, zulks is een enorme schande, vandaar dat ik zeer ernstig hoop dat de ouderen van dagen in opstand komen en eisen dat dit beeld van een stumperig oudere heer zo snel mogelijk wordt gecorrigeerd: een bejaarde is immers geen hulpbehoevende sukkel, medebejaarden van  Nederland: DEMONSTREER TEGEN DIT ONRECHT ONS ALLEN AANGEDAAN!

drs. Barend-Otto ter Vloot, Steenwijkerwold

Zwadder 9

Gistermiddag snel even naar de boekenmarkt op het Spui in Amsterdam en gevraagd en gezocht naar het bekroonde werk van Carel Lohdfaeger. Dat viel waarachtig niet mee, want ik had, behalve dat het boek over de geneugten van kwartelpaté ging, geen idee van de titel van het  boek, tot iemand, die toevallig naast me stond, uitkomst bracht: “O, u bedoelt “De eikenhouten canapé”, daar heeft Lohdfaeger inderdaad eind jaren tachtig  een prijs voor gekregen.” Dat vereenvoudigde het zoeken aanmerkelijk en twintig minuten later had ik een exemplaar van het boekje in handen, nota bene met een krantenknipsel met een uittreksel uit het juryrapport, weliswaar voorgezeten door Gerrit Zalm, die ook de prijs van f.175,- uitreikte, maar ook de namen van de andere juryleden voor de staatsprijs “consumentenpoëzie” werden vermeld: Greetje Gabardine-Regenjas, Rein Kruimel, Bonno Schroefsma en Willem Nimmerboos, een kwartet Tweede Kamerleden, dat destijds firore maakte vanwege enorme belezenheid. In het juryrapport werd Lohdfaegers taalvirtuositeit geprezen met name door het opwekken van eetlust, als voorbeeld werd het gedicht “Kwartel met stoofpeertjes” geprezen,dat ik vervolgens snel  heb opgezocht  in “De eikenhouten canapé” en hier laat volgen: “Plonkerdieplonkklonk, plonk,de kwartel spartelt, de stoofpeer gnuift, hoe heerlijk, de kwartel gnuift, de stoofpeer spartelt, ik eet, de stoofpeer, de kwartel, ik gnuif. Dag  kwartel.Welterusten stoofpeer. Het smaakt naar meer.” Kort na de prijsuitreiking werd  Lohdfaeger getroffen door het Spiegelsyndroom van Wroclawsky dat lijders eraan dwingt woorden omgekeerd te noteren, zodat bijvoorbeeld de eindstrofen van "Kwartel met stoofpeertjes" als volgt door Lohdfaeger moesten worden genoteerd om door de poëzieliefhebber correct te worden gelezen: "ki tee, ed reepfoots, ed letrawk, ki fiung. Gad letrawk. NetsuretleW reepfoots. Teh tkaams raan reem?"

Zwadder 8

In of rond 1966 verliet Zwadder van Rijckeborstel de woongemeenschap rond Carel Lohdfaeger, hij was in 1953 gehuwd en zijn echtgenote Zambyntje Kwakernaak had genoeg van de strakke leiding en het gedrag van Lohdfaeger. "De man deugde niet en van enig fatsoenlijk dichtwerk was bij hem bovendien geen sprake, hij was alleen geinteresseerd in het baltsgedrag van de bonte kromteengaai en zo'n zelfde gedrag zag  je bij hem. Hoe vaak hij me lastig heeft gevallen met het open- en dichtritsen van zijn gulp, dat te vergelijken is met het koerfluiten van de bonte kromteengaai, zou ik niet meer kunnen zeggen. Op zeker moment was ik het zat en heb ik tegen Zwadder gezegd als ik nog een keer die rits hoor dan ben ik weg en zo is het precies gegaan, ik ben met onze dochter Philippina, tegen wie Lohdfaeger ook al geritst had, weggevlucht naar mijn ouders in Tiel. Veertien dagen later heeft Zwadder de woongemeenschap eveneens verlaten, overigens wel met achterlating van al zijn dichtwerk, want dat was volgens Lohdfaeger gemeenschappelijk bezit en mocht daarom niet uit  de boerderij in Herwijnen worden meegenomen, Zwadder heeft daarna zijn hele salmiakcyclus uit het hoofd moeten herschrijven. Lohdfaeger is ondanks het ontvangen van de grote staatsprijs voor consumentenpoëzie, hij schreef een bijkans onverkoopbaar bundeltje over de geneugten van gestoomde kwartelpaté, uit handen van Gerrit Zalm, een schoft." Bovenstaand verhaal las ik in een interview met Zambijntje van Rijckeborstel - Kwakernaak uit 1991 in de Herwijnse Koerier (waarin opgenomen De Courant voor Herwijnen van 1837), dat gepubliceerd werd naar aanleiding van het overlijden van Carel Lohdfaeger.

