800

Achthonderd stukjes dit jaar en dit is het laatste van 2011, op 3 januari 2012 ben ik terug

Herinnering

In 1939 bestonden de Nederlandsche Spoorwegen 100 jaar. Op het Frederiksplein in Amsterdam werd ter gelegenheid daarvan een tentoonstelling georganiseerd, waarbij de replica's van de eerste locomotief en een paar wagons, die tussen Amsterdam en Haarlem gereden hadden, op een cirkelvormig lijntje rondreden. Vaag, heel vaag in mijn herinnering, weet ik dat ik dat ik in dat treintje samen met mijn vader gezeten heb. vanmorgen vond ik op de boekenkraam op de Bussumse markt behalve bovenstaand foldertje ook de brochure die die destijds werd uitgegeven, de eerste eigenaar heeft daar tot mijn grote vreugde uitgeknipte krantenberichten aan toegevoegd.  Ik heb de originele onderschriften bij de foto's gebruikt:

 

"De locomotief De Arend , die volgens het model 1839 gebouwd is tijdens de a.s. spoorwegtentoonstelling  te Amsterdam rondom het terrein  zal rijden, is gisteren naar de plaats van bestemming getransporteerd. De Arend wordt aan het Weesperspoorstation overgeladen."

"Het rijtuig van een electrischen driewagentrein, bestemd voor de Spoorwegtentoonstelling op het Frederiksplein te Amsterdam, stond gisteren, na het gestagneerde transport gisternacht, bij het Concertgebouw opgesteld, in afwachting van verdere  vervoer naar het tentoonstellingsterrein."

Wie pleegde plagiaat?

Hier is iets merkwaardigs aan de hand: een jaar of tien geleden liet ik een Egyptenaar Asmahans "Ya habibi taala" horen. Hij was, zoals ik verwachte, meteen enthousiast en riep dat dat nu precies een voorbeeld was van goede, zij het wat ouderwetse, Egyptische muziek. Ik pauzeerde even en zei" Nu moet je hier naar luisteren en draaide Antonio Machins "El Huerfanito" En er gebeurde wat ik verwachtte: "Maar dat is precies dezelfde melodie, dat moet hij gepikt hebben!" "Daar ben ik niet zo zeker van", zei ik. "De Cubaan Machin heeft "El Huerfanito" namelijk een paar jaar eerder opgenomen dan Asmahan haar "Ya habibi taala", bovendien lijkt het me het meer in de lijn der verwachting een Cubaanse plaat in Egypte in de jaren dertig dan een Egyptische plaat in Cuba te vinden." Hij schudde mistroostig zijn hoofd, volgens hem was Machin een dief. Ik weet natuurlijk niet waar de melodie oorspronkelijk vandaan komt, het Kronos Quartet zette "Ya habibi taala" op een CD als een melodie uit de Arabische wereld, ik heb daarover gecorrespondeerd, maar geen bevredigend antwoord van ze gekregen.

Crisis in het Gooi II 15

Sinds gistermiddag vier o'clock weer thuis. Mijn vertrek had nogal wat voeten in de aarde omdat ik geen zin had om met zo'n twintig plastic bags met aankopen naar de Prius te gaan. Dus ik ben eerst in Münster nog even een paar Samsonitekoffertjes gaan aanschaffen, recent verworven kleertjes ingepakt, maar de bags bewaard of course, altijd leuk om boodschapjes in Laren mee te doen. Omdat ik weinig eetbaars in huis had, gisteravond, nadat ik de telefoon voor voicemailtjes gecheckt had, buitenshuis gegeten. Maar een enkel bericht op de phone. Van Caroline, vage kennis overigens, maar die klaarblijkelijk dit blog leest en zich afvraagt waarom ik me Lebber blijf noemen. Nou die zal ik een deze dagen wel wat in haar oor tooten, at the end is that my own business. Ik had wel een problem met uit eten gaan hoor. Want wat doe je? Ik vind het bepaald niet chique om een pas aangeschafte jas en muts mee aan tafel te nemen - het staat zo armlastig, net of je bang bent dat een en ander gestolen zal worden -  aan de andere kant had ik weinig trek om muts en jas nu al kwijt te raken. Ik heb de jas opgehangen, maar de lekkere bontmuts, die best nice was bij het gure weer van gister, mee aan tafel genomen. Ik heb hem, net zoals ik dat in Duitsland gezien had, ook opgehouden, al was dat achteraf maybe not a very good idea, want hij bleek toch wat warm inside the restaurant. Maar bekijks had ik wel, although ik niet weet of dat vanwege het ophouden van de must of vanwege de muts zelf was.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Nieuwjaarwens

De heer Ozenfant wenst alle vuurwerkproleten nu alvast een 'HANDSFREE' 2012

Slack key

 

Oorspronkelijk, en ik begrijp dat het de liefhebbers van hawaiimuziek vreemd in de oren klinkt, werd er op die eilanden in de de Grote Oceaan alleen maar op trommels geslagen, daar kwam pas verandering in toen Mexicaanse vaqueros - zeg maar cowboys - eind 19e eeuw de gitaar meebrachten. Er ontstonden vervolgens in Hawaii twee kenmerkende gitaarstijlen, de bekendere wat jankerige, oorspronkelijk met een kammetje schuivend over de snaren, voortgebrachte klanken en de slack-key-stijl, waarvan hier een goed voorbeeld, gespeeld door Manny "Boy" Varize uit Hilo, Hawaii.

Jordan

Sla een willekeurig boek over automobielgeschiedenis op en zoek naar het hoofdstuk dat over adverteren gaat en je vindt onderstaande advertentie. Edward S. "Ned" Jordan wist hoe hij zijn auto's in de markt moest zetten, dat had alles te maken met zijn vorige baan, toen hij hoofd van de 

publiciteitsafdeling was van de Thomas B. Jeffery Company in Kenosha, Wisconsin. 

Zijn, bijna letterlijk uit de grond gestampte, fabriek stond in Cleveland (Ohio). In het oprichtingsjaar 1916 werden meer dan duizend wagens afgeleverd, er was weinig bijzonders aan de auto's want alle onderdelen werden van buiten aangeleverd, de motoren kwamen bijvoorbeeld van Continental. De carrosserieën werden eveneens elders gemaakt, maar werden in huis gespoten en de kleuren kregen schitterende, aan Jordans brein ontsproten, namen als Apache Red, Ocean Sand Gray, Venetian Green, Egyptian Bronze, Liberty Blue, Submarine Gray en Briarcliff Green. In 1931 was het afgelopen, het laatst geproduceerde model was de "Speedway" (foto onder) met een 5,3 liter achtcylindermotor en een vierversnellingsbak, maar hij was met een prijskaartje van meer dan $5000 duidelijk te duur.

Crisis in het Gooi II 14

Omdat ik voorgaande dagen redelijk wat money had uitgesplashed, besloot ik beide kerstdagen wat rustiger aan te doen, a bit of televisie op de kamer met wat rijk belegde broodjes en Lebkuchen to nibble on. Ik had ook weinig zin aan te schuiven bij volslagen strangers om het zogenaamde kerstmaal te genieten. Gelukkig kwam ik na een lange worsteling met het apparaat er achter, dat ik  behalve de Duitse televisie ook BBC 1 kon receiven. Niet dat dat great joy teweegbracht, want gisteravond viel ik in een programma met inspecteur Frost die nu clearly iets anders doet. Jammer, want ik keek altijd graag naar dat detectiveprogramma, maar ik hoef hem niet in zijn underwear te zien. Daarna ben ik nog even uitgegaan, curious naar het Münsterse nachtleven. Maar ja, wat happens als je als vrouw alleen een bar ingaat? Ogenblikkelijk verscheen er een man in blazer met daaronder een shirt in paisleypatroon, wit boord en striped regimental tie (over bad taste gesproken!), die mij een drankje wilde aanbieden. "I like to buy my own drinks", heb ik geantwoord. Een antwoord in het Engels geeft mij always een advantage. My English is better than that of the average Duitser. Hij probeerde nog wel een conversation te starten, maar droop at last af. Ik heb een Asbach Uralt genomen. Vervolgens verscheen een zeer kale heer die beide kerstdagen vermoedelijk onder de zonnebank had doorgebracht en afgrijselijk naar, zoals mijn vriendinnen in 't Gooi het vroeger noemden, au-de-kolonie, stonk, met hetzelfde offer: "Was möchten Sie trinken? "Helaas bleek deze Duitser reasonable Engels te praten, dus ik was niet directly van hem af  en hij begon zelfs wat opdringerig te worden en hij legde zijn hand op mijn schouder. Daar houdt Barbara niet van. Ik kan dan behoorlijk assertief zijn en heb hem met een welgemeend "Fuck off" weggestuurd. Ik heb nog een Cuarenta y tres gedronken en een taxi naar het hotel genomen.

Barbara Lebber - Beck, Münster

Chanoeka

Chanoeka begon dit jaar op 21 december en eindigt a.s. woensdag: een sefardisch chanoekalied gezongen door Flory  Jagoda "Oco Kandelikas".

Wobbe

"As we folgend jaar allemaal 1 Euro minder belasting betale, mutte se de befeiliging fan Wilders opheffe."

