Vanwege de kaft zou ik het boek niet gekocht hebben en na het lezen van het verhaal "De Beren" in de gelijknamige bundel verhalen* van Vsevolod Garsjin (foto), vraag ik me af of de ontwerpster de geschiedenis wel gelezen heeft: want er is geen sprake van vechtende beren, maar van zigeuners die de beren met wie ze optreden dienen af te maken. De naam Garsjin deed echter een belletje rinkelen en ik liet het boek inpakken. Thuis pakte ik Karel van het Reves "Geschiedenis van de Russische literatuur"** en zocht naar Garsjin, aan hem heeft Van het Reve bijna tien pagina's gewijd. Garsjin werd in 1855 geboren op een landgoed in de Oekraine, vocht als vrijwiller in de Russisch-Turkse oorlog van 1877, raakte gewond, herstelt moeizaam in Petersburg en wordt na een bevordering tot vaandrig in 1879 uit militaire dienst ontslagen. Inmiddels was zijn verhaal "Vier dagen" gepubliceerd en wie iets van de verschrikkingen van welke oorlog dan ook wil begrijpen moet dit verhaal lezen:
"Maar de dood komt niet en neemt me niet mee. Ik lig hier maar, onder die verschrikkelijke zon, zonder een druppel water om de brand in mijn keel te blussen, terwijl het lijk me ziek maakt. Het is uit elkaar aan het vallen, er rollen myriaden maden uit te voorschijn. Wat een gekrioel. Als hij is opgevreten en er alleen nog botten en een uniform van hem over zijn is het mijn beurt. Ik zal er net zo uit komen te zien."Garsjin leidde zijn hele leven aan depressies en werd verscheidene keren op genomen. Een van de verhalen ("De rode bloem"), in de door Hans Boland samengestelde en vertaalde bundel, speelt in een psychiatrische inrichting. Het behelst de opname in het instituut van een inspecteur voor de geestelijke gezondheidszorg namens Zijne Keizerlijke Majesteit Peter de Eerste: "De administrateur van het gesticht, die aan een bureau vol inktvlekken de nieuwe patiënt inschreef in een groot, beduimeld cahier kon een glimlach niet onderdrukken".
Garsjin is, zoals zoveel andere Russische schrijvers, in staat op sublieme wijze een landschap te schilderen, hij doet dat o.a. in het begin van het titelverhaal: "Belsk is een steppestadje en ligt aan de rivier de Rochla, die hier een paar flinke lussen maakt met een web van beekjes en slootjes ertussen. Het lijkt een kluwen van blauwe linten, wanneer je op een helder zomerdag vanaf de rechteroever neerkijkt op het rivierdal, meer dan honderd meter beneden je. Als je naar boven klimt, naar waar de eindeloze steppe begint, moet je je vasthouden aan de struiken - kardinaalsmuts, brem, pimpernoot - want de helling is heel steil, alsof hij met een reuzenmes is afgesneden. Vanaf de top kun je wel veerig kilometer ver kijken."
In 1882 verscheen Garsjins eerste bundel verhalen, in 1885 zijn tweede. Maar zijn gezondheid ging achteruit, hij was bang dat hij opnieuw gek zou worden en zou moeten worden opgenomen.
In de zomer van 1887 sprong hij van de derde verdieping van zijn huis in het trapportaal. Een paar dagen later overleed hij.
* De Beren en andere verhalen, Vsevolod Garsjin - Athenaeum - Polak & Van Gennep, Amsterdam 2011, ISBN 9789025368852/NUR304 **Geschiedenis van de Russische literatuur. Van Wladimir de Heilige tot Anton Tsjechov, Karel van het Reve, vierde druk, oktober 1985, G.A. van Oorschot, Amsterdam, ISBN 9028205926.
Wie geinteresseerd is in een moderne groep met een uitgebreid instrumentarium, waaronder vielle à roue, verschillende doedelzakken en accordeons, gaat op zoek CD "Eau Forte"van Les Brayauds, Ocora Radio France Harmonia Mundi HM83.
de Franse president
de stille
Raadseltje uit mijn jeugd: Hoe lang is een Chinees? De oplossing kwam er op neer dat het raadseltje niets met de gemiddelde lengte van een Chinees te maken had, maar dat Hoe-Lang een Chinees was. Nederlanders zijn gemiddeld de langste mensen op aarde, dus je zou veronderstellen dat de Frans-vaderlandse luchtvaartmaarschappij meer beenruimte in zijn vliegtuigen ter beschikking heeft dan China Southern Airlines. Maar die gedachte is volslagen fout, want in de economy class van een Airbus A380 van Air France-KLM worden 449 passagiers gepropt, de Chinese luchtvaartmaatschappij heeft 428 stoelen in dezelfde klasse in een A380.
