Het starten van de dieselmotor van een Field-Marshall tractor
30.9.24
Moeder
Kranten las ik altijd languit op de vloer in de woonkamer. Mijn vader en moeder lazen de krant ieder in hun stoel. Mijn vader en ik lazen politiek en commentaren, mijn moeder, vaak hardop, het lokale nieuws. Mijn vader liet zijn krant dan zakken en keek mij aan. Mijn moeder was ook gevoelig voor bepaalde zaken en die werden dan geïmiteerd. Zo gingen mijn ouders, vermoedelijk op uitnodiging naar Caux in Zwitserland, naar een conferentie van Morele Herbewapening. Van mijn vader heb ik daarvan later niets gemerkt. Mijn moeder introduceerde na terugkeer ogenblikkelijk "stille tijd", voor mij en mijn zus. Stil zijn en nadenken. Het werd geen succes. Mijn moeder bezocht vrienden In Amsterdam, hun kinderen spraken de ouders aan met vader en moeder. Mijn zus en ik werden door mijn moeder gedwongen hetzelfde te doen. Dat lukte niet, het bleef zoals het altijd was geweest pappa en mamma.
29.9.24
Pauli 2
Ik heb nog een hupse meedeling die ik kreeg van een Nederlandische mol met wie ik deze week bekendschap heb gemaakt. Hij vertelde dat minister Faber een zelf gemaakt geschenk voor haar Denische collega had meegenomen, een in kruisteek gestikt handwerkje met in het Denisch overgezet:"Wien Neerlandsch bloed door d'aderen vloeit, van vreemde smetten vrij" (Hvis danske blod strømmer gennem deres årer, fri for fremmede pletter). Door vrouw Faber zelf gemaakt in de Denische verven rood en wit. Faber heeft ook aan de Hongaarse minister president Viktor Orban, aan wie ze binnenkort evenvals een bezoek wil brengen alvast een zelfde strikwerkje geschikt, maar dan in het Hongaars:"Kinek magyar vére folyik az ereiben, idegen foltoktól mentesen". Het heeft Orban, zo liet hij weten, veel vreugde gemaakt. De Nederlandische minister van Asiel en Immigratie heeft meedeling gedaan dat zij nog veel meer van deze strikwerkjes gaat maken.
28.9.24
Pauli
Alles goede, Pauli.
Sven
Wij moeten het nodig eens hebben over Café Kockelmann, één van de talloze programma''s waarbij de presentator aan een tafel gezeten zijn eveneens aan de tafel gezeten min of meer bekende, steeds terugkerende Nederlanders ondervraagt. Alleen de tafel is verschillend. Lang geleden trok het journaille er op uit. Brandpunt trok naar Chili, Achter het Nieuws naar Nieuw Guinea. Tegenwoordig blijft men thuis. Schraalhans is keukenmeester. Kockelmann probeert weinig succesvol politici uit hun tent te lokken. Achteraf vraag je je af, waarom je in hemelsnaam hebt gekeken.
27.9.24
Raaf 2
Ja, ik ben arrogant en ja, ik heb mijn bijdrage aan deze blog in correct Nederlands laten vertalen door wat Pauli een grenskraai noemt. Waarom? Om dat ik niet zoals hij een dom beest genoemd wil worden. Mensen denken dat wij dom zijn en van dat idee wil ik af. Ik ben niet dom. En dat Franse buldogje is ook niet dom, toch menen mensen omdat zij dat mooi vinden dat buldogje zijn staart en oren af te knippen. Dergelijke handelingen zijn in Nederland verboden. Maar hoe komt het dat ik toch buldogjes met afgeknipte staart en oren zie? Iets verbieden en het toch oogluikend toestaan? Mensen denken veel †e veel dat wij er voor hen zijn, voor hun plezier. Dat is absurd. Wij zijn er voor ons plezier en daarom ben ik arrogant. Laat Pauli daar maar eens goed over nadenken. Veel liefs, Sixtus
26.9.24
Vaarwel
"Maarrr wij komen terug...", zo klonk jarenlang het afscheid van Theo Uden Masman, als The Ramblers aan het eind van hun uitzending waren. De melodie waarmee dat gebeurde was eerder opgenomen door de New Orleans Rhythm Kings : "Farewell Blues".
Pauli
Alles goede, Pauli.