Boxing Day

Crisis in het Gooi II 13

Ik was mijn mobieltje kwijt, heel vervelend. Ik dacht dat zo'n ding in het Duits mobilchen heette, maar dat blijkt niet zo te zijn. Bij de desk beneden begrepen ze me niet, ook niet toen ik vertelde dat ik mijn Schwarzbeer verloren had. Strange hoor, want ik dacht altijd dat de Duitsers zulke taalpuristen waren en per slot van rekening is de letterlijke vertaling van Blackberry Schwarzbeer. Nadat ik Blackberry had gezegd, hadden ze eindelijk door wat ik bedoelde: een mobieltje heet hier handy. Gelukkig was hij wel gevonden. In de lift uit mijn handbag gegleden. Ik doe het vandaag net als yesterday rustig aan.

Barbara Lebber - Beck, Münster

Wobbe

"Henk Bleker het 't soa foar jimme regeld dat jimme jim post fanaf 1 september 2013 een keer inne week op donderdach tussen 7 en 8 's morgens inne supermerkt ophale kenne. Brieven en suks soawat wurre na die datum niet mear besorchd."

Kerst

Even een paar alternatieve kerstliedjes, die u anders zou kunnen missen:

1.Christmas with my shiksa

2. White Christmas.

3. All I want for Christmas is to be Jewish.

Brusselse PCC

Er is op dit blog veel geschreven over mijn favoriete tram, de PCC-car. Ik ben er o.a. vanuit Chicago voor naar Kenosha gereisd, het laatste stuk nota bene, vanaf de grens van Illinois, met een taxi waarvan de chauffeur mij gedurende de rit tot het christendom trachtte te bekeren. In Kenosha reed ik eindelijk in een Amerikaanse PCC-car, de filmpjes vindt u hier. Ik heb de ze in miniatuur, vaak gebouwd uit bouwdoosjes: de Amerikaanse, de Haagse en de Praagse, maar ik miste de Brusselse met een andere, meer aan de Europese smaak aangepaste neus. Sinds een paar dagen heb ik eindelijk, want ze zijn verduveld schaars, een bouwdoosje van de Brusselaar.

Buchenvoort

Verbaast me niets: Zandvoort had in de jaren dertig het hoogste aantal NSB-stemmers in ons land

Aantal

Sinds vorige week zaterdag kan ik nagaan hoeveel mensen dagelijks dit blog raadplegen en waar de blogbezoekers vandaan komen, natuurlijk voert Nederland de lijst aan, maar ook België, Duitsland, de Verenigde Staten, Rusland, Frankrijk, Thailand, Nicaragua, Canada en Moldavië zijn vertegenwoordigd. Het kunnen er natuurlijk best veel meer worden als iedereen vrienden en bekenden op het bestaan van dit blog attendeert.

Tussendoortje

Even tussen "Nu zijt wellecome" en "De herdertjes": dit!

Racisme

Nog altijd hangt er een mistig gordijn tussen de noordelijk en de zuidelijke Verenigde Staten, alsof het probleem na de burgeroorlog, die ooit uitbrak vanwege slavernij en de economische consequenties daarvan, nooit is opgelost. Over een andere reden van de krijg tussen de Unionists en de Confederates is hier, in de schoolboekjes althans, weinig geschreven. Toch was die er wel degelijk, al was die reden tamelijk absurd. De zuiderlingen beschouwden zich ver verheven boven de noordelingen, dat had alles te maken met vermeende afkomst. Zij, zo stelden ze, waren afstammelingen van de Cavaliers, die op hun beurt nazaten waren van de Noordse veroveraars, de noordelingen werden door hun beschouwd als een ander ras: de Yankees stamden of van de puriteinen, die nazaten waren van de Anglo-saksen die in de elfde eeuw waren onderworpen door de Noormannen. Dergelijk racisme was medeoorzaak van de Amerikaanse burgeroorlog. In juni 1861 verscheen in de "Southern Literary Messenger" een artikel met de volgende zinsneden die de burgeroorlog verklaarden: " a contest of race ... between the North and the South ... The people of the Northern States are more immediately descended of the English Puritans [who] constituted, as a class, the common people of of England ... and are directly descended of the ancient Britons and Saxons ... The Southern States were settled and governed ... by ... persons belonging ... to that stock recognized as Cavaliers ... directly descended from the Norman Barons of William the Conqueror, a race distinguished, in its earliest history, for its warlike  and fearless character, a race , in all time since, renowned  for is gallantry, its chivalry, its honor, its gentleness, and its intellect ... The Southern people come from that race."

Literatuur 9

Noten bij Literatuur:
1. Het Havankpark is een wijk in het noordoosten van Leeuwarden en heeft  een wijkvereniging.
2. De in Literatuur genoemde straatnamen staan in "Leeuwarder straatnamen" van Henk Oly. Het boek is uitgegeven door de Friese Persboekerij ISBN 978 90 330 0894 8 NUR 693.

Crisis in het Gooi II 12

Omdat ik geen  zin had mijn zaakjes in te pakken en af te reizen naar een ander hotel, had ik yesterday het volgende smart plannetje bedacht: take the train en dat heb ik gedaan. Damned handy hoor. En zo zat ik gisterochtend om even na tienen in zo'n razendsnelle, witte trein richting Düsseldorf, want ik herinnerde me dat ik  alweer een aantal jaren geleden daar leuke dingetjes had gekocht op de Kö. Nou er is nog niks mis met mijn geheugen, de firma Altzheimer heeft nog geen vat op mij. Ik heb me echt moeten beheersen om niet volledig loos te gaan. Ze noemen Düsseldorf not for nothing the fashion capital of Germany en met de lunches is ook niets mis. Het geld vloog letterlijk mijn pockets uit, wil ik maar zeggen. In Blaricum zullen ze straks hun ogen uitkijken en dat zorgt in advance voor een lot of fun. Ik ben ook even binnen geweest bij Bittner, de zaak voor choc-a-holics. En dan dat domme Gooise volk maar denken dat ze in de P.C. op gezag van oom Jort een leuk bonbonnetje kunnen kopen! Vergeet het maar. Ik heb op de Kö nummertje 60 flink wat pralines ingeslagen. Het enige nasty ding was, dat ik alles wat ik had aangeschaft aan kleertjes enzo met me mee moest slepen omdat ik de Prius in Münster had laten staan. Gelukkig brachten taxi's relief. Het was een pracht dag, maar ik  denk dat ik vandaag maar in Münster blijf, al komt de glühwein me langzamerhand de neus uit.

Barbara Lebber - Beck, Münster

Ongepaste vrolijkheid

Er zit een Roemeense accordeonist in de stationstunnel die naar de perrons leidt in Naarden-Bussum en hij speelt de sterretjes van de hemel. Terwijl mijn vrouw hem geld brengt, blijf ik met de heer Ozenfant in de stationshal. Daarna gaat mijn vrouw naar de AH To Go, daar mag de heer Ozenfant niet naar binnen, ik blijf luisteren, want de man is echt goed. Plotseling zie ik vier zwarte broekspijpen voor de man verschijnen en zijn spel houdt op. De teloorwegpolitie (want de zwarte broekspijpen behoren daar aan toe) deelt een bekeuring uit, want te veel vrolijkheid is klaarblijkelijk in deze tijd buitengewoon ongepast. Samen met de heer Ozenfant rep ik me naar  beneden, maar mij wordt ogenblikkelijk duidelijk gemaakt, wanneer ik opmerk dat de accordeonists muziek niemand hindert, dat ik de heren bij de uitoefening van hun arbeid lastig val. Uit betrouwbare bron weet ik dat iedere dag drie tot vier fietsen uit de gratis rijwielstalling bij het station worden gestolen, maar in die stalling heb ik de teloorwegpolitie nog nooit gezien.

Thorshavn

De hoofdstad van de Far Oer is Thorshavn. Ik logeerde er in een bed & breakfast vlak bij de haven bij een aardige mevrouw met wie het lastig communiceren was omdat we geen gemeenschappelijke taal hadden. Op een aanplakbiljet in de stad las ik dat er op zaterdag een muzikale avond zou worden gegeven in een zaal ver buiten het centrum. Ik raak bij een dergelijk evenement altijd ietwat paniekerig en probeerde kaarten in de voorverkoop te bemachtigen, want je weet immers maar nooit, straks is zoiets uitverkocht. Men bezwoor mij bij de VVV dat dat niet het geval zou zijn. Maar toch ongerust begon ik op zaterdagmorgen een lange wandeling naar het theater. Dat bleek werkelijk schitterend, gedeeltelijk ingegraven en met, zoals zo vaak het geval is op de Far Oer, gras op het dak. Ik kocht de kaarten, liep terug naar het centrum en was 's avonds om kwart voor tien aanwezig. Tot mijn verbazing stonden er geen microfoons op het podium, er was werkelijk niets dat op een concert duidde. Gelukkig was er wel publiek. Om klokslag tien uur begaf het publiek zich naar beneden, haakte in een begon al zingend te dansen. De eerste dans duurde 27 minuten, mensen verlieten de dans, pakten een biertje en kwamen daarna terug.. Toen ik na vier ongeveer even lange dansen de terugreis naar de B&B aanvaardde was het nog steeds licht buiten en arriveerden nog steeds zangers/dansers.

