De woorden hebben geen enkele zin, toch lees ik niets moeilijks : "Haagse Tramhistorie", het blad van het Haagse Openbaar Vervoer Museum. Ik stop ermee. Naast dat ik bijna niet uit mijn woorden kom, nu ook nog dit. Praten en lezen waren nooit een probleem voor mij. Met dat eerste heb ik nota bene jaren mijn brood verdiend. Na een paar dagen gaat het weer beter en kan ik het boek waarmee ik bezig ben oppakken. "The Bookseller of Florence. Vespasiano da Bisticci and the Manuscripts that Illuminated the Renaissance". Over de handgeschreven kopieën uit de vijftiende eeuw van onder meer Plato, de opkomst van de boekdrukkunst, het nooit aflatende krijgsgewoel met de Turken en de wonderlijke Pausen. Gelukkig ik lees weer. Ik krijg wel de raad contact op te nemen met een logopediste. Dat doe ik. Want ieder keer als ik een woord niet ogenblikkelijk paraat heb raak ik in paniek. Toch niet een nieuwe tia? Iedereen vindt bij tijd en wijle een woord niet, maar bij mij leidt dat sinds mijn tia tot paniek en vind ik het woord helemaal niet meer. Ik krijg een lijst met meer dan negentig plaatjes die ik moet benoemen. Het eerste is dat van een auto, maar ik zie wat voor auto het is: een Audi. Dus ik zeg "Audi", maar dat hoort niet. Auto is het goede antwoord. Verderop staat iets waarvan ik weet dat het geen tomahawk is. Maar wat het wel is, daar kom ik niet op. De logopediste zegt "B". Ik weet het weer. Boomerang.
Lezen gaat goed. Ik bestel bij Atheneum twee boeken' "Familiewandeling" van Marcel Möring en "Decamerone" van Boccacio. Dat laatste als aansluiting op "The Bookseller of Florence", dat eerste niet alleen omdat ik samen met Marti Elkerbout hem ooit bij Joods Maatschappelijk Werk ontmoette, maar omdat "Familiewandeling" een schitterend boekje is van Paustovkij-achtige allure. Ik bestel een derde boek, ook van iemand die ik ontmoet heb en hoog in mijn vaandel staat. Ik interviewde hem in Utrecht, want daar woonde hij toen: Peter Vos. Wat een fantastische tekenaar. "333 Vogels" bewijst dat nog maar weer eens.
