Gatsonides

Ons land heeft niet zo heel veel grootheden op automobielgebied voortgebracht, Maus Gatsonides is er in ieder geval een van. Vorig jaar verscheen er een model van een Aero Minor waarmee hij in 1950 aan de 24 Uur van Le Mans had meegedaan en samen met Henk Hoogeveen zijn klasse won. Het modelletje dat ik in kitvorm bestelde moest geel worden geschilderd. Dat begreep ik niet, waarom geel, de Belgische racekleur en de Belgische vlag over de motorkap? Ik zocht contact met de Franse maker, die me vertelde dat hij in de veronderstelling verkeerde dat Gatsonides een Belg was. Ik hielp hem uit de droom. Ik wist dat er eerder een door Mikansue Aero-Minormodel in de handel was gebracht, ook geel, dus ook fout en dat een model van een andere auto, een Jowett Jupiter R1, waarin Gatsonides in 1952 aan Le Mans deelnam ook geel was geschilderd. Klaarblijkelijk dacht de totale automodellenmakerswereld dat Maus een Belg was. Ik begon een speurtocht naar de werkelijke kleur van de Aero Minor waarmee Gatsonides in 1950 geracet had. Uit de zwart/witfoto's  viel in elk geval te concluderen dat de wagen niet oranje, de Nederlandse racekleur, was gespoten, daar was ook geen tijd voor, omdat het eigenlijk een haastklus was, Gatsonides en Hoogeveen vielen op het laatste moment  in voor de Tsjechische fabrieksrijders, die hun land niet uitmochten. Ik zocht contact met de KNAC (Koninklijke Nederlandsche Automobiel Club), want in hun leggers moest toch wel iets te vinden zijn, ik kreeg een kattebelletje dat ze voor het uitzoeken van dergelijke zaken geen tijd hadden. Ik componeerde een nieuwe brief, dit keer aan de secretaris van de club met de suggestie naar Den Haag te komen om zelf in de archieven te duiken. Maar daar, zo antwoordde hij, kon absoluut geen sprake van zijn, men had leergeld betaald door leden van de KNAC in de archieven toe te laten: er waren zaken verdwenen. Interessant: een club die de eigen leden wantrouwt en geen bezwaar heeft  dat Maus Gatsonides van een verkeerde nationaliteit  voorzien wordt.

hier boven Mikansue Aero Minor, hier onder Jowett Jupiter R1

Vernielpret

Geen idee of het woord bestaat: vernielpret. Het is net zoiets als leedvermaak.  Iemand heeft op dit eigenste ogenblik vernielpret. Ik ga het uitleggen: op 1 januari van dit jaar onderhield ik dit blog zes jaar, met in de regel korte stukjes, want ik wil nog altijd papier in mijn handen als het om lappen tekst gaat. Maar wel met veel foto's, van heer Ozenfant, Una Barquhar, Jimmy Noone, een schilderij van Mondriaan en een Sunbeam Talbot. Lezers moeten zien waar ik het over heb. Sinds een paar dagen is iemand bezig mijn op het blog geplaatste foto's te vernielen. Hij/zij heeft ingebroken. Zet de foto's op de kop, snijdt ze uit elkaar, kortom doet er dingen mee die ik niet leuk vind. Schaterend zit de vernieler achter zijn computer en heeft pret: vernielpret. Het moet iemand zijn die een krant alleen maar gebruikt om zijn/haar gat af te vegen.

Mevrouw Barquhar

Anderhalf uur geleden wandelde mevouw Barquhar met mij door het dorp. Ze snuffelde, zoals gebruikelijk hier en daar, maar zette de pas er in toen we in de beurt van de inmiddels drie weken geleden gesloten dierenspeciaalzaak kwamen. Ze ging het portiek in, zette zich op de achterpoten en keek naar binnen. Het was er donker. Ze draaide zich om en jankte. Vertel mij niet dat honden geen geheugen hebben.

