2008

Een paar jaar geleden was ik op de Keen of Hamar, een stukje maanlandschap op Unst, het noordelijkste Shetlandeiland. Tussen de stenen groeide een bijzonder plantje Edmonston’s Chickweed, een bewijs, dat zelfs op de meest onverwachte plaatsen planten bloeien. Ik wens alle lezers van het blog een fleurig 2008 en ontmoet u opnieuw op 4 januari. Inmiddels kunt u vrienden en bekenden wellicht wijzen op het bestaan van dit blog.

Loony Bin

Jaren Twintig

Morgenavond praat Maarten Westerveen twee uur lang met mij over de muziek in de jaren twintig van de vorige eeuw (VPRO, De Avonden, Radio 6: 20.02).

Chrysler 2

In 1935 kreeg de Chrysler Airflow (rechts op de foto) een andere grille, klaarblijkelijk was de “watervalgrille” (links op de foto) van 1934 te modern en alhoewel de rest van de carrosserie nagenoeg gelijk bleef, veranderde het front van de auto aanzienlijk door de veel traditioneler ogende grille.

Te koop

Unieke vooroorlogse sportfiets, merk Galibier. Met Adlerdrieversnellingsbak in het bracket, de bak wordt geschakeld met een pookje, zoals een Indianmotorfiets.

Lupino Lane

Wie zich er op toelegt kan een hele verzameling van filmpoppen aanleggen, maar deze pop is bijzonder. Het is Lupino Lane (geboren als Henry William George Lupino) in 1892 in Londen, in een belangrijke Britse artistenfamilie. De pop verbeeldt Lane als Bill Gibson zoals hij optrad in het toneelstuk en de film “Me and my girl”, die de “Lambeth Walk” populair maakten. Lane stond als vierjarige voor de eerste keer op de planken in Birmingham. In 1924 trad hij op in New York in de “Ziegfield Follies”, hij was toen al een bekende fimster, want vanaf 1915 speelde hij in een aantal Britse korte films. In de jaren twintig maakte hij in Hollywood veertig films, in een ervan speelde hij vijfentwintig verschillende rollen. Samen met Lilian Roth is hij hier te zien in "Let's be common". In de jaren dertig keerde hij naar zijn geboorteland terug. De rol van “Bill Snibson” vertolkte hij eerst in “Twenty One”, maar zijn grootste succes was “Me and my girl” , een musical, die hij zowel regisseerde als produceerde. Tussen 1937 en 1940 werd de musical 1550 keer opgevoerd, het was ook de eerste Britse musical, die door de televisie werd uitgezonden in 1939 werd de film gemaakt, die vanwege het succes van de dans beter bekend werd als “Lambeth Walk”.

Spike Jones

Spike Jones and his City Slickers in 1947: "All I want for Christmas is my two front teeth".

Hoofd

Er zijn nauwelijks momenten dat ik betreur dat ik geen lokale krant lees, maar omdat ik een paar dagen de katten van de buren van voedsel voorzie, ben ik nu wat beter op de hoogte van wat er bijvoorbeeld in Naarden gebeurt: "Om de kerststal bij de Grote Kerk in Naarden weer enigszins toonbaar te maken heeft de Werkgroep Vestingstad een noodgreep toegepast. Jozefs hoofd werd afgelopen week toegetakeld door onverlaten. Jozef leent zolang het hoofd van een herder. Verder is het hoofd van de herder een beetje gedraaid zodat de schade niet zo opvalt. Het kindeke Jezus wordt vanavond in de kerststal gelegd." (De Gooi- en Eemlander, 24 december 2007)

Vian

Boris Vian (1920 -1959) zingt een "Italiaans" liedje en begeleidt zichzelf op een Mozzaniharpgitaar

Chrysler

Een kostbare mislukking: de Chrysler Airflow van 1934, verkrijgbaar in een aantal varianten: als CV, CW en CX, geintroduceerd als DE wagen van de toekomst, maar het publiek dacht er anders over en was niet klaar voor zo'n grote wijziging in de automobielvorm.

Loony Bin

Kinderliteratuur 3

Buigen we ons nu over een advertentiepagina van "Picture Gallery For Young Folks". Ik begrijp niet wat corsetten in een kinderblad doen, maar de onderste helft van de afgebeelde pagina is interessant want daarin wordt door de uitgever van het blad jeugdige kapitalistjes gekweekt door een club van lezertjes te suggereren en de lezertjes abonnees te laten werven, waarbij zij een deel van het nieuw verworven abonnementsgeld mogen houden.

