Ouwe taaie, jippie, jippie jéé, Waar de blanke top der duinen afgezet met prikkeldraad en op elke honderd meter weer zo'n vuile rotmof staat, juich ik aan vlakke strand, hij komt nooit in Engeland, Zijn knecht staat te lachen en roept ons reeds toe, we zoet is krijgt lekkers, wie stout is de roe, In de miene, miene, miene maneschijn bombarderen wij Berlijn, Neger danste troelala, trroelala. troelala, 't Is de plicht van iedere jongen, Joepie , Joepie is gekomen, heeft mijn meisje weggehaald, maar ik zal er niet om treuren, gauw 'n ander weer gehaald, enz. enz.
Dat Engelstaligen ons verre familielid orang-oetan aanspreken met uhrènguhtèn, het zij zo. Onderling zijn Britten en Amerikanen het zelfs niet eens hoe je Houston en Los Angeles zegt: Britten zeggen Hoestun en Los Enzjeliez, Amerikanen Joestun en Los Enzjelus. Wij moeten het trouwens doen met Emstuhdèm, terwijl wij het wel uit ons hart laten om het over Leverpoel te hebben. Continu moeten wij raden wat zij bedoelen wanneer Engelstaligen bezig zijn plaatsen op de wereldkaart aan te wijzen, ongevraagd voegen ze een s toe aan Lyon, Marseille en Brussel, alsof die steden in meervoud bestaan.
Drs. Barend-Otto ter Vloot, Steenwijkerwold
De
gebroeders Crosby, beiden zangers, van wie de een, niet alleen te
onzent, een veel grotere bekendheid kreeg dan de ander; ik heb het over
Bing - echte naam Harry - (1903-1977) en Bob (1913-1993) Crosby. Bing
begon zijn loopbaan in een trio, de Rhythm Boys
- samen met Al Rinker en Harry Barris bij het orkest van Paul Whiteman,
Bob kreeg vooral bekendheid als orkestleider nadat hij Ben Pollacks
Band had overgenomen en in dat orkest een kleinere formatie ontstond: The Bob Cats. Hier zijn Bing en Bob samen in "You' ve got to be thankful" en dit is Bing, niet met een groot orkest, maar met het trio van gitarist Les Paul.
Op zondag ga ik naar de kerk. Dat had nogal wat voeten in de aarde, want ik ben geen kerkganger en Big Red moest me overtuigen. Ik zou hogerop zitten, naast het koor en ja, ik mocht mijn bandrecorder mee nemen om de zang op te nemen van Big Reds koor. Achteraf was ik dolblij dat ik ter kerkgang gegaan was, want het meisjeskoor was subliem. Het zong niet niet de gebruikelijke gezangen en psalmen, maar liedjes uit de chicanocultuur, zoals "De Colores", bekend uit de tijd det er stakingen waren vanwege de slechte werkomstandigheden van seizoenwerkers in de groente- en druiventeelt in Californië, stakingen geleid door César Chávez (1927-1993).
Dat Second Amendment dat Amerikanen het recht geeft wapens te hebben en te dragen dateert uit 1791 kende vast en zeker geen zogenaamde assault weapens. De "founding fathers" kenden geen AK-47, zou het daarom niet verstandig zijn alleen wapens uit 1791 toe te staan?
Ik word beschermd. Het gebeurde al eerder al eerder toen ik met Big Red en Flaco naar de opening van een basketbalveld aan de South Side dat zij muzikaal openden, was. Ik vraag me af wat er zou gebeuren wanneer Big Red niet zo zeggen dat ik uit Amsterdam kom, zou ik iets van vijandschap merken? Ik maak kennis met een warme vriendelijkheid, word voorgesteld aan kinderen en kleinkinderen. Geef handen. Dat is heel anders bij de "anderen". Daar ben ik bij een barbecue en geef ook iedereen een hand. Dat is fout, want vrouwen geef je geen hand. Ik vraag me af waarom niet. Bijna alle verkeersborden hebben kogelgaten, ze hebben als schietschijf gediend voor voorbijrijden automobilisten. Staat weliswaar niet in het Second Amendment, maar schieten op verkeersborden hoort klaarblijkelijk bij de lokale cultuur.
