Packard

 

Van de eerste dertig Rami's waren maar drie geen Franse auto's: twee waren Fordjes en de andere was bovenstaande Packard uit 1912. Packard, dat roemruchte Amerikaanse merk met de beste slagzin aller tijden: "Ask the man who owns one", een slagzin waar geen reclamebureau aan te pas was gekomen maar bedacht was door de president-directeur. Ik heb de Packard, trouwens een merk  samen met die ander P's (Peerless en Pierce-Arrow) zo ongeveer het beste was dat je op autogebied in de Verenigde Staten kon aanschaffen, alleen maar omgeschilderd. Packard begon ooit in Warren, Ohio maar in 1903 verhuisde de fabriek naar Detroit. Vooral in de jaren dertig leverde de fabriek schitterende auto's, maar zoals ik al eerder schreef Amerikanen hadden moeite de vooroorlogse verticale lijnen in automobielcarrosserieën te vertalen naar horizontale lijnen en bij Packard was dat in de jaren veertig en vijftig overduidelijk zichtbaar. In 1954 ging Packard samen met Studebaker en de laatste auto's van het eens zo befaamde merk waren in de laatste jaren (1957, 1958) opgefrunnikte Studebakers.

La Juanda

Geoff Muldaur & Amos Garrett:  "La Juanda"

Aangeven

 

Zaak

 

Wimille

 

Naam en faam kreeg Jean-Pierre Wimille als Bugatticoureur. Zijn eerste wedstrijd  reed hij in een Type 37A (zie boven), maar daarna zouden nog vele andere, blauwe bolides volgen, ook reed hij na de oorlog voor Alfa-Romeo. Van een groot aantal van  de door hem gereden  auto's heb ik miniaturen, ook van zijn Wimillepersonenauto en van de Simca-Gordini waarmee hij in Buenos-Aires verongelukte.

 

 

Zaailand

 

Opeten

 

Adolfina 4

Op weg van school naar huis bedacht hij dat het nog minstens  twee weken zou duren voordat hij zou weten of de beide Adolfina's uit het dorp, genoemd waren naar de Vuur R. Dat duurde hem veel te lang. Hij zou natuurlijk kunnen proberen iemand uit de middelste rij zijn vraag over de Adolfina's te laten stellen. Maar hij verwierp die gedachte meteen weer. Want er kwam niemand in aanmerking. Zelfs Jolle niet, want die zou meteen vragen waarom hij het wilde weten. En Jolle zou niet tevreden zijn met het antwoord: zo maar. Zo in gedachten liep hij tegen de electriciteisopnemer. "Hé, uitkijken!" riep deze. Misschien moest hij hem wel vragen. Maar nee, hij kende de man niet goed genoeg. Wie kende hij wel, die lang genoeg in het dorp woonde? Juist, de man  met de bakkerskar: Teake Brandsma. Dat was een vriend van zijn ouders.  Hij zou een paar dagen, na schooltijd met hem meelopen en dan de vraag stellen. Een  prima idee, al zei hij het zelf.

Luisteren

 

BUS

 

In 1938 reed  de Franse president met het Britse koninklijk paar in een Renault door Parijs, de Ligne du Hoggar bracht je eveneens met een Renault dwars door de Sahara en wanneer je van de Eiffeltoren naar de Champs Elysées moest, dan deed je dat, als je niet met de metro wilde, ook met een Renault. Met deze in 1934 geïntroduceerde autobus, de Renault TN, die jarenlang het straatbeeld van Parijs zou beheersen. De TN-bus werd ontwikkeld opverzoek van de voorganger van de RATP, de Société des Transports en Commun de la Région Pairisienne (STCRP), kon vijftig  pasagiers meenemen, de TN  had  een zescylinderlijnmotor, het type zou met vele varianten, oorspronkelijk met een open achterbalkon, decennia in productie blijven. Ik heb twee filmpjes toegevoegd ook om te tonen hoe de chauffeur - hoog op de  bok - in een weinig ergonomische omgeving zijn werk  moest doen.

