Leadbelly

Leadbelly of beter Lead Belly en nog beter Huddie Lead Belly Ledbetter stond met twee nummers op de allereerste langspeelplaat, die ik in 1953 van mijn vakantiegeld aanschafte. Die LP deel 1 "The 'Solid' South" in de serie "The History of Jazz" maakt nog steeds deel uit van mijn muziekcollectie en nog altijd word ik boos als ik zie hoe op de achterkant van de hoes de mededeling staat dat verdere informatie over de artiesten op de binnenhoes staat, want op die binnehoes staat niets, op een brief aan de toenmalige importeur heb ik na 54 jaar nog steeds geen antwoord. Maar dat heeft niets te maken met het ietwat
samengeprokkelde en zeldzame filmpje met optredens van deze bijzondere folkariest en blueszanger.
http://www.youtube.com/watch?v=7PUlJfC4JxU

Kapelye

Er werd precies op die dag een Elfstedentocht gehouden en ik reed met de smoor in naar Duitsland om de klezmergroep ”Kapelye” te interviewen en te zien optreden. De aanvoerder Henry Sapoznik had ik eerder ontmoet in Brussel, in 1978 als ik me goed herinner, het groepje “The Delaware Water Gap” rondom hem speelde toen, wat ik maar zal omschrijven als, ouderwetse stringbandmusic. De Gap was op toernee geweest in Duitsland en het gesprek kwam op jiddisj. Nee, ze hadden niet geprobeerd in die taal met Duitsers te converseren, bang te worden versleten als achterlijke neefjes, die een in onbruik geraakt dialect spraken.
Ik was veel te vroeg bij het hotel waar “Kapelye” logeerde en waar ik met Sapoznik had afgesproken, ik bestelde een koffie en nog een en dacht aan de gemiste Elfstedentocht. Toen ze er eindelijk waren, wilden ze eerst eten, daarna ging ik met Sapoznik naar zijn kamer, omdat hij een groot wantrouwen had jegens Duitse douches, zette hij die aan voordat de bandrecorder liep, want dan kon de douche intussen op temperatuur komen. Tot zijn grote vreugde kwam er in ieder geval water uit. Dat zei hij niet zomaar, zo’n opmerking hoort tot het joodse harde grappen repertoire. Het werd een goed gesprek.
En het concert ‘s avonds maakte de reis ook meer dan de moeite waard.
Sapoznik werd later directeur van het historisch geluidenarchief van het Yivo, bracht historische klezmeropnamen uit en zijn stichting “Living Traditions” organiseert o.a. ieder jaar “KlezKamp”, een gelegenheid waar klezmermusici elkaar kunnen ontmoeten.
“Kapelye” is nu gereduceerd tot een trio met twee mannen van het eerste uur: klarinettist Kenny Malz en tubaspeler Eric Berman, aangevuld met toetsenist en zanger Peter Sokolow.

Bill Oddie

Ik heb het niet zo op natuurprogramma's waar de zoveelste leeuw de zoveelste zebra opvreet, daarom ben ik een groot bewonderaar van Bill Oddie. Hij is nooit ver van huis, alhoewel nu op BBC 2 een serie natuurprogramma's te zien is, waarin hij de Verenigde Staten bezoekt. Ik kijk iedere keer en voel me met hem gelukkig als hij zijn eerste Amerikaanse eland (moose) in het wild ziet, lach als hij het gedrag van een prairiedog imiteert, verbaas me als hij vertelt hoe de mus in Amerika is beland.
Maar er is nog iets: Oddie kiest de muziek duidelijk zelf en met zijn verleden als een van "The Goodies" doet hij dat perfect.

Oddie, uiterst links, lang geleden als Goodie.

Energie

Sinds gister bereikt me van diverse zijden het verzoek of ik op 1 februari a.s 's avonds om vijf voor acht het licht uit wil doen en het tot acht uur uit wil laten. Prachtig. Als de Amerikanen hun autolampen ook uit doen als het daar vijf voor acht is, maar wel blijven doorrijden, zet het nog veel meer zoden aan de dijk.