Als
je er een ogenblik over nadenkt is het redelijk merkwaardig een
Sloveense polka en een Poolse polka, beide naast elkaar in de Verenigde
Staten, terwijl de originele polka uit Bohemen komt en dat heet
tegenwoordig Tsjechië, de polka is zelfs zo Tsjechisch dat Antonin Dvorak
in de negentiende eeuw de polka naar de concertzaal tilde. Vraag aan
een Amerikaanse Poolse in Cleveland: "Can you dance the polka?", bijna
een regel uit het liedje "Oh, you New York girls".
Ze zit achter een buro en kijkt enigszins verbaasd: "Yes, but why do
you want to know?" Ik leg haar omstandig uit dat ik wil weten wat er van
de muzikale tradities uit Polen na een paar generaties is overgebleven.
Natuurlijk vraag ik ook of ze wel eens naar een Sloveens polkafeestje
gaat. "O, nee, die hebben zo'n vreemd huppeltje!" Juist, dat wilde ik
ook weten: Amerikanen van Poolse komaf hebben een andere polka dan
Amerikanen van Sloveense komaf. Er is dus zelfs geen polkasmeltkroes. In
mijn platenkast staan mijn polkaplaten dan ook niet onder polka, maar
onder het land van oorspronkelijke herkomst, de Amerikaanse band van
Eddy Wasilewski staat dus onder Polen. En dan is er ook nog de polkaband van Jimmy Sturr (foto).
Twee dagen later ben ik op weg van Houston naar San Antonio. In San Antonio zie ik op een straatnaambord South Mesquite. Ik stop want volgens mij ken ik daar iemand. Dat blijkt te kloppen. "Big Red" Ojeda, de bassist/bajo sextospeler uit Ry Cooders Chicken Skinband. Die moet ik dus maar eens gaan opzoeken en ik rij de straat in. Het is een hoekhuis, de voordeur staat open. Er is wel een vliegenhor. Ik roep "hello". Er huilt een kind en ik hoor de televisie. Er gebeurt niets. Ik roep luider. Er gebeurt nog steeds niets. Intussen sta ik er al vijf minuten. Eindelijk verschijnt een jonge vrouw. Ik vertel wie ik ben en dat ik op zoek ben naar de heer Ojeda. Ze verandert op slag en vertelt dat ze dacht dat ik een politieagent was. Ze gaat ogenblikkelijk haar vader bellen. Big Red arriveert een kwartier later. Hij repeteerde met een kerkkoor. De volgende dagen trek ik met hem op en kom er achter dat het tussen de chicano's en de anderen niet bepaald koek en ei is. Ik zie er duidelijk uit als een van de anderen en keer op keer moet Big Red zijn chicanovrienden duidelijk te maken dat ik niet bij de anderen hoor, maar uit Holland kom. Zoals in zijn favoriete café, waar hij luid aankondigt dat ik Wim ben en uit Amsterdam kom. Ik vind het vreemd, maar krijg langzamerhand door wat de bedoeling is. Ik hoor niet bij dat chicanohatende stelletje, ik hoor niet bij de anderen. In het café loop ik naar de jukebox. Aha, Flaco Jimenez, Los Alegres de Teran, Los Pinguinos del Norte. Iemand naast me vraagt: "You like that Mexican jazz?' "Oh yes" en ik ratel de namen af. Ik zeg niet Dzimmeneez, maar spreek de naam correct uit. Het kan niet meer stuk en ik moet het merendeel van de aangeboden drankjes afslaan.
Je schrijft Khalid, maar zegt Galied, terwijl de Kh in onze taal niet bestaat. Je schrijft toch ook niet khromatisch of khronisch. Maanzaadchalle werd maanzaadgalle en chozpe werd gotspe, dus Khartoum wordt Gartoem?