Una

"Ur ye hearin' impaired? Ur pure corned beef? Noo thaur is th' change tae become a polis officer. Thaur ur plenty places available in th' goyish village wi' geiwe! Fur mair than a week every nicht fowk ur playin' wi' fire works, nae polis in secht. Sae corned beef fowk grab thes chance ay a life time."

Zwadder 7

Vandaag op het internet  toch nog eens verder gezocht naar Zwadder van Rijckeborstel, die samen met Vogeltje Zwelborst-Keimpema de voornaamste naoorlogse dichter was van de Wombatistengroep. Klaarblijkelijk onstond in maart 1949 onenigheid en heeft Van Rijckeborstel de Wombatisten verlaten om zich aan te sluiten bij de "Negenenveertigers" rond Carel Lohdfaeger. Zwelborst-Keimpema heeft vervolgens met Uilkje Hamersma - Op de Tocht  en Zwalkje Zomerhof de Wombatisten omgevormd tot Las Wombatistas, voornamelijk bekend door hun lesbische poëzie met Fátima Omberding als veel bezongen middelpunt. De "Negenenveertigers" gingen  onder leiding van Lohdfaeger wonen in een gemeenschap op ornithologische grondslag - hun waarmerk was een dwarsgeveerd parelhoen - op Schiermonnikoog, om zich daarna blijvend te vestigen in Herwijnen in de Betuwe. Van Rijckeborstel werkte in de periode 1951 - 1963 voornamelijk aan zijn salmiakoeuvre, waarin hij op experimentele wijze de kwaliteiten van diverse dropsoorten bezong. Hier een voorbeeld uit 1955:

                                   Laurier

Droppiedropdrop. DROP. DRRRRRRROPPPPPP.
Zacht, o, O, o: laurier. Laurier. Zuig, zuig, zuig.
Droppiedropdrop. LAURIER. Schudt, schudt, schudt.
DDDDDDDDRRRRRRRROPPPPPPPPPP-
water.

Zwadder 6

In "Negenendertig Jaar Vaderlandsche Poëzie: 1917 - 1946" van B. Zacharias Wezerik (Uitgeverij Clupea Sprattus, Standdaarbuiten, 1948) vond ik de volgende regels over Zwadder van Rijckeborstel.

Zwadder van Rijckeborstel vormde samen met Vogeltje Zwelborst-Keimpema (haar vader herintroduceerde het voetloze Friese drankkelkje) en Simon Smalleweg, in 1938 de dichtersgemeenschap "De Wombatisten" in Zelhem, nadat Van Rijckeborstel zijn eerste gedicht "Vachtgedruis" reeds in 1923 had gepubliceerd in "Het Nieuwsblad voor Velp e.o." De Wombatisten stonden voor heldere, maar doordachte klanken en kregen in de Achterhoek zowel aanhang als navolging. Helaas koos Simon Smalleweg in 1941 voor collaboratie met de vijand en begon met publicatie  van propagandistisch dichtwerk in "De Stormmeeuw", een uitgave van de Drentse N.S.B. Van Rijckeborstel en Zwelborst bleven echter het wombatisme trouw en namen duidelijk afstand van Smalleweg,  die na de oorlog een publicatieverbod kreeg van drie weken. Momenteel is er van Van Rijckeborstel een bundel in voorbereiding met oorlogspoëzie, waaruit we, terwijl we ons gelukkig prijzen, een voorbeeld kunnen publiceren.

