16.9.24
4.9.24
Voortthuizen 5
Maar zolang de Chevrolet nog niet op eigen wielen stond, had ik om van Breukelen naar Hilversum en vervolgens naar Harderwijk te komen vervoer nodig. In het begin reed ik met een Trabant en daarna met een Saab. Ik had toen de Chevrolet eenmaal klaar was het idee dat die mijn dagelijks vervoer zou worden, maar daar kwam ik in de herfst van terug. Zonde om met die auto 's winters te rijden. Dus ik ging op zoek naar alternatief vervoer. Een begrafenisauto. Ik probeerde het eerst in het dorp. De eigenaar vertelde me dat hij dat tegenover zijn klanten niet kon maken. In het centrum van Amsterdam kon ik drie volgwagens kopen voor duizend gulden. Maar wel in één koop. Dus twee vrienden opgescharreld, die ieder één voor zijn rekening nam. Het waren verlengde Mercury's met separatie en op een zaterdagmiddag haalden we de auto's op. Het werd geen succes, de auto was simpelweg te groot. Er volgde een nieuwe zoektocht en in de Betuwe vond ik wat ik zocht: een heuse begrafenisauto, een Ford "Ranchwagon" voor niet al te veel geld. De eigenaar startte de wagen, terwijl hij er naast stond en vervolgens maakten we een heel lange proefrit. Het leek alsof de man de auto helemaal niet kwijt wilde. Toen we uiteindelijk terugkeerden in zijn garage en ik in het kantoortje wilde afrekenen, ontdekte ik dat de wanden van het kantoor volgeplakt waren met foto's van racewagens. Grappig, iemand die altijd in zijn begrafenisauto heel langzaam moest rijden had een passie voor snelheid. (wordt vervolgd)
3.9.24
Post
Vanaf 1 januari 2026 wordt alle door u verzonden post naar een nog te bouwen landelijk verzamelpunt te Nieuwegein gestuurd. Daar kunt u de brief, of u deze naar Tante Mien in Zierikzee of naar Hendrikus Niemandsvertriet in Achlum hebt gestuurd, een week later persoonlijk komen ophalen. Wilt u uw post toch thuis blijven ontvangen dan dient u per poststuk 25 Euro extra te betalen.
Voorthuizen 4
De volgende foto werd in Scheveningen gemaakt bij het huwelijk van een HAV-functionaris, ze reed ook zelf een huwelijk met het bruidspaar in de zogenaamde "mother-in-law-seat", ze was in een nachtelijk tv-programma met Pistolen Paultje en speelde een rol in fotoreportage in een modemagazine. Maar ze ging ook terug naar Denemarken, op vakantie en haalde toen tegelijkertijd de felbegeerde Cartercarburaterur op. (wordt vervolgd)
2.9.24
Voorthuizen 4
Het eerst dat vervangen moest worden waren de remleidingen, dan kon de Chevrolet gemakkelijker verplaatst worden in Pauls garage, bovendien kon de auto meteen voorzien worden van een glazen remoliepotje onder de motorkap. Ik dacht dat alle Chevrolet cabriolets van 1938 "Masters" waren, voorzien van onafhankelijke voorvering d.m.v. "knee action", maar de mijne had een starre vooras en de grille leek meer op een bestelauto te passen dan op een chique cabriolet. De motor werd doorgespoeld, kreeg nieuwe, ongedoopte olie, er kwam een nieuwe accu en de auto werd gestart. Alles leek mechanisch in orde. Ik had nog twee nieuwe richtingaanwijzers, die ik wilde combineren met de ook aan te brengen clignoteurs. Om e.e.a.. mogelijk te maken maakte Dick het bedradingsschema. Het enige dat niet klopte was de carburateur, dat was een Tillotson, die hoorde op een Willys, op de Chevrolet hoorde een Carter. Gelukkig wist ik een Chevrolet sedan 1938 op een sloop in Noord-Jutland te staan, als ik in de buurt kwam zou ik vragen of ik die er af mocht halen. Het schuren van de carrosserie kon beginnen. Elke dag reed ik na mijn werk in Hilversum, naar Harderwijk om na een paar uurtjes schuren naar Breukelen, mijn toenmalige woonplaats, te rijden. De auto kreeg vervolgens een professionele laklaag, een nieuwe linnen kap en werd uiteindelijk, om een Nederlands kenteken te krijgen, naar Utrecht gereden. Op weg daar naar toe werd ik aangehouden omdat ik nog steeds op het Deense kenteken, afkomstig uit Randers, reed. Maar dat werd snel opgelost en een paar dagen later had de Chevrolet het Nederlandse kenteken 75-07-MX. (wordt vervolgd)
1.9.24
Voorthuizen 3
Natuurlijk ging ik ook naar Voorthuizen om 75-07-MX te zien. Ze was er vorig jaar, dat waarom zou ze er dit jaar niet zijn? Maar ze was er niet, de vanillevla kleurige Chevrolet cabriolet 1938. Waarom ik haar wilde zien? Omdat ik haar in de winter van 1969/70 zelf uit Denemarken had gehaald. Oorspronkelijk was ik op jacht naar een tweede Nash, maar de auto die ik in Denemarken vond was een 1935er, toch al niet Nash mooiste jaar en met een foeilelijke Duitse of Deense carrosserie. Die ging het niet worden. Ik zette mijn strooptocht vergezeld door Paul Jilderda (aan het stuur van een Volvo Amazone met een vierwielige aanhanger) en Dick Kramer voort en in een kleine plaats iets noordelijker In Jutland vonden we de Chevrolet, de kap lag aan flarden, maar verder zag zij er op het eerste oog redelijk uit. Zij werd na wat heen en weer gerangeer, ze stond tamelijk achter in een loods, op de trailer geladen en de terugreis naar Nederland kon worden aanvaard. Er lag flink wat sneeuw op de Deense wegen. In Duitsland werd het minder. Wij gingen inmiddels onze tweede slapeloze nacht in en kwamen op zondagochtend aan de Nederlandse grens, waar de Chevrolet moest worden ingeklaard. Dat ging op zondag niet. Dus op zoek naar een overdekte plaats waar de wagen tot maandag zou kunnen staan. We vonden een Opeldealer, immers ook General Motors, waar we de trailer met de Chevrolet mochten stallen. Daarna repten wij ons huiswaarts om op maandagochtend weer naar de grens te gaan om de auto in te klaren. Paul ontdekte dat de trailer niet soepel liep en constateerde een gebroken steekas. We haalden de Chevrolet van de trailer en de enige mogelijkheid was om de Chevrolet op sleep te nemen. Het werd een barre tocht, in een open auto hartje winter van de grens tot Harderwijk, waar Paul zijn garage had. Daar vroeg Pauls knecht hoe we het aangedurfd hadden. Hij ging in de Chevrolet zitten, trapte op de rem en trapt er meteen doorheen. Een klein wonder. (wordt vervolgd)
Subscribe to:
Posts (Atom)