Oude auto's en meer in Slowth, Wales
13.12.25
1924
Piron's New Orleans Orchestra met West Indies Blues. Armand Piron (1888-1943) was de zoon van Octave Piron, schoenmaker, maar ook musicus in New Orleans, vader leerde zijn zoon vioolspelen en na een ongeval intensiveerde Armand zijn vioollessen. Hij speelde, voordat hij een eigen orkest had, o.a. met Papa Celestin. Opvallend is dat deze opname duidelijk een Caraïbisch tintje heeft, niet zo heel vreemd: er was een frequent bezoek van zeelieden uit West-Indië aan New Orleans.
Peugeot 5
Dit is een miniatuur van Peugeot Type 5 uit 1894. De echte auto had dan wel een tweecylinder Daimlermotor in V-vorm van1,5 PK, dan wel 2,5 PK. De eindoverbrenging was met kettingen en de maximumsnelheid was 15 of 18 km/u., al naar het motorvermogen. Het modelletje is niet helemaal correct, want de wielen horen draadspaken te hebben, net als de auto van de Bey van Tunis. Hoe razendsnel de ontwikkeling van auto's tijdens de eerste veertig jaar ging toont de volgende afbeelding, een Peugeot 301D "Conduite intérieure grand luxe" uit 1935.
12.12.25
Electra
Electrische auto's hadden natuurlijk geen radiateurs en die was destijds
- en jaren later nog steeds - het onderdeel van een auto dat de
herkenbaarheid van het merk bepaalde, maar het ontbreken van de
radiateur kan niet de oorzaak zijn van dat vrijwel alle electrische
auto's als twee druppels water op elkaar leken: voor een ruimte voor de
accu's, dan een ruimte voor chauffeur en passagiers en tenslotte een
bagageruimte waarin de rest van de accu's waren geplaatst. Dit zijn om
te beginnen drie Amerikaanse merken: Argo, Beardsley en Borland, die
een vrijwel identieke carrosserie hadden.
Argo kwam uit Saginaw, Michigan en bestond slechts drie jaar (1912 -
'14), topsnelheid de auto was 20 mijl per uur. Klaarblijkelijk waren er
twee voorstoelen tegen de rijrichting in, ieder aan een kant van de
chauffeur.
Beardsley adverteerde heel duidelijk met de vrouw in gedachte, de auto
kwam uit Los Angeles, Californië en dat is uitzonderlijk. Er schijnen
tussen 1915 en 1917 twaalf verschillende modellen leverbaar te zijn
geweest, de maximum snelheid van het lichtste model was 28 mijl per uur.
Borland zat in het laatste jaar van zijn bestaan (1913) nog altijd in
Chicago, Illinois, waar de fabriek in 1903 was begonnen. In
tegenstelling tot andere bouwers van electrische auto's had de Borland
een cardanas in plaats van kettingen voor de eindaandrijving. De
topsnelheid vas 22 mijl per uur.
Jelly-Roll
Van
Jelly-Roll Morton (1890-1941), eigenlijk Ferdinand Joseph LaMothe, New
Orleans pianist, heb ik de nodige elpees en CD's in de kast en als ik
een favoriet nummer zou moeten kiezen dan gooit "The Chant" hoge ogen. Opgenomen op 15 september 1926 in Chicago met Morton aan de
piano, George Mitchell, cornet; Kid Ory, trombone; Omer Simeon,
klarinet; Johnny St.Cyr, banjo, John Lindsay, bas en Andrew Hilaire,
drums. De namen van de musici (de Red Hot Peppers), maken duidelijk hoe
Frans New Orleans was.
Halbe
Zou de regelmatige verschijning van Halbe Zijlstra bij 'Pauw en De Wit' wijzen op een terugkeer van hem in de politiek? Wordt hij wellicht Minister van Datsjazaken?