                    Drie uur in de appelboomgaard

Onderhoudsbeurten op  de Kaag en Vinkeveense Plassen

Ach hoe de zwangere veterdans ons kan verrassen

Kijk toch, kijk toch,  sukkelaarsjes met kunstleer gezoold,

Hoe de gelijkstroom van de autobatterij is omgepoold.

LOCOV

Ooit gehoord van het LOCOV - het Landelijk Overleg Consumentenbelangen Openbaar Vervoer ? Ik  niet,  maar het blijkt één van die typische  zeurorganisaties, waaraan ons land zo  rijk is. Het LOCOV wil af van de dubbeldekkers van de Teloorwegen omdat ouderen problemen hebben om de trappen in die treinen op te komen. Ik heb zowel in de Verenigde Staten, als in Duitsland,  als in Frankrijk per dubbeldekker gereisd en nergens hoorde ik klachten over dergelijke treinstellen, klaarblijkelijk reist het LOCOV nooit per trein en verkeert het abusievelijk in de veronderstelling dat een dubbeldekker alleen maar een bovenverdieping heeft. Dat komt omdat de bovenverdieping in de schedels van het bestuur van het LOCOV volslagen leeg is, omdat hun gedachten niet kunnen traplopen.

Zwadder 5

                                            Botulisme    

Tombola der tombolisten in het bedauwde groengrijze lover,

Hampelmann gestrekt van lijf, hoopvol op weg naar Dover.

Botermes, Tegenzang, Avegoor, Flinterdun en Gregoriaan

Ziet ze daar in hun grauw, handgebreid badpak gebogen staan.

Kleur

PCC in een openbaarvervoersgeel

De Amerikaanse trambedrijven in verschillende steden hadden hun voertuigenpark in een eigen kleur geschilderd, de PCC's in Cleveland zagen er qua kleur anders uit dan die in Chicago. In Nederland kwam men in de jaren zestig op het krankjorumme idee om eerst alle stadsbussen in een donkerrode jas te steken, kort daarna werden alle treinen, trams en bussen in het streekvervoer in een oogverblindend geel geverfd. Het fraaie blauw van de Amsterdamse tram verdween, het crème van Den Haag en het mosterdgeel van Rotterdam bleken ook uit de tijd. Alles moest en zou GÉÉÉÉÉÉÉÉL. Inmiddels is men op het pad teruggekeerd, toch zou ik wel eens weten wat de operatie GÉÉÉÉÉÉÉÉL gekost heeft. De afgelopen weken was ik - aan huis gebonden - min of meer  druk met miniatuurtrams en bouwde een PCC in geel, verbouwde een ooit goedkoop aangeschaft trammetje in de Haagse 2 (identiek aan de Amsterdamse 72) toen de Haagse tram nog in het blauw rondreed en een Amsterdamse tram, oorspronkelijk uit Utrecht en toen crème, maar in 1939 door het GVBA aangeschaft en vanzelfsprekend in de eigen huiskleur overgeschilderd. Het zijn niet mijn best gelukte bouwsels, de Haagse 2 mist bijvoorbeeld de kenmerkende gebogen vensters en ook het onderstel klopt niet.

Haagse 2

Utrechtenaar in Amsterdam

Literatuur

Charles-Aymard Sartre: "Le Putin Disrespectueux"

Zwadder 4

                   Acht uur in Portengen
Lombok, Soemba, Soembawa, ferme jongens, Timorknapen,
Een gevierendeeld gezinshoofd dient steeds lusteloos te gapen.
Lysolletje, Lysnolletje, wat staat die borstrok je bijzonder goed,
De teerpot is geworpen en de vetkaars brandt fel onder de hoed.

