Gisteravond opwinding in "Springwatch": Simon King toonde beelden van de Schotse wilde kat, een buitengewoon schuw dier, waarvan er vierhonderd exemplaren in de highlands leven. Vanavond om negen uur opnieuw "Springwatch", BBC2.
Klaarblijkelijk was het zo'n 95 jaar geleden aantrekkelijk voor Europese fabrieken om mee te doen aan de Indy 500, een race over een 2,5 mijl circuit in Indianapolis. Mercedes was er, Sunbeam, Peugeot en ook deze Delage. In 1914 haalden Thomas en Gouyot respectievelijk een eerste en een derde plaats op een dergelijke Delage. Het waren identieke Delages, die een jaar eerder hadden meegedaan aan Grand Prix de l”Automobile Club de France in Amiens, een race over 917 km. De eisen voor de Grand Prix waren: een maximaal verbruik van 20 liter per 100km, een minimum gewicht van 800kg (zonder benzine, olie, water, gereedschap en reserve-onderdelen) en een maximum gewicht van 1100kg. De benzine tanks moesten cylindervormig en volledig zichtbaar zijn. Aan de Grand Prix, waarvoor inschrijving alleen openstond voor fabrieken, deden twintig wagens mee: drie Peugeots, twee Delages, vier Sunbeams, een Opel, een Mathis, vier Schneiders, twee Excelsiors en drie Itala’s. De Grand Prix werd gewonnen door Boillot op Peugeot.
Het moet eind jaren zeventig geweest zijn toen ik "Zeugje" voor de eerst keer zag. In het Zweedse leger heette zij officieel RAPTGBIL, dat zoveel als radiopersonterrängbil (radiopersonenterreinauto) betekent . In de volksmond heette zij "Sugga" (zeug) en het was de lelijkste auto, die ik ooit gezien had. Ze werden afgeschreven en ik heb in 1980 eentje uit Zweden gehaald. Het was een indrukwekkend gevaarte: hoge en lage gearing, inschakelbare vierwielaandrijving en sperdifferentieel op vacuum door middel van kranen op het dashbord. Ik heb haar een tijdje als dagelijks vervoermiddel gebruikt, maar dat getrap, vanwege een nietgesynchroniseerde versnellingsbak werd op de duur, zeker in stadsverkeer, toch wat vermoeiend. Ik ben er mee naar haar geboorteland gereden om de bijbehorende radioapparatuur, de antennes en het merkwaardige op de rug mee te nemen fietsje, waarmee je stroom kon trappen, als de auto het in extreme gevallen het niet deed en je toch wilde blijven zenden, op te halen. Terreinrijden, zoals in dit filmpje te zien is, heb ik nauwelijks gedaan, maar ik ben er ook niet mee in de P.C. Hooftstraat geweest.
Fraaie klezmermuziek zonder blazers: Cookie Segelstein, viool, Henry Sapoznik, tenorgitaar en Mark Rubin, bas.
Er moet zo te zien wel het een en ander aan gebeuren voordat deze Woods uit 1917 weer de weg op kan. Officieel heette de auto Woods Dual Power en hij was niet bepaald een succes, toch was de, in Chicago gebouwde auto, zijn tijd ver vooruit, want hij was, net als de Toyata Prius van vandaag, een hybride en zowel voorzien van een benzine- als van een electromotor
In 1908 ontmoet hij Robert Delaunay in Parijs en maakt hij kennis met het kubisme. Feininger krijgt faam als als schilder en raakt bevriend met Wassily Kandinsky, Paul Klee en Alexej von Jawlenski, samen vormen ze de "Blaue Vier". Van 1919 tot 1926 geeft hij les aan het "Bauhaus". Nadat zijn werk door de nazis op een tentoonstelling "Entartete Kunst" is tentoongesteld, keert hij terug naar de Verenigde Staten.
Feininger heeft ook gecomponeerd, een tweetal werken van hem zijn te vinden op de CD "Dichter und Maler als Komponisten" (FSM Adagio FCD 91 001).
Klaarblijkelijk had Feininger iets met fietsen, dit is een schilderij van hem.
Meer werk van Feininger: hier.
Toch opmerkelijk dat George W. , die het voortdurend over democratie heeft, niet vlakbij huis zijn passie preekt, want Puertoricanen mogen wel meebepalen wie in November presidentscandidaat wordt, maar in de echte presidentsverkiezingen hebben ze geen stem en hun enige afgevaardigde in het Congress heeft ook niets in te brengen.
Soms lijkt het alsof een liedje er altijd geweest is en raakt de componist vergeten. "Oh Susannah" is een prachtig voorbeeld. Het wordt beschouwd als een volksliedje, dat het ooit geschreven werd door Stepen Foster weet vrijwel niemand. Randy Newmans "Louisiana 1927" heeft, na de orkaan "Katrina", bijna dezelfde status bereikt. Hij zong en speelde het recent in New Orleans, de stad waar hij een deel van zijn jeugd doorbracht.
De solist in "Meltdown" met Heavy Tuba, een Oostenrijks "zwaarkopergezelschap", moet Howard Johnson zijn, een opname gemaakt in Lahti, Finland.
Dit is het affiche van een nieuw theaterproductie "Weg met de buitenlanders" over identiteit en integratie die op 4 october in de de Koornbeurs in Franeker in premiere gaat. Meer nieuws op de website van Bauke van der Woude en Campbell Forbes.