25.9.24
Raaf
Natuurlijk ben ik niet zo dom als een mol om op een blog in slecht Nederlands, doorspekt met Duitse woorden, een verhaal te vertellen: ik heb mijn relaas gewoon in het Duits geschreven en het vervolgens in goed Nederlands laten vertalen. Maar ja, je hebt raven en mollen, verschillen ook in intelligentie, moeten er zijn. Gisterochtend ben ik dus aangekomen, keurig verpakt in een doos, zonder gebruik te hoeven maken van de "service" van de Nederlandse Spoorwegen. Ik heb snel even geïnformeerd hoe het zit met de ravenstand in Nederland, welnu die blijkt nonexistant. Mollen zijn er echter met duizenden en toch is geen van deze in staat gebleken iets in fatsoenlijk Nederlands op schrift te stellen. Waarvan acte, zou ik voorzichtig, maar toch overduidelijk, willen opmerken. Ik begrijp heel goed dat je het als mol, met al dat onderaards gewroet, aanzienlijk veel moeilijker hebt als een vogel en zeker als een raaf. Maar dan zou je als mol je plaats toch moeten weten, maar nee hoor, Pauli kwettert er zonder enige schaamte vrolijk op los. Tot slot nog even dit, ik ga me niet bemoeien met de Nederlandse politiek, of mevrouw Faber nu naar Denemarken of naar Tonga gaat, het interesseert me geen bal, ik laat een verslag van haar escapades over aan Pauli.
Veel liefs, Sixtus.
24.9.24
Mol
Hallo,
Ik moet mijn ontschuldiging maken dat ik maulwurf overgezet heb in muilworp, ik heb niet geweten dat ik op Niederlandisch mol heet, als je daar bij ons een l aantoevoegt dan krijgt men kleine terts, wat maar weer duidelijk maakt dat overzetting van de ene taal tot de andere niet zo eenvoud is als men denkt. Anders dan mijn overgrootvader, de generalsekretär van de E.U.u.U.M.V. in Freiburg, die overigens door een onval op de hoofdvredehof jammerlijk oms leven is gekomen, doordat men niet meer met de spade maar met een graafmachine een graf groef. Mijn grootvader zat, en dat zal de Nederlandische lezer interesseren, in de ondergrondse, nu zult u zeggen, mollen zitten immer in de ondergrondse, maar mijn grootvader zat ongeveer twee meter diep en dat is een meter dieper dan Von Lippe Biesterfeld. Ik heb nog een wichtige meedeling. Gister is Sixtus uit Freiburg arriveerd. De raaf. Ik mag hem niet zo. Hij weet immer alles beter. Jullie zullen nog wel van hem horen, vrees ik.
Schone groeten, Pauli
23.9.24
Muilworp
Hallo Lieden, Goeden Dag,
Mijn Nederlandisch is nog niet zo zeer goed, want ik woon pas een week in Nederland. Ik kom uit Freiburg im Breisgau, dat laatste zet ik er maar even bij, want wellicht is er evenfals een Freiburg in Saksen en daar kan je ook als muilworp maar beter niet vandaan komen, in ieder geval als je niet bij de Alternativen wilt horen of bij een vrouw met de merkwaardige voornaam Sahra, haar broeder heet waarschijnlijk Heinrihc. Ik verzoek ook de Nederlandische politiek te verstaan, maar dat is zwarig. Je hebt vrouw Faber, een kleurloos kreatuur, maar hoe kleurlozer hoe luider, zei mijn overgrootvader immer en hij kon het weten want hij was Generalsekretär van de Erste Über- und Unerirdische Maulwurfverein in Freiburg im Breisgau. En dan heb je ook vrouw Kerrolain die zich vooral inzet voor de Nederlandische zwijnen en hun hoeders, terwijl ze beter op haar eigen figuur zou kunnen achten. Ik houd jullie, als immigrant, op de hoogte van mijn vorderingen. Pauli
Freiburg 6
In de tien dagen dat ik in Freiburg was, ging ik drie keer naar dezelfde winkel en alle drie keren kwam ik er vrolijker uit dan ik er was binnengelopen. Redelijk uitzonderlijk. Naam en adres van de winkel had ik van mijn jongste zoon: Darleben aan de Fischerau. Een winkel vol handpoppen. Die handpoppen waren dieren: van walrus tot Tasmaanse duivel en van mol tot wolf. Een winkel die me blij maakte. Heel blij. Ik heb dat altijd gehad. Mijn dierenverzameling vroeger was mijn alles. Mijn moeder strafte me als ik stout was geweest door mijn lievelingsbeer af te pakken en ergens te verbergen. Wanneer zij boodschappen deed ging ik opzoek naar mijn beer, die lag gewoonlijk achter de lakens in de linnenkast. Ik nam hem er uit en sprak hem bemoedigend toe. Voor mij was die beer mijn toeverlaat. De winkel in Freiburg was een winkel vol toeverlaten. Ik kocht een mol, Pauli, en begon ogenblikkelijk een gesprek met hem. Maria Barleben ontwerpt de dieren. Hier boven haar man met Sixtus, de raaf.