Reclame

Auto’s horen volgens mij herkenbare spatborden te hebben en losse koplampen, maar waarom vind ik auto’s die helemaal niet op auto’s ljken dan zo leuk? Auto’s verkleed als reclameobject: als inktpot? Dit is een tweetal auto’s, gebouwd in Frankrijk: de bovenste, een Rovin als rijdend inktpotje, de onderste, een Renault, maakt reclame voor zeep.

Loony Bin

Larry John Wilson

In de jaren zeventig maakte Larry Jon Wilson vier elpees en daar is het bij gebleven: in 1975 verscheen "New Beginnings", in 1976 "Let Me Sing My Song For You", in 1977 "Loose Cange" en in 1979 "Sojouner". Ze verkochten nauwelijks, maar gelukkig heb ik ze alle vier, want hij is een voortreffelijke singer/songwriter.

Zijn eerste elpee opent met "Ohoopee Bottom Land": "In South Georgia, there's a river called the Ohoopee River, and my people been livin' down there makin' love and war, and babies and liquor for about 85-90 years, and in the meantime, they've corrupted Ohoopee to become Tohoopee".

Loony Bin

Kinderliteratuur 2

De voorplaat van het 120 jaar oude tijdschrift.

Hotchkiss 2

In 1939 won een Hotchkiss opnieuw de Mont Carlo Rally. In 1940 waren vier gesloten carrosseriën door de fabriek leverbaar, waarvan de "Cabourg" de voornaamste was. Dit model keerde na de Tweede Wereldoorlog terug.


Pas in 1950 stond op de "Salon de Paris" een geheel nieuwe Hotchkiss, de "Anjou". Wonderlijk genoeg waren de eerste twee versnellingen van de vierversnellingsbak niet gesynchroniseerd, maar de wagen was eventueel leverbaar met een Cotalbak.


Na de oorlog fabriceerde Hotchkiss de Willys' Jeep in licentie, op de Parijse autosalon van 1947 stond zelfs een door Hotchkiss van een carrosserie voorziene personenwagen, die evenwel nooit het productiestadium heeft bereikt. in 1947 ontwierp Jean-Albert Grégoire zijn voorwielaangedreven 2 liter type R, dat door Hotchkiss van een carrosserie werd voorzien. Vanaf 1951 was de wagen leverbaar als Hotchkiss-Grégoire (foto).

Loony Bin

Kachel

Het is gluipende koud en sinds ik over de tachtig ben heb ik geen verlaat van zulk soort weer. Tien jaar geleden mocht ik nog graag even te reedrijden, maar die nocht is er wel af: men breekt de schonken rillegauw. Ik blijf heden dus maar in het huis, bij de warme kachel, al zegt ons dokter dat men op onze leeftijd vooral regelmatig in het beweeg moet komen, maar dokter heeft gemakkelijk oudhoeren, want hij zit de hele dag in zijn luxe wagen of achter zijn buro. En ik durf er wat om te verwedden dat de kachel in beide gevallen op zijn hoogst staat. Dus moet hij zich de bek houden als hij ons ouden raadgeeft. Ik zou hem graag zien willen met zijn koffertje bij de dijk met zulk weer.

Vrouw Ymkje Sinnema - Meindertsma, Rotsterhaule

Kinderliteratuur

Waarom koop ik zo'n 120 jaar oud kindertijdschrift als "Picture Gallery for young folks"? Niet alleen vanwege de illustraties, maar ook om erachter te komen wat er destijds voor kinderen geschreven werd. Er blijkt in de kinderliteratuur ongelooflijk veel veranderd, het volgende gedicht zou vandaag de dag geen enkele kans maken. (click op de tekst om hem te kunnen lezen)

Happy Boys

In 1887 had Alice D. Drake een abonnement op "Picture Gallery" een tijdschrift voor "Young Folks" en omdat ik nooit vergeet even binnen te stappen bij de antiekzaak op de hoek van het belangrijkste plein in Chardon kocht ik het blad voor $3,--. Ik zal de komende dagen wat van het 120 jaar oude blad laten zien. Dit is de achterpagina: een advertentie van een kledingzaak in Chicago. Het grappigst vind ik het derde figuurtje van links, gekleed in een "Child's Velvet Kilt Suit".

