In 1960 zag ik, twee jaar voordat het definitief sloot, in het Grand Guignoltheater in Parijs bijzonder griezelige zaken op het toneel. Ik herinner me veel bloed en een aantal afgehakte hoofden. Veel eerder sloot het 'Cabaret du Néant' (Cabaret van de Doden), het eveneens in de jaren negentig van de voorvorige eeuw furoremakende theater in de Franse hoofdstad. Ik had er nooit van gehoord, maar gister vond ik in een marktkraam in Bussum een ansichtkaart van dat cabaret. Ik ben op vervolgens op zoek gegaan om wat meer van het 'Cabaret du Néant' te weten kon komen.
Er zijn twee theaters met die naam geweest, een in Parijs en later ook een in New York. Na binnenkomst werden de bezoekers door een 'monnik' naar een zwartgeschilderde kelder geleid en vandaar naar een café met kaarsen op tafels in de vorm van doodkisten, waar drankjes werden geserveerd door obers in doodgravercostuum. Een presentator wees tegelijkertijd op schilderijen van figuren, die oplosten in skeletten. Terwijl klokken luidden en een 'marche funèbre' ten gehore werd gebracht, leidde de 'monnik' de bezoekers naar een ander ruimte, waar een vrijwilliger werd gevraagd plaats te nemen in een rechtopstaande doodkist (zie foto). Nadat de bezoeker was omwikkeld met wit linnen werd een skelet op het linnen geprojecteerd, zodat het net leek alsof door de bezoeker werd heengekeken. Daarna werd de projectie gedoofd en de bezoeker weer uitgepakt. In de laatste te bezoeken ruimte waarde, eveneens door middel van projectie, een geest rond.
Hoe de onverstuurde ansichtkaart van het 'Cabaret du Néant', meer dan honderd jaar later, op een Bussumse marktkraam belandde zal altijd wel een raadsel blijven.
Hoe de onverstuurde ansichtkaart van het 'Cabaret du Néant', meer dan honderd jaar later, op een Bussumse marktkraam belandde zal altijd wel een raadsel blijven.
.