A Hard Day's Night

Meteen nadat het 45-toerenplaatje van Peter Sellers uit was, heb ik het aangeschaft, maar vanmorgen ontdekte ik op You Tube en fragment uit een telesieshow uit 1964 waarin Sellers als Sir Laurence Olivier in "Richard III" "A Hard Day's Night" reciteert.
http://www.youtube.com/watch?v=xLongUBPm5Y

Ingewikkeld

Waarom je een fiets met een handrem op het voorwiel en een handrem op het achterwiel, ook nog zou willen uitrusten met een terugtrapmechanisme om diezelfde velgremmen te bedienen is mij een raadsel. Toch zit exact zo'n mechanisme op mijn Peugeot van vlak na de oorlog; e.e.a. leidt wel tot een groot aantal kabels.

Deurtjebellen

Ik wil het er met vrouw Van der Wal nog wel eens over hebben, over de spultjes van eertijds, die je heden de dag niet meer ziet: krijthinkelen, rovertje, diefje met verlos, landjekap, knikkerjen, dat doet geen kind meer. En als ze het tochs doen, dan rennen ze groot gevaar, lees ik krekt in de krant, want een meisje uit Capelle (woont ons premier daar niet?) is neergestoken uit reden van deurtjebellen. Het moet niet raarder worden vanzelfs, kan dat vrouwmens wel tegen een kind? Wij hebben eertijds ook wel te deurtjebellen geweest en als het uit de voegen rende dan kwam zo’n vrouwmens naar ons vader en kregen we van hem op onze billig en mochten we een week niet naar buiten.

Vrouw Ymkje Sinnema - Meindertsma, Rotsterhaule

Holle kost

Eerst hebben ze ons de hamburger, een wit, week broodje met een platgeslagen gehaktbal door de strot gedouwd, nu heet de Auschwitzherdenking "Holocaust Memorial Day". Ik heb niets met dat woord. "Holle kost", is moord, genocide, sjoa, volkerenmoord, zelfs het vervloekte Endlösung niet goed genoeg?
Mijn tante Josie, mijn vaders jongste zusje. Het verhaal, dat ik niet meer kan controleren, ging, dat ze trouwde omdat ze haar verloofde Gerrit niet alleen naar Westerbork wilde laten gaan. Op de dag van haar huwelijk zag ze de dochter van de buurman, waar ze haar spulletjes in bewaring had gegeven, op haar fiets voorbij rijden. Een dag daarna vertrok tante Josie samen met oom Gerrit naar Westerbork, van daar stuurde ze onderstaande brief aan een oom van mij.

Op 23 juli kwam haar laatste bericht, een telegram.

Twee maanden later werd tante Josie in Auschwitz vermoord.

Staartloos

De staartloze kat van het eiland Man, de zogenaamde Manx cat, is al zo'n 300 jaar bekend en alhoewel het zich om een mutatie handelt, wordt het als een apart ras beschouwd. De Britse vliegtuigfabriek Handley Page experimenteerde tijdens de Tweede Wereldoorlog met een staartloos vlegtuig, uiteraard heette dat vliegtuig "Manx".

Echt?

Volgens de eigenaar is het vehikel op de bovenste foto, dat hij op de Ebay verkoopt, samen geknutseld uit een Nash 1936, dat het in werkelijkheid om een Nash uit 1937 gaat wordt duidelijk uit de foto eronder, waar Ry Cooder op het spatbord zit van een Nash 1937, die ik destijds had.
Er wordt wat afgeknoeid met auto's, recent is een Citroen 15/6 cabriolet uit 1951 aan het Nederlandse wagenpark toegevoegd, terwijl Citroen in dat jaar helemaal geen cabriolet gebouwd heeft. Voor de oorlog bouwde Citroen nog geen handvol cabriolets op basis van de 15/6, maar de eigenaar van de 1951-cabriolet liet, voor naar ik aanneem, heel veel geld op basis van een parij roest afkomstig van een sedan uit 1951, die hij in Frankrijk opduikelde, in Engeland zo'n vooroorlogse auto reconstrueren. Het gaat hier dus om een volledig nieuwe auto, waarvoor wonderlijk genoeg, volgens het Ministerie van Financien, geen BPM en BTW hoeft te worden betaald.

ADHD 2

Gisteravond telefonisch contact gezocht met Jetze Parch, voorziitter van de recent opgerichte ADHD-patienten- en oudervereniging “Bewegelijkheid kent geen tijd”.