Muziek

Gisteravond naar de lancering van de nieuwe CD van het Sigrun Jording Ensemble in een nabij gelegen etablissement. Geen onverdeeld genoegen, maar dat had u al begrepen uit voorgaand cursus-10-artikeltje. Schandalig dat een kwartet goede musici zo door het Bussummer tuig - want een ander woord heb ik er niet voor - zo werd behandeld. De CD "Between The Lines" is uitstekend en jazzpianist Jasper van 't Hof denkt er - gezien de liner notes - net zo over. Ik volg het kwartet van fantasierijke saxofoniste Sigrun Jording al een poosje en  constateer een opgaande en hechter klinkende lijn: pianist Thijs Borsten  sprankelt, Tjitze Vogel speelt een prima baspartij en het spel van drummer Georges du Buy stuwt en is tegelijkertijd subtieler dan het ooit was. Kortom een CD die via dit telefoonnummer 06 30445608 dient te worden aangeschaft.

Tussen de lijnen, v.l.n.r: Sigrun Jording, Georges du Buy,Thijs Borsten en Tjitze Vogel

Cursus 10

 

Hoe word ik een echte Bussummer?

Maak een keuze uit de volgende antwoorden:

a. Ik houd mijn mond als musici spelen.
b. Ik schreeuw over de muziek heen.

Natuurlijk moet het antwoord b. zijn, want als  echte (erf)goi(er) heb ik nergens respect voor en zeker niet voor musici.

Vir Ons Mense

Of ik het nog helemaal goed citeer is de vraag, maar het gedicht is me bijgebleven:
"Ou Amsterdam is tog so mooi
Met al sijn liggies uitgetooi 
Dat flonker in die gragte"
Het klonk Nederlands, maar toch niet helemaal en was daarom interessant om te onthouden.

Gister op de onderste plank in een boekwinkel ontdekte ik een boekje dat ik moest kopen: "Vir ons mense wat Hollands praat, een kennismaking met het Afrikaans"* van Pamm Dingemans. Nog geen moment spijt van mijn aanschaf, want wat oud-advocaat Peter Dingemans noteert is de moeite van het weten waard. Het is een eenvoudig lesboekje waarin hij mijn kennis van het Zuidafrikaans beetje bij beetje uitbreidt en soms zelfs doodgewone Nederlandse woorden verklaart. Ik  heb bijvoorbeeld nooit begrepen waar de woorden opa en oma vandaan komen, in Zuid-Afrika heten de grootouders nog alijd oupa (oude vader) en ouma (oude moeder), zo zullen ze hier in de tijd van Jan van Riebeeck ook geheten hebben. Dingemans constateert terecht dat Zuidafrikaans met een klein beetje moeite best te lezen valt, het te verstaan is van een andere orde, maar wie het horen wil kan hier bij Wannie Cartens terecht.

*Trichis Publishing bv, Rotterdam. ISBN 979-94-90608-47-7

Discriminatie 7

Waar ik al voor vreesde, ik moet terugkomen op het onderwerp discriminatie van ons, ik bedoel honden en dieren in het algemeen, want het mensdom houdt er merkwaardige practijken op na. Waarom staat er bijvoorbeeld een grijnzend varkentje  met koksmuts op en de prijs van karbonaadjes op zijn buik in de etalage van een slagerij? Waarom heet een viswinkel "'t Vrolijke Visje"? Een etablissement waar ik gister trouwens uit werd verwijderd, terwijl mijn eetgewoontes niet verschillen van de gemiddelde haring(vr)eter. "'t Vrolijke Visje"? Alsof het voor een tonijn het toppunt van vreugde is om zachtrose gebakken opgegeten te worden door het mensdom? Ik stel voor dat het mensdom de laatste moeizame dagen slijt in gelegenheden als "Het Hilarische Hospice" of "Het Geinige Gasthuis".

Una Barquhar.

Verantwoordelijkheid

Post NL stopt met ingang van 1 april 2014 met de bezorging van brieven. Het bedrijf neemt opnieuw het voortouw in het tonen van sociale verantwoordelijkheid door vanaf genoemde datum verzonden brieven per telefoon te laten voorlezen door dyslectici.