 

Dongjum

 

Vreemde eend

 

Een vreemde eend in de bijt, dat was het zeker. Vooroorlogse autorails waren er in 1945 in Frankrijk in grote getale. Niet alleen autofabrieken als Renault, Bugatti, De Dion-Bouton, De Dietrich en Berliet hadden zich niet onbetuigd gelaten, maar ook andere firma's als Billard, Brissoneau & Lotz en Somua hadden een graantje op de rails meegepikt, toch is bovenstaand railvoertuig in het wagenpark van de  SNCF in de letterlijke zin van  het woord uniek: autorail X DR 10201 gebouwd in de serie VT135 door de Waggon-Fabrik Bautzen bleef na de Tweede Wereldoorlog achter in Frankrijk. Alhoewel er beweerd wordt dat hij op 22 juni 1937  als VT 135 119 in  Hamburg werd afgeleverd en tijdens de oorlog gevorderd werd door de Wehrmacht om  daarna dienst te doen in Neurenberg en vervolgens op het traject Lam-Kötzing, blijkt de werkelijke geschiedenis van X DR 10201 niet meer te achterhalen en kan alleen  met zekerheid gezegd worden dat hij na de oorlog in Metz gestationeerd was en daar diende om spoorwegpersoneel naar de werkplek te vervoeren. De X DR 10201 had een MAN-zescylinderdieselmotor. Er was plaats voor 38 derdeklassepassagiers.

Ga

 

Jaren 20

 

In de vroege jaren twintig begon Renault met de constructie van spoorwegmaterieel, de JF uit 1922 had de kenmerkende "kolenkitneus" met de radiateur achter de motor. Het was een smalspoorlocomotief die een maximale snelheid had van net iets meer dan 10 km/u. Kort daarop, nog in hetzelfde jaar, verscheen ook het eerste passagiersvoertuig de KA, eveneens voor smalspoor, er waren twintig zitplaatsen, de maximale snelheid was 40 km/u.

Boter

 

Agema

 

Van achter naar voor

 

Eind jaren twintig ging de Renaultradiateur eindelijk van achter naar voor de motor en er komen achtcylinders, waarvan bovenstaande Reinastella uit 1934 een voorbeeld is, de acht-in-lijn-motor heeft een inhoud van net iets meer dan zeven liter. Uit hetzelfde jaar dateert onderstaande Primastella met een zescylinderlijnmotor met een inhoud van meer dan drie liter.

Dzifa

 

Vlak tegenover het Berlijnse  vliegveld Tempelhof, nu een stadspark, maar waar ik vanuit Hamburg nog een keer naar toe gevlogen ben, ligt de Manfred van Richthofenstraße,  genoemd naar een bekende jachtvlieger uit de Eerste Wereldoorlog. Gisteravond ging Dzifa Kusenuh op  reis naar Berlijn om " het  karakter van de stad te leren kennen aan de hand van de verschillende culturen". Werd dat waar gemaakt? Nee. Het was onbenulligheid troef. Het was zelfs onbenulligheid in  overtreffende trap. Met een kirrende presentatrice die het  nodig vond vooral zelf veelvuldig in  beeld te komen.

Fokker

 

Het meest bekende Duitse vliegtuig uit de Eerste Wereldoorlog was een Fokker driedekker, die vaak geassocieerd wordt met Manfred von Richthofen, bijgenaamd de Rode Baron. Maar ook deze ééndekker is een Fokker, uit een serie van 340 exemplaren. Het is een Fokker E.III.  Een uit het verkenningsvliegtuig M5K ontwikkelde jager, waarbij een mitrailleur (Spandau LMG08) gesynchroniseerd was met de propeller. De motor was een Oberursel U1.

3

 

 

Auto's hebben vier wielen. Ja, toch? Behalve in tijden van schaarste, na een oorlog bijvoorbeeld of als er "sport" mee bedreven wordt, onder "sport" dient dan o.a. het verzagen van een 2CV te worden verstaan. Na de Tweede Wereldoorlog kon het wat driewielers betreft niet op: Duitsers, Tsjechen, Britten, Fransen, zelfs Amerikanen bouwden driewielige auto's. Meestal waren het gloednieuwe ontwerpen, maar soms borduurde men voort op een vooroorlogs thema.

Reliant had voor de oorlog al een piepklein vrachtwagentje, een soort omgekeerde, overdekte motorbakfiets, maar kocht na de oorlog de rechten van een personenwagen ontwikkeld en gebouwd door fietsenfabrikant Raleigh, hetgeen resulteerde in de Reliant Regal, die uiteindelijk Robin ging heten. Van de Robin bestond trouwens een vierwielversie, de Kitten.