"Meneer Parch, is er naast de ADHD Stichting, Hersenstorm, Impuls en Balans berhoefte aan nog een instantie, die zich met Attention Deficit Hyperactivity Disorder bezig houdt?”
“Deze vraag kan ik met een volmondig ja beantwoorden: hoe meer instanties, hoe beter, in feite zouden er nog veel meer verenigingen moeten zijn, immers de besturen krijgen aandacht en diezelfde besturen dienen tegelijkertijd veel activiteiten te ontwikkelen. Zo lost het ADHD-probleem zich vanzelf op.”
“Dus u denkt dat de verenigingen uiteindelijk een soort zelfhulpgroepen zijn?”
“Juist. Ik ben pas tevreden als er in elke straat een ADHD-club gevormd is.”
“Maar zo ver is het nog lang niet. Hoe denkt u ADHD op dit moment te kunnen bestrijden? Met medicijnen?”
“In de eerste plaats zou ik het woord bestrijden niet in de mond willen nemen, dat klinkt meteen zo negatief en daarom willen we medicijngebruik ook tegengaan.”
“Toch hoor je, dat met name aan kinderen, medicijnen worden voorgeschreven.”
“Onze vereniging “Bewegelijkheid kent geen tijd” doet dat heel anders. Wij doen aan line dancing.”
“Line dancing?”
“Jazeker en het blijkt een probaat middel. Het zogenaamde ritalinedancing en we dansen niet op country en western muziek maar op de “Mattheus Passion”. We zullen het tegen Pasen druk krijgen.”
“U geeft uitvoeringen? Begrijp ik dat goed?”
“Jazeker. Ritalinedancing op de “Mattheuspassion” geeft ons langdurige aandacht en wijzelf zijn tegelijkertijd uiterst actief bezig. Komt u eens kijken, zou ik zeggen.”
“Dat zal ik zeker doen. Mag ik u hartelijk danken voor dit gesprek.”

ADHD

Met buitengemeen groot genoegen heb ik kennis genomen van het laatst verschenen artikel van mijn medecolumniste, mevrouw Sinnema; hoe juist is haar observatie van het fenomeen ADHD, dat evenwel niet alleen bij de jeugd voorkomt maar dat inmiddels de gehele maatschappij doortrokken heeft, men hoeft ‘s ochtends maar in het openbaar vervoer te stappen en kennis te nemen van de gratis verstrekte blaadjes “Spits” en “Metro” om te moeten constateren dat bij het aannamebeleid van redacteuren het hebben van ADHD een eerste, zo niet het enige, vereiste is, ook de meeste televisieprogrammapresentatoren lijden aan dit, oorspronkelijk als een zeldzame ziekte ervaren fenomeen, maar dat inmiddels epedemische vormen heeft aangenomen en tot ingredient van het dagelijkse normale leven is gaan behoren, zeer terecht merkt mevrouw Sinnema op dat abormaliteit tot normaliteit verworden is.

Drs. Barend Otto ter Vloot, Steenwijkerwold

Adeehadee

Als jelui kleine kinderen hebben, dan moet ik jelui de raad geven met zeven gehaast op jelui dokter aan te zetten om vast stellen te laten dat de kinderen adeehadee hebben en als jelui dokter zegt dat hij geen adeehadee heeft kunnen konstateerjen, dan deugt jelui dokter niet. Want alle kinderen hebben adeehadee, dan mogen jelui van een oud vrouwmens aannemen. Ik hoor niks anders dat kinderen adeehadee hebben. Ik weet niet wat het is, maar als ze het hebben, dan mogen ze de hele dag balten en gek jagen. Ons buurman, ook een kaalplas vanzelfs, want anders dan ben je geen fasoendelijk faksist of Wildersstemmer en dat moet men heden de dag wezen als men mee doen wil, heeft een drieling, die ook zwaar adeehadee hebben en de hele buren bij elkaar razen. Als jelui kinderen nog een beetje normaal zijn, dan zijn ze feitelijks dus niet normaal.

Vrouw Ymkje Sinnema - Meindertsma, Rotsterhaule

Bordpapier

Dit is mijn grootvader Louis Bloemendaal. Hij was, zoals ik eerder schreef, doof en groeide op in een tijd toen er klaarblijkelijk maar twee beroepen voor doven mogelijk waren: timmerman en kleermaker. Opa werd kleermaker, maar hield het niet lang vol en werd handelsreiziger in kantoorbehoeften. Dat lijkt voor iemand die doof is erg vreemd, toch had hij veel succes. De foto werd gemaakt door SNEL-FOTOGRAFIE "Gruno" Heerestraat 86a Hoek Zuiderdiep en Hereweg 98 t/o Fongers Rijwielfabriek. In de fotostudio had men een deel van een treinwagon nagebouwd, dat gebeurde destijds veelvuldig, niets was te dol: bordpapieren auto's en vliegtuigen waren ook een geliefde achtergrond. Toch is dit decor wel passend, opa reisde met zijn monsterkoffer per trein.