Mythologie

Op 20 november j.l. zette ik een stukje over de zwanen op een ûleboerd en de zwanen op een zilveren hanger aan een ketting, die ik op de Far Oer kocht, op dit blog. Ik stuurde een email naar de maker van de halsketting Jens J. Aagaard in Svendborg, Denemarken. Ik kreeg dit verrassende antwoord:  "The three women are so-called Norns from the Nordic mythology. Their names are Urd, Verdande and Skuld which means Past, Present and Future. They are sitting by the well of Urd and spin the threads of the living. Two swans swim on the well that engendered all the swans in the world. The necklace is unique and has been produced only for this client. For more information we can refer to  this site.
Er is dus geen relatie tussen de Friese en Deense/Faroerse zwanen vast te stellen.

Crisis in het Gooi II 11

Well, I should have known better want vandaag heb ik only kunnen overleven dankzij paracetamol, dat ik gelukkig always in een flinke hoeveelheid meeneem. Die Bommerlundertjes in de hotelbar gisteravond moeten het gedaan hebben, want Jesus, wat een knallende headache vanmorgen. Ik heb het vandaag dus maar heel rustig aangedaan en heb vanmiddag een klein wandelingetje gemaakt over een part of de stadswal en ben ver van het feestgedruis van de Weihnachtsmarkt gebleven. Het weer blijft very druilerig en ik heb Münster eigenlijk wel gezien, misschien moet ik ergens anders naar toe, aan de other side heb ik weinig zin alles weer in te pakken en naar een other hotel in een other city te verhuizen. Such a hassle. Ik blijf vanavond maar in het hotel dineren, alhoewel een evening Duitse televisie daarna me niet exact aantrekkkelijk lijkt. Wat moet ik, in Christ's name, met Tagesthemen of twee Kriminalserien op one evening?

Barbara Lebber - Beck, Münster

Kerst & Kitsch

Kerst is een uitgelezen moment voor sublieme kitsch en deze uitvoering van "Delilah" slaat ongeveer alles.
GENIET MET VOLLE TEUGEN!

Wobbe

Een keer per jaar krije we 'n tillewysjegids dyt twee weken geldich is. Feiteluks musten se suks feul faker doen. Want ut  is och soa handich ajje wat fedder fan te foren al beslute kanne waar je absoluut nyt naar kyke wille: 

Su soan frommes niks addes om hannen hewwe op Oudjaarsavend?

Literatuur 8

Uiteindelijk leverde het duo Twijnstra/Van der Brol dertig, aan de boeken van Havank ontleende, namen in. Het was niet zonder slag of stoot gegaan, maar het karwei zat er op. Tenminste dat hoopte Twijnstra. Maar meneer Miedema riep op 1 april 1999 dat er vijf namen te weinig waren.  Twijnstra had meteen overwogen dat ze dan een vijftal gefingeerde figuren konden toevoegen: Archibaldina Philomena Hassefrasse, Pylorius Helicobacter, Clitoria Crotchborough, Fokje Fockema en Hammeroydina van der Bil. Dat feest ging helaas niet door omdat meneer Miedema gesteund door Marrichje namen uit het echte leven van Havank wilde vernoemen en dus werden respectievelijk Havanks uitgever, echtgenote, vriend, biechtvader en opvolger met een straat vereerd. Op 20 april 1999 kreeg Leeuwarden er de volgende serie straatnamen bij:

Een dag later stond er een grote foto van Marrichje van der Brol samen met meneer Miedema en burgemeester Loekie van Maaren - van Balen op de voorpagina van de Leeuwarder Courant. Twijnstra had griep voorgewend en was thuis gebleven. Hij schaamde zich en had  inmiddels naar de gemeentesecretarie van Groningen gesolliciteerd. Zijn benoeming per 1 juli a.s. had hij al op zak.

GMC

Naar ik vrees komt deze Grey Houndbus nooit meer in Detroit, want ik fotografeerde hem in Naarden. Ik ben ooit in een soortgelijke bus, zij het van een andere onderneming, van Houston naar San Antonio gereisd. Die bus had achter aan beide zijden twee wielen, zogenaamd dubbellucht. Even buiten Houston klapte natuurlijk uitgerekend een band aan de binnenkant van de linkerzij. De chauffeur heeft toen meer dan een uur staan wroeten om het wiel te vervangen. De passagiers zaten al die tijd opgesloten, we mochten de bus niet uit, de motor draaide niet en er was dus ook geen airconditioning.

Crisis in het Gooi II 10

Ik heb om de sadness te te verdrijven gister fors aangeschaft, een prachtige bontmuts, de verkoopster zei zoiets als "biber" dat zal wel bever betekenen, in heel Nederland is zoiets niet te koop, dus die muts gaat opzien baren in het Gooi. Nog twee andere hoeden  gekocht, alles samen voor 1332 Euro. Omdat ik weinig lust had om de hele dag verder in het hotel te blijven hangen, ben ik eerst maar nog eens langs de Weihnachtsmarkten gewandeld en hier en daar een een glühweintje gepakt. Dat spul hakt er toch wel in, hoor.  Daarna ben ik gaan lunchen in een eenvoudig etablissement en omdat ik toch een beetje om de centjes moet denken heb ik een portie Schlupfnudeln mit Röstzwiebeln besteld. Niet om over naar huis te schrijven en het glas wijn dat er bij geserveerd werd was dat ook niet. Nu ja, het kan niet altijd meezitten. Gisteravond dus mijn licht maar elders opgestoken en I ended up in een gelegenheid met een very weird name, die ik me niet kan herinneren, maar er was gans met groene kool en dat seems to be a Westfaalse speciality in this time of the year. Vooraf gerookte zalm op boerenmanier bereid, Bauernart noemen ze zoiets. Als de boeren er hier zo goed van eten dan blijven de vaderlandse farmers toch ver achter, dat wil ik wel even vastgesteld hebben. Ik heb er een lekker slurpwijntje bijgenomen, het flesje was niet goedkoop, maar zeer drinkbaar en daar gaat het tenslotte om. Aan de hotelbar heb ik nog, vanwege de naam, twee Bommerlundertjes genomen, zodat ik ietwat onvast ter been te bed raakte.

Barbara Lebber - Beck, Münster

Muziek en nog iets

Vorige week vrijdag kreeg ik een stapeltje Doctor Jazz Magazines, in een daarvan - het nummer van september 2010, behorend bij een artikel over de clarinettist Jan Morks - stond onderstaande foto, die een flink aantal herinneringen bij mij opriep.

Ik zat van 1953 tot 1958 op de Rijkskweekschool aan de Koningin Emmakade in Den Haag. Een paar klassen lager zat Jan de Boer en samen met hem kreeg ik het idee, om na de mislukte Hongaarse opstand van 1956 een in een Schevenings hotel verblijvende vluchtelingen uit dat land, Nederlandse les te gaan geven. Dat was achteraf gezien een veel te ambitieus plan en dus besloten we de vluchtelingen in ieder geval een plezierige avond te bezorgen in de aula van onze school. We gingen naarstig op zoek naar amusement. Ik had gehospiteerd in de klas van de echtgenotevan de drummer van "The Dutch Swing College Band" André Westendorp en besloot haar te bellen met de vraag of de DSC gratis zou willen optreden, zij verwees me naar banjospeler Arie Ligthart, die ook de zaken van het orkest afhandelde. Nu ik erop terugkijk, moet ik vaststellen dat het van lef getuigde om Nederlands beste oude-stijl-jazzband uit te nodigen. Maar Ligthart zegde toe om voor een kruik jenever op te treden, alhoewel de geplande avond precies op zijn verjaardag viel. Natuurlijk moest de aula worden aangekleed. Samen met een Hongaar Ernő (zijn achternaam ben ik vergeten) toog ik aan het werk. De schildering achter "The Dutch Swing College Band" is van mijn hand. Het bijschrift bij de foto vertelt me dat het optreden op 1 maart 1957 was. Op de foto: v.l.n.r.: Wim Kolstee, trombone; Bob van Oven, bas; Wybe Buma, trompet; André Westendorp, drums; Jan Morks, clarinet; Arie Ligthart, banjo en Joop Schrier, piano. Van het optreden herinner ik me weinig meer, behalve een buitengewoon fraaie clarinetsolo van Jan Morks in "Three Little Words".

Literatuur 7

De volgende ochtend werden Twijnstra en Marrichje van der Brol bij hun chef, de heer Miedema geroepen, hij had een verrassing voor ze: "Om jullie aan te moedigen worden medio januari aanstaande al  twee straten vernoemd: er komen een Havanklaan en een Circus Mikkeniepad. Misschien vragen jullie je af wat dat circus met Havank te maken heeft..."

"Wat leuk", zei Marrichje, "Circus Mikkenie is het enige boek van Havank dat in Leeuwarden speelt."
"Wist jij dat Twijnstra?" vroeg meneer Miedema.
"Nou nee, maar we zijn ook maar pas met het Havankproject begonnen", bromde Twijnstra.
"Juist en om jullie aan te moedigen worden er al vast twee straten naar Havank genoemd!"
Marrichje slaagde een juichkreetje: "O, meneer Miedema wat enig!"