SEPTA

Een foto van 31 mei 1969 van een PCC-car op lijn 50 in Philadelphia in de kleuren van de SEPTA (Southeastern Pennsylvania Transportation Authority), momenteel nog steeds verantwoordelijk voor het openbaar vervoer ten behoeve van zo'n vier miljoen mensen rond Philadelphia met trams, bussen, metro en treinen. SEPTA is bovendien actief in de staten Delaware en New Jersey. SEPTA bedient 290 stations, de totale lengte van het railnetwerk is 720 km. De trams zijn inmiddels gemoderniseerd en de kleuren gewijzigd.

Österreichische Nachrichten

De Dietrich

Een X-3700 uit een in 1949-'50 gebouwde serie van twintig exemplaren voor de "Est", qua uiterlijk week de serie weinig af van het prototype uit 1933.

Helemaal onterecht waren de  bezwaren tegen de dreigende samenwerking van Lorraine met gigant Renault natuurlijk niet, want het ging met De Dietrich, van oudsher een fabriek van spoorwegmaterieel, begin jaren dertig niet goed. Er werden weliswaar tussen april 1930 en maart 1931 2125 personen- en goederenwagons afgeleverd, maar de orderportefeuille voor de komende  jaren was allebehalve goed gevuld, dat kwam voornamelijk omdat de spoorwegmaatschappij "Alsace-Lorraine", de voornaamste afnemer van De Dietrich, orders schrapte. In 1931 werden bij De Dietrich 372 wernemers ontslagen en in 1932 liep het aantal arbeiders van1381 tot 1021 terug. In 1933 moesten om de fabriek draaiende te houden kortingen worden gegeven, soms liepen die op tot 20%. Maar in october 1933 veranderde de zaak ten goede, de eerste De Dietrich automotrice werd gelanceerd en met succes. Het model werd - uiteraard met de nodige wijzigingen - tot 1950 geproduceerd en de in 1934, als vervolg op het prototype gebouwde  XD-1002 tot 1010, reden in 1958 nog altijd voor de "Est" met als thuisstations Châlons, Mohon en Vesoul.

Zwadder 3

                                    Paarl
Ach, Maldegem, gij onreine paarl voor de wilde zwijnen,
Ziet hoe licht uw scheefgestapte tred,
Dwars door 't opgeschudde hamamelisbed,
D' oorzaak ligt natuurlijk weer bij die verrekkelingen van konijnen.

Droplullig

Basketballer: "Dropshot? Verdomd dommig".

Will Vi

Vreemd autootje, vanmiddag in Huizen. WILL Vi op de neus en zo te zien een automatische versnellingsbak. Merkwaardig voor zo'n kleine auto, die automaat. Thuis op zoek naar gegevens, het blijkt een Toyota, de WILL werd  met een aantal andere Japanse firma's in de markt gezet om te zien of afwijkend gevormde auto's kansen hadden. Slechts twee jaar in productie: 2000 en 2001. Dus uiteindelijk geen groot succes.

Piebe

Wijzig de volgende zinnen van onvoltooid tegenwoordige tijd naar onvoltooid verleden tijd en omgekeerd.

Maria gooide het kind met het badwater weg.
Het is erg druk in de vertrekhal op Schiphol.
Er dreven kleine takjes in de goot.
Moeder kan de wasknijpers niet vinden.
Kleine Piebe loste het probleem als volgt op:
Maria gooit het kind met het bidwater weg.
Het was erg drukte in de vertrokhal van Schipholde.
Er drijven kleine takjes in de giet.
Moeder kon de wasknepers niet vonden.