11.12.25
Cultuur
Helaas (nog) niet op YouTube beluisterbaar het Dubbelconcert voor Mirliton en Wafelijzer van de Belgische laatromantische componist Sylvain Christoffel Hobber de Bonque (1901-1945). Geboren in het kasteel van Roeselaere als zoon van Sylvain Christoffel Hobber de Bonque Sr. wist junior al op zeer jeugdige leeftijd de aandacht op zich te vestigen door zijn buitengewone muzikaliteit, zo componeerde hij op driejarige leeftijd zijn eerste rhapsodie voor schuimspaan en kleppendeksel dat kort na schepping met succes werd uitgevoerd door zijn vier jaar oudere broer Siderius Carel. Men sprak in Roeselare niet ten onrechte van een reïncarnatie van Wolfgang Amadeus Mozart en net als de jeugdige Mozart werd Sylvain Christoffel meegenomen op een Europese tournee waarbij o.a. de Nederlandse koninklijke familie werd aangedaan op paleis Het Loo, zoals bekend mag worden verondersteld waren en zijn de Oranjes grote liefhebbers van de schone kunsten. Het Dubbelconcert voor Mirliton en Wafelijzer dateert uit 1942 en is opgedragen aan de Belgische koning Leopold II (1835-1909) ter herinnering aan het vele goede dat hij voor de Congo heeft verricht.
Type 59
Bugatti Type 59 is een pure racewagen, waarvan tussen 1934 en 1936 zes of mogelijk zeven zijn gebouwd, twee of drie daarvan maakten deel uit van het fabrieksteam. Het was de laatste racewagen die Bugatti produceerde en die te koop werd aangeboden. Hij had oorspronkelijk een 2.8 liter motor, later vergroot tot 3.3 liter. Het was een vrijwel identieke motor als in de Type 57SC, een achtcylinder, de wagen had vier versnellingen en de topsnelheid lag boven de 250 km/u. De vier die verkocht werden gingen naar Engeland, naar respectievelijk Noel Rees, Earl Howe, C.E.C. Martin en Lindsay Eccles. Earl Howe (voluit Francis Richard Henry Penn Curzon, 5th Earl Howe), wiens auto hier boven als model staat afgebeeld, was in 1935 tweede in de Grand Prix van Picardë en tweede in de Donington Grand Prix. Onderstaand model is één van de wagens van het fabrieksteam veranderd in een auto voor op de weg, maar hij heeft nog steeds de bijzondere door Bugatti gepatenteerde velgen. Hij was eigendom van koning Leopold III van België.
10.12.25
Pacer
De
oudste auto die ik gereden heb, was een in 1911 in Glasgow gebouwde
Arrol-Johnston, stuur natuurlijk rechts en rem- en versnellingspook
buitenboord. De voetrem werkte alleen op de achterwielen, de handrem -
die beter functioneerde - op de cardanas. Hij had net als een Renault
uit die dagen een zogenaamde kolenktitneus omdat de radiateur achter de
motor zat, wanneer ik de sokken er in zette, pakweg zo'n vijfenvijftig
kilometer reed, dan spoot er heet water, uit een piepklein gaatje in de
radiateurdop, over de voorruit. Maar dat was de enige klacht. Over de
hierboven afgebeelde AMC "Pacer" uit 1977 heb ik veel meer klachten,
een vriend van me had er een en ik heb heel wat keren achter het stuur
gezeten en waarschijnlijk nog vaker de motorkap open gehad. Ondanks een
forse zescylinder met een inhoud van 3802 cc was de wagen niet vooruit
te branden, een zijruit, niet in U-profiel, maar simpeltjes,
klaarblijkelijk vanwege de kosten, geplakt op het raammechanisme, die
naar beneden viel en daarnaast een uiterst onbetrouwbare starter. De
"Pacer" uitgebracht in 1975 was dan wel kleiner dan de doorsnee
Amerikaan uit die jaren maar hij bood absoluut niet de oplossing voor de
vanwege de oliecrisis nagestreefde zuinigheid. Vanwege het vele glas -
het zicht rondom was boven alle lof - werd hij "the flyng fishbowl"
genoemd.