Morris 8E

Op 7 december j.l. schreef ik een stukje over een Morris 8E "Tourer". Tourer is de Britse benaming voor een "vier-onder-de-kap". Ik vergat toen een foto van het interieur toe te voegen:  een uitgebreid dashboard met meters zoals het hoort en niet met lampjes, die signalen geven als het al te laat is. De opzetstukken met de zijruiten kunnen worden verwijderd. Let op de plaatsing van de ruitenwissermotor, zichtbaar onder de bovenkant van het stuurwiel. Ook de kachel is te zien, precies onder het stuur, voor de versnellingspook. De glimmende stang tussen de twee stoelen is de handrem.

Muziek 4

De eerste dertig centimeter  langspeelplaat die ik ooit kreeg was die met Manuel de Falla's "El Somberero de Tres Picos", oorspronkelijk door de componist geschreven als een muzikale klucht, maar op verzoek van Sergei Diaghilev tot ballet  omgewerkt. Het ballet ging in 1919 in premiere, gedanst door "Les Ballets Russes" met een choreografie van Léonide Massine (Leonid Fyodorovich Myasin), de costuums waren ontworpen door Picasso. Tot mijn schande ben ik de grammofoonplaat kwijt geraakt, de hoes was fel oranje met een donkergroene letter (klaarblijkelijk heb ik een grafisch geheugen), het orkest was l'Orchestre de la Suisse Romande onder de directie van Ernest Ansermet, die ook de premiere had gedirigeerd. Ik heb het ballet nooit gezien, het schijnt weinig uitgevoerd te worden, de beide orkestsuites gelukkig vaker. En de muziek vind ik nog altijd fascinerend. Dit is de finale. Het bijzonder van Manuel de Falla's muziek is dat hij ogenblikkelijk herkenbaar Spaans is. Er is lange tijd een discussie geweest, ook in Rusland, of muziek internationaal d.w.z. aansluitend wat er elders muzikaal gebeurde, dan wel nationaal moest zijn.

Literatuur 6

Hij had nog net tijd om mevrouw Van Meerdervoort te bedanken toen Marrichje haar aanwezigheid kenbaar maakte met: "Goedemorgen Tuinstra".

"Ook goedemorgen Marrichje, het is overigens Twijnstra hoor."
"O, ik had liever dat je mij mejuffrouw Van der Brol noemt."
"Daar heb ik niets op tegen als u meneer Twijnstra tegen mij zegt."

De verhoudingen waren duidelijk, het Havankproject zou enorm gaan bijdragen aan een gezellige werksfeer.

"Wat heb jij van Havank gelezen, meneer Twijnstra?"
"Hoegenaamd niets en ik zou graag willen dat u me met u aanspreekt, mejuffrouw Van der Brol."
"Mijn vader had ze allemaal in de kast en ik heb ze, toen ik twaalf was, verslonden."
"Dan kunnen we u dus een echte autoriteit noemen", Twijnstra probeerde het niet al te sarcastisch te laten klinken.

"Destijds, maar dat is inmiddels zo'n tien jaar geleden, maar ongetwijfeld ga ik alle Havanks met plezier herlezen."

"Het lijkt mij goed dat we beiden alle boeken lezen en afzonderlijk van elkaar een lijst met namen aanleggen en die lijsten vervolgens met elkaar vergelijken, daarnaast moeten we zoveel mogelijk details uit Havanks leven achterhalen."

Zo, dat had hij in ieder geval duidelijk gemaakt. Hij moest hoe dan ook de leiding van het Havankproject in handen houden.

Muziek 3

Ik heb altijd een zwak gehad voor trombonist Wilbur de Paris en zijn New New Orleans Jazz. Vaak wist De Paris van stukgepeelde stukken iets bijzonders te maken, zoals van "High Society", waarin hij  drummer Wilbert Kirk ook mondharmonica laat spelen. Maar daarnaast componeerde hij zelf, o.a deze "March of the Charcoal Grays" en haalde hij nummers uit heel andere hoeken dan het klassieke jazzrepertoire, zoals Ketèlbeys "In a Persian Market" en de ranchera "Cielito Lindo".

Crisis in het Gooi II 9

Toch maar goed dat ik mijn notebookje heb meegenomen, zodat ik vanuit mijn comfortabele hotelroom in Münster in contact kan blijven. Ik heb namelijk besloten een paar dagen weg te gaan om in de juiste Christmassfeer te komen. Nou van die sfeer lusten ze hier in Münster  wel pap, er zijn zelfs several Weihnachtsmarkten vol ballen, glühwein en andere zaken waar het in Blaricum aan ontbreekt. Gistermorgen vroeg, rond elf uur vertrokken en om drie uur hier ingecheckt, met een view over de voormalige stadswallen, die nu als wandelpromenade in use zijn. Gister nog even de city in en daarna in het hotel gedined, for the first time in my life een appel-mosterdsoep gegeten. Nice! Ik denk dat ik hier straks een winterhoed ga kopen.  De zaken zijn aanmerkelijk chiquer dan in het Gooi en de keuze is enorm. Het personeel lijkt me ook veel politer, hier word ik in ieder geval met Sie aangesproken, alleen dat al maakt een enormous verschil. Want Jesus Christ, wat word ik ziek van het geje en gejou in Nederland. Ik heb nog een moment overwogen met de trein te gaan, maar dat betekende minimaal twee keer overstappen, en zeg nou zelf, wie wil dat soort hassle met twee suitcases, dus ik ben maar met de Prius gegaan, die ik in de hotelgarage voor 25 eurootjes per nacht heb kunnen parken.

Barbara Lebber - Beck, Münster

Havel

Ik heb niets met autoriteiten en verwacht dus niet van me dat ik ergens met een vlaggetje in de hand langs de kant van de weg ga staan om een staatshoofd toe te juichen. Ik ben welgeteld maar een keer mijn huis uitgekomen om een autoriteit te zien. Václav Havel kwam naar Naarden om een krans te leggen bij het beeld van Comenius, dat toen nog buiten de eigenlijke stad stond, nu staat het bij de kerk. Ik fietste naar Naarden en leunend op mijn fiets wachtte ik op de dingen die zouden gaan gebeuren. Ik verwachtte een auto met de Tsjechische vlag op het spatbord, maar nee: uit de vesting kwam een gezelschap te voet. Ik keek vol verbazing, de Tsjechische president liep, legde de krans en wandelde terug. Eigenlijk heb ik dus nog nooit mijn huis verlaten om een autoriteit te zien. Maar wel een heel bijzondere man.
P.S. Ronald van den Boogaard maakt op zijn blog ons nog even attent op de "steun" die Havel ontving van de Nederlandse regering in de Charta 77-dagen.

Literatuur 6

De Haagse collega, die hij vervolgens belde had zich voorgesteld als Ina van Meerdervoort, ze beantwoordde Twijnstra's vraag naar een Dick Bosstraat met een wedervraag: of hij de misschien de Boslaan bedoelde.

"Nee, nee, een Dick Bosstraat."
"O, de Van den Boschstraat."
"Nee, de Dick Bosstraat, genoemd naar de detective uit de boekjes van Alfred Mazure."
"Ik ga dat even even aan een collega vragen, een ogenblikje."

Het bleef daarna heel lang stil en hij hoorde iemand op de achtergrond in een hysterische lachbui uitbarsten."

Noch naproestend kwam Ina weer aan de telefoon: "Nee, hoor een straat met die naam hebben we hier niet."

Op dat moment kwam Marrichje van der Brol binnen.

Muziek 2

"Quem mostra' bo
Ess caminho longe?
Quem mostra' bo
Ess caminho longe?
Ess caminho
Pa Sao Tomé

Sodade sodade
Sodade
Dess nha terra Sao Nicolau"

Ze stond hoog op mijn lijstje van favorieten en ze blijft daar staan, de kleine, Kaapverdische vrouw met de prachtige stem: Cesária Évora. Gister overleed ze. Ik heb haar maar één keer zijn optreden. In Utrecht, als ik me goed herinner, tijdens een feministische manifestatie in Vreedenburg. Maar ik kwam om haar te zien en te horen en ik vergeet dat optreden nooit meer. Op het toneel stonden rechts een tafel en een stoel, als ze niet zong ging ze zitten en dronk een glas. Met de coladeira's en de morna's van haar geboortegrond kreeg ze pas laat in haar leven succes, ze was bijna vijftig. Een paar maanden geleden stopte ze met zingen vanwege hartproblemen.