22.9.24
Freiburg 5
Voordat ik me naar mijn vrolijkste gebeuren in Freiburg beweeg, eerst de meest absurde gebeurtenis. Een maand geleden boekte ik op NS Internationaal mijn terugreis. Eerste klas en reservering. Ik was dan ook redelijk verwonderd dat mijn trein om 09.55 naar Düsseldorf niet op de borden verscheen. Geïnformeerd bij Informatie. Ik moest de trein naar Berlijn Gesundbrunnen nemen. Leek me vreemd. In plaats van naar het noordwesten naar het noordoosten koers te zetten. Dus mijn vrouw en ik bleven ietwat onbeholpen staan toen de trein naar Berlijn arriveerde. Gelukkig stopte die trein, met een conducteur, die vlak voor onze neus uitstapte. Meteen hem aangeschoten en hem gevraagd wat ons te doen stond. "Steigen Sie ein", was zijn antwoord. De trein naar Düsseldorf rijdt al een paar maanden wegens "Bauarbeiten" niet, vertelde hij later toen we reden. Tot Freiburg konden we met hem mee, daar konden we onze trein nemen. Maar hoe kon het dan dat NS Internationaal ons op een niet rijdende trein, compleet met reservering, geboekt had? We moesten tot Karsruhe een uur en drie kwartier op het balkon staan met onze eerste klas kaartjes en reservering. De volgende keer toch maar retour vliegen naar Bazel en dan met de bus naar Freiburg. Het is nog goedkoper ook.
21.9.24
20.9.24
Freiburg 4
Martins Tor, een van de poorten, die toegang geeft tot de oude stad. Tramlijn 2 rijdt er doorheen.
Tegenover het restaurant Zur Wolfshöhle bevindt zich het kleine winkeltje vol sieraden van Indianen van de negentigjarige mevrouw Erika Wehrle, oorspronkelijk uit Antwerpen, maar heeft nu al 58 jaar lang haar zaak in de Konviktstraße.
19.9.24
Freiburg 3
Ook in Freiburg meent men door Engels te gebruiken opgestoten te geraken in de vaart der volkeren
Freiburg 2
De tram in Freiburg rijdt op meterspoor, net zoals vroeger de NZH-tram tussen Amsterdam en Zandvoort. Dat is dus flink wat smaller dan we hier nu gewend zijn: 1 meter 435. Er valt trouwens veel te genieten in Freiburg voor tramliefhebbers: vier tramlijnen komen samen in het centrum, en vanuit de Kaiser Josephstaße gaat een tram rechtdoor, terwijl twee andere lijnen afbuigen, de een naar de Bertoldstraße, de andere naar de Salzstraße: een driewegkruising. Er zit een bestuurder op de tram, maar geen conducteur. Kaartjes moeten in de tram worden gekocht, via "touch screen", dat verschillende talen kent. De oudste trams rijden op lijn 1, dat is de enige lijn met een verlaagde middenbak en die trams rijden in de oorspronkelijke kleuren van de Freiburgse tram: rood wit. De andere drie lijnen, ook op gelede trams, rijden vrijwel allemaal met een totaalreclame. Ander openbaar vervoer dan de tram is er in de oude stad niet, die trouwens met kleine steentjes bestraat is.
18.9.24
Freiburg
De man, die voor het hotel een sigaret rookt, zegt dat het centrum hooguit twee tramhaltes verderop ligt. Dat is niet ver. Dat kan ik best belopen. Na twee haltes sta ik bij de ingang van het Hauptfriedhof van Freiburg. Een enorme poort met verderop een nog groter gebouw: hier word je na de dood echt onthaald. Achter de poort staat iemand met een electrisch karretje, ik vraag of je aan de andere kant van de dodenakker deze ook kan verlaten of dat je op je schreden terug moet keren. Nee, nee, de andere kant biedt de mogelijkheid om de begraafplaats te verlaten.Mijn vrouw en ik beginnen een lange wandeling. De aan het eind van de negentiende eeuw aangelegde begraafplaats is groot, heel groot en er blijkt nog voldoende ruimte, mocht ik behoefte hebben me hier ooit neer te vlijen. Na een half uur hebben we de keerzijde bereikt. Er is een mistroostige weg met weinig verkeer en daarachter ligt een rangeerterrein. Geen stadscentrum. Er zit niets anders op dan de terugweg te aanvaarden. Niet via de begraafplaats, maar er om heen. Dat is weliswaar verder, maar voorlopig hebben we op onze eerste dag in Freiburg graven genoeg gezien. Na een kwartier komen we aan de Dammweg, een gruispad, alleen toegankelijk voor fietsers en wandelaars. Na dat te hebben afgelopen besluiten we toch maar met de tram naar ons hotel terug te keren. We hebben genoeg gewandeld.