Beeld

Omdat ik in de Verenigde Staten niet de mogelijkheid had om beeld aan mijn berichten toe te voegen heb ik dat achteraf gedaan. Het loont dus de moeite terug te bladeren. Dit korte filmpje maakte ik zo'n 25 kilometer ten oosten van Cleveland. Wat me ieder keer weer verbaast is de enorme hoeveelheid kabels boven de wegen.

Shades of blue

De bar op het vliegveld van Philadelphia heet "Shades of Blue". Net wanneer ik me begin of te vragen waar die naam van de bar vandaan komt valt mijn oog op de prominent aanwezige affiches tegen over de bar: "Raised $1 M to fight cancer", "She's lot sicker than she looks" en "Mouth cancer". Ik word er erg vrolijk van.

Videoscherm

Stel dat ik iemand met mijn Traction Avant naar Den Haag wil brengen en mijn autoradio werkt niet, dan start ik de auto toch en rij naar Den Haag. US-Airways, de maatschappij waarmee ik gister van Cleveland via Philadelphia terug naar Schiphol vloog doet het net even anders. Op weg naar de startbaan in Philadelphia ontdekte het cabinepersoneel dat een videoscherm niet werkte, we keerden terug naar de "gate" en vertrokken, nadat het scherm gerepareerd was twee uur later. We zaten dus niet zeven, maar negen uur opgevouwen.

Oom Elbert 2

Nog geen letter heb ik geschreven over oom Elberts begrafenis, ik vind het lastig, vooral omdat zijn begrafenis zo afweek van wat ik in Nederland gewend ben. In een aan drie zijden open gebouwtje was de kist, met er over heen een Amerikaanse vlag, opgebaard. Achter me stonden zes oudere mannen in miltair unform met een Garrand M1 aan de voet. Ik herkende het wapen, in 1959 heb ik er mee leren schieten. Dit werd een militaire begrafenis. Een man in een marine-uniform sprak een paar woorden, die ik nauwelijks verstond, maar dat kwam omdat ik op de achterste rij zat. De mannen achter me schoten drie keer. Links van de kist stond een vrouw in marine-uniform, rechts een man in marine-uniform. Meteen na de schoten tilden ze de vlag van de kist en begonnen de vlag zeer zorgvuldig gedriehoekt op te vouwen om hem vervolgens aan de ernstig dementerende vrouw van oom Elbert, tante Goldie, die in de veronderstelling verkeerde dat haar vader was overleden, te overhandigen. Vervolgens lieten we de kist alleen. Er kwam geen graf aan te pas. Een merkwaardig afscheid van een bijzondere man.

Snow

Ok, ok, we hebben nu wat de radio de hele dag "muzikaal" uitblert met "let it snow, let it snow, let it snow": SNEEUW, zo'n vijftien centimeter. De televisie kan er niet genoeg van krijgen, reporters met twee mutsen op hun hoofd en handschoenen van noordpoolkwalitieit doen verslag. De komische kant van de zaak is dat gister tijdens een sneeuwjacht de Cleveland Browns toch een wedstrijd speelden.

The weather

Het sneeuwt en er ontstaat een merkwaardig soort paniek aangewakkerd door de media. De wegen blijven prima berijdbaar, maar ieder gesprek gaat over het weer.

Shopping 2

Amerikanen klagen dat alles wat ze aanschaffen uit China komt, maar klaarblijkelijk is dat zelfs te duur, vandaag kocht ik een Levi-spijkerbroek, voor omgerekend twintig euro, gefabriceerd in Lesotho.

Shopping

Amerikaans begroetingsceremonieel:
"And how are you today?"
"Thank you, not too bad and you?"
"Thank you!"
Mogelijke variaties:
1."And how are you today?"
"Not."
"?????"
2. "And how were you last week?"
"?????"
3. "And how are you today?"
"I beg your pardon?"
"Me too, have a nice one."
4. And how are you today?"
"Blind."
"I see."
5. "And how are you today?"
"Outrageous fine, thank you."
"Be glad the day isn't over yet".
6. "Gruess Gott"
"Sorry, wrong country."