Friesland

Dit lijkt op het eerste gezicht een provinciebord, maar dat is het niet: het staat in de Amerikaanse staat Minnesota bij de ingang van het dorp Friesland, toen ik een aantal inwoners vroeg of ze wisten waar de naam van hun dorp vandaan kwam, bleven zij het antwoord schuldig.

B 36

Tot 1 januari 1951 waren kentekens van motorvoertuigen persoonsgebonden: als meneer De Vries in 1923 een auto kocht, dan kreeg hij een provinciaal nummer, wanneer hij in 1927 een nieuwe auto aanschafte dan ging het nummer mee naar de nieuwe wagen. De Friese provinciale nummerborden begonnen allemaal met een B. Het Fries Historisch en Letterkundig Museum heeft het voortreffelijke idee gehad om alle nummers vanaf B 1, dat afgegeven werd op 2 januari 1906 aan Henri Jacob Sierevelt in Leeuwarden, op een website te zetten (http://www2.tresoar.nl/kentekens/) compleet met eigenaars en veel foto's, die jammer genoeg niet altijd het merk vermelden. Maar wie geinteresseerd is in historisch vervoer in Friesland mag deze website niet missen.

Met nummer B 36 een Ford uit 1936 met een in 1906 voor de eerste keer uitgegeven kenteken.

Mistroostig

Tegenwoordig vind je ze nog wel eens bij winkels die het midden houden tussen een antiquiteitenzaak en een uitdragerij, vroeger zag je ze ook op markten, soms tussen bakjes met roestig gereedschap en oude grammofoonplaten: foto's van mensen die al lang dood waren en van wie niemand meer iets wist, zelfs hun naam was verloren geraakt. Ik werd daar
altijd mistroostig van. Lang geleden waren zij in hun zondagse pak of jurk naar een fotograaf getogen, hun foto had ingelijst aan de wand van hun huiskamer gehangen en nu lagen zij naamloos op de keien.
Onderstaande foto komt uit het familie-archief, maar ik herken niemand. Mijn dove grootvader was lid van een vereniging van doven, maar ik zie hem niet op de foto. Wie zijn het dan wel?

Woody Allen

Woody Allen, nou eens niet als acteur, maar als klarinettist tijdens een televisieshow in 1971 met een studiobandje.
youtube.com/watch?v=ZTuJcryyzAY

Leeuwarden 2

Begin 1946 verhuisden we naar de Friese hoofdstad en kort daarop veranderde er iets aan de taal. Ik bedoel de taal die thuis gesproken werd. Mijn moeder sprak Fries met haar familie (die was er plotseling volop), mijn vader, geboren Leeuwarder, verstond die taal wel, maar sprak hem niet. Hij sprak stadsfries, de taal van zijn jeugd, dat was ook de taal van de straat en langzaam kroop het Liwadders het huis binnen: ga je mee, werd gaast met, moet je daar eens zien werd must daar us sien, vaak gevolgd door juh. Mijn moeder had aan het stadsfries, net als de meeste Friezen, een hekel, maar hield de verloedering niet tegen.
Mijn vader werkte op de Tweebaksmarkt en kwam net als mijn zusje en ik tussen de middag voor de warme maaltijd naar huis. Hij had suikerziekte, soms vertrok hij te laat van kantoor en werd ik hem tegemoet gestuurd. Als zijn stap onzeker werd, moest ik hem vragen een suikerklontje te nemen. Dat kostte veel moeite, want in de regel antwoordde hij grommend: "Heb ik niet nodig, mij mankeert niks." Maar hij begon wel onvast op zijn benen te staan en straks zouden ze op het schoolplein ongetwijfeld zeggen dat mijn vader weer dronken was en leg een hypo van een suikerpatient maar eens uit aan een tienjarig klasgenootje. Ik moest dus blijven aandringen, maar ik kan me niet herinneren dat het me ooit gelukt is mijn vader een suikerklontje te laten nemen. Hypo's waren vervelend, mijn aardige vader werd onherkenbaar driftig. Soms werd hij thuisgebracht met een taxi. Dan had Sietze Keuning, die zijn taxibedrijf en woning aan de Bleeklaan had, mijn vaders slingerende gang opgemerkt en aangeboden hem thuis te brengen. Daar wilde Keuning nooit geld voor hebben. Zo zat de wereld toen in elkaar en zo zit de wereld elders nog in elkaar. Toen mijn vrouw en ik ons met veel bagage in 2004 per taxi van het centrum van de Shetlandse hoofdstad Lerwick naar de veerboot naar de Far Oer lieten brengen, ontdekte ik in de vertrekhal dat ik mijn fotocamera kwijt was. Ik besloot terug te rennen naar het vertrekpunt, daar stond de taxi inmiddels ook weer. De camera lag niet in de auto. De chauffeur bood aan me terug te rijden naar de ferry en wilde daar absoluut geen geld voor aannemen. Mijn vrouw had de camera in een tas ontdekt en had een taxi gebeld om mij op te gaan halen. Die taxichauffeur was inmiddels voorgereden bij de vertrekhal, maar ook die taxichauffeur wilde geen geld: "No sir, we're glad you found your camera."

