Trots is volledig ongepast wanneer het om de behandeling van Puerto Rico door de Verenigde Staten gaat, in 1935 was het voor de zoveelste keer mis toen leden van de Puertoricaanse nationalistische partij, die ijverde voor onafhankelijkheid, het aan de stok kregen met de politie en terwijl ze ongewapend waren, werden neergeschoten. De man die vanwege zijn stem Canario werd genoemd, maar in werkelijkheid Manuel Jiménez Otero heette nam vervolgens "Héroes of Borinquen" op, met o.a. de volgende (vertaalde) tekst: "Zoals de kranten het aan de mensen in New York uitlegden werden vijf mensen met nationalistische idealen door de politie gedood". Canario nam sinds 1929 grammofoonplaten op, niet altijd onder zijn eigen naam, omdat hij al snel ontdekte dat hij voor verschillende platenmaatschappijen de studio in kon gaan en zo meer kon verdienen. "Fausto y su Ford" staat op naam van de Grupo Antillano, maar het gaat in werkelijkheid om het groepje rond Canario. "Amor sin dolor" werd onder eigen naam opgenomen net als "El Home Relief", dat opnieuw een commentaar is op een actuele situatie, dit keer niet in Puerto Rico zelf maar onder Puertoricanen in New York: ik kan niet leven wanneer ze me Home Relief afpakken. Zij zorgen voor vlees, omdat ik een kind verwacht krijg ik meer geld en ze helpen met het betalen van de electriciteit, het is geweldig die Home Relief, maar wanneer ik naar Puerto Rico reis, naar de stad Manati, dan krijg ik niet wat ik hier krijg met Home Relief en daarom blijf ik in New York.