Bolshevik

Bladerend door de enorme stapel bladmuziek in de kelder van de antiekwinkel op de hoek van het dorpsplein in Chardon stuit ik op "Bolshevik" een compositie van Moe Jaffe en Nat Bonx, die in 1926 populair gemaakt werd door Fred Waring's Pennsylvanians. Waring is de man van wie gezegd wordt dat hij Amerika leerde zingen. Van Moe Jaffe en Nat Bonx weet ik nagenoeg niets. Ik moet dus op zoek en vind dat Moses Jaffe in 1901 werd geboren in het toenmalige Vilna in Rusland (nu Vilnius, de hoofdstad van Litouwen) en samen met medestudent rechten Nat Bonx een dansorkestje, Jaffe's Collegians, leidde op de universiteit van Pennsylvania. De herkenningsmelodie was "Collegiate" en dat moet het eerste succes van Jaffe en Bonx geweest zijn, want dat staat geafficheerd op de voorpagina van "Bolshevik". Na een blik op de tekst koop ik de bladmuziek: "I come from acrossky the sea, Oh! I'm a Bolshevik The land of Vodka and Tea, And stuff that has a kick, My girlovitch is waiting there, And misses me, I will give this place the air, For I long to be: Far, far away in that Bolsheviki Landovitch, They never shave, So they never get the barber's itch, When they do their dance, They were bloomer pants, When they take a drink, They don't stop to think, Far, far away in that Bosheviki Landovitch, Hey passky mesky the whiskey, I'msky Motka from Slabotky, I must havesky some Shabotka, Withsky mysky glasssky of Vodka, All-ay-up, Fill em' up, One more cup, Bolsheviki, Hey." Het is het soort pseudo-Russisch, dat ik op twaalfjarige leeftijd bedreef met vriendjes. Maar Jaffe had er duidelijk het nodige succes mee, want in 1944 was hij nog steeds actief op het muziekfront, uit dat jaar dateert een lied gewijd aan de Amerikaanse marine: "Bell Bottom Trousers".

Small world

Carol M. heeft wat je moeilijke voeten noemt, ze waggelt een beetje als ze loopt. Ze is de enige serveerster in de "Rider's Inn", een herberg uit 1812 in Painesville. De inn heeft een roemruchte geschiedenis, het was een plaats waar via de "underground railroad" uit het zuiden gevluchte slaven even een veilig onderkomen vonden en later soldaten uit de Burgeroorlog werden opgevangen. Ik was er gister en verheugde me op het weerzien met Carol, want zij bedient op geheel eigen, volslagen on-Amerikaanse, wijze. Verwacht van haar niet de hier zo vaak gespeelde vriendelijkheid, maar wees gelukkig dat ze je bestelling opneemt. Het eten is voortreffelijk. Ik bestel zo'n dikke Amerikaanse sanwich met corned beef, die hier Rueben heet. Mijn vrouw en mijn schoonzussen een hamburger. Carol kijkt verbaasd als ik de Rueben met met mes en vork te lijf ga en zegt: "I never saw somebody eat a sandwitch with knife and fork." Later onstaat een gesprek: Carol blijkt op dezelfde highschool in Euclid te hebben gezeten als mijn vrouw en beide schoonzussen. Zelfs de Verenigde Staten kan een "kleine wereld" zijn.

In God we trust

Het gaat hier veel over god, ondanks dat beklaagt iemand zich tegenover mij dat het christelijk volksdeel in de Verenigde Staten vervolgd wordt, terwijl de presidentscandidaten van Clinton tot Huckabee niet anders doen dan aantonen hoe religieus ze zijn. God heeft niks te klagen in dit land. Rokers daarentegen hebben zeer veel te klagen. Zefs in een tabakszaak in een "shopping mall" mag niet gerookt worden, die gaat, zo vertelde de verkoopster me, dan ook dicht. Op Ebay worden Dinky Toys verhandeld uit een "smoke free" home, het wachten is op de gek die in zijn advertentie zet dat zijn modelautootjes uit een christelijk huishouden komen.

