Een oranjeklant ben ik niet. Niet letterlijk. Ik tooi me niet met die kleur om deel uit te maken van een horde, dat laat ik graag over aan Erica Terpstra en de kroonprins. Maar ook niet figuurlijk: ter ondersteuning van de monarchie. Nu ik n.a.v. 65-jaar-bevrijding weer eens in mijn illegale bladenarchief gedoken ben, valt de oranjewalm uit die kranten me op. Misschien valt de walm me op door de publicatie van boeken over de Londense majesteit en haar metgezellen (waaronder Z.K.H. prins Bezoedelaar) daar, die ik sindsdien gelezen heb. Het riekt allemaal naar een a-, om niet te schrijven anti-democratische coterie, die in Londen de dienst uitmaakte. Ik word er niet vrolijk van en de kleur van het gif in de beker krijgt een tint ergens tussen geel en rood.