Scat 20

Tijd voor het serieuze werk, geen zinvolle vokalen meer die halverwege worden omgezet in nonsens, maar vanaf begin tot eind de stem als muziekinstrument, die het kan opnemen tegen Sonny Rollins en Dizzy Gillespie. Juist, we zijn gearriveerd bij de bop met Babs Gonzales (1919 - 1980) als grootmeester in het scatten. Eerst met een trio "Three Bips and a Bop" (foto),, maar daarna met net genoemde grootheden. Achtereenvolgens: "Oop-Pa-A-Da", daarna met Sonny Rollins in "Real Crazy" en tenslotte met Dizzy Gillespie in "Prelude to a Nightmare".

Doorbraak

Nederlandse telecommunicatiefirma's hebben in samenwerking met een Amerikaans geneninstituut gezorgd voor een verrassende doorbraak in de vereenvoudiging van het bedienen van de gsm. Na een niet onaanzienlijk aantal klachten over de moeilijkheid van het bedienen van de gsm met de duimen bij het teksten, kan men met gebruikmaking van een gen van het vingerdier of aye-aye van Madagaskar, de toekomstige Nederlandse gsmgebuiker uitrusten met verlengde duimen. Ook bestaat de mogelijkheid om in plaats van de duimen de middelvinger te verlengen, altijd handig voor  een bepaald type automobilist.

Ei

De BBC is op het voortreffelijke idee gekomen het ei - en dan niet alleen het kippenei -  ter gelegenheid van paas in het zonnetje te zetten onder de titel "Easter Eggs Live": krokodillen, kwartels, gecko's, bidsprinkhanen, pinguins, kikkers, wandelende takken, het kan niet op, veel met live streams.

Scat 19

Trouwe volgers van dit blog kennen de naam van Slim Gaillard, de helft van het duo Slim & Slam en de oppassende trouwe volgers kennen ook Leo Watson, hij kwam verschillende keren voorbij in de scatserie. Slam Stewart betrad op zeker moment een serieuzer jazzpad, maar daarmee kwam geen einde aan de dikwijls dolle pret van Slim Gaillard en wat lag meer voor de hand dan samen met Leo Watson plaatopnamen te gaan maken, der dritte im Bunde is bassist Bam Brown in "Avocado Seed Soup Symphony". Nat King Cole (foto) koos de omgekeerde weg van Slam Stewart, van jazzpianist werd hij later zanger van het popgenre, dit is een opname van 18 april 1940 met Cole aan de piano; Oscar Moore, gitaar; Wesley Prince, bas en Lee Young, drums: "I like to riff".

Humor 4

Deb Filler

Humor 3

Ik schreef al grappen moet je horen niet lezen, toch kan ik het niet nalaten om een variant van de eerste grap die Fritz Muliar vertelt te noteren. Moshe en Kohn (de namen Sam en Moos zijn dermate besmet geraakt in de vaderlandse moppencultuur dat ik ze niet gebruik) gaan naar een museum. Ze lopen een zaal in en zien een klein, maar prachtig schilderij, waarop Moshe zegt: "Mooi landschap". "Welnee", zegt Kohn, "dat is een portret." Er ontstaat iets wat op een ruzie lijkt. "Een landschap." "Een portret." "Nee, het is echt een landschap." "Laten we op het kaartje kijken onder het schilderij." Kohn: "Zie je, ik heb gelijk het is een portret: Mandelbaum aan de Riviera."