Lorraine

Even terug naar de midtwintiger jaren: in 1924 eindigt Lorraine-Dietrich op de tweede en derde plaats in de "24 Uur van Le Mans", in 1925 is plaats één voor dezelfde fabriek en in 1926 zijn de eerste drie plaatsen voor het  merk. In de jaren dertig - na de crash van  Wallstreet en een aanhoudende wereldcrisis gaat het beduidend minder, en net als andere Franse merken, probeert de fabriek het hoofd boven water te houden met het bouwen van railvoertuigen, de zogenaamde autorails. Dat lukt sommige fabrieken wonderwel, Bugatti zou in de jaren dertig zijn verdwenen als de razendsnelle "Présidentiels" en derivaten daarvan niet waren gebouwd. De geschiedenis van Lorraine-Dietrich is redelijk gecompliceerd, want de Frans-Pruisische Oorlog (1870-'71) betekende dat naast de fabriek in Reichshoffen in de door Duitsland geannexeerde Elzas, een nieuw fabriek in Lunéville moest worden gestart. In 1905 splitste die zich af van het moederbedrijf onder de naam Société Lorraine des Anciens Etablissements de Dietrich et Cie de Lunéville. In 1932 werden er plannen gemaakt voor een railvoertuig dat samen met Renault zou worden  ontwikkeld: Loraine zou het chassis, de carrosserie en  de wielen leveren, Renault de motoren en alles wat daar mee samenhing. Maar daar stak de oude firma - de Elzas lag sinds 1918 weer in Frankrijk - een stokje voor, want die had inmiddels zelf plannen voor een railvoertuig. Lorraine ging op eigen houtje - zonder Reanault - door. In 1932 verscheen een prototype, de VT 61, het jaar daarop gevolgd door de VT 62, waarvan zes exemplaten werden gbouwd voor de "Est" en vier  VT 63 voor de "État". De zescylinderdieselmotoren waren ontwikkeld door een ingenieur van de firma, M. Barbaroux. Autorails hadden in de regel geen herkenbare radiateurgrille, zoals een auto, de Lorraines hadden die wel, uiteraard voorzien van het Lotharinger kruis,

Kristallnacht

 Een vraag, gevolgd door een tweede vraag.

Vraag één: Werd er in 1938 in Duitsland jiddisj gesproken?

Antwoord: Nee, als er één land was waar Joden geassimileerd waren dan was het Duitsland, jiddisj speelde - overigens net als in ons land -  hoegenaamd geen rol.

Vraag twee: Waarom worden straks in Amsterdam jiddisje liederen gezongen ter herdenking van de Kristallnacht?

Antwoord: Omdat in Nederland jiddisj te pas en te onpas te voorschijn wordt gehaald door chammers die hun geschiedenisboekjes hebben dichtgeplakt.

Muur

Het einde van de Berlijnse Muur heb ik ter plaatse niet meegemaakt, wel het begin: 13 augustus 1961. De dag ervoor had ik nog uitgebreid in Oost-Berlijn gewandeld en de ontzagwekkende ruïne van het Anhalter Bahnhof bekeken. Soms zijn de restanten van een gebouw mooier dan wat de architect oorspronkelijk bedoeld heeft. Op  de dertiende 's morgens vroeg, rond een uur of half tien, ging de telefoon, mijn vader: of ik ogenblikkelijk met mijn kersverse  echtgenote naar huis, naar Den Haag wilde komen. Nog steeds verdenk ik dat mijn moeder achter dat telefoontje zat, mijn vader wist dat ik niet in zeven sloten tegelijk liep. Ik maakte een grapje, schoof de gordijnen aan de kant en zei: "Ik zie niets van een afsluiting door de Russen". Dat had ik niet moeten doen, want mijn vaders toon veranderde, hij begon nu echt op onze terugkeer aan te dringen. We gingen niet, bleven in Berlijn en besloten de volgende dag ter plekke  poolshoogte te gaan nemen. Met de U-Bahn naar het centrum, het Oosten van de stad. Je kon er op de 14e augustus nog uitstappen en liepen naar het Bahnhof Friedrichstrasse. Op een kaal terreintje stonden tanks, Russische tanks. Ik pakte de Voigtländer en begon te fotograferen, dat was onverstandig, want ik werd in mijn kraag gepakt en de camera dreigde te in vreemde handen te verdwijnen. In dit soort situaties spreek ik geen  vreemde taal, maar enkel Nederlands, het heeft me later zowel in de Verenigde Staten als in  Duitsland op penibele ogenblikken gered. Uiteindelijk hoefde ik alleen het fototoestel open te maken en de film af te geven. Overigens wel aan een Rus en niet aan een Oost-Duitser. We liepen verder en belandden op Unter den Linden, de Brandenburger Tor was al in zicht. Er waren nog al wat mensen op de been. Plotseling werd ik op mijn schouder getikt, een man in burger vroeg om mijn paspoort. Ik liet het hem zien, maar hield het stevig vast, bang dat hij met mijn paspoort naar West-Berlijn zou vluchten. Ik kreeg echter het verzoek "das demokratische Berlin schnellstens zu verlassen'. Dat hebben we gedaan, want dan kon toen nog via de Brandenburger Tor. In West-Berlijn, aan de andere kant van de Brandenburger Tor, zijn we tussen een groot aantal West-Berlijners blijven kijken, twee weken later stond ik herkenbaar op een foto in het christelijk-nationale weekblad De Spiegel. Het onderschrift sprak over noze protesterende Berlijners. Kort daarop begon men met bouwen van De Muur.

