Drie films van Fritz Lang gekocht: "M", "Das Testament des Dr. Mabuse" en "Die Tausend Augen des Dr. Mabuse". Laatstgenoemde haalt het bij lange na niet bij de twee eerste. Opvallend is de muziekloosheid van de drie films, terwijl
muziek vanaf het begin van de filmindustrie een voorname rol heeft gespeeld. (Zie http://bieslog.vpro.nl/programma/bieslog/index.jsp van gister: Niet-digitale magie.) De projectoren maakten namelijk zo'n geweldige herrie, dat ze de illusie verstoorden en dus werd een pianist ingehuurd, die de, destijds, "stomme" films opluisterde. Daarna kwamen in grote bioscopen hele orkesten, de dirigent bekeek de film in een voorvertoning en zocht bij de scenes de passende muziek uit. Later leverden de filmmaatschappijen bladmuziek, die per film in wisselende volgorde gespeeld kon worden. Dat alles verdween toen films een geluidspoor kregen. Dat leidde veelvuldig tot muziekmisbruik: romantische scenes kregen een mierzoet vioolsausje, gewelddadige scenes een scheurende kopersectie. Het is daarom zo opvallend dat Fritz Lang eigenlijk geen muziek gebruikte en het beeld en de stemmen van de acteurs de film liet vertellen.