9.12.25
Koffer
Deze meneer draagt een koffer. Vermoedelijk een zware koffer. Want in die koffer zit een autootje.
Kerstmis 2025
Kerstbijeenkomst 24 december 2025, Koninklijke Schouwburg, Den Haag.
Feestelijke opening door Het Groot Anti-Immigratiekoor o.l.v. Gerry Wylders met "De vlaggen hoog, de rijen ferm aaneengesloten".
Twee liederen gezongen door Jopie Aardmans: "Waar de blanke top der duinen" en "Ja21, ja21, ja21, ja21, hij roept u".
Drie suidafrikaanse boereliedjies vertolkt door Maarten Bosmans: "Hoe rij die boere, sit, sit so", "Sarie Marais" en "Suikerbossie, ik wil jou hè".
Eerste deel van het KERSTVERHAAL gelezen door Beleida Faker
Het was drie uur in de ochtend toen de kleine Krootje haar oogjes opendeed in het schamele bedje op
de intens koude vliering van een armoedig landarbeidersstulpje in Fochteloo. Haar vader en moeder Harm en Stobbeltje Koker-Ponteneur hadden haar de avond
tevoren tijdens het gezamenlijk zingen van "Hoe leit dit kindeke"- goed ingepakt - te ruste
gelegd.
De herdertjes lagen intussen net over de grens in Drenthe in het veld, helaas had het drietal: Luppe, Minze en Egge tijdens het tellen van de schapen ruzie gekregen en lag Luppe met gekloofde schedel op zijn buik op de koude grond met een driekwart geledigde kruik citroenjenever naast zich. Minze was net van plan zijn illegale vuurwerk af te steken, toen aan de horizon vanuit de richting Oost-Stellingwerf een engel verscheen, bij nader inzien bleek het Krootje, die na het openen van haar oogjes, deze op aarde voorgoed gesloten had, maar op weg naar de hemel ze weer wijd opende en beide handen uitstrekte naar Luppe die meteen, voornamelijk vanwege acute alcoholvergiftiging, het tijdelijke voor het eeuwige verwisselde. “Dat moet ons weer 'ebeur’n”, mompelde Egge, die van een ooi met de naam Itske afstapte. “Zal je ’n keer kerstemis vier’n, goat Luppe de piepe uut”. “Maar oe hebt doar flink oan biedroag’n”, zei Minze, “eerstens heb oe de jenever ‘ekocht en daarna heb oe ‘m de schedel ‘ekloofd omdat oe 68 skapen ‘eteld had en hij 69.” “’t Was altied donderen met Luppe”, zei Egge, zijn gulp dichtknopend. “Fient oe dat gek dan? Luppe kwam uut Donderen”, zei Minze, terwijl hij de eerste superzevenklapper aanstak, waarna de schapen “Daar is uit ’s werelds duist’re wolken” aanhieven. De schapen waren nauwelijks uitgezongen of er klonk blaasmuziek. "Hemelse hoorns, halléhalléluja", riep Minze en zonk, de handen ten hemel geheven, op de knieën. "Welnee man, dat is oe gettobloater", zei Egge. "Gettobloatster", verbeterde Minze, terwijl hij een takje uitgebloeide struikhei van zijn broek sloeg. En inderdaad bleek het een nachtprogramma van de Evangelische Omroep op NPO3FM met een live-uitzending vanuit Ulrum met medewerking van het christelijk-gereformeerde fanfarecorps "Soli Deo Gloria". “Wilt oe nog een slokkien?”, vroeg Egge, die de bijna lege citroenjeneverfles naast het levenloze lichaam van Luppe had opgeraapt en voorzichtig een klein slokje nam. “Nou loat’n we dat moar doen, want ’s toch koalder dan dat ik docht” en Minze nam een forse teug. “Niet zoa hastig”, zei Egge, terwijl “Soli Deo Gloria” “Nu zijt wellecome” inzette.