Crisis in 't Gooi II 8

Weet je waar ik echt total sick van word? Ben net terug uit Laren en het borrelt nog na in my head. Sick van die coats, die vrouwen er laten uitzien als Michelinmannetjes, want een betere omschrijving heb ik er niet voor.  Jassen met merkwaardige horizontale plooien, die ingenomen zijn, eronder en erboven ontstaan zodoende weirde bolllingen. De jassen zijn dan ook nog gemaakt van een of ander glitzy material en hebben een bontkraag. Poor taste, very poor taste. Maar voedt dit volk maar eens op. Ik kwam Caroline, dochter van een vriendin uit Huizen tegen, ze heeft tijdens de koffie, waarvoor ze mij uitnodigde, een half uur lang tegen me aan zitten zeuren over het feit dat ze met ingang van 1 januari aanstaande moet ophouden met werken omdat zij en haar man Diederik de kinderopvang niet meer kunnen betalen. Net een Porsche Panamera Turbo S aangeschaft (voor 216.800,00 eurootjes, ik heb het even nagekeken) voor hem en een Porsche Carrera 4S Cabriolet voor haar à raison van 156.699 eurootjes (heb ik ook even nagekeken) maakt samen, als ik me niet vergis 373.499 eurootjes. Jesus. Ik heb alleen maar gelistened, want wat kan je anders. Als hun kids niet zulke verwende krengen waren, had ik aangeboden ze een middag in de week uit te laten of zo.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Muziek

De vraag is me niet een keer maar ...tig keer gesteld: wat is uw lievelingsmuziek? Tja, wat zeg je dan? Meestal antwoordde ik met een veel te lang verhaal, dat ik daarom hier niet ga herhalen. In elke muzieksoort heb ik mijn favorieten. Clarence Williams (foto) scoort bijvoorbeeld heel hoog wanneer het gaat om oude jazz. Er zit in zijn muziek iets humoristisch dat me erg aanspreekt en bovendien wordt hij altijd omringd door uitstekende muzikanten. onder wie Louis Armstrong, Sidney Bechet, Coleman Hawkins, Tommy Ladnier, James P. Johnson, Fats Waller en natuurlijk mijn favoriete tubaspeler Cyrus St. Clair. Wie een keer de solo in "Red River Blues" van laatst genoemde heeft gehoord vergeet die nooit meer. Ook in de opname van "Cushion Foot Stomp" uit 1927 is St. Clair nadrukkelijk aanwezig, naast  Ed Allen op cornet, Buster Baily op clarinet, Clarence Wiilams aan de piano en zang piano en Floyd Casey op washbord.

Literatuur 5

Hij zou zijn grootvader even bellen, die had hij ooit over die Dick Bosboekjes gehoord: hoe het onderwijs vlak na de oorlog geprobeerd had de verspreiding van die boekjes vanwege pedagogische redenen tegen te gaan. Pake zou ongetwijfeld de schrijver weten en dan kon hij, voordat hij aan de Havankexpeditie begon, collega's in Den Haag vragen of ze daar ook met een park met  als centrale figuur een detectiveboekjesschrijver bezig waren. Zou er trouwens ergens een Ian Fleming Street of een Leslie Charteris Street bestaan?  Leuk om te weten natuurlijk, maar het niet bestaan van die straten daar, zou meneer Miedema natuurlijk niet verhinderen in Leeuwarden toch met het Havankpark  door te gaan. Bovendien zouden ze het in Londen waarschijnlijk idioot vinden als hij daar naar het bestaan van een Agatha Christie Street zou informeren.
Zolang Marrichje van der Brol niet op zijn kamer zat, en ze kon natuurlijk elk ogenblik binnenkomen, eerst pake bellen:

"Goedemorgen pake, hoe heet de schrijver van de Dick Bosboekjes?"
"Bistou niet an't werk, jonkje?"
"Jawel, daar gaat 't nou precies om. Ik moet alle Havankboekjes lezen en..."
"Maar Havank het die boekjes niet skrewen, hoor."
"Nee, dat weet ik, maar ze willen in Leeuwarden een park maken met straatnamen uit de boeken van Havank."
"Moai idee jonkje en dan ferfolgus 'n wykje met Liwadder straatfiguren: het Anne-met-de-Gaffelplein, de Bonnestraat, de Roosje Cohenlaan en de Ouwe Hattesingel, seker?"
"Misschien wel pake, maar hoe heet de schrijver van Dick Bos?"
"Alfred Mazure! Ik mocht die boekjes fan tuus niet leze, mar ik hew 't toch deen fanself..."
"Hardstikke bedankt, pake, daar kan ik mee aan het werk. Dag pake."

"Dag jonkje!"

Crisis in het Gooi II 7

Nou ja zeg, net nu ik weer een beetje zin kreeg om een diary bij te houden, kreeg ik een telefoontje van de eigenaar van dit blog, dat hij computerproblems had. Zo zie je maar dat mishaps nooit alleen ocurren. Inmiddels schijnt het opgelost te zijn en kan ik mijn gang weer gaan. Niet dat er heel veel te melden valt, behalve dat Bastiaan yesterdayavond plotseling voor mijn neus stond, hij kwam een paar autoboeken ophalen, garagehandboeken, die hij zogenaamd dringend nodig had, alsof hij ooit zijn hands dirty  heeft gemaakt aan welke auto dan ook. Het openen van de motorkap was hem meestal al te veel moeite. Hij maakte een buitengewoon opgewekte indruk, maar dat kan heel goed theater zijn geweest. Daar was hij altijd al goed in. Ik heb hem zijn boeken uit de garage laten halen en hem niet binnen genodigd alhoewel ik daar later wel weer spijt van had, want volgens mij zat Leontien Blokhoofd buiten in de auto op hem te wachten en het was natuurlijk funny geweest als ik hem zo'n uurtje aan de praat had kunnen houden.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Literatuur 4

Het duizelde Twijnstra toen hij weer achter zijn eigen bureau zat. Havank? Zouden ze in Den Haag ook een Dick Bospark, of hoe heette de schrijver daarvan ook alweer, gaan aanleggen? En wat moest hij met die Marrichje van der Brol op zijn kamer? Dat leek toch verdacht veel op een inbreuk op zijn privacy. Hij mocht Marrichje niet. Ze voelde zich klaarblijkelijk als stagiaire ver verheven boven de de rest van het personeel. Ze had hem bijvoorbeeld nog nooit gegroet en laatst had hij bij het kopieerapparaat met twee collega's toevallig een gesprek over haar gehad. Age Verstolk vond haar "n nuver mokkeltsje". Misschien is ze wel lesbisch, had Sytske Wester - Singelsma geopperd. Waarop Age, nooit verlegen om een grapje, "Potmarrichje" had gezegd. Grinnekend waren ze uit elkaar gegaan toen ze meneer Miedema zagen aankomen. Intussen zat hij er maar mooi mee. Met Havank en Marrichje van der Brol, het kon niet erger.

Lastig

De hele dag voor het scherm, zaken verschoven, zaken extra beveiligd, ben ik iets opgeschoten? Ik hoop het, zelfs mijn blog blijkt voor mij niet ieder moment bereikbaar. Het blijft lastig. Misschien morgen beter?

Literatuur 3

Grootse plannen met Havank? Twijnstra was ooit in zo'n boekje begonnen, maar had het na een bladzij of vijftien weggelegd, het haalde het niet bij het werk van Simenon.

"Ja Twijnstra, onze stad heeft een fantastisch plan: wij gaan een Havankpark aanleggen en jij, Twijnstra, wordt de spil van dat plan. Jij wordt twee maanden vrijgesteld van ander werk."

"Hoe bedoelt u meneer Miedema? Wat, wat wordt van mij verwacht? Hoe, hoe...?"

"Jij, Twijnstra gaat alle boeken van Havank lezen en je gaat je bovendien verdiepen in zijn leven: jij zoekt uit wij zijn vrienden waren, met wie hij getrouwd was, kortom jij wordt, zoals ik al zei, de spil waar ons Havankproject omdraait!"

"Maar, maar, meneer Miedema, wat is de zin van dat alles?"

Hij zag zich al dag in dag uit achter zijn bureau met, hoe heetten die boekjes ook alweer, "Grijze Miertjes"? "Oranje Tijgertjes"?

"De zin, beste Twijnstra is, dat wij volgend jaar het Havankpark kunnen openen met namen uit de door Havank geschreven "Zwarte beertjes". Die namen die jij gevonden hebt worden straatnamen in het Havankpark en je krijgt bij je werk zelfs hulp. Er komt een stagiaire je assisteren. Ik heb er al eentje op het oog: Marrichje van der Brol! Zij komt bij jou op je kamer en jullie zorgen er samen voor dat ik een reeks van potentiële straatnamen krijg, waaruit de gemeenteraad dan een keuze kan maken. Je begrijpt, Twijnstra, hoe meer namen hoe liever!"

Crisis in 't Gooi II 6

Vanochtend opgestaan met a terrible headache. No idea waar dat door komt, of zou ik misschien toch teveel van dat spul tegen vliegende insecten in de de slaapkamer gespoten hebben? Dus heb ik Maria opgedragen de boel maar eens flink te luchten. Ik voel me trouwens landerig. Terwijl ik gisteravond nog het idee had om er vandaag een joyful day van te maken, in de real Christmas spirit. Maar het wil maar niet lukken. Er hangt een droevig waas over mijn bestaan. Misschien moet ik toch maar eens naar een shrink, al heb ik geen enkele behoefte open kaart tegen een volslagen vreemde te spelen. Maria vindt dat ik troost moest zoeken bij de Heer. Zij heeft als Roomse Poolse makkelijk praten. Zij heeft al aangekondigd dat ze volgende week met haar man naar Polen vertrekt. Voor a month. Waar doen ze het van? Ik kan me geen maand vacantie veroorloven. Wie moet trouwens die maand het huis schoonhouden? Daar staat zulk volk nooit bij stil, nee, lekker onder de boom en naar de mis, een maand lang. Nou ja, als puntje bij paaltje komt, zij liever dan ik. Straks maar even naar Laren, alhoewel, Baarn is ook wel nice en weer eens wat anders en ik heb minder kans bekenden tegen het lijf te lopen, die dan mij weer gaan naggen over Bastiaan. Dat ze hem gezien hebben met een onbekend vrouwtje, waarop ik dan opnieuw uit moet pakken over Leontien Blokhoofd, over wie zij alle dirty details willen weten of course. Nou daar heeft this Barbara absolutely geen trek in.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Literatuur 2

"Nee, nee, neeeee, m'n beste Twijnstra", steunde meneer Miedema.