Cleveland

Op de bovenste foto staat mijn Cleveland racer uit 1897, oorspronkelijk een doortrapper, maar kort na 1900 heeft een vorige eigenaar er een New Departure-terugtraprem op geinstalleerd. De fiets heeft houten velgen.
Op de onderste foto ook een Cleveland, geproduceerd door een van de vier fabrieken in Cleveland, Ohio, die auto's onder die naam op de markt heeft gebracht. Deze Cleveland werd gemaakt door Chandler, een merk dat in 1929 ten onder ging.

Marmelade

Nederlanders zijn in tegenstelling tot de Fransen, maar vooral de Britten nooit goede jammakers geweest; vroeger had je een mierzoete, rodige drab met ondefinieerbare smaak in potjes met het opschrift "huishoudjam", alsof het bij broodbeleg om een schoonmaakmiddel ging, verdomme, aan de iets duurdere jam, "confiture" noemde men die, had men, al naar gelang het etiket aangaf, drie aardbeien, drie bosbessen of drie frambozen toegevoegd, die dreven bovenin en wanneer je als tweede gebruiker het potje benutte, at je, juist ja, huishoudjam en allesbehalve confiture en dan was er oranje smurrie in een even oranje bordpapieren beker waarin, u raadt - de maker: Zwaardemaker - het, oranjemarmelade heette te zitten, terwijl het net zo goed jam van aardappelschillen had kunnen zijn, waaraan men een kunstmatig sinaasappelsmaakje had toegevoegd, dat noemde de fabrikant "jam voor mannen"; bij gebrek aan beter, heb ik jarenlang die rommel als broodbeleg benut: er wordt veel over afzien gesproken, maar neem van mij dat dat afzien was. en neem van mij eveneens aan dat er geen woord in het toekomstige regeeraccoord zal worden gezegd over enige verbetering: christelijke partijleiders hebben niets met jam, noch met ander broodbeleg, anders hadden ze net als de Grieken met hun feta, er voor gezorgd dat goudse kaas pas goudse kaas mocht heten als het uit Gouda, dan wel minimaal uit Nederland, kwam; tegenwoordig eet ik alleen nog marmelade van het merk "Thursday Cottage", want de jongens uit Essex weten niet alleen hoe marmelade er uit dient te zien, maar vooral hoe hij moet smaken, zo is er "Pink Grapefruit Marmalade, medium cut", "Lime & Lemon Marmalade medium cut", maar de allerbeste is de zeer klassieke en overheerlijke "Vintage Orange Marmalade thick cut".

Drs. Barend Otto ter Vloot, Steenwijkerwold

De winters van weleer

Daar zaten we op te wachten

De Nederlandse Spoorwegen opent op Amsterdam C.S. een lounge (lees wachtkamer) voor houders van 1e klas tickets (lees kaartjes).
Ik citeer:

"De NS Lounge is ingericht door Dedato Ontwerpers en Architecten. Zij creëerden een exclusieve ruimte met een behaaglijke ambiance. 1e klas treinreizigers kunnen zich daar terugtrekken uit de hectiek van het station. Om te verblijven in afwachting van uw (internationale) trein. Om een kopje koffie of fris biertje te drinken en de krant door te nemen. Om verder te praten met uw reisgezel of om uw e-mail te checken.