Scat 18

Inmiddels ben ik bij Scat 18 en ik ben nog altijd maar in het begin van de jaren dertig. Wat wil ik eigenlijk aantonen? Dat er voor "a-whop-bam-a-lu-mop-a-lomp-bam-boom" al nonsensvokalen waren en de eer niet aan rock-'n-roll toekomt ze het eerst gebruikt te hebben? Misschien, ik weet het zelf niet. Wel weet ik dat het me irriteert wanneer jazz als  baanbrekend instrument in het proces van de beëindiging van de Amerikaanse rassenscheiding over het hoofd wordt gezien. Wordt vergeten door een jongere generatie, die denkt dat de moderne popcultuur begint in 1954 en die Elvis Presley ziet als de messias. Toevallig stuitte ik deze week op de volgende zin: "Charlie Parker en anderen experimenteerden eind jaren veertig al met combinaties van - meestal zwarte - jazz en meestal blanke strijkorkesten."* Dat Benny Goodman in de jaren dertig een kwartet vormde met Teddy Wilson en Lionel (hey-ba-be-rebop)  Hampton (beiden zwart) en Gene Krupa wordt vergeten, en dat DeFord Bailey, kleinzoon van slaven, één van de pioniers was in het radioprogramma The Grand Ole Opry wordt ook niet genoteerd. Dat zijn slechts twee voorbeelden uit de jazz- en uit de countrymuziek. Ik ga nog even door met de scatvokalen, er zit niets anders op. Daar zijn The Three Peppers (foto) die op 27 februari 1937 "Swinging at the Cotton Club" opnamen en daar is Leo Watson (die we al ontmoetten als één van de Five Spirits of Rhythm), hij scat bij het witte orkest van Gene Krupa anderhalf jaar later in "Nagasaki".

*Reizen zonder John. Op zoek naar Amerika door Geert Mak. Uitgeverij Atlas Contact, Amsterdam/Antwerpen. ISBN 978 90 450 21614.

Scat 17

Niemand minder dan Clarence Williams schijnt de jug (een imitatie geblazen bas) in de Alabama Jug Band te spelen in een werkje dat een modedans ophemelt: "I wish that I could shimmy like my sister Kate, she shakes it like jelly on a plate." De term shimmy, ook bij autoliefhebbers niet onbekend, schijnt ontstaan te zijn uit het Franse woord chemise, dat lijkt wonderlijk, maar toen een van afkomst Poolse dame werd gevraagd naar haar merkwaardige manier van dansen: het lichaam stil, maar de schouders hevig bewegend, zei ze volgens de overlevering: "I'm shaking my chemise". Ikey Robinson foto) is behalve de banjoïst ook de scatter in het op 5 september 1934 opgenomen nummer. Van "The Sheik of Araby" heb ik een stokoude opname op een slechts aan één kant bespeelbare 78-toerenplaat, maar ik er ook eentje van het volslagen dolgedraaide orkest van Milton "Mezz" Mezzrow met een respectabele drumsolo van Zutty Singleton, "The Sheik" mag dus een klassiek werkje in het lichte genre genoemd worden. Hier wordt "The Sheik of Araby" onderhanden genomen door het orkest van Tiny Bradshaw die ook de scatvokalen voor zijn rekening neemt.

Humor 2

Ik geef toe dat het volgende voor degeen die gewend is aan vaderlandse Sam & Moosmoppen, die naar mijn stellige overtuiging net zo goed met Piet en Klaas in de hoofdrol zouden kunnen worden rondgestrooid, moeilijk te volgen is. Houd goede moed, beluister de door Fritz Muliar (1919 - 2009) vertelde grappen eventueel drie keer, want ze zijn de moeite waard. Muliar is waarschijnlijk hier het meest bekend door zijn in 1972 opgenomen serie "Die Abenteuer des braven Soldaten Schwejk", hij was een meester in accenten: in Schwejk een Tsjechisch, in de grappen een Jiddisj.

Humor

Joodse grappen moet je niet lezen maar horen. Ik ben op YouTube op zoek gegaan en natuurlijk vond ik "A call from Long Island" Betty Walker (foto) (1928 - 1982)  en Arlene Golonka (1936 - ), nog alijd één van de allersterkste joodse grappen die ik ken.

Scat 16

De scattende Leo Watson (foto) - gister bij de Washboard Rhythm Boys - maakte op 24 october 1933 een grammofoonplaat als een van de Five Spirits of Rhythm. Dit was de eerste opname van de groep: Gershwins "I got rhythm". De scatgrootmeester was natuurlijk de al eerder genoemde Cab Calloway met onzintitels als "Zah Zuh Zah" en "Hotcha Razz-Ma-Tazz" en waarachtig er is ook een plaat van hem met de titel "The Scat Song" opgenomen op 18 december 1933.