Nu wist hij dat hij moest uitkijken want als meneer Miedema m'n beste gebruikte dan voorspelde dat in de regel weinig goeds. Hij voelde dat hij in paniek raakte en dan dacht hij vaak heel verkeerde dingen zoals nu: waren Willem Weaze, Oebele Voorstreek en Pieter Tuinen schrijvers? Nee, natuurlijk niet, maar wie bedoelde meneer Miedema dan wel? Slauerhoff was als het er op aankwam, de enige Leeuwarder auteur die nationale faam genoot.

"Ik had mijn hoop op jou gevestigd Twijnstra omdat jij de enige op de secretarie bent die Nederlands gestudeerd heeft."

Hebt, dacht Twijnstra, niet heeft. Het was nog waar ook, anderhalf jaar was hij vrijwel iedere dag met de trein naar de Groninger universiteit geboemeld, maar uiteindelijk had hij zijn studie opgegeven vanwege examenvrees. Het koude zweet brak hem uit.

"Ik dacht aan een Leeuwarder schrijver die iedereen kent, Twijnstra."

Nynke van Hichtum? Maar nee, die had weliswaar in de stad gewoond, maar je kon haar toch bezwaarlijk een Leeuwarder schrijfster noemen.

"Wat dacht je van Havank, Twijnstra."
Jezus, Havank? Maar dat was toch geen literatuur?

Meneer Miedema keek hem met getuite lippen vol verwachting aan. Hij moest nu antwoorden.

"De man van de detectiveboekjes, bedoelt u?"

"Juist ja, die! En je mag gerust boeken zeggen in plaats van boekjes, Twijnstra en we hebben grootse plannen met hem!"

Literatuur

Twijnstra, derde klas onderklerk bij de gemeente Leeuwarden, had net zijn potloden geslepen en zijn driekleurenbalpointpen rechts op zijn bureaublad gelegd, zijn kalenderblaadje omgeslagen op 13 december 1998 toen de telefoon ging. Moest zijn vrouw wezen, dacht hij, waarschijnlijk had hij vergeten de vuilnisbak aan de weg te zetten of had hij de band van zijn oudste zoons fiets niet opgepompt voordat die naar school moest, de jongen was verdomme al veertien en zou dat al lang zelf moeten kunnen. Maar nee, het was Hylkje Zondervan, de secretaresse van zijn chef met de mededeling dat hij als de gesmeerde bliksem bij zijn chef, meneer Miedema, diende te komen. Dat voorspelde weinig goeds: was er een kastekort? Had hij het licht bij weggaan gisteravond niet uitgedraaid? Was hij vergeten opdracht te geven dat de brugwachter van de Vrouwenpoortsbrug, die al veertien dagen in het ziekenhuis lag, een Sinterklaascadeautje moest worden gebracht? Of had Miedema ontdekt dat hij eergistermiddag stiekem zijn hond vier uur onder zijn bureau had verstopt, nadat hij in de middagpauze met het beest naar de dierenarts was geweest? De hond had plotseling last gehad van winderigheid en omdat zijn vrouw in Franeker werkte, was er maar een oplossing geweest en dat was snel een bezoek van hem met het beest aan de dierenarts. Hij had wel de hele middag in de stank gezeten, want de pilletjes die waren voorgeschreven hadden natuurlijk niet meteen geholpen. Misschien had Miedema de indrukwekkende stank van Ceasar, want zo heette de hond, wel geroken?

"Goedemorgen meneer Miedema."

"Hallo Twijnstra, ga zitten!"

Dat viel mee, als hij iets fout gedaan had, mocht hij nooit gaan zitten, maar werden de zaken, voor hem althans, staand afgehandeld.

"Twijnstra, wat is volgens jou de belangrijkste schrijver die onze mooie stad ooit heeft voortgebracht?"

Een lastige vraag, want hij kende Miedema's literaire voorkeur niet en daar hing in feite natuurlijk alles van af. Twijnstra keek naar het plafond.

"Vooruit Twijnstra, jij moet met jouw achtergrond, toch wel een paar Leeuwarder auteurs kennen?"

"Nou meneer Miedema, wat dacht u van Starter, Cohen of Slauerhoff?"

Di Gojim 3

Fader en moeke trouden in 1927 Amsterdam. Se gongen met de trem naar 't stadhuus, want dat skynt daar de gewoante inne A.J.C. weest he. Pappe werd landeluk penningmeester fan die jeugdfereniging, maar hij trok oek de afdelingen langs met 'n kofferke met Joadse grammofoanplaten, nyt allenich met sang uut de synagooche, maar oek met liedsjes uut Amerikaanse Joadse musicals en klezmermusyk, alhoewel dat laaste toendertyd 'n andere naam had. Dat kofferke en de inhoud is goed bewaard bleven en ik hew der oek goed gebruuk fan make kenne. De eerste keer was toen de trompettist Red Rodney (echte naam Robert Roland Chudnick, foto) op 'n jazzfestival optrad inne Meervaart in Amsterdam. Ik froech 'm wat de eerste musyk was dyt hy speuld had. Hij sei: "jazz". Maar ik wu wete wat hij daarfoar deen had en toen kwam 't: "Oh, I played at chassenes, bar mitzwes and so on" en toen pakte hy syn trompet 'n speulde 'n klein stukje. Dat was klezmermusyk. 'n Skoftsje later hew ik met behulp fan pappes platen en nije langspeulplaten uut Amerika in "Moondogs" 'n heule uutsending wijd an die musyk en heul toefallich hoarden Jaap Mulder en Tseard Nauta suks. Se waren soa entoesiast dat se kort daarna Di Gojim opricht hewwe.

Crisis in 't Gooi II 5

Ik heb vlooien of in any case een vlo. A nuisance natuurlijk. Ik weet niet of Maria hem binnen gebracht heeft of dat ik hem te danken heb aan een kort bezoek aan een thirdworldshop, waar ik een moment inside was om een kerstster te kopen, want ik wil wel wat festives in huis hebben. Een boom zit er however dit jaar niet in. Ik zie me op de 25ste al helemaal alleen zitten onder een dressed up den. Bovendien heb ik nog steeds plannen om me even uit de voeten te maken. Ik had vroeger nooit last van vlooien, die zochten Bastiaan altijd op, maar nu hij weg is moeten ze klaarblijkelijk mij hebben. Ik vind zo'n beest altijd a problem, want je kan toch moeilijk naar de drogist met de mededeling: ik heb een vlo en wat doe ik er aan, too shameful. Zo'n man schaart je ogenblikkelijk in bij een lagere klasse die zich voortdurend ongelukkig krabt, en volgende week heb ik van dezelfde man toiletpaper nodig. Ook dat vind ik al vrij lastig aanschaffen. Ik heb no idea hoe andere mensen dat doen. Gelukkig vond ik in het gootsteenkastje nog een spuitbus met een spulletje tegen vliegende insecten, dus ik doe het daar maar mee. Ik heb de slaapkamer in een forse nevel gezet en de deur dichtgedaan, ik zie vanavond wel verder. Mijn benen zien er trouwens niet uit. Vol red bites.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Di Gojim 2

(foto Ad Fahner)

Wat het optreden van Di Gojim gister bijzonder maakte was het optreden van twee oudgedienden : Robert Hager op tuba en Tseard Nauta op trombone, daardoor kreeg het het concertje iets van een reünie. Tseard, nog altijd volop bezig met muziek, start binnen niet al te lange tijd met een soloprogramma waarin vooral zijn humoristisch talent naar voren komt. Hier een opname uit 1993 toen Robert & Tseard beiden in Di Gojim speelden.

Di Gojim

Het uiteindelijke doel van de tocht naar Leeuwarden was het verschijnen van de eerste DVD van "Di Gojim": "Roots" in het Liwadders "Wuttels".