Zwadder 2

                    Knobbelzwaan 1943

De grofgebloemde negenoog keek vanuit zijn hoeken naar Scherpenzeel,

Zijn tranen stroomden in het broodbeleg, gespijkerd aan suiker en kaneel.

“Grut, grut, grut”, riep de gynaecoloog, want hij kon de k niet zeggen.

De grutto, adelaar en knobbelzwaan gingen ieder hun eitjes leggen.

Stout

50Plus blijkt een partij die in kleutertaal  communiceert, partijvoorzitter Struijlaard, meldde vandaag op een congres van de partij in  Hilversum, dat kamerlid Krol van het Haagse fluweel vliegt als hij "hele, hele, hele stoute dingen heeft gedaan". Misschien krijgt Krolletje wel de roe en gaat hij in de zak van Zwarte Piet of Rose Piet en moet hij mee naar Spanje.

Tio

Terwijl er van zijn leerlingen, of ze nu Bechet of Simeon heten, een forse reeks opnamen bekend zijn, is het met Lorenzo Tio jr. (foto) een totaal andere zaak, afkomstig uit een klarnettistenfamilie - vader en oom speelden hetzelfde instrument - is er van hem weinig beluisterbaar materiaal bewaard gebleven. Uit de vroege jaren twintig dateren plaatopnamen van hem met Armand John Piron,  violist en bandleider van een van de meest populaire orkesten van New Orleans. Piron is de componist van "I wish I could shimmy like my  sister Kate", hier in de uitvoering van de "Original Memphis Five". Klaarblijkelijk waren er in New Orleans weinig of geem opnamefaciliteiten en reisde het orkest van Piron naar New York, dit is een voorbeeld van zo'n opname, waar n.b. een extra trompettist is toegevoegd. Tio dubbelt op klarinet en tenorsax. De andere musici in "West Indies Blues" zijn Armand Piron (viool), Peter Bocage en Howard Scott (trompetten), John Lindsay (trombone),  Louis Warnecke (altsax), Steve Lewis (piano), Charles Bocage (banjo), Bob Ysaguirre (tuba) en Louis Cottrell (drums). Nog een drietal opnamen van het orkest van Piron met Tio jr.: "New Orleans Wiggle", "Sud Bustin' Blues" en "Red Man Blues".

Zwadder

Dinsdag j.l. ontmoette ik in een Naardens tuincentrum Philippina van Rijckeborstel, die ik sinds de jaren zestig niet meer had gezien en die we, zij was afkomstig uit de Betuwe, steevast het fruitbazinnetje van Tiel noemden, naar analogie van de hoofdfiguur in een strip die lang geleden rond een pot jam gewikkeld was. Het was een bijzonder leuk wederzien en zij beloofde mij de oorlogsgedichten van haar in 1971 overleden vader te sturen, die door de in Kockengen e.o. bekende componist Herman Krentjes getoonzet zijn. Gister onving ik een alleraardigst boekje met de poëzie van Zwadder van Rijckeborstel, waaruit ik het volgende gedicht citeer:

                                              Ziet Gij?
Ziet gij hoe de kromvoet waait aan Neerlands kust?
Gods hamerteen - goed uitgerust - zacht de ferme branding kust.
Heel, heel Drente juicht van puur jolijt
Als het brandend braambos zich daarbij nedervlijt.