Nog altijd hoor ik zo nu en dan gemopper dat er op dit blog niet gereageerd kan worden. Klaarblijkelijk bestaat daar behoefte aan. Maar vanaf het allereerste begin heb ik geprobeerd duidelijk te maken, dat met slechts een iBook en één emailadres tot mijn beschikking reacties onmogelijk zijn, wil ik op een enigszins normale wijze mijn computer kunnen blijven gebruiken. In mijn vorige blog, mogelijk gemaakt door een bevriend computervirtuoos, naar wie ik mijn stukjes stuurde, ontdekte, naar ik aanneem Amerikaans tuig, een gat, waardoor het Viagrapillen en penisvergroters aan de man trachtte te brengen. Dat was eind 2006. Ik stopte mijn blog. Toevallig liep ik Wim de Bie (foto), die eerder bij mijn afscheid als radioprogrammaker al op het aardige van het hebben van een blog had gewezen, tegen het lijf, die me een oplossing aan de hand deed: begin opnieuw op blogspot. Die goede raad heb ik opgevolgd. Dinsdag j.l. las ik op zijn blog, Bieslog, dat hij (voorlopig) stopt. Dat is jammer. Want mijn dag begon steevast met het lezen van wat de andere Wimmen (de Bie en Noordhoek - laatstgenoemde op VPRO's Boeken Avondlog) op hun lever hadden. Ik zal Bieslog missen.
Of hij zichzelf van die naam had voorzien of dat zijn fans hem die hadden gegeven, deed er niet toe. Hij was "de misthoorn van Staveren" en dat betekende dat, zodra hij zingend zijn mond open deed, er feest was. Maar er bleef aarzeling, overschreeuwde de man zich niet, ging achter die volkse, wat platte gezelligheid niet een heel ander iemand schuil? Die vraag kan al een paar jaar positief worden beantwoord: Doede Bleeker is niet "de brulkikker", die hij voorgaf te zijn. Het liedje over zijn dementerende moeder is ontroerend en terecht staat het opnieuw op de recente CD "Omarmd op Texel" temidden van andere bepaald niet vrolijke liedjes, die op uitstekende wijze door verschillende muzikanten worden begeleid. De CD zit in een fraai geillustreerd boekwerkje compleet met alle teksten in Doedes moedertaal: het Stavers. De CD is te bestellen bij info@doedebleeker.nl
Men mag geen nocht van onnocht hebben vanzelfs, maar ik heb het al: want Keimpe Oegema, zo fijn als poppenstront, is zondag, eerste Pinksterdag, toen hij uit de kerk kwam, tijge raar te lande gekomen. Hij was onderweg naar huis toen hij met zijn rijdend huisje uit de bocht gevlogen is. Met in de ene hand een stuk droge worst en in de andere hand het psalmen- en gezangenboekje hebben ze hem uit de sloot gehaald. Het heeft alle waarschijn dat hij maar een hand aan het stuur had en worst zat te vreten, toen hij de draai niet krijgen kon. Jelle Zandstra heeft Oegema achter in de bestelauto naar Oegema's plaats geawweseerd, want de beklaaing voorin moest al droog blijven vanzelfs. Het huisje hebben ze gister uit de sloot getakeld met de trekker van Yme Yntema, zo heb ik mij vertellen laten, want ik heb daar niet bijgeweest. Maar het huisje is helendal verinneweerd en Oegema zal er voor het eerst geen wil meer van hebben. Krek goed!
Zowel qua kledij als instrumentarium is er overigens, niet alleen door nevenstaand gezelschap op Madagascar goed gekeken naar wat uit West-Europa en met name uit Frankrijk kwam. Ook deze, in meer dan een opzicht, valse ellende komt van het enorme eiland aan de Afrikaanse oostkust.
Bana Rahalahy (zie Madagascar op dit blog, d.d. 8 mei j.l.) speelt behalve de valiha, de marovany, een ander typisch instrument uit Madagascar. Het is een kastciter, waarbij de snaren aan beide zijden van het instrument bevestigd zijn.
Er bestaan natuurlijk beeldjes van Napoleon, maar Napoleonpoppen heb ik nooit gezien. Poppen van historische figuren zijn behoorlijk zeldzaam, ik bedoel poppen van staatslieden, klaarblijkelijk spreken fimsterren als Charlie Chaplin, Shirley Temple en Stan & Laurel meer tot de verbeelding. Ruby McKim, ik schreef op dit blog eerder over haar (o.a. op 13 februari j.l.), liet, vermoedelijk in de jaren dertig, een pop maken van Abraham Lincoln en zijn vrouw Mary.
Er is een hele bibliotheek waarmee mijn vrouw haar poppen thuis kan brengen, maar een heel enkele keer kan ik behulpzaam zijn. Zoals bij deze pop.
"Wat zal dit nou?" dacht ik vandemorgen, toen ik mijn stekje opendeed om te boodschappen. Keimpe Oegema in een soort van huisje op wielen. Het viel mij nog toe dat hij de broek niet op de knibbels had en al schietende als een aalreiger onderwegs was, het wordt alsmaar raarder op deze wereld. Een huisje met een motor, Oegema aan het stuur en hij zwaaide ook nog naar mij. Ik heb krek gedaan of ik hem niet zag: de overkomeling!
Zaterdag j.l. reed mijn vriend Charlie Hurst in zijn Plymouth, een auto die oorspronkelijk van zijn grootvader was en waarmee pasgeboren Charlie destijds van de kraamkliniek naar huis werd vervoerd, een paar honderd kilometer naar een "car show" in het oosten van de Verenigde Staten. Hij reed, want waar heb je zo'n auto anders voor. Maar inmiddels is er een categorie "autoliefhebbers", die hun voitures per vrachtwagen van show naar show vervoerd, zoals de hieronder afgebeelde Packards. Waarschijnlijk voozien van een uit beton gegoten motorblok.
(door op de foto's te clicken worden ze vergroot weergegeven)