 

Vakantie

 

Adolfina 3

Niks zeggen, dacht hij. Vooral niks zeggen nu, want anders zou hij opvallen en juist daarvoor was hij door zijn moeder gewaarschuwd. Wat dat opvallen precies inhield wist hij niet en daar was het moeilijk: niet opvallen. Altijd beleefd zijn, met twee woorden spreken. Maar misschien viel hij juist daarom op. Juf had intussen Jarich gevraagd wat een kromme neus was. Stond die bijvoorbeeld scheef in iemand hoofd? Jarich begon te stotteren: "Mijn va-vader zegt dat al-alle jo-joden kro-kromme neuzen hebben".  "Ja, maar zegt je vader ook wat een kromme neus is,  Jarich?" "Nee  juf."  'Nou dan moet je dat eerst maar eens aan je vader vragen. En nu  graag de volgende vraag. Sipke stak zijn hand op: "Juf, de melkfabriek heet Lijempf, wat betekent dat." "Dat is een afkorting. Een afkorting van  Leeuwarder IJs En Melkproducten Fabriek".  "Maar  juf,  die  fabriek staat helemaal niet in Leeuwarden, maar bij  ons in het dorp." 'Klopt. Maar de fabriek  is in Leeuwarden begonnen en daarom heet hij Leeuwarder IJs En Melkproducten Fabriek. Ik zal de hele naam even op het boord schrijven en onder de beginletters een streep zetten zodat jullie kunnen zien waar de letters Lijempf vandaan komen."

Omdansen

 

Marathon

voor het afhalen van een duurzame maaltijd t.w.v. € 16,50 voor elf personen dient u gekleed in hardlooptenue en minimaal toegejuicht door één dezer personen een halve marathon af te leggen, vervolgens bovenstaande tekening af  te drukken en deze te overhandigen aan het blokhoofd van uw plaatselijke Lidl.

 

Shetand

 

Wat doet een mens op reportage in Shetland op een zondagmiddag? Ik reed naar Walls, een plaatsje met een merkwaardige naam. Zulke namen vind je ook in Friesland, waar Friese namen omgezet zijn in het Nederlands, Roordahuizum (Reduzum) en Sexbierum (Seisbierum) zijn er duidelijke voorbeelden van. In Shetand zelf zegt men Waas tegen Walls en dit is ook aanzienlijk dichter bij de oud-Noorse naam Vagar, dat beschutte baai betekent. Ik had de voorgaande dagen een visser geïnterviewd, een historicus, een radiopresentator en Derek Herning, een man die zo'n vijfentwintig talen sprak en ik had de lokale krant  "The Shetland Times" gekocht, want het is altijd goed te weten wat de belangrijkste zaken ter plaatse zijn. De naam van net genoemde Herning had ik trouwens in Nederland al genoteerd, hij sprak Fries was me verteld, dus leek het me aardig hem voor een afspraak op te bellen en dat in het Fries te doen. Het lukte wonderwel, maar halverwege ons gesprek schakelde ik over in het Nederlands, want in die taal zou ik hem interviewen. Hij maakte de wisseling zonder enig probleem en hij wist me aantal wetenswaardige zaken te vertellen. Een paar daarvan heb ik onthouden, zo weet ik dat klompen in Shetland niet "wooden shoes", maar "klompers" heten en dat komt doordat een eeuw geleden veel Nederlandse vissers 's zomers in Lerwick, de hoofdplaats van Shetland, lagen en die vissers liepen op klompen. Er kwam in die tijd zelfs een Nederlandse dominee over, opdat de blijde boodschap op zondag in de moedertaal kon worden uitgedragen. Ik had intussen uit "The Sunday Times" begrepen dat er op zondag in Walls een bijeenkomst zou plaatsvinden van liefhebbers van oud rijdend materieel en daar zag ik onder andere bovenstaande Standard 10 Saloon.

Broek

Ik moet het vandaag even met u hebben over de korte broek, die zo blijkt vandaag de dag, enorm  opgeld doet. Waarom? Ik was rond mijn twaalfde enorm blij dat ik de korte broek kon verruilen voor de plusfour, die ik zo laag  mogelijk droeg, om hem zoveel mogelijk op de gewenste lange broek te laten lijken. Een korte broek was iets voor kleine jongens en nu iets voor Scheveningen of Zandvoort. Maar nee, je gaat tegenwoordig  kort gebroekt zonder  enige gene zelfs naar het hospitaal. Moet toch kunnen, niet waar? Het wachten is op iemand die meent zonder shirt een arts te kunnen bezoeken.