Wie is welkom in de NS Lounge?

In de NS Lounge geldt een toegangsbeleid. Welkom zijn:

* tot en met juli 2007: alle treinreizigers met een 1e klas ticket v.a. € 10,-

* NS Business Card (Internationaal)-houders met een 1e klas ticket of boeking

* 1e klas abonnementhouders (NS-jaarkaart, NS-maandkaart of OV-jaarkaart)

Bezoekers van de NS Lounge kunnen gratis een introducé meenemen, dat geldt niet voor abonnementhouders."

Buizen

Het was maar goed dat ik gisteravond een stoel naar de bijkeuken getoogd had en er vast op zat om naar het sjoernaal te zien, anders was ik er vlot afgevallen. Want hoe was het ook weer? Wij hadden tochs een rustige oudjaaravond gehad nevens het sjoernaal op de eerste dag van dit jaar. Maar nou doet anders blijken en dat zal aankomende 31 desember anders: elkeneen die met vuurwerk in het spier wezen wil, moet het met plastieken buizen doen. Vanzelfs zeggen de smunten niet dat zij geflaterd hebben door zwaarder vuurwerk toe te staan, nee, de gladjanussen roepen dat de verwonnen door het minne weer en het minne afsteken veroorzaakt zijn, in stee van van het hele gegrijm op hals en keel te verbieden zitten wij straks op de eerste Januaris met buren vol plastieken buizen, die wij mogen rakken. Als dezelfde halfwijzen het in het verkeer voor het zeggen hadden dan kan het toestane alcoholpersentage voor autorijders omhoog als men de autoos maar groter maakt

Vrouw Ymkje Sinnema - Meindertsma, Rotsterhaule

Leeuwarden

In deze straat toen aan de rand van Leeuwarden heb ik acht jaar gewoond. Een straat met nog op elke hoek een winkel: twee bakkers, een slager en een kruidenier. We waren klant van de slager, de bakkers en de kruidenier hoefden niet op ons te rekenen: zij waren gereformeerd, of "fien", zoals dat in het Leeuwarders heette en waarschijnlijk nog heet. Boodschappen werden gehaald bij de Cooperatie Excelsior. De melkboer en de groenteman kwamen aan huis, ieder met een hond onder de kar.
De straat lijkt verlaten, er staan maar twee auto's. Toch was, vooral het eerste deel, druk: de bus van de NOF sloeg linksaf de weg naar Lekkum in. Op de hoek stond het gebouw "Sinneljocht" van de AJC, ik ben er nog een blauwe maandag lid van geweest.
Het is gek, maar na meer dan vijftig jaar weet ik behalve de namen van de slager, de bakers en de kruidenier, nog heel veel namen van mensen in de straat.

Verval 6

Verval in Leeuwarden

Nynke van Hichtum

Ik denk dat ik veel van haar boeken gelezen heb: Afke's Tiental, Jelle van Sipke Froukjes, Schimmels voor de koets of vlooien voor de koekepan, schieten me te binnen. Boeken geschreven door Nynke van Hichtum, peudoniem van Sjoukje Troelstra - Bokma de Boer, van 1888 tot 1904 echtgenote van Pieter Jelles Troelstra. Mijn ouders waren bevriend met haar en ik veronderstel dat ik haar ontmoet heb, want op onderstaande foto heb ik een van haar gekregen truitje aan. In de boekenkast staat Het spel van moeder en kind, oude kinderijmen voor jonge ouders, verzameld door S. Troelstra - Bokma de Boer en dr. Jop Pollmann met haar handtekening. Maar er is ook een brief, daterend van nog geen jaar voor haar dood op 9 januari 1939, waarin ze mijn ouders o.a. pedagogisch advies geeft omdat ik een bus Vim heb leeggestrooid.

Fred

Nadat Fred Bargeboer gefaald had de hele, halve, kwart, 1/5de, 1/8ste, 1/10de, 1/12de marathon uit te lopen, slaagde hij er uiteindelijk in de 1/20ste marathon te winnen in 12 minuten rond.