Bench

Ik, al zeg ik het zelf, ben een oplettend hondje. Ik kreeg mijn voedsel altijd van het zelfde adres, maar die winkel is dicht, net als heel veel winkels in het dorp waar ik woon. Ik hoorde, vandaag precies veertien dagen geleden, dat de man van de dierenwinkel de huur niet meer kon betalen. Ik vind dat jammer, want nu krijg ik geen snoepjes meer. Je zou dus kunnen zeggen dat ik persoonlijk ook last heb van de crisis. Niet dat dat Rufte, zo heet de ministerpresident geloof ik en Chazzer, zijn kompaan - ook van die naam ben ik niet helemaal zeker -  iets kan schelen, want wie geen aandacht heeft voor mensen (meer dan 600.000 werklozen) hoeft als eenvoudige hond helemaal niets te verwachten. Elke avond ga ik in de bench, niet dat ik dat leuk vind en ik stel dat altijd zo lang mogelijk uit. Eerst doe ik alsof ik slaap, daarna loop ik altijd via een omweg naar de keuken waar de bench staat. Ik ga eerst even langs de voordeur, dan naar de in de gang geparkeerde tandem, om vervolgens aan een paar schoenen te snuiven. Als ik in de bench zit krijg ik nog een snoepje, dan wordt het stil en ga ik nadenken. Nadenken hoe ik er de volgende ochtend weer uit mag. Ik ga daarom blij slapen. Dat hebben Rufte en Chazzer niet goed begrepen, ze hebben heel Nederland in een bench gestopt zonder hoop dat het er ooit weer uitkomt.

Una Barquhar

Toets 4

Op de Ziggowebsite: "Toets 4 — voor opzeggen of doorgeven overleiden."

Paasmaandag

Scat 15

Ik kom met het eerst genoemde nummer - "Basin Street Blues" (Louis Armstrong, Chicago, 27 januari 1933) - op zeer bekend terrein: het was mijn eerste grammofoonplaat. Ik kreeg hem op 5 december 1952. Gelukkig zit hij zestig jaar later nog steeds ongebroken in mijn collectie. Op het etiket van een achtenzeventigtoerenplaat stonden zelden gegevens, die moest je ergens uit de boeken halen en dan proberen of op de hoes te schrijven of zoals hier op het etiket te plakken. Ik was een groot fan van Armstrong, al wist ik destijds al, dat zijn in de jaren twintig met de Hot Five en Hot Seven opgenomen platen muzikaal veel interessanter waren dan dit door trompettist Zilner Randolph gearrangeerde werkje. Maar toch: ik had mijn allereerste jazzplaat. Uit 1933 dateert ook "Some of these days" van de Washboard Rhythm Boys.

Powered

Het clubblad van de KNAC wordt sinds kort volgeschreven met prulproza door journaille van de autoglossy Carros - 'powered by Carros' meldt de omslag van "De Auto" - en laat ik meteen maar een voorbeeld van Carros' power geven: "Honda is terug waar het hoort: aan de top. Als vanouds machines waarvan de techniek richtinggevend zal blijken te zijn. De vorig jaar geïntroduceerde NC-serie  is daar een voorbeeld van. Een uniform concept op basis waarvan drie modellen - er is ook een consevatiever gelijnde NC 700S en een juist exotische NC Integra - naar de gunst van de moderne motard dingen. Niet de wereld der circuits en stopwatches, maar die van de mens zelf. De moderne mens, welteverstaan, die meer dan ooit iets bijzonders zoekt. Met zijn immers bijzondere leven." Nou valt het ook niet mee zes keer per jaar over steeds maar hetzelfde onderwerp - zeg maar het topsegment van de autoindustrie - iets  van werkelijke waarde te berde te brengen, ook omdat de eigenzinnigen onder de constructeurs al lang zijn verdwenen. Zo'n Grégoire bijvoorbeeld met zijn R, die uiteindelijk door Hotchkiss in de markt werd gezet: voorwielaandrijving, viercylinderwatergekoelde boxer met een twee literinhoud en een topsnelheid van 140 km/u. De wagen was ruimer dan een Amerikaan - een Buick, een Chrysler - van begin jaren vijftig, maar de prijs was te hoog om met Renault en Citroën te kunnen concurreren. 