Myn wuttels legge nyt in Liwadden, maar dy fan myn fader en moeke wel en Jaap Mulder, sanger en klarinetspeuler fan het Friese klezmergeselskap het un deeltsje fan hun ferhaal bruukt in syn foorstelling. Ik hew gin idee hou myn ouden suks fyne suden, want pappe is in '62 overleden en moeke in '93, maar 't is wel 'n bisonder ferhaal: Joadse jonge uut de Liwadder binnenstad troud met un boeredochter.
Het ferhaal begint feiteluks in 1907, myn overgroatfader is op wech uut de stad naar syn boerderij an 't Jelsummerbinnenpad. As hij langs de Joadse begraafplaats loopt waait 'm de pet fanne kop. Hij derachteran fanselfs, maar hij fergeet heulendal dat 't ys feulsten te dun is en hij zakt der deur en fersuupt. Omstreeks deselde tyd sit un klein Joads jonkje inne Suupsteech sonder jas oppe drempel fan syn huus, syn moeke roept 'm naar binnen, maar hij komt nyt en seit: "Hew toch pet op!"
Omdat gin soan fan myn overgroatfader oppe boerderij wil, gaat syn skoansoan oppe boerderij, myn pake, Willem Kooistra. Hij is 'n folgeling fan Troelstra en het selfs naar 'n "Rooie Dinsdach" in Den Haag weest, waar hij, omdat se aanprezen wudden waren als "rooie bananen, sociale bananen", 'n troske bananen met naar huus nomen. Het Joadse jonkje wudt groater en soa oek de ouste dochter fanne boer. Se komme mekaar teugen inne A.J.C. en krije ferkering. Dat was geheel teugen 't sin fanne moeke fanne Joadse jonge, dus set se sich del bij de ingang fan 't Jelsummerbinnenpad om 'n jonger suske fanne boerendochter uut te hoaren, as dy uut skoal komt, met de fraach: "Het myn soan gisteravond bij jim oppe boerderij weest? Ajje 't my eerluk fertelle krijst un sent!" Maar de boeredochter is oek nyt gek en seit as 't jongste suske tuuskomt "Do krijst fan my twa sinten ast 't net seist!" De moeke besluut uuteindeluk ferhaal te gaan halen en gaat oppe boerderij an, waar se dudeluk maakt dat se har seun, as 't gesoademyter tussen har seun en de boeredochter niet ophoudt, naar 't butenlan sture sal. De boeredochter, die fanachter de deur 't gesprek afluustert stormt de kamer in met de wudden: "Als u maar goed begrijpt dat er voor mij ook treinen rijden!" 't Is uuteindeluk allemaal goed komen want Nico Bloemendaal en Attje Kooitsra binne troud en myn suske en ik binne 't resultaat.

Agorafobie

Agorafobie betekent gewoonlijk pleinvrees, de angst de straat op te gaan. Ik zou er een tweede betekenis aan willen geven: de angst van vroede vaderen een ruimte onbebouwd te laten, want wat er op het Leeuwarder Wilhelminaplein (in de volksmond Zaailand) momenteel ook neergezet wordt, het valt voor een nadenkend mens niet te verdedigen: ruimte moet ruimte blijven, dat hebben ze in Groningen, Den Haag, Gouda en Middelburg, om maar een paar voorbeelden te noemen veel beter begrepen. Misschien was het Zaailand een wat onbestemde steenvlakte die geen schoonheidsprijs verdiende, maar ga voordat je dat plein volplempt eens kijken wat andere steden doen. Reis eens naar België of Frankrijk en zie hoe daar een openbare ruimte is ingericht!

Leeuwarden

In de trein naar Leeuwarden lees ik verhalen van Jaroslav Hašek. Vooral "Commandant van de stad Bugulma" bereidt grote vreugde en ik vraag me af hij Isaak Babels "Rode ruiterij" gelezen heeft, voordat hij aan zijn verhaal begon: het lijkt een schitterende parodie. De tocht naar Leeuwarden (compleet met echtgenote en heer Ozenfant) heeft alles te maken met het verschijnen van de eerste DVD van "Di Gojim". We logeren in het tegenover het station gelegen Oranjehotel, waar o, wonder zelfs de heer Ozenfant een eigen gespreid bedje vindt. Dat is bijzonder want hotels brengen in de regel wel honden logies in rekening, maar daar staat niets tegenover. Dit hotel is dus een hotel naar heer Ozenfants en mijn hart. Bovendien is het personeel er buitengewoon vriendelijk. Dus is er alle reden om opgewekt aan een stadswandeling te beginnen, maar zodra ik rechtsaf sla zie ik het resultaat van Bonnema's stapelwoede weer, en waar ik me op mijn tocht door de stad bevind: op de Voorstreek, op de Tweebaksmarkt, het kreng blijft, wat mijn vrouw "an eyesore" noemt. Misschien moet de heer Ozenfant een oproep aan alle Leeuwarder honden doen uitgaan om gezamenlijk eens fors tegen de fundamenten aan te pissen.

Kunsjt

Weet u nog hoe de pseudo-guitigerd G. Zalm u de euro door de strot wrong, nee ik heb het niet over de waarde, want daar heb ik de laatste maanden meer dan genoeg over vernomen, ik heb het over het uiterlijk van de biljetten, waarbij het ontwerp van het papiergeld van het koninkrijk Bibelebonzia gunstig afsteekt. Maar zoiets krijg je als nonvaleurs op ontwerpgebied hun kans grijpen en een ding is zeker een politicus die verstand van kunst heeft is een evengrote uitzondering als een tijger die de macrobiotische principes aanhangt. Ik ben in Leeuwarden. Altijd nieuwsgierig naar wat het stadsbestuur (politici!) nu weer fergriemd dan wel ferinneweerd heeft, want GODSAMME wat zijn het in de Friese hoofdstad een laagschedels: een fraaie watertoren voor een onbenullig autobaantje al jaren geleden platgewalst, de in Houtigehage e.o. bekende legoblokjesstapelaar Bonnema de gelegenheid gegeven zijn onnozele gang te gaan schuin tegenover het spoorstation en nu moet Leeuwardens enige behoorlijke plein er aan geloven: het Zaailand wordt volgebouwd in de ons land overwoekerende retrostijl. Rommel, rotzooi, bedacht door een architect die slechts te werk zou moeten worden gesteld op Rottummeroog of Engelsmanplaat zodat zijn creaties bij elke vloed worden weggespoeld.

Morgen meer.

Crisis in 't Gooi II 4

Ik moet er ernstig over nadenken of ik wel zo'n jeugdige amant wens, at the end heb ik aan één Polonaise aan mijn lijf enough (haha). Maar het is na de divorce wel lonely, dat moet ik eerlijk toegeven, want je raakt heel wat vriendinnen kwijt. Sommigen krijgen het heilig kruis aan de achterdeur na omdat sommige echtgenotes van Bastiaans maatjes mij gestolen konden worden. Goed om een heel enkele keer een taartje mee te eten in de Beethovenstraat, maar ik zou voor geen geld met ze gezien willen worden in de P.C. Hooft. Altijd een verkeerde auto onder de bips en de frikandel nauwelijks ontgroeid. En dan dat taalgebruik: ordinair, ordinair! Enfin, ze zullen nu wel met Leontien Blokhoofd gaan schransen, die past beter in hun circle dan ik. Ik kom trouwens weinig meer in de Beethoven noch in de P.C. Hooft, ik voel absoluut no urge dat tuig te ontmoeten, bovendien heb je in Laren voldoende aardige shopjes. Ik moet ook beslissen of ik dit jaar wel een xmas-tree wil, luckily kan ik dat besluit nog even uitstellen. Misschien trek ik toch wel even aan mijn stutten, Marokko lijkt me ook wel wat, al zou ik de aurora borealis ook wel eens willen zien maar die hebben ze niet in Marrakesh.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Crisis in 't Gooi II 3

Het blijft natuurlijk weird dat de Here Jezus aan mijn achterdeur hangt, maar gelukkig maak ik noch een van mijn vriendinnen gebruik van die deur, het zou volslagen anders zijn wanneer Maria een verjaardagskalender met het een beeltenis van Johannes Paulus II op het toilet zou willen hangen en je voortdurende je behoefte zou moeten doen onder het wakend oog van die zegenende Pool. Ik heb inmiddels een tegenzet beraamd en ben dus gister even met de Prius, waarvoor ik de Smart heb ingeruild, naar Bussum, waar ze nogal wat lifestyleshops hebben, gestoven. Behalve allerlei tamelijk lachwekkende meubeltjes hebben ze in de meeste shops ook Boedha's en daar ging het me nu exact om. Ik heb er immediately tien in verschillende maten gekocht en ze overal in het huis gedropt. Ik zal Maria wel krijgen. By accident kwam ik in een van de shops Simone tegen, vele jaren jonger than me, maar onze neuzen punten in the same direction. Ze is een half jaar geleden gescheiden en heeft nu een veel younger boy friend, die op kids past terwijl zij iets nuttigs doet, maar wat precies begreep ik niet. Dat hoeft ook niet of course als er maar money bij Simone binnenkomt. Simone en ik zijn even een mochachino gaan drinken in een recent geopend etablissement in Bussum, maar het is in dat dorp eigenlijk pure armoede. My God, personeel daar denkt meteen dat het op gelijke voet met de klant staat en je tutoyeert. Simone raakte niet uitgebabbeld over haar boy friend, een zekere Vincent die virility paart aan stupidity, maar zo zei Simone: liever een vent die goed is in bed is dan eentje die foutloos de tafel van twaalf op kan zeggen, van dat laatste soort had ze voorlopig genoeg. Misschien moet ik ook eens om me heen gaan kijken?

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Crisis in 't Gooi II 2

Vanmorgen ontdekte ik dat Poolse Maria een kruisbeeld op de plaats van een rijk versierde houten pollepel in mijn keuken had opgehangen. Er zijn grenzen aan mijn tolerantie, dat zij de Heer om haar nek heeft is tot daar aan toe, maar dit overschreed alle borders. Nu was er een problem, want Maria wendt in such cases voor het Nederlands niet machtig te zijn en mij restte dus slechts de verwijdering van het kruis, dat resulted in een hysterische huilbui. Met gierende uithalen werd mij te verstaan gegeven dat de kroes beskermde de hoes en dat ik blai moeste zain dat de Jezoes was opgehanggd en dat als hai niet mag hanggen zai andere arbaiten zoe zoeken. Jesus Christ, zo'n minor irritation kan ik er nog wel bijhebben, wat denkt zo'n bitch wel, straks staat er een biechtstoel in mijn slaapkamer. Ik ben extremely kalm gebleven en heb Maria duidelijk gemaakt dat ik in mijn eigen huis ga over de wandversiering, of het nu gaat om een picture van de Matterhorn bij avond of om de Heer aan het kruis. "Mar iek heb Jesoes oek opgehanggd voor jai!", was het antwoord, want Maria is een vasthoudend typje. Uiteindelijk hangt de Heer nu aan de binnenkant van de achterdeur, personeel is immers dezer dagen hard to come by.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Rouw?

ROUW?
POSTKANTOOR?
ROUW OM DE DE DOOD VAN HET POSTKANTOOR!

Morris & Simca 2

Soms is het lastig om een auto precies te dateren, vooral als een model lang in productie bleef, zoals de Citroën "Traction Avant", want wat is het verschil tussen een "Onze" van 1949 en 1951? Je kunt ook lang niet altijd afgaan op de medeling van de verkoper, want een handelaar in oude auto's is lang niet altijd op de hoogte en zelfs een particuliere verkoper mag er graag een jaar bij smokkelen. Zo bivakeert momenteel op Martplaats een Standard "Vanguard" uit 1946, terwijl de "Vanguard" pas eind 1947 in productie kwam. Het is daarom altijd verstandig om contact te zoeken met een club van enthousiasten, zoals in dit geval de Britse "Standard Motor Club".

Morris & Simca

Natuurlijk verschenen er na de Tweede Wereldoorlog niet meteen gloednieuwe auto's, de productie van vooroorlogse modellen werd voortgezet, dus is het lastig vast te stellen of bovenstaande auto's uit 1939 dan wel uit 1947 dateren, in ieder geval gaat het bij de auto op de voorgrond om een Morris Eight Series E "Tourer" uitgerust met een 918cc zijklepmotor. Pas in 1948 kwam de opvolger de Morris "Minor" Series MM. Er naast staat een Simca 8. Simca (Société Industrielle de Mécanique et Carrosserie Automobile) was een merk dat in 1935 door de Franse importeur van Fiat Pigozzi was gestart in Nanterre in de fabriek van het ter ziele gegane merk Donnet. Simca's waren in feite Fiats , zo was de Simca 8 vrijwel identiek aan een Fiat "Balilla" 508C. De Simca 8 had een kopklepmotor met een inhoud van 1090 cc. Pas in 1951 kwam een echte opvolger met een geheel eigen Simcacarrosserie de "Aronde".

Crisis in 't Gooi II

At last heb ik de episode Bastiaan behind me kunnen laten. Eergister ontving ik eindelijk de divorcepapers en ben ik weer free woman. Ik heb wel flink moeten inleveren, dat wel: zo ben ik mijn Philippijnse hulpje Maria kwijt, lastig, maar ik heb nu een Pools vrouwtje met dezelfde naam voor twee dagen in de week om het huis te cleanen, haar man, alhoewel bakker in de buurt van Gdansk, runt in Hilversum een klusbedrijf. The good thing is dat ik in het huis kan blijven wonen. Het was by the way a tough fight, want Bastiaan, the bastard, had er ook zijn zinnen op gezet, maar hij is met de auto's en Cecile, u herinnert u zonder doubt onze labradoodle, vertrokken. Weet hij ook eens hoe vervelend het is om in rain or shine drie keer per dag met een hond de hei op te gaan. Misschien kan zijn nieuwe liefje, want daar kwam ik al soon achter, Leontien Blokhoofd, die de oorzaak is van alle problems, met Cecile gaan wandelen. Ik zag het stel een paar maanden geleden, toen ik toevallig op zaterdag even in Naarden bij Het Arsenal binnenliep op zoek naar een bedleeslamp, bij een Ferrarifeestje. My god, Bastiaan en Leontien, what a couple, ze stonden bij een lokale herberg buiten pink champagne te slurpen (how low can you go?) en ze zullen dit jaar ongetwijfeld met de kerst naar Barbados, waar Bastiaans pappie en mammie een riant optrekje hebben, gaan. Nou mijn zegen hebben ze, als ze maar niet denken dat ik op Cecile ga passen. Freedom is freedom en ik wil eindelijk ook wel eens a bit of fun. Ik weet nog niet waar ik naar toe ga. Ik heb of course de keus tussen de kinderen: Kevin-John die volgend jaar afstudeert aan Yale of naar Myrthe die inmiddels de owner van een wijngoed in Adelaide aan de haak geslagen heeft. Maar dan moet ik voor de zillionth time explainen hoe het allemaal met de divorce zo gekomen is en daar heb ik echt geen trek meer in.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Crisis in 't Gooi terug?

Twee jaar geleden stond de onderstaande brief op dit blog. Mijn naam was verbasterd maar de bedoeling was duidelijk mijn zeer gewaardeerde dagboekscribente Barbara Lebber - Beck werd verdere medewerking onmogelijk gemaakt en aangezien ik geen enkele behoefte had aan een juridisch steekspel heb ik, in overleg met haar, haar bijdragen niet meer geplaatst.

Barbara begon haar medewerking op 29 september 2009 met het volgende stukje:

Natuurlijk ben ik proud om als guest op dit blog te figureren, het lijkt me goed om heel Nederland op de hoogte te houden hoe wij in Het Gooi met deze difficult times dealen. Bastiaan, mijn man, kwam gister exhausted thuis, hij had weer eens anderhalf uur in een file gestaan, gelukkig was hij met de Jaguar en niet met zijn andere speeltje, de Ferrari. Zelfs ik begrijp dat: they are not built for trafficjams. Bastiaan was tamelijk upset, omdat hij van een collega hoorde, die ook net een nieuw dak op zijn garage had laten zetten, dat Bulgaren dat voor de halve prijs doen als de Polen, die wij hadden ingeschakeld voor de job. Ik zei: "Maar Bastiaanlove, het dak van het huis moet ook nog gebeuren, dan laten we daarvoor toch Bulgaren komen." "Fuck", antwoordde Bastiaan, "jij begrijpt ook never wat: Bulgaren en Polen hebben geen verstand van rieten daken, dan kun je better een blik Somaliërs uit vluchtelingenkamp Crailo opentrekken." Vervolgens bleef meneer de hele avond grumpy en wilde hij zelfs onze Labradoodle Cecile niet uitlaten. Tenslotte ben ik om kwart voor elf met haar maar even het gazon opgegaan. Daar moet by the way ook nodig iets aangedaan worden, maar we hebben ons vast gardeningcenter, dat eens per veertien dagen langs kwam, opgezegd en maken nu gebruik van een groenbaasje uit Laren, die de helft kost. Want volgens Bastiaan do we have to tighten our belts.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Ze schreef haar laatste bijdrage op 6 december twee jaar geleden.

Dit kan very well be the last episode of Crisis in 't Gooi, ik mean, ik writing about it. Bastiaan is duivels. Leontien Blokhoofd, een collega van hem, waar ik hem nauwelijks over hoor en wier only claim to fame bestaat uit het hoofd opratelen van alle dagelijkse beusrkoersen en het opsommen van alle bezettingen van Amerikaanse en Britse popgroepjes uit de jaren zestig en zeventig, heeft hem vrijdagmorgen tijdens een casual meet bij de photocopier gevraagd of hij op de hoogte was van zijn vrouws literaire aspirations. Bastiaan heeft een joke gemaakt en gevraagd of zij dacht of zijn Babs in de footsteps van Heleen van Royen wilde treden. "Ernstiger, meneer Lebber, veel ernstiger. Uw hele financial situation ligt op straat." Enfin, ze schijnen samen gelunched te hebben en Blokhoofd, maar het kan ook Blokhut zijn, heeft Bastiaan verteld over mijn bijdragen aan dit blog. Ze had ze zelfs uitgeprint. Ik had me vrijdagavond net voorgenomen om samen met Bastiaan te proberen in Bussums michelinsterrestaurant te gaan eten, toen hij geheel over de rooie binnenstoof, met de vraag of ik geheel van van de pot gejerked was om ons hele reilen en zeilen bij wijze van spreken van een minaret af te roepen, terwijl ik alleen maar geprobeerd heb duidelijk te maken dat de crisis ook in 't Gooi aan niemand voorbijgaat. "Sjtjoepit foemun" (Bastiaans Engelse uitspraak is nooit je dat geweest), fulmineerde hij. "Apart from that", anwoordde ik, "heb ik geprobeerd de lezers te vertellen hoe ze de belasting te slim af kunnen zijn." "Sjtjoepit foemun, ferry sjtjoepit foemun, aai fijl for uh diffors." Daarna stormde hij naar zijn kamer en hoorde ik hem de hele avond aan de phone. Ik begrijp niet wat er fout is aan mijn bijdragen aan dit blog en suspense dat Blokhoofd, maar het kan ook Blokhuis zijn, een oogje op Bastiaan heeft laten vallen, the bitch.
Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Vanmiddag kreeg ik een opgetogen telefoontje van haar, inmiddels van Bastiaan Lebber gescheiden, is Barbara bereid haar medewering te hervatten.