Gister naar Berlikum met een k, want dat ligt in Friesland, want met een c gespeld ligt het in Brabant, voor een bijzonder concert en de CD-presentatie van "Gerard en Compagnie"*.
Look a-yonder comin' Comin' down that railroad track Hey, look a-yonder comin' Comin' down that railroad track It's the Orange Blossom Special Bringin' my baby back 
Vanwege de kaft zou ik het boek niet gekocht hebben en na het lezen van het verhaal "De Beren" in de gelijknamige bundel verhalen* van Vsevolod Garsjin (foto), vraag ik me af of de ontwerpster de geschiedenis wel gelezen heeft: want er is geen sprake van vechtende beren, maar van zigeuners die de beren met wie ze optreden dienen af te maken. De naam Garsjin deed echter een belletje rinkelen en ik liet het boek inpakken. Thuis pakte ik Karel van het Reves "Geschiedenis van de Russische literatuur"** en zocht naar Garsjin, aan hem heeft Van het Reve bijna tien pagina's gewijd. Garsjin werd in 1855 geboren op een landgoed in de Oekraine, vocht als vrijwiller in de Russisch-Turkse oorlog van 1877, raakte gewond, herstelt moeizaam in Petersburg en wordt na een bevordering tot vaandrig in 1879 uit militaire dienst ontslagen. Inmiddels was zijn verhaal "Vier dagen" gepubliceerd en wie iets van de verschrikkingen van welke oorlog dan ook wil begrijpen moet dit verhaal lezen: "Maar de dood komt niet en neemt me niet mee. Ik lig hier maar, onder die verschrikkelijke zon, zonder een druppel water om de brand in mijn keel te blussen, terwijl het lijk me ziek maakt. Het is uit elkaar aan het vallen, er rollen myriaden maden uit te voorschijn. Wat een gekrioel. Als hij is opgevreten en er alleen nog botten en een uniform van hem over zijn is het mijn beurt. Ik zal er net zo uit komen te zien."
Het prachtige rood/zilver, zogenaamde "warbonnet", kleurenschema op de diesels van de Santa Fé. 
Natuurlijk begin ik met de solo-CD, CD 2 van de nieuwe dubbel-CD "Golf Noa Golf"* van Harry Niehof en dan luister ik eerst naar een melodietje, dat ik als kleuter al gehoord moet hebben: Miguel Matamoros' "Lagrimas Negras", want mijn vader had een vooroorlogse achtenzeventigtoerenplaat van Don Barreto met dat stuk. Harry heeft het tempo verlaagd en noemt het "Swaarte Leegte". Hij is een van de beste tekstdichters in Groningen en beide CD's mogen er zijn, al gaat mijn voorkeur uit naar zijn solowerk, ook omdat zijn gitaarspel boven alle kritiek verheven is. Gelachen, bij het luisteren, heb ik want "Grunnen Leeft" met zijn dijken vol muizen, ratten in de huizen, mollen onder het gras, pissebedden op de grond, muggen op de stront is prachtig want: Groningen leeft, ondanks dat "t dörp woar ik vandaan kom lidt aan saaihaid op grote schoal en van ale dörpsbewoners ben ik t saaist van allemoal".
Henry Morton Stanley, de reporter, oorspronkelijk uit Wales en de man van de legendarische woorden: "Doctor Livingstone, I presume", vocht aan de zijde van de Confederates in de Amerikaanse burgeroorlog en eindigde in gevangenschap samen met zo'n 300 andere Britten in Camp Douglas bij Chicago, waar hij van uniform wisselde en de zijde van de Union koos, onder het motto "there were no blackies in Wales" (sic). Na de oorlog werd hij door de New York Herald naar Afrika gestuurd om Dr. Livingstone te zoeken, later trad hij in dienst van Leopold II van België voor wie hij Leopoldville (nu Kinshasa) stichtte, na terugkeer in Groot-Brittannië werd hij parlementslid en in de adelstand verheven als "Sir Henry Morton Stanley, Knight Grand Cross of the Order of the Bath".
Renault Modus, Frans?