Simeon

Omer Simeon (1902-1959) was de klarinettist in de opname van "The Chant" door Morton's Red Hot Peppers (zie dit blog van eergister). Geboren in New Orleans verhuisde hij met zijn ouders naar Chicago, waar hij les kreeg van de eveneens uit New Orleans stammende meester-klarinettist Lorenzo Tio jr., die een groot aantal bekende klarinettisten op weg hielp onder wie: Sidney Bechet, Albert Nicholas, Barney Bigard, Jimmie Noone en Johnny Dodds. Na Morton stapte Simeon over naar die andere grootheid uit de beginjaren van de jazz: Joe "King" Oliver, hier horen we diens Dixie Syncopators met "Willie the Weeper", een opname uit 1927. Met Oliver vertrekt hij naar New York, maar hij gaat terug naar Chicago en naar het orkest van Charlie Elgar, waarin hij eerder heeft gespeeld. Vervolgens is hij weer in New York met de band van Luis Russell, om daarna in Chicago in het Erskine Tate Orchestra te spelen. Toch blijft er klaarblijkelijk tijd om een gelegenheidsopname te maken met Jabbo Smith en Ikey Robinson onder de naam The Rhythm Aces. In 1931 tekent Simeon een contract met Earl Hines en hij blijft zo'n tien jaar in diens orkest, inmiddels speelt hij behalve klarinet, ook sopraan-, alt- en baritonsaxofoon, terwijl hij ook de weg weet op de basklarinet. Dit is "Blue Drag" van het orkest van Earl "Fatha" Hines. In 1944, na een tijdje in de orkesten van Coleman Hawkins en Jimmie Lunceford te hebben gespeeld, maakt hij opnames met een oude bekende, de trombonist Kid Ory, waaronder dit "South". Daarna voegt hij zich in de gelederen van een andere trombonist Wilbur de Paris, met wie hij o.a.  uitgebreid op tournee gaat. Dit is een opname van 11 juli 1956, gemaakt in Stratford, Ontario, Canada: "St. Louis Blues". Twee jaar eerder maakt Omer Simeon zijn bij het grote publiek meest bekende opname: samen met Louis Armstrong op trompet en hij op sopraansax: "Skokiaan".

adv./i.m.

Dreigement

Karel Anton Daverman uit Ammerzoden dreigde met moord en doodslag op de jaarlijkse vergadering  van crematorium- en begraafplaatsdirecteuren in het verre Assen: "over my dead body", schreeuwde hij.

Mitchell

Drie van de heren, die in september 1926 "The Chant" opnamen (Mitchell, Ory en St.Cyr) stonden twee maanden eerder in Chicago ook in de studio samen met drie musici die deel uitmaakten van Louis Armstrongs Hot Seven: Lil Armstrong-Hardin, piano; Johnny Dodds, klarinet en Baby Dodds, drums om samen met altsaxofonist Joe Clark "Flat Foot" vast te leggen. Cornettist George Mitchell (1899-1972) begon op twaalfjarige leeftijd in een brassband in zijn geboorteplaats Louisville (Kentucky), in de jaren twintig nam hij, behalve met Mortons Red Hot Peppers, op met de New Orleans Bootblacks (eigenlijk een negatief klinkende naam), de New Orleans Wanderers, Luis Russell en Earl Hines. In 1931 verliet Mitchell de muziek en werd bankbediende.

Morton

Van Jelly-Roll Morton (1890-1941),  eigenlijk Ferdinand Joseph LaMothe, New Orleans pianist, heb ik de nodige elpees en CD's in de kast en als ik een favoriet nummer zou moeten kiezen dan gooit "The Chant" hoge ogen. Opgenomen op 15 september 1926 in Chicago met Morton aan de piano, George Mitchell, cornet; Kid Ory, trombone; Omer Simeon, klarinet; Johnny St.Cyr, banjo, John Lindsay, bas en Andrew Hilaire, drums. De  namen van de musici (de Red Hot Peppers), maken duidelijk hoe Frans New Orleans was.

Engeland zingt 2

"IKIP, UKIP" staat niet in G maar  in F