Ik, zie links boven, had al jaren een wat onnozel  plastic modelletje van de bewonderde wagen - beter iets dan niets - deze week arriveerde een Hotchkiss Grégoire in al zijn glorie.

Scat 14

The Three Keys was zoals de naam zegt een trio. De zanger had de bijnaam Bon-Bon, maar heette in werkelijkheid George Tunnell (foto). Dit is het trio's "Jig Time".  Gaan we vervolgens voor de broodnodige opwinding naar "Shag" van Sidney Bechet en his New Orleans Footwarmers met bassist Wilson Myers scattend.

Rosengart

Terwijl de heren Sommer en Biondetti met hun fraai gestroomlijnde Alfa Romeo de 24 Uur van Le Mans reden, bouwde Lucien Rosengart (1881 - 1976) bovenstaand autootje, de Super Cinq LR4N. Hij was zijn tijd vooruit, want zijn tegenwoordig Toyota Aygo, Peugeot 107 en Citroën C1 nagenoeg identiek, Rosengart bouwde deze Franse versie van de Britse Austin7.

Uit Duitsland kwam het idee voor een andere Rosengart, oorspronkelijk een Adler Trumpf en Luciens  Supertraction was gebaseerd op Citroëns Traction Avant. Na de Tweede Wereldoorlog werd de motor van de Austin 7 door Rosengart nog jaren ingezet en daar lag precies het probleem, want hoewel de "Ariette" er aardig uitzag, was de techniek verouderd en de pogingen het volgende model de "Sagaie" uit te rusten met een Semomotor kwamen te laat. In 1955 viel het doek.

Ariette

The City Waites 2

Op 19 februari j.l. besteedde ik op dit blog aandacht aan The City Waites en wanneer ik een mogelijk zie musici te benaderen dan doe ik dat, zo ook bij The City Waites. Ik kreeg gister een alleraardigste reactie van één van hen, Lucie Skeaping, die me vertelde dat ze ook in met een andere formatie optreedt: The Burning Bush, die zich niet alleen bezighoudt met het klezmerrepertoire maar ook met sefardische muziek. Om het simpel te zeggen: portugees/spaanse joodse muziek. Dit is er een voorbeeld van. 

Scat 13

The Mills Brothers waren later, toen ze de instrumentimitaties achterwege lieten, niet zo interessant meer, er waren nogal wat zingende kwartetten in de jaren veertig. The Mills Brothers-opnamen uit de jaren dertig zijn schitterend. Gelukkig zijn ze uitgebracht in een CD-box door JSP: Jazz Box 2. De broers John, Herbert, Harry en Donald kwamen uit Piqua in Ohio waar hun vader een kapperzaak had en daar werd zoals viel te verwachten veel gezongen. John zong bas, Harry bariton, Herbert tenor en Donald lead. Harry blies oorspronkelijk op een kazoo, maar toen hij hem vergeten had, zette hij zijn handen voor zijn mond en imiteerde een trompet. Herbert nam met zijn mond de tweede trompetpartij voor zijn rekening, John deed de tuba en Donald de trombone. Er onstond een uniek geluid, zoals in deze "Tiger Rag", opgenomen in 1932. En ja, er wordt gescat.

Alfa Romeo

 Berlinetta Le Mans

Voor de echte racewagens, zeg maar de Formule 1, die overigens nog niet bestond, had Alfa Romeo voor de monoposto Tipo B van 1934 een achtcylinder 2,9 liter motor ontwikkeld, maar omdat tegen het Duitse geweld (Mercedes-Benz en Auto-Union) niet viel op te boksen en Alfa bovendien een Bimotore, met een motor zowel voor- als achterin en twaalfcylinders aan het ontwikkelen was, werden de achtcylindermotoren in sportwagens van het type 8C2900A gebruikt. In 1937 volgde de 8C2900B en die was in tegenstelling tot de A wel te koop. In 1938 won Clemente Biondetti in een 8C2900B Spider MM Touring de Mille Miglia, hij was in de door Touring van een berlinettacarrosserie voorziene 8C2900B met Raymond Sommer minder gelukkig, in de 24 uren van Le Mans  dat jaar. Nummer 19 viel uit.