Tekening

 

 tekening van lang geleden

Zithers

 

Washington Phillips' Dolceola was slechts een van de instrumenten, die honderd jaar geleden uit de zither werd ontwikkeld. Allemaal om het bespelen van dat instrument gemakkelijker, simpeler te maken. De laatste keer dat de wereld in de ban van de zither raakte ligt inmiddels al weer meer dan zestig jaar achter ons. Dat kwam door dit melodietje, gespeeld door Anton Karas. Toch is de zither met name in Oostenrijk en Duitsland nog populair. Heel direct aan de zither ontleend is de akkordzither, al is het instrument onder de naam autoharp bekender geworden. Net als andere zitherderivaten is het instrument met name in de Verenigde Staten populair geworden. Dit is Mother Maybelle Carter met de "Black Mountain Rag". Alhoewel er lang gedacht werd dat het intsrument waarop Washington Phillips zich begeleidde een eigen constructie was, wordt nu algemeen aangenomen dat het om een dolceola, een zither met een toetsenbord, gaat. Ray Skjelbred speelt hier een potpourri van Washington Phillipsstukken. De Marxophone schijnt een instrument te zijn geweest, dat een eeuw geleden door dezelfde firma als de autoharp in de handel werd gebracht: Oscar Schmidt, met vijf fabrieken in Europa en een in de Verenigde Staten. Tenslotte de tremoloa, die het geluid produceert van een ietwat ontstemde hawaiigitaar.

Vergadering

 

een lang geleden gemaakte tekening, toen ik soms signeerde met soew

Drie P's

Van de drie grote Amerikaanse automerken die begonnen met een P (Packard, Pierce-Arrow en Peerless) verdween in 1931 laatstgenoemd merk het eerst, beide andere P's hielden het nog een aantal jaren vol. Peerless in Cleveland (Ohio) maakte in de jaren zeventig van de negentiende eeuw wringers en fietsen en daar kwamen vanaf 1900 auto's bij, eerst eenvoudige voertuigen, maar nadat Louis P. Mooers als chefconstructeur was aangesteld, werd  duidelijk dat de fabriek het hoogste marktsegment ging bedienen. De foto toont een Peerless Model 9 met een "Roi des Belges"-carrosserie uit 1905. Een jaar eerder had Mooers een racewagen de "Green Dragon" ontworpen die met Barney Oldfield als coureur langs diverse circuits trok en veel succes had.

 

Adolfina 2

zijn vraag naar de Adolfina's zou hij pas over drie weken kunnen stellen, want komende zaterdag mochten alleen  degenen die in de klas naast het raam een vraag stellen. De volgende zaterdag de kinderen  uit de middelste klas, Maar hij zat  in klas naast de muur en dus  kwam hij pas in de derde week aan de beurt. Dat duurde lang. Richtje Zondervan zat in de klas naast het raam en mocht vandaag een vraag stellen, ze wilde weten waarom de Hoge Weg de Hoge weg heette. Hij vond het een domme vraag, omdat iedereen toch kon zien waarom de Hoge Weg de Hoge Weg heette. Die  weg lag hoger dan het omliggende land. Maar goed, de juf legde uit, wat hij al wist. Daarna was het de beurt aan Jarich Kingma. Die had hij al eens zien marcheren op een vrije woensdagmiddag op een ander schoolplein met  een soort zwart petje  op dat van  boven oranje was. Hij had van zijn vader begrepen dat Jarich lid was van de Jeugdstorm omdat zijn vader lid was van de NSB. Daar moest je voor uitkijken.  Jarich wilde weten  hoe je een jood kon herkennen. Hij ging iets rechter zitten. Juf zei dat je een jood kon herkennen aan de gele ster op hun jas, maar dat je verder niets bijzonders aan een jood kon zien. Dat klopte volgens hem, want aan zijn vader kon  je niets bijzonders zien. Maar Jarich begon over kromme neuzen.  Jarichs vader had gezegd dat alle joden kromme neuzen hadden. Wat was dat nou voor onzin, zijn vader had geen kromme neus.