39 Jaar

Grote kop, pagina 3 "International Herald Tribune": "Denny Doherty, 66, among founders of The Mamas and the Papas" en dan volgt een in memoriam. Die groep viel in 1968 uit elkaar, maar geen woord in de krant over wat Doherty de afgelopen 39 jaar deed. Zei hij als iemand hem in 2004 aarzelend vroeg: "Denny Doherty? The name does ring a bell, help me out." "Sure. I was with Cass, Michelle and John in The Mamas and the Papas"? Trouwens ook geen woord in de krant dat hij voor "The Mamas and the Papas" met Richard Byrne en Pat LaCroix deel uitmaakte van "The Halifax Three" en met Cass Elliot (ook Mamas and Papas), Zal Yanovsky ("Lovin' Spoonful") en James Hendricks van "The Mugwumps".

Varkens

Wat heeft de afgebeelde auto in vredesnaam te maken met de afgebeelde autobus? De auto, een door Volvo voor het Zweedse leger gemaakt communicatievoertuig heet "Sugga" (zeug), de bus, een Chausson heet "Nez de Cochon" (varkensneus).
Deze Nez-de-Cochonbus staat in het Haags Openbaar Vervoersmuseum.
In 1980 heb ik een Sugga naar Nederland gehaald en er daarna een paar jaar meegereden: vier ongesynchroniseerde versnellingen, hoge en lage gearing en sperdiff door middel van knoppen op het dashbord. Hard werken dus en u kunt u voorstellen dat ik luid moet lachen om het volk dat nu het Gooi onveilig maakt met een Hummer.

Kastjes

Herinneringen aan het vooroorlogse Amsterdam heb ik nauwelijks. Dat kan ook niet, ik was net vier toen we de stad verlieten. Ik ben van een trapje gevallen, ik ben met mijn vader naar een circus geweest, maar was zo bang voor de clowns, dat ik het op een gillen zette en mijn vader met mij haastig een lange, witte gang opzocht, ik heb in een trein gezeten, die in een cirkel reed (nu weet ik dat, dat ter gelegenheid van het 100 jarig bestaan van de spoorwegen in Nederland moet zijn geweest), ik had middenoorontsteking en kreeg een auto die ik vanuit mijn bed kon besturen, maar een kind wil zoiets ook in zijn handen vasthouden, de goed gesmeerde auto bevuilde de lakens en moest worden ingeruild tegen een trein. Een Lioneltrein. Een locomotief met drie wagentjes, die nu boven in een vitrine staan. Die locomotief lijkt heel weinig op de eerste echte locomotieven die ik me herinner. Die vierkante kasten reden in Drachten: alles wat een locomotief tot locomotief maakt zat opgesloten, verstopt. Ik heb er altijd een zwak voorgehouden en alhoewel mijn modelbaan in de Elzas ligt, heb ik het niet na kunnen laten een paar van die locomotiefjes te verzamelen. Natuurlijk weet ik dat het niet precieze modellen zijn van de NTM-locs zijn, die van Drachten naar Heerenveen, Leeuwarden en Groningen reden, maar ze lijken erop en dat is voor mij voldoende. Er waren ook een paar locomotieven die wel voldeden aan het beeld dat ik van een locomotief had, dat waren de wat gedrongen Maffeis, daarvan kon je schoorsteen, stoomdom en machinistenhuis zien, ook daarvan heb ik een model en dat is wel exact. Hieronder staan zowel mijn modellen van de "kastjes" als van de Maffei.

Verval 5

Verval in Praag

Woord voor de zondag

En sprak Jezus tot zijn discipelen wijzende op gindsche heuveltop waar Jorah op de velden noest aan den arbeid was: "Zelfs in deez' slagreegens laat Jorah zich niet uit het veld slaan, hij werkt door en laat zijn dienstknechten rusten. Laaten wij ons bij hem voegen, want het is bijna noen, dan neemt hij ook zijn rust en stopt hij met met het oogsten van latakia." "Latakia, Meester?" vroeg Johannes. "Ja, Johannes. Wellicht laat Jorah ons een pijpje stoppen van deez' voortreffelijke tabak." En zij beklommen allen de heuvel, voegden zich bij Jorah en zijn dienstknechten en rookten na het eten van een sneede brood genoegzaam gezamenlijk een pijp."

Hebt u een voorstelling van de problemen in de Verenigde Staten als bovenstaande regels in het Nieuwe Testament zouden staan?