Bimotore

Mille Miglia   

hier boven en onder: Berlinetta Le Mans

Solidair

FNV: AH TO GO!

Scat 12

Er werd wat afgescat in de jaren dertig, er was in tijd van crisis klaarblijkelijk grote behoefte aan nonsensvokalen. Van Bing Crosby liefst drie opnamen uit 1931 en '32. Eerst "Dinah" met het prachtige kwartet The Mills Brothers, dat met de mond een hele jazzcombo kon imiteren. Daarna Bing met het orkest van Isham Jones met nog zo'n klassieker "Sweet Georgia Brown". De later befaamde orkestleider Woody Herman speelt in het orkest clarinet, alt- en baritonsax. "Some of these Days", eveneens behorend tot het standaardrepertoire, werd opgenomen met de band van Lenny Hayton. Op alle drie platen is de grote gitarist Eddie Lang (foto) aanwezig, op de laatste twee neemt hij ook soli voor zijn rekening.                                                          

Ed Balls

Vanmorgen zag ik in het BBC-programma van de nu al weken lang zieke Andrew Marr een interview met de Britse schaduwminister van financiën Ed Balls (foto) en meteen doemde de vraag bij me op: bestaat  het samenwerkend verband van sociaal-democratische partijen, de Socialistische Internationale nog? Of is de Partij van de Arbeid er uitgestapt en inmiddels lid van een liberale club, waarvan de VVD al jaren lid was? Ik vrees van wel, want van enige coördinatie tussen de Britse Labour Party en de Nederlandse P.v.d.A. is geen sprake. Ed Balls wil om de economie aan te zwengelen een verlaging van de VAT, hier is de BTW juist verhoogd. Balls wil duidelijk minder bezuinigingen om te zorgen dat mensen geld te besteden hebben, in ons land met een een P.v.d.A.-minister van financiën gebeurt precies het omgekeerde.

Superleggera

 Het is alijd lastig door een ruit heen fotograferen, maar vanmorgen, met Una aan de wandel, waagde ik toch de gok en het resultaat valt niet tegen. Ik zag een bijzondere auto, een Alfa Romeo 6C 2500 van kort na de oorlog, Alfakenners zullen ongetwijfeld het juiste jaartal weten, maar zo bedreven ben ik niet in het dateren van Italiaanse auto's*.  Prins Rainier had er één, Rita Hayworth en Koning Farouk ook. Of dit de SSversie was, met drie carburateurs kon ik zonder open motorkap natuurlijk niet zien, de meeste carrosserieën kwamen van Touring in Milaan. De motor met twee bovenliggende nokkenassen had een inhoud van 2443 cc.

*Na enig speurwerk weet ik het juiste bouwjaar: 1949.

Scat 11

We kwamen al eerder in deze reeks een washboardbandje tegen, de Washboard Serenaders, de State Street Ramblers was net zo'n gezelschapje, zij het met een regelmatig wisselende bezetting, maar Jasper Taylor (1894 - 1964) op washboard, was net als pianist Jimmy Blythe (1901 - 1931) steevast aanwezig. Banjoïst in "Stomp Your Stuff" is Ed Hudson, Alfred Bell (later op trompet te horen in opnamen van o.a. blueszanger Big Bill Broonzy) scat en speelt kazoo. Dan kom ik nu bij iemand die van scatten zo ongeveer zijn handelsmerk maakte: orkestleider Cab Calloway (foto) (1907 - 1994), die zijn bijnaam aan een scatregel ontleende : "the hi-di-ho-man". Hij bleef tot op hoge leeftijd populair, in 1980 verscheen hij met een van zijn grote succesnummers "Minnie the Moocher" in de Blues Brothersfilm en ook trad hij op in een episode van Sesame Street. Dit is "Trickeration" opgenomen op 21 october 1931 in New York.