In
Latijns-Amerika is son het woord voor lied. Mexico, met zijn van streek
tot streek verschillende cultuur, kent verschillende vormen van sones,
een heel bekende is de huapango, net als de son jarocho, uit de buurt
van Veracruz. Hier
wordt een huapango door twee heren gezongen en gespeeld in een
rumoerige cantina, maar de de huapango is dankzij de Mexicaanse
componist José Pablo Moncayo (foto) ook naar de concertzaal gebracht. Er
is onder 'serieuze' componisten uit landen, waar een duidelijke
muzikale folklore bestaat, altijd een discussie geweest of hun werk
beinvloed moest worden door die folklore, of dat ze aanluiting moest
hebben met wat er internationaal compositorisch gebeurde. Die discussie
vond bijvoorbeeld in de negentiende eeuw plaats in Rusland en in de
twintigste eeuw in Spanje plaats. De in Guadalajara geboren Moncayo
(1912 - 1958) koos duidelijk voor de eerste stroming: aansluiting bij de
folklore van Mexico. Hij studeerde compositie bij Carlos Chavez in
Mexico-Stad, terwijl hij zijn brood verdiende als jazzpianist.
Dat sommige auto's zo'n honderd jaar geleden er meer uitzagen als veredelde motorbakfietsen lag voor de hand, vooral als de fabriek naam gemaakt als motorfietsleverancier. Een overduidelijk voorbeeld is de Tsjechische firma Laurin-Klement, gefinancierd door de in de Verenigde Staten geboren graaf Alexander Kolowrat Krakowski, die ook de Oostenrijkse filmindustrie op poten zette. Alexander (Sascha) was zeer geïnteresseerd in de racerij, hier boven zien we hem in actie op een vroege Laurin-Klement (let op de onderste buisvan het frame, fietsen van nu met een lage instap hebben een dergelijke vorm). Het pad van de luxueuze motorbakfiets werd echter al gauw verlaten en in 1907 verscheen zelfs een auto met acht-in-lijnmotor. De Laurin-Klements waren in veel wedstrijden in Midden- en Oosteuropa te vinden en vaak was de graaf mee van de partij, op de foto hieronder echter in een naar hem genoemde Sascha.
Zo nu en dan vind ik een in het grijze verleden aangeschaft boekje terug. Ieder jaar verscheen ''Wie Wat Waar" en in het Jaarboek 1958 staat onder Jaaroverzicht Binnenland "September 1956 2 Jazz-jeugd in Utrecht in opstand door wasbord-muziek (rock 'n roll)."
Op 15 mei 1945 overleed alfaman Sybesma en na een kort overleg werd besloten hem niet in de tuin te begraven, maar dat Sipke Dongersma naar het gemeentehuis op het Moleneind Z.Z. zou gaan om van het overlijden kond te doen. Dongersma had per slot van rekening het meest nette pak en kon nog altijd een behoorlijk mondje Nederlands. Bovendien was hij een kleine maand eerder ook naar het dorp gestapt samen met bommenrichter Aram Bagdasarian, een Amerikaan die nadat zijn B17 eind 1943 door Duits flak was geraakt per parachute vlak achter de behuizing van de Friese gemberisten was neergedaald. Na enig aandringen had hij zijn vliegersoverall uitgetrokken en onder de vloer gestopt samen met zijn personalia. Door ook alleen maar te oeën en te aaën en geen Engels te spreken was hij voor eventuele huiszoekingen van Duitsers onherkenbaar. Op 15 april, een dag na de bevrijding van Drachten, had hij zijn vliegersoverall weer aangetrokken en was vergezeld door Sipke Dongersma naar de Canadese bevrijders gestapt en een maand later was hij thuis in in Californië waar zijn neef Ross Bagdasarian het verhaal over zijn wonderlijke onderduikervaring uiteindelijk zou verwerken in een lied.