Homeland Security

Gister heb ik meer dan acht uur op de luchthaven van Philadelphia doorgebracht. In een kleurloos, slecht georganiseerd landschap met veel gescheurde zetels. Ik checkte mijn koffer meteen na aankomst uit Nederland om half vier door naar Cleveland en begaf me vervolgens per bus naar gebouw F om mijn vlucht van twintig over zes te pakken. Aan de "gate" vernam ik dat de vlucht opgeheven was, vanwege "traffic". Dat is een ruim begrip. Maar verdere uitleg bleef achterwege. Terug met de bus naar gebouw C, waar ik ontdekte dat de volgende vlucht naar Clveland om kwart over negen vertrok. Dat betekende dat ik familie, die me af kwam halen moest gaan waarschuwen, dat ik later kwam. Een vriendelijke piloot liet me zijn telefoontje gebruiken en ik kreeg na enig aandringen zelfs een voucher voor een maaltijd en bracht de rest van de tijd door met het lezen van de al dan niet smakelijke verhalen over het Oranjehuis in "Voor de troon wordt men niet geboren" van de dames Hermans en Hooghiemstra, zo nu een dan een blik werpend op het lichtkrantje boven gate C31. Om een uur of negen was de vertrekstatus plotseling en zonder enige aankondiging gewijzigd in 10.30 en dat gebeurde op exact dezelfde wijze nogmaals om half elf. Toen stond er ineens 12.09. Bij iedere wijziging moest ik uiteraard de familie in Cleveland bellen. Om even na twaalven (in Nederland was het inmiddels negen over zes in de ochtend) vertrokken we uiteindelijk. Om half twee arriveerde ik in Cleveland en tot mijn verbazing stond mijn koffer daar al op me wachten. Ik blijf zitten met een paar vragen hoe komt het dat mijn koffer in Cleveland landde, terwijl ik vanwege "traffic" in Philadelphia moest blijven en hoe kan het dat, terwijl ik tientallen keren moest horen dat ik mijn bagage niet onbeheerd diende achter te laten, ik mijn koffer temidden van een aantal andere koffers onbeheerd op het vliegveld van Cleveland aantrof?

Drie(s) van Breda

Weg

Ben een weekje weg vanwege de begradenis van oom Elbert.

"Prepared piano"

Meerhandig pianospel op een zogenaamde "prepared piano" onder aanvoering van Claudio Dauelsberg (foto) in Milton Nascimento's "Cravo e Canela".

Hoody

Bollée

De Bollées waren klokkengieters sinds 1715 in Le Mans, maar vanaf 1873 experimenteerden vader en zoon Amédée Sr. (1844-1917 en Jr. (1867-1926) Bollée met stoomrijtuigen. In 1885 bouwden ze een enorm rijtuig voor de markies de Broc, in 1878 had Amédée Sr. “La Mancelle” (links op de foto), vernoemd naar Le Mans, geconstrueerd, de wagen haalde een maximale snelheid van 42 km/u. Vanaf 1896 houdt Amédée Jr. zich bezig met door benzinemotoren aangedreven voertuigen. Een andere zoon van Amédée Sr., Léon (1870-1913) begint in Le Mans eveneens een fabriek: “Automobiles Léon Bollée”, hij bouwt kleine door benzinemotoren aangedreven auto’s, die hij voiturettes noemt. Vanaf 1903 krijgen zijn auto’s een normaal formaat. In 1910 staan negen modellen in de catalogus, één ervan staat rechts op de foto. Het klokkengietersbedrijf bestaat nog steeds, maar is inmiddels in Orléans gevestigd.

Richard/Brasier/Unic

Het is opnieuw één van die wonderlijke verhalen uit de automobiel geschiedenis. Georges Richard begon in 1897 in de Parijse voorstad Ivry-Port met de bouw van een auto, die nauwelijks afweek van hetgeen in die dagen gebruikelijk was. In 1900 kocht hij de licentierechten van het Belgische merk Vivinus, de auto's verkocht hij onder zijn eigen naam en vanaf 1901 hadden ze cardanaandrijving en vier versnellingen. (links op de foto: Georges Richard 1902). In 1902 kwam Charles-Henri Brasier, die bij Mors gewerkt had, de gelederen versterken en gingen de auto's Richard-Brasiers heten. in 1905 verliet Georges Richard de firma en vanaf die datum werden de auto's Brasiers genoemd (midden op de foto: Brasier 1908). Richard richtte in Puteaux een nieuw bedrijf op: Unic, de bedoeling was om slechs één type te gaan leveren, vandaar de naam. Maar dat idee werd al gauw verlaten en in 1908 verscheen een taxi (rechts op de foto), die twintig jaar in productie zou blijven en met name in Londen tot in de jaren dertig dienst zou doen.