17.9.24
Voorthuizen 6
Het verhaal over de Chevrolet was nog niet af, toen ik voor een tiental dagen aan mijn stutten trok. In feite wist ik weinig over de geschiedenis van de auto. Was de motor bijvoorbeeld ooit gereviseerd? Ik was met de auto zonder problemen naar Noord-Denemarken gereden. maar bleef zij zo trouw haar best doen. Op zeker ogenblik zag ik in Hilversum, een grijze auto van de Gemeente Reiniging, waarin ik een oude brandweerwagen uit 1939 herkende. Die had net zo'n motor als de Chevrolet. Toch maar eens bellen, misschien wilde de gemeente er wel van af? Nou, nee niet nu, maar men wilde mij wel op een lijstje zetten van eventuele gegadigden. En verdraaid, ik kreeg na een tijdje een verzoek om mee te bieden. Ik bood 200 gulden en de voormalige brandweerwagen werd mij gegund. Ik ging hem halen op de gemeentewerf. Rijden bleek nog een hele kunst, want de versnellingsbak was niet gesynchroniseerd, maar problematischer was dat gas- en rempedaal omgekeerd zaten. Toch kreeg ik de Chevrolet in Breukelen. Er bleek al voor mij gebeld te zijn. Door een sloper, die er niets van begreep dat de auto aan mij gegund was. Ik belde terug. De man bood 600 gulden. Hij kon hem zonder motor van mij kopen voor 400 gulden. Hij ging accoord, Ik sprak met hem af dat ik de auto de volgende maandag naar zijn sloperij zou brengen, de motor los zou monteren en dat hij de motor er vervolgens uit zou takelen. Maar op woensdagmiddag, de motor was allang losgemaakt, stond de motor nog steeds in de auto. Ik kreeg het vermoeden dat de sloper helemaal niet van plan was te gaan takelen, dus ik belde de garage, waar ik zowel mijn Nash als de Chevrolet liet doorsmeren om hulp en op donderdagochtend om zeven uur reed een kraanwagen richting Hilversum en takelden we Chevroletmotor uit de voormalige brandweerauto en bonden we, giek omhoog, de motor achterop de kraanwagen. De motor stalde ik in mijn berghok, waar hij trouwens niet lang stond, want kort daarop liep een lager uit de motor. De escapade met de brandweerwagen was dus niet voor niets geweest.
16.9.24
4.9.24
Voortthuizen 5
Maar zolang de Chevrolet nog niet op eigen wielen stond, had ik om van Breukelen naar Hilversum en vervolgens naar Harderwijk te komen vervoer nodig. In het begin reed ik met een Trabant en daarna met een Saab. Ik had toen de Chevrolet eenmaal klaar was het idee dat die mijn dagelijks vervoer zou worden, maar daar kwam ik in de herfst van terug. Zonde om met die auto 's winters te rijden. Dus ik ging op zoek naar alternatief vervoer. Een begrafenisauto. Ik probeerde het eerst in het dorp. De eigenaar vertelde me dat hij dat tegenover zijn klanten niet kon maken. In het centrum van Amsterdam kon ik drie volgwagens kopen voor duizend gulden. Maar wel in één koop. Dus twee vrienden opgescharreld, die ieder één voor zijn rekening nam. Het waren verlengde Mercury's met separatie en op een zaterdagmiddag haalden we de auto's op. Het werd geen succes, de auto was simpelweg te groot. Er volgde een nieuwe zoektocht en in de Betuwe vond ik wat ik zocht: een heuse begrafenisauto, een Ford "Ranchwagon" voor niet al te veel geld. De eigenaar startte de wagen, terwijl hij er naast stond en vervolgens maakten we een heel lange proefrit. Het leek alsof de man de auto helemaal niet kwijt wilde. Toen we uiteindelijk terugkeerden in zijn garage en ik in het kantoortje wilde afrekenen, ontdekte ik dat de wanden van het kantoor volgeplakt waren met foto's van racewagens. Grappig, iemand die altijd in zijn begrafenisauto heel langzaam moest rijden had een passie voor snelheid. (wordt vervolgd)
Subscribe to:
Posts (Atom)