"Su myn groatfadur ADHD had hewwe?", denk ik wel dur us. De man had nammeluk gin rust in ut gat, soa lang ik um kent he, en dat is fyftien jaar weest, het hij syn huus drie keer ferbouwd. Bowundien had ur un ferdomd drukke baan en liep die oek noch un krantewyk. Nee, stilsitte was nyt syn patroan. Tot soafer de HD fan ADHD, mar met de AD was dur oek feul mis, nar mij, syn kleinsoan, wu dur noch wel dur us un minuutsje luustere, nar myn pappe al wat minder, mar myn groatmoeke kwam in syn ferhaal feiteluks nyt foor. Nar twee sinnen fan har, was hij met syn hassus al weer heul ergus andus. Ik kom op suks omdat ut antal ADHD-ers alsmar stijgt, ut is krekt de padfinderij fan krekt nar de oarloch, mar dan andus. Nou ik ut toch owur die tyd he, gin hon had toen fan ADHD hoord. Minsen hadden TBC, mar ADHD? TBC konne je makkeluk faststelle met wat kraskus inne arm, mar hoe stelle se ADHD einluks fast? Un ingroeide teennagel kanne je sien, mar ADHD? Dur binne dus medesynen foor un pas ontdekte en onsichtbare sykte, die medesynen wurre hoe langer hoe meer foorskrewen en ik hew wel soan idee wie dar beter fan wurre. De koeponsjeknippers fanne farmaseutiese industrie. Of de ADHