Nog geen letter heb ik geschreven over oom Elberts begrafenis, ik vind het lastig, vooral omdat zijn begrafenis zo afweek van wat ik in Nederland gewend ben. In een aan drie zijden open gebouwtje was de kist, met er over heen een Amerikaanse vlag, opgebaard. Achter me stonden zes oudere mannen in miltair unform met een Garrand M1 aan de voet. Ik herkende het wapen, in 1959 heb ik er mee leren schieten. Dit werd een militaire begrafenis. Een man in een marine-uniform sprak een paar woorden, die ik nauwelijks verstond, maar dat kwam omdat ik op de achterste rij zat. De mannen achter me schoten drie keer. Links van de kist stond een vrouw in marine-uniform, rechts een man in marine-uniform. Meteen na de schoten tilden ze de vlag van de kist en begonnen de vlag zeer zorgvuldig gedriehoekt op te vouwen om hem vervolgens aan de ernstig dementerende vrouw van oom Elbert, tante Goldie, die in de veronderstelling verkeerde dat haar vader was overleden, te overhandigen. Vervolgens lieten we de kist alleen. Er kwam geen graf aan te pas. Een merkwaardig afscheid van een bijzondere man.