De herdertjes lagen intussen net over de grens in Drenthe in het veld, helaas had het drietal: Luppe, Minze en Egge tijdens het tellen van de schapen ruzie gekregen en lag Luppe met gekloofde schedel op zijn buik op de koude grond met een driekwart geledigde kruik citroenjenever naast zich. Minze was net van plan zijn illegale vuurwerk af te steken, toen aan de horizon vanuit de richting Oost-Stellingwerf een engel verscheen, bij nader inzien bleek het Krootje, die na het openen van haar oogjes, deze op aarde voorgoed gesloten had, maar op weg naar de hemel ze weer wijd opende en beide handen uitstrekte naar Luppe die meteen, voornamelijk vanwege acute alcoholvergiftiging, het tijdelijke voor het eeuwige verwisselde. “Dat moet ons weer 'ebeur’n”, mompelde Egge, die van een ooi met de naam Itske afstapte. “Zal je ’n keer kerstemis vier’n, goat Luppe de piepe uut”. “Maar oe hebt doar flink oan biedroag’n”, zei Minze, “eerstens heb oe de jenever ‘ekocht en daarna heb oe ‘m de schedel ‘ekloofd omdat oe 68 skapen ‘eteld had en hij 69.” “’t Was altied donderen met Luppe”, zei Egge, zijn gulp dichtknopend. “Fient oe dat gek dan? Luppe kwam uut Donderen”, zei Minze, terwijl hij de eerste superzevenklapper aanstak, waarna de schapen “Daar is uit ’s werelds duist’re wolken” aanhieven. De schapen waren nauwelijks uitgezongen of er klonk blaasmuziek. "Hemelse hoorns, halléhalléluja", riep Minze en zonk, de handen ten hemel geheven, op de knieën. "Welnee man, dat is oe gettobloater", zei Egge. "Gettobloatster", verbeterde Minze, terwijl hij een takje uitgebloeide struikhei van zijn broek sloeg. En inderdaad bleek het een nachtprogramma van de Evangelische Omroep op NPO3FM met een live-uitzending vanuit Ulrum met medewerking van het christelijk-gereformeerde fanfarecorps "Soli Deo Gloria". “Wilt oe nog een slokkien?”, vroeg Egge, die de bijna lege citroenjeneverfles naast het levenloze lichaam van Luppe had opgeraapt en voorzichtig een klein slokje nam. “Nou loat’n we dat moar doen, want ’s toch koalder dan dat ik docht” en Minze nam een forse teug. “Niet zoa hastig”, zei Egge, terwijl “Soli Deo Gloria” “Nu zijt wellecome” inzette.
“Helemoal niks te wellekoam'n”, zei Minze, “want
wat doen’n we met ’t liek van Luppe, doar bint we moai kloar met."
“We kunt ‘m
hier begroav’n”, stelde Egge voor.
“En dan, en dan… want se goan ons zeker
bevroag’n woar der blieve’n is en hebt oe dan ’n antwoard?”
“Joa,
oe hebt geliek , dat kunt we beter niet doen’n. Moar as oe de kwat nou
’s ophoald, dan sette we ’m doarop en
binn’n ’t gaspedoal vast en loaten ‘m wegriden en dan riedt ‘r teugen ’n
boam en soademietert ‘r der af”, zei Egge. “Liekt ’t of ‘r ’n ongeluk heb ‘ehad.”
“Soli
Deo Gloria”
begeleidde op dat ogenblik het Houtigehaagster dubbelmannenkwartet "De
Goede Zaaier" - dat op niet religieuze bijeenkomsten optrad als
shantykoor "De Zeekloppers" - en net “'k Hoor de
eng'len zingen o, zo lief en teer” had ingezet. “Kling-klang,
kling-klang,
kling-klang, kindeke zo rein, laat mijn hartje, lieve Heer uw need’rig kribje zijn”, klonk het uit de
ghettoblaster.
Intermezzo: Vierhandig pianospel door Karo van der Plabs en Toetje Keijzer. Met zang door Femmy Wiersma: "Ain boer wol noar zien naober tou".