Reeds voor de Tweede Wereldoorlog verdween door onderlinge twisten het gemberisme in Wales, een deel van de aanhang wilde het gezag van Ted Gingernut, als alfaman niet langer erkennen en er ontstonden diverse fracties die elkaar bestreden. In 1937, bij het overlijden was Ted Gingernut was het in feite afgelopen, op een klein groepje rond William Lobsterpot na. Met de Friese gemberisten, rond Ignatius Sybesma leek het aanvankelijk goed te gaan, echter het uiteindelijke doel, kinderen zonder taal en daardoor een nieuw begin van de beschaving, werd niet gehaald, er kwamen geen kinderen doordat alfaman Sybesma onvruchtbaar bleek.
Na de Eerste Wereldoorlog ontstonden allerlei bewegingen, met de ene wilde men de paden op de lanen in, in een andere wilde men nader tot de Heer, in een derde ging men naaktlopen. In Truro (Cornwall) meende Ted Gingernut eveneens het licht te hebben gezien en hij verzamelde zo'n zestig volgelingen om zich, die niet alleen naakt gingen lopen, maar ook de taal afzworen onder het credo: terug naar af. Ted en zijn schare stootten slechts klanken uit, als iiiiieee en ooooeeee. Teds beweging, die zich van Truro naar een afgelegen plek in Dartmoor vestigde, werd al gauw "gingerism" genoemd en had zoveel succes dat ook in Achlum (Friesland) een soortgelijke groep ontstond onder aanvoering van Ignatius Sybesma. Men zwoor het Fries af en ging voortaan al oeënd en aaënd door het leven. Het probleem voor de groep, die zich "gemberisten" noemde, was een passende plek te vinden, die uiteindelijk gevonden werd in de buurt van Drachten.
Zodra het politieke journaille zich bezig gaat houden met muziek dient te worden opgepast, want van muziek hoef je anders dan van politiek geen studie te maken en dus kun je onzin uitkramen. Waarom de gospelkwaliteiten van Dries Roelvink hoog moesten worden geprezen in OP1 is mij een raadsel en Pussy Riot geen noot mocht zingen eveneens. Gospelmuziek komt niet van Curaçao en ver voor Solomon Burke, Aretha Franklin en Whitney Houston bestond er al gospel. Oorspronkelijk leek gospel op de zang die slaafgemaakten van uit Afrika hadden meegenomen en met een christelijk sausje was oversprenkeld. Hoe het klonk kun je nu nog horen op de Georgia Sea Islands. Op een eiland is de kans groter dat oorspronkelijke muziek gehandhaafd blijft. Al voor 1900 ontstond een nieuwe vorm toen studenten aan een zwarte universiteit op tournee gingen en grammofoonplaten maakten om geld bijeen te brengen voor hun universiteit. De tournees en grammofoonplaten waren bedoeld voor witmannnen en -vrouwen en dus werd de muziek voor hun oren geschikt gemaakt. Het zou nog een hele tijd duren voordat een zwarte kerkdienst in de groeven kwam. Sommige melodietjes belanden in het jazzrepertoire. Vanaf midden jaren dertig zien we aantal heren, zoals bijvoorbeeld The Jubelaires, met succesvolle gospelkwartetten. Een kwintet was The Five Blind Boys of Alabama met een uitgebreider instrumentarium. Inmiddels is gospel een commercieel bedrijf en hebben stemmige, gesteven hemden de religie vervangen en gaat Giovanca Ostiana ons zondag o.a. met Dries Roelvink van gospel voorzien. Aan witte countrygospel en zwartegospel op pedalsteelguitar zal hoogst waarschijnlijk geen aandacht worden besteed.
Uit de gids "Landelijke heerlijkheden rond Fötelburg en Häherbach".
vanaf 1 januari 2026 bij vervanging van ondergoed alleen maar blauw want blauw is beter voor het milieu
