Gister. Dit affiche. Mijn Kit? Kit met een t, in plaats van met een d? Zeker weer een Nederlander die meent het Engels te moeten bijslijpen? Kit ken ik in onze taal alleen maar als kolenkit, gereedschap, lijm. Maar nee, Kit blijkt een afkorting van Kitty. Nog een geluk dat het kind niet Katrien gedoopt is en als Kat door het leven gaat. "Mijn Kat heeft Down". Una grijnst. Intussen begrijp ik dat het om een boekje gaat in de lamentabele, maar furoremakende vaderlandse reeks: "Mijn ... heeft ...". Want leed moet uitgedragen worden in dit land, want er is geld mee te verdienen. Op de televisie en in de boekwinkels springen moeders van flats, hebben tantes borstkanker en kinderen het syndroom van Down. De boeken vliegen de deur uit: "Mijn opoe heeft constipatie", "Mijn vrouw heeft spataderen", "Mijn oom heeft claustrofobie", "Mijn kleinkind heeft alzheimer", "Mijn achterneef heeft arthritis", "Mijn man heeft dyslexie", " Mijn grootvader heeft anorexia". Kortom: het leed in Nederland is niet te overzien, de verhalen zijn zoals gewoonlijk recht uit het hart, want van andermans ellende lusten we wel pap als we (zeker als uitgever) volop in het leven staan.