Aero 3

Om het nog verwarrender te maken, we kwamen de Tsjechische Aero Minor en Aero al tegen, in Londen werd in 1919 een auto onder de naam Aero Car gemaakt, in de Verenigde Staten in 1906 een Aerocar en dan was er natuurlijk ook nog deze vliegende auto van veel later datum, die, jawel, ook Aero Car heette.

Aero 2

De Tsjechische automobielindustrie stelde - en dat wordt vaak vergeten - veel meer voor dan de Nederlandse: Tatra, Laurin Klement (dat later Skoda ging heten), Praga en het eerder genoemde Aero waren bekende merken, toch zie je ze op bijeenkomsten van vooroorlogse auto's hier zelden, dus toen ik hoorde dat in een buitenwijk van Praag een rit van start ging, spoedde ik me er naar toe en het was de moeite waard: nog twee Aero's, boven een Type 20, onder een Type 30

Rothond

"Heb jij ook zo'n hekel aan die rothond van de buren?"

Voorstel

Nu bij de zuidwesterstorm van gister het straatinterview door het NOS-Journaal als belangrijke nieuwsbron werd gehanteerd, lijkt het mij uiterst gepast dit ook bij ander nieuwsitems te gebruiken: honduitlatende dames in Bagdad kunnen dan hun visie geven op de toestand in Irak, fietsers in Birmingham hun kijk op de rel rond Big Brother in het Verenigd Koninkrijk, enz. enz.

drs. Barend Otto ter Vloot, Steenwijkerwold.

Oom Abraham

Dit is mijn oudoom Abraham, die in 1942 - en ik weet dat dat wonderlijk klinkt - net op tijd overleed. Hij is begraven op de joodse begraafplaats in Leeuwarden.
In 1892 begint hij, klaarblijkelijk met groot enthousiasme en heel duidelijke hulp van zijn vader, aan een plakboek. In dat jaar overlijdt zijn vader en stopt het plakboek. (door op de afbeeldingen te clicken, kunt u deze vergroten)

Aero

Kort na de Tweede Wereldoorlog maakte naast Skoda nog een Tsjechisch automerk furore in West-Europa: Aero Minor; tijdens de oorlog hadden ingenieurs van de hier vooral als motorfietsenfabriek bekende firma Jawa een met een tweecylinder, tweetaktmotor uitgeruste auto ontwikkeld, die met een totaal andere carrosserie in 1949 zelfs deelnam aan de 24 uurs race in Le Mans. Die Aero Minor had niets te maken met het vooroorlogse, eveneens Tsjechische merk Aero. Eeen aantal jaren geleden fotografeerde ik dit sportautootje, vermoedelijk uit 1929, de Aero 10, met een eencylinder, tweetaktmotor van 499cc.

Storm

Op Teletekst lees ik net de missive dat reizigers wordt geadviseerd geen gebruik te maken van de trein. Misschien dat tijdens de formatiebesprekingen kan worden overwogen de concessie van de Nederlandse Spoorwegen in te trekken en die te gunnen aan een bedrijf dat zich minder snel uit het veld laat slaan en communicatie hoog in het vaan heeft staan. Ik herinner me hoe ik op 30 december 2005 komend uit Leeuwarden in Amersfoort strandde vanwege sneeuwval en met tientallen medepassagiers, zonder enige informatie, werd achtergelaten. Wonderlijk genoeg reed een taxi me zonder enig probleem naar Bussum.
De raad om vanmiddag met de tram van Amsterdam Zuid naar het Centraal Station te gaan en daar een bus naar het Gooi te pakken zet ook geen zoden aan de dijk, omdat vandaar geen bussen naar het Gooi rijden. Non- en desinformatie, daar blinkt de NS zoals gewoonlijk in uit.

De Zwaluwenberg

Glasharp

Dit is geen dienblad maar een glasharp, doordat de glazen, verschillend van grootte ieder op een ander niveau gevuld zijn geven ze verschillende tonen en kan er met bevochtigde vingers een melodie op gespeeld worden. 

Benjamin Franklin heeft het instrument vervolmaakt, want zo'n collectie glazen is lastig te vervoeren. Hij liet glazen borden van verschillende grootte in een bak met water ronddraaien door middel van een soort trapnaaimachine (die overigens nog moest worden uitgevonden) -mechanisme.