Twee deel van het KERSTVERHAAL gelezen door Divan Jezelfdus.
“Dat is ’n pracht van ’n idee. Ik goat geliek de kwat ophoalen,
as oe ‘m dan alvast rechtop set", zei Minze.
Terwijl
in tal van kerstverhalen op dit moment
één enk’le, held're ster aan de hemel verschijnt - de zogenaamde ster van
Bethlehem - bleef het op de Drentse hei aardeduister, zodat Minze grote
problemen had bij het zoeken naar de quad en eenmaal gevonden moest hij
vaststellen
dat Luppe, ondanks zijn belofte, de verlichting van het voertuig te controleren,
vergeten had deze na
te kijken. Omdat het weinig zin had een dode te vervloeken startte Minze
de motor en vond de terugtocht eveneens in het aardeduister plaats. Hij
zette meteen de sokken erin en dat kwam hem duur te staan want hij ramde de
quad tegen de enige boom in de wijde omgeving en Minze legde het loodje.
Egge, die inmiddels Luppes lijk had opgehesen,
hoorde de klap, liet het lichaam vallen en begaf zich op weg in de
richting van het
geluid, op de voet gevolgd door negenenzestig
schapen met Itske vooraan. Egge overzag het slagveld en mompelde: “Twee
doad’n,
’t kan weer niet op, wa' moet ik doen, wa' moet ik doen?” Itske, die
enige kennis
had van bebaard volk (behalve van Jan, Piet, Joris en Corneel, want die
zaten in "De Zeekloppers" uit Houtigehage) blaatte: "'t Is ‘n terroristische
doad Egge, allemoal ’n snackbar, allemoal ’n snackbar.” “Dat is ’t Itske, oe hebt geliek, alhoemoal 'n snackbar”. Uit de ghettoblaster klonk: “Laat de citer slaan, blaast de fluiten
aan, laat de bel, laat de trom, laat de beltrom horen: de hei-hei-hei-heiland is geboren.”
Zang door alle aanwezigen: "Stille Nacht, Heilige Nacht", gevolgd door enorm vuurwerk in en buiten de zaal.
8.12.25
Druk werk
Vanmorgen om kwart voor zes zag ik mijn overbuurman Jelle Blinders, hij is - wat zo fraai heet - hoofd ener school, samen met zijn vrouw Afke, onderwijzeres aan dezelfde school, de echtelijke woning verlaten, ieder op zo'n kinderbakfiets, trouwens zonder kinderen, maar de ene bak volgeladen met de door het KWF verordonneerde zonnebrandcrème factor 50, waarmee de leerlingen dagelijks zelfs thans dienen te worden ingesmeerd, het fantastische boekwerkje "Bereid je voor op een noodsituatie", aangevuld met flessen antihoofdluisshampoo voldoende voor 253 kinderhoofdjes, de andere bak gevuld met evenveel tandenborstels en tubes tandpasta daarnaast met folders, waarin gemeld wordt dat het eten van een appel gezonder is dan het verorberen van een zak chips en bovendien 65 appels die door Jelle en Afke tijdens de ochtendpauze dienen te worden gevieren- en uitgedeeld, overigens is Afke zes maanden zwanger, niet van een eigen kind, maar in opdracht van "Childcare" voor de zesde keer draagmoeder, het mag duidelijk zijn dat de vakken rekenen en taal op de school van Jelle en Afke er dikwijls bij inschieten.
Drs. Barend-Otto ter Vloot, Steenwijkerwold
1852 4
Opnieuw valt er op deze kaart uit 1852 veel te ontdekken en niet alleen dat men toen Pruisen met dubbel s schreef.
Het Verenigd Koninkrijk
Deze week las ik ergens iets over een Wolseley, een van de vele Britse
merken, die vandaag de dag nauwelijks iemand meer iets zegt. Humber,
Hillman, Singer, Morris, Austin, Triumph, Standard, Riley, Sunbeam:
allemaal vergane glorie. En dat geldt niet alleen voor de autoindustrie:
van tabak (zelfs al is het merk Engels, dan komt het product uit
Duitsland of Denemarken) tot fietszadel, de Britten hebben het af laten
weten. Bovenstaande groene auto is een Morris 1100 uit 1963
waarmee de fabriek het successtuk van de Mini trachtte te evenaren, dat
lukte in enige mate, maar waarom er daarnaast een identieke Austin op de
markt moest worden gebracht zal altijd wel een raadsel blijven. De
zwarte auto is een Italiaanse variant, de Innocenti IM3, gemaakt door de
Societa Generale per l'Industria Metallurgica en Meccanica in Milaan,
makers van de Lambrettascooters, die eerder de Austin A40 in licentie
produceerden.
Shaggs
Yes! The USA got talent! U dacht dat u op de hoogte was van de dieptepunten van Amerikaans zangtalent,
maar dan hebt u The Shaggs nog nooit gehoord, een drietal dochters van een vader uit Fremont, een
klein plaatsje in New Hampshire. Vader Austin Wiggin had in 1968 het
idee dat zijn dochters het in de popmuziek ver zouden brengen en stuurde
Dorothy, Betty en Helen de bühne op en de opnamestudio in. De dames
zelf waren niet geheel zeker van hun zaak, want het groepje werd in
1975, na de dood van vader Wiggin, ontbonden.
7.12.25
1852 3
Modellen
Toch redelijk vreemd, zo'n vis-à-vis, de chauffeur samen met een passagier tegenover twee andere passagiers te zetten, wel gezellig, maar tegelijkertijd gevaarlijk want het zicht op de weg werd behoorlijk weggenomen door de laatst genoemde passagiers. Goed, de maximale snelheid zal miet hoger dan 25 kilometer per uur zijn geweest en er was weinig ander verkeer, maar toch. Beide modellen, het een uit de jaren zestig, het andere recent, geven fraai aan wat er in zestig jaar is verbeterd. Ik begrijp heel goed dat het oude model aanzienlijk goedkoper was dan het nieuwe. Ik juich zo'n nieuw model toe, want er zijn maar weinig fabrikanten die modellen maken van auto's uit de eerste periode van het automobilisme, we worden doodgegooid met allerhande Ferrari's en F1-modellen en die vind ik eigenlijk niet interessant.
6.12.25
Peugeot 4
De eerste Europese monarch met een automobiel was Edward VII in 1900, de eerste Afrikaanse monarch met een automobiel was Ali Bey (voluit Ali III Ibn al-Husain) in 1892. Nu moet meteen worden opgemerkt dat Edward in 1900 nog niet op de Britse troon zat, maar dat zijn moeder nog regeerde en dat Ali Bey (foto boven) al sinds 1882 Tunesië bestuurde. Of Ali Bey de auto eveneens bestuurde weet ik niet, waarschijnlijk liet de in 1817 geboren vorst dat over aan een chauffeur. De auto in kwestie was een rijkelijk versierde Peugeot Type 4, een vis-à-vis met een Daimlermotor in V-vorm met een inhoud van 1.026cc en een maximum snelheid van 25 km/u.
5.12.25
1852 2
De kaart van Afrika in 1852. Er valt veel op te ontdekken, o.a.de Azorische of Vlaamsche eilanden, maar ook dat een groot deel van zuidelijk Afrika nog tot de "onbekende landen" behoorde.
Peugeot 3
We gaan een stap terug in de tijd, naar 1894. Naar het type 8 dat tot 1896 leverbaar blijft. Het heeft nog geen Peugeotmotor, maar betrekt de motor van Daimler, die geïmporteerd wordt door Panhard & Levassor die de distributie voor Frankrijk in handen heeft. Het is tweecylinder in V-vorm met een inhoud van1.282 cc. De eindoverbrenging gebeurt met kettingen en de topsnelheid ligt bij 18 km/u.