Afgelopen

 

Eind jaren tachtig afgelopen met het in 1954 door samensmelting van Nash en Hudson ontstane merk AM - American Motors  - toen Chrysler, dat het alleen maar om te doen was de Jeepdivisie in  handen te krijgen, AMC overnam, nadat een aantal jaren Renault een forse vinger in de pap gehad had. In 1948 borduurde ook Nash in Kenosha (Wisconsin) op vooroorlogse producten (zij het dat een achtcylinder uit het leveringspakket verdwenen was), waar pas verandering in kwam toen in dat jaar de "Airflyte" werd geïntroduceerd, weinig vleiend door het Amerikaanse publiek "the rolling bathtub" genoemd.

Hudson, ooit in de jaren twintig op de derde plaats qua best verkochte merken in de Verenigde Staten, toonde in 1948 een nieuw model de "Commodore", ook met een bijnaam, "step-down", omdat de vloer flink lager was dan de drempel. In 1948 liepen 117200 van de band, in 1949 159100.

HALLO

 

Adolfina

Er waren twee vrouwen in het dorp die Adolfina heten. Of ze naar de man die steeds de Vuur R genoemd waren wist ik niet, maar wilde  ik wel heel graag weten. Ik durfde het mijn vader niet  te vragen, want bij het horen van die naam werd hij steeds verdrietig. Ik besloot het op  zaterdagmorgen te doen. Elke zaterdagmorgen om kwart voor twaalf mochten we in de klas vragen stellen. Hoe de post verstuurd werd van Joure naar Leeuwarden en wat je moest doen om burgemeester te worden, bijvoorbeeld. Maar het was nog geen zaterdag. Eén Adolfina kende ik, ze woonde op de Hogeweg. Mijn vader had haar dag gezegd in  het postkantoor, waar ik gevraagd had waarom ze zulke rare 4's hadden geschreven op  een aanplakbiljet. Toen had mijn vader  uitgelegd dat het geen 4's waren maar  s'en. Ik had nog  verder willen vragen maar ik voelde dat mijn vader geen  zin had om het uit te leggen. Ik moest voorzichtig zijn naar wat ik hem  vroeg, had mijn moeder mij uitgelegd. Het was allemaal niet gemakkelijk. Alle vader werkten, mijn vader zat thuis en  las dikke boeken. Ik las ook, "Daantje". De andere Adolfina werd, zodra andere kinderen uit het dorp haar zagen,  nageroepen. Het  was mij streng verboden daaraan mee te doen. Ik vond dat jammer, want ik kon hard schreeuwen. En ik begreep eigenlijk ook niet goed waarom ik niet  mee mocht doen

Foto

 

Beste Henk,

Terwijl ik gister stond te kijken naar de afbraak 

van de voormalige schuurpapierfabriek bij de spoorwegovergang aan 

de Van Flatsenburgerweg - ik had toestemming gevraagd om een

fotografie te nemen aan de portier van het tegenoverliggende

advocatenkantoor Sneuperink en Co.- kwam er plots een Packard

twee-onder-den-kap in beeld, die ik voor jou op de 

gevoelige plaat heb vastgelegd. Aan jou uit te zoeken 

uit welk jaar de auto dateert, maar daar zul je zooals

gewoonlijk geen enkel probleem mee hebben.

Gegroet,

Philip

 

 

Voetbal

Zo, de wereldkampioenschappen vrouwenvoetbal zijn achter  de rug. Er  zal nog wat worden nagezeverd. Zoals door een Haarlemmer ingezondenbriefschrijver die opmerkt dat het een verademing was om er naar te kijken: "fris  en fruitig voetbal".  Daarom pleit ik meer voor meer van het mannen afwijkend voetbal. Bejaardenvoetbal. Gemengdvoetbal voor boven tachtigers. Assertief en appelig. En kleutervoetbal voor kinderen onder vier jaar. Bewust en bramig,

Kaapana

 

Oorspronkelijk, en ik begrijp dat het de liefhebbers van hawaiimuziek vreemd in de oren klinkt, werd er op die eilanden in de de Grote Oceaan alleen maar op trommels geslagen, daar kwam pas verandering in toen Mexicaanse vaqueros - zeg maar cowboys - eind 19e eeuw de gitaar meebrachten. Er ontstonden vervolgens in Hawaii twee kenmerkende gitaarstijlen, de bekendere wat jankerige, oorspronkelijk met een kammetje schuivend over de snaren, voortgebrachte klanken en de slack-key-stijl, waarvan hier een goed voorbeeld, gespeeld door Ledward Kaapana.

Nash-Healey

 

In  1941 bracht Nash een voor de Verenigde Staten revolutionaire auto, de Nash 600, met een zelfdragende carrosserie, dus zonder chassis en de wagen was bovendien ongekend zuinig: 600 mijl (vandaar de naam) op een volle tank van  20  gallons. Het blad "Time" noemde het "the only completely new car in 1941". Maar toen  kwam - na Pearl Harbor  - de oorlog en in  januari stopte de personenwagenproductie van Nashautomobielen om in 1946 weer te  starten. In dat jaar rolden ongeveer 99000 Nashes van de  band en stond de fabriek op plaats acht in de Amerikaanse autofabrikantenlijst. In 1947 stond de fabriek op plaats elf. In datzelfde jaar ontmoette Nash' president George Mason aan boord van de "Queen Elisabeth" Donald Healey en er werd een plan gesmeed een Nash sportwagen te creëren op basis van een Ambassador zescylindermotor. Het mechanisch deel kwam in 1951 van Nash, de  carrosserie van Healey uit Warwick. Maar het werd een jaar later nog gecompliceerder toen, nadat Pinin Farina de carrosserie opnieuw getekend had, motor en transmissie uit Amerika kwamen, het chassis uit Warwick en de carrosserie uit Italië. De wagen kreeg de prestigieuze naam Nash Healey Le Mans. Nash was ook wel degelijk op Le Mans geweest, maar dat was in 1951 met bovenstaande toch iets anders ogende X5 in 1950.

Cherki

 

Luc Cherki, geboren in 1933 in Algiers, is opnieuw een zanger uit de serie "Trrésors de lla Chanson Judéo-Arabe". Hij vestigde zich in 1955 in Marseille en vertrok vervolgens naar Parijs, waar hij opnames maakte voor de platenmaatschappijen Barclay en RCA. Het is duidelijk dat zijn stijl moderner is is  dan die van Lili Boniche en Blond-Blond. 

Westerling

Het was natuurlijk te verwachtten: een herdenking waar bij aandacht zou worden besteed aan iemand die zich schuldig had gemaakt aan oorlogsmisdaden. Sinds op vier mei niet alleen oorlogsslachtoffers van 1940-1945 maar ook alle latere  vaderlandse gesneuvelden moesten worden herdacht. Veeg alle doden  op een hoop en wees twee minuten stil. Soms kwam zelfs de  vraag van een kleinkind, waarom opa, een aan  het oostfront gesneuvelde  SS-er, niet kon worden herdacht, maar dat  bleek voor  het vaderland net iets te gortig. Bij de Indiëherdenking op Dam deze week verscheen de dochter  van Raymond Westerling die aandacht vroeg voor haar  paps die toch zo dapper had gestreden tijdens de - eufemistisch genoemde - politionele acties. Terwijl kan worden geweten dat de man zich schuldig had gemaakt aan misdaden tegen de menselijkheid.

Verhuisd

Nadat Archibald van Rotterdam naar Rottevalle was verhuisd, had hij zijn Fiat 500 weggedaan.

 

Sisi

Gepatenteerde muzikale dombo's:  reclame van het drankje "Sisi" laten beginnen met "See, see rider".

Blond-Blond

 

Albert Rouimi was een andere in Algerije geboren joodse zanger. Omdat hij een albino was kreeg hij de bijnaam Blond-Blond. Hij zong ook in het Frans o.a. dit "Viens à Juan-les-Pins".

Silverstone

 

Een Healey Silverstone "E Type", herkenbaar aan de luchtinlaat op de motorkap uit 1950. Met een voorruit die naar beneden draaide en dus niet naar voren klapte en een reservewiel, dat ook als achterbumper dienst deed. Onder de motorkap huisde een viercylinder 2442cc  Rileymotor met  twee SU-carburateurs, De versnellingsbak kwam ook van Riley. De auto werd gemaakt in Warwick en was buitengewoon succesvol, niet alleen in handen van de fabrieksrijders  maar ook in handen van particuliere bezitters. Er werden meer dan honderd gebouwd, voordat de fabriek de  Nash- Healey ging bouwen.