Oom Elbert

Gister stierf een oom van mijn vrouw en ik zal hem missen. Niet alleen tijdens mijn bezoeken aan Cleveland, maar ook aan de telefoon. Oom Elbert was een on-Amerikaanse Amerikaan, hij reed in een kleine Ford Escort, maar wat hem zo bijzonder maakte waren zijn meningen. Ik kan me met de beste wil van de wereld niet herinneren dat hij rechtse standpunten had of verdedigde. Hij was een goede bron van informatie, hij kon me bijvoorbeeld in tien minuten bijpunten over wat er niet deugde aan de ziektekostenverzekering in de Verenigde Staten. In de Tweede Wereldoorlog werd hij als piloot getraind op een Stearman, maar die oorlog was afgelopen voordat hij in actie kon komen. Later werkte hij als vertegenwoordiger Voor Euclid Heavy Road Machinery. Na zijn pensionering ontwikkelde hij verbazingwekkende activiteiten, oom Elbert bouwde ondermeer violen, op één daarvan concerteerde één van zijn kleindochters in Carnegie Hall. Oom Elbert werd 81 jaar.

Sousa

Sousa's mars "Liberty Bell", maar dan net even anders.

Bob

Krègie ook zo'n zin om je belastingaangiftuh foutief in te vulluh?

Calliope

In 1978 in New Orleans hoorde ik het instrument voor de eerste keer. Het was luid en dan bedoel ik heel luid. Het klonk als een concert van stoomfluiten en dat was het ook. Een steam calliope op een van de vijf overgebleven riverboats. In dat zelfde jaar verscheen John Hartfords "Headin' in the mystery below" (Flying Fish FF-083), met liedjes over die boten, onder andere over de "Julia Belle Swain". Dit is "It's a grand old flag" uitgevoerd op het "stoomorgel" van de "Julia Belle Swain".

Hotchkiss

De fabriek maakte al auto-onderdelen, maar was bekender door zijn wapens: voorop de vanaf 1903 vervaardigde auto's prijkt dan ook een merkteken met twee gekruiste kanonnen: Hotchkiss of Otsquiche, zoals het door een enkele Fransman wordt uitgesproken. De oprichter Benjamin Berkeley Hotchkiss was in 1826 in Connecticut geboren, wist de Amerikaanse regering niet te interesseren voor zijn wapens en verhuisde in 1867 naar Frankrijk om in St.Denis een fabriek op te zetten, waar hij zowel wapens als explosieven vervaardigde. Hotchkiss overleed in 1885. De fabriek ontwikkelde het eerste automatische wapen, dat in 1897 bij het Franse leger werd ingevoerd.

In 1928 ontwikkelde Hotchkiss het type AM80 waarmee vier jaar later de Monte-Carlo-Rallye wordt gewonnen, een kunststuk dat in 1933 en 1934 werd herhaald.

Maar er werd ook geraced onder meer op het Britse Brooklandscircuit.


In 1937 werd Amilcar overgenomen en ontwierp J.A. Grégoire de Amilcar "Compound", een voor- en achteronafhankelijk geveerde voorwielaandrijver.

Telefoon

Jacques Offenbach

Heb ik iets met operettes? Nou nee. Maar voor Jacques Offenbach mogen ze me wakker maken, bijvoorbeeld voor "La Grande Duchesse de Gerolstein", de manier waarop hij daarin de draak steekt met "het militair" is subliem. Dit is het "Chanson militaire" uit die operette gezongen door Anne Sophie von Otter en Gilles Ragon. Marc Minkowski dirigeert Les Musiciens du Louvre.

Audibert et Lavirotte

Het waren schoolvrienden: Maurice Audibert (1867) en Emile Lavirotte (1870) in Lyon. In 1894 bouwden ze een driewieler, twee jaar later begonnen ze een autofabriek: "Sté. Anon. des Voitures des Anciens Etablissements Audibert et Lavirotte". Veel meer dan vijftig auto's, waaronder een paar bussen, heeft het bedrijf tot november 1901, toen het geld op was, niet gemaakt. Marius Berliet, een andere autopionier uit Lyon nam de fabriek over en Lavirotte werd vertegenwoordiger en later commercieel directeur van "Automobiles Berliet". Audibert wordt commercieel directeur van "Sté. Anon. Etablissements Rochet-Schneider, eveneens een autofabriek in Lyon. Hij vond bovendien een systeem uit om films in kleur te projecteren en schafte in 1919 een Packardvrachtwagen aan, die hij verbouwde tot camper en waarin hij met vrouw en vijf kinderen jarenlang tijdens de vakanties door Frankrijk trok.