4.12.25
1852
Meer uit de atlas uit 1852, van de westelijke staten van de Verenigde Staten is nog geen sprake, wel zien we in het midden grote delen die klaarblijkelijk toebehoren of toegezegd zijn aan de oorspronkelijke bewoners. We lezen o.a. Osage en Ozark District, maar daar is uiteindelijk van terecht gekomen. Canada heet trouwens de Hudsonbaailanden.
Peugeot 2
Gister schreef ik over de Peugeot 27, het miniatuur kwam destijds van Rami, een Franse firma, die modellen maakte van auto's die in een automobielmuseum stonden in Rochetaillée, vlakbij Lyon. Alleen de kleuren die Rami gaf klopten niet en dus heb ik ze met behulp van de auto's in het museum gecorrigeerd. Een andere Fransen firma was Minialuxe, anders dan Rami, die zijn modellen in metaal fabriceerde, waren die van Minialuxe in plastic, maar ook die kregen in mijn collectie een andere kleur. Hier boven staat het type 16, gefabriceerd tussen 1897 n 1900, leverbaar met vier verschillende tweecylindermotoren van 5 tot 8PK, alle gefabriceerd door Peugeot. Totaal werden er 87auto's van het type 16 gebouwd. De topsnelheid, was afhankelijk van de motor 25 tot 35 km/u. Uiteraard was het baldakijn, waardoor de auto een rijdend hemelbed leek, een optie.
3.12.25
Beschaving
Een kaart uit een atlas van 1852, het geheel mag dan wel Australië heten, maar het land dat wij Australië noemen heette toen Nieuw Holland met als bijzondere mededeling dat de inboorlingen op de allerlaagste trap staan van beschaving.
Peugeot
Peugeot heeft altijd iets met nummers gehad. Peugeot heeft nooit dus moeten zoeken naar namen voor zijn wagens, geen "Chroma" of "Quasquoi, maar "203" en "504". In 1899 verscheen het Type 27, dat tot 1902 leverbaar was, totale productie 29 exemplaren, zowel met open kap als coupé. Twee cylinder Peugeotmotor van 8PK, eindoverbrenging met ketting. Snelheid: 30 tot 35 km/u.
2.12.25
Voor en na de oorlog
Al eerder schreef ik, dat onmiddellijk na de Tweede Wereldoorlog niet te
verwachten viel, dat de autofabrieken ogenblikkelijk met fonkelnieuwe
modellen zouden komen. Ook Ford Amerika parafraseerde op wat al voor de
oorlog verschenen was en dus keerde de 'bolle rug', al bekend in 1939,
terug. Bovenstaande Tudor (tweedeurs) dateert uit 1940.
Wel waren kort na de oorlog diverse modelvarianten verkrijgbaar, zoals
deze 'woodie', maar ook die carrosseriestijl, was al oud. De cabriolet
dateert uit 1946. Het eenvoudigst te onderscheiden van die van 1947 door
de plaatsing van de parkeerlichten, vaak abusievelijk stadslichten
genoemd, boven de grille.
Een jaar later zaten die lichtjes, nu rond in plaats van langwerpig, naast de grille, zoals bij deze coupé.
Winkels
De Gruyter is al sinds 1971 verdwenen en dat is maar één van de winkelketens die er niet meer is. Simon de Wit is een andere die verdween in 1982. Kort daarop was VeGe ook weg. Verder had je nog De Sperwer, maar wat er met de Coöperatie is gebeurd valt nauwelijks te begrijpen, oorspronkelijk, naar Brits model, eigendom van de clientèle, maar lanzamerhand weggesukkeld. De Gruyter had zijn uiterst populaire snoepje van de week. De Spar, een andere winkelketen had een strip waarvan iedere week een aflevering verscheen: Fiedelflier van de Sparkruidenier.
1.12.25
Opnieuw Mexico 2
Ze hebben zich uitgedost als gangsters, maar in plaats van wapens dragen ze gitaren: Valentin y Casas.
Subscribe to:
Comments (Atom)