Het is inmiddels al weer een paar jaar geleden, van Heer Ozenfant en van Una Barquhar was nog geen sprake en dus konden we een rondreis per trein door Frankrijk maken, een paar dagen in Straatsburg, Mulhouse, Besançon, Lyon, Tours, Nantes, Brest, Rennes en Parijs. Ik kan het iedereen warm aanbevelen, want zo leer je de Fransen kennen, die, het is slechts een voorbeeld, met hun telefoontje naar het treinbalcon gaan als ze de avondmaaltijd willen doornemen. Eenmaal in Parijs wilden we de aankomst van de Tour de France zien, maar daar kwam bar weinig van terecht, de zaterdag ervoor werd ik duizelig en die duizeligheid hield aan: iedere beweging veroorzaakte misselijkheid. Uiteindelijk kreeg ik mezelf weer onder controle met een tabletje tegen reisziekte. Zo nu en dan, één of twee keer per jaar, keert de duizeligheid terug. Vandaag is het weer zo ver. Iemand omschreef het eens als pseudo-Ménière, maar met het benoemen ben ik niet geholpen en omdat het maar sporadisch optreedt laat ik drastische maatregelen achterwege.