Wobbe

"Fòlgus Diederikje lêgge we met syn allen in koma en mutte we tot 2021 an 't infuus, dat we dan hersendoad binne, is 'r foar 't gemak fergeten."

Shetland

Leuke reclame

Dat de Shetland pony's zo in trek kwamen heeft alles te maken met het feit dat kinderarbeid in de negentiende eeuw in de Britse mijnen verboden werd en men naarstig op zoek ging naar andere mogelijkheden om de kleine karretjes met steenkool ondergronds te verplaatsen. De kleine paardjes van de Shetlandeilanden bleken buitengewoon geschikt. 

Einstein

Scat 10

Tot nu toe zijn we geen scattende dame tegengekomen, Ethel Waters (foto) (1896 - 1977), blues-, jazz- en gospelzangeres brengt daar verandering in met deze opname van Gershwins "I got Rhythm" van 18 november 1930. Naast haar schittert trompettist Manny Klein, de gebroeders Dorsey spelen clarinet en trombone. Al eerder (Scat 5) hoorden we McKinney's Cotton Pickers onder aanvoering van Don Redman, dit is "You're driving me crazy" van 17 december 1930, banjoïst Dave Wilborn scat.

Discriminatie 6

Wij, honden worden gezien als mensdoms beste vriend, maar misschien kan iemand me eens uitleggen waarom we iedere keer dat we in de bijbel genoemd worden en dat schijnt meer dan veertig keer te gebeuren - ik heb trouwens geen zin om het na te tellen - dat dat in negatieve zin gebeurt. Is er één zogenaamd christelijk mens die zich daar druk om maakt? Nee, voor alles en iedereen zijn er actiecomitees: "Doe de augurk de deur uit", "Poets Henk Bres' schedel glimmend met Erdal" en  "Geef Eelde een zesde baan", maar over onze discriminatie zwijgt het mensdom. Niks optochten naar het Malieveld met vliegend vaandel en slaande trom. Geen cabaretiers, zangers of politici die stelling nemen. Misschien moeten wij zelf optrekken, waar naar toe weet ik nog niet. Naar Hon(d)selersdijk? Misschien is de bijbel opeten wel een optie. Met kleine hapjes, want volgens mij ligt hij zwaar op de maag.

Una Barquhar

Groet

Горячий привет из Москвы - Hartelijke groet uit Moskou

Scat 9

Dat we de namen van meeste musici uit het orkest van pianist Luis Russell kennen,  komt door het feit dat zijn orkest in de jaren dertig werd overgenomen door Louis Armstrong. Daar is in de eerste plaats trombonist J.C. Higginbotham (foto), die ook het scatten voor zijn rekening neemt. Verder zijn clarinettist Albert Nicholas, bassist Pops Foster en drummer Paul Barbarin aanwezig. Het orkest van Russell heeft twee trompettisten, Henry "Red" Allen en Bill Coleman en twee saxofonisten Charlie Holmes en Terddy Hill. De opname van "Feelin' the Spirit" dateert van 6 september 1929. Ook het volgende orkest kreeg zijn grootste faam onder de leiding van een ander, de band van Bennie Moten werd overgenomen door pianist Count Basie, die in "Somebody stole my Gal" scat. De grammofoonplaat werd uiteraard opgenomen op de thuisbasis van de band Kansas City, op 31 october 1930.

O!

Una na het bekijken van de foto: "De hond links doet de lindy hop, de hond rechts scat."

Scat 8

Hoe bestaat het, maar aansluitend op Una's ontboezemingen vond ik een muzikaalwerkje, waarin gescat wordt, dat "Dog Bottom" heet. Opgenomen op 14 juni 1929 door "The Jungle Band", trompettist Ward Pinkett scat. Bluesmannen scatten weinig: dit is een uitzondering. Blind  Blake (foto)  zingt "Too Tight Blues".