Bob

"Kresjes voor bènah nop, opvang na schooltèd, gratis schoolboekuh: de jonge vaders Balkenende, Bos en Rôvoet zorguh goed voor hun èguh."

Lambeth Walk

Wanneer ik het filmpje de eerste keer zag kan ik me niet herinneren, maar net als "Hellzapoppin'" behoort het tot mijn grote favorieten: "Lambeth Walk" oorspronkelijk afkomstig uit een Engelse film, maar bewerkt tot een waanzinnige parodie met, aan Leni Riefenstahls "Triumph des Willens" ontleende beelden.

Motobloc

Zo nu en dan spreek ik iemand die niets van mijn enthousiasme voor oude automobielen begrijpt en iets mompelt van: "O ja, oma Duck". Heel lang heb ik geprobeerd om te blijven uitleggen wat me in die oude voitures aantrekt, maar ik ben ermee opgehouden, je gaat iemand ook niet proberen te overtuigen van het feit dat er voor Elvis Presley al popmuziek bestond. Deze Motobloc uit 1902, met zijn in die tijd voor veel auto's kenmerkende "kolenkitneus" (Renault, De Dion-Bouton, Georges Richard, Arrol-Johnston waren een paar andere merken met zo'n neus), kwam uit een fabriek in Bordeaux, die in 1898 de Schaudel had gemaakt, maar die naam wijzigde in Motobloc omdat motor en versnellingsbak als eenheid werd gebouwd: een noviteit.

Armenië

Twee maal muziek uit Armenië, met als belangrijste instrument de ud (foto). De eerste opname werd in Duitsland gemaakt van Ithikon Akmeotaton, de tweede komt uit de Verenigde Staten van de legendarische Richard A. Hagopian. Zijn CD "Kef Time" op Tradional Crossroads (CD 4269) is nog altijd een favoriet van me.

Bob

Bob: "Toch gènig dat ze bèh 't spoor John le Carré 't nieuwe trènboekie hebbe late schrèwe!"

Bus 9

Wat is dit een bus met bovenleiding of een tram op rubber banden? De trolley. Een vreemde naam, want eigenlijk heet de stroomafnemer trolley. Amerikaanse trams hebben een stang met een wieltje dat langs de bovenleiding rolt, dat is de trolley en daarom noemen, ze de totale tram ook wel trolley. In Nederland en met name in Arnhem bedoelen we met trolley de trolleybus.

Duesenberg

In 1921 werd de Franse Grand Prix gewonnen door Jimmy Murphy met een Duesenberg, een nieuw merk, opgericht door de broers Fred en August Duesenberg in Indianapolis, Indiana in 1920. Duesenberg werd later uiterst populair onder filmsterren: Mae West, Gary Cooper en Clark Gable kochten in de jaren dertig de extreem dure wagen.

Samba?

Van oudsher is er een wisselwerking geweest tussen de jazz uit New Orleans en de muziek uit het Caraibisch gebied: trombonist Wilbur de Paris had dat met zijn New New Orleans Jazz verduveld goed in de gaten en ook de Britse trompettist Humphrey Lyttelton mocht graag even buiten de verwachte paden treden. De Nederlandse Dixieland Crackerjacks spelen "Laughing Samba", die ik overigens eerder "Laughing Calypso" zou noemen.

Bus 8

Dinky Toys noemde deze bus een "observation coach" en ongetwijfeld heeft zo'n vervoermiddel in het Britse rondgereden, maar wat er door de achterin hoog gezeten passagiers, behalve het voorliggende dak, te observeren viel?

Chenard-Walcker

In 1923 werd de eerste "24 Uur van Le Mans" gewonnen door Lagasche en Léonard met deze Chenard-Walcker.


Twee jaar later deed het merk voor de derde keer mee en het is opvallend hoe het uiterlijk van de Chenard-Walckers is veranderd. De auto's van de fabriek hebben een gestroomlijnd uiterlijk gekregen. De vraag is of het hier om echte stroomlijn gaat of om een plotseling opduikende modetrend, in navolging van de Bugatti Type 32, die in 1923 meedeed aan de Grand Prix in Tours

en, zij het in mindere mate, van Voisins "La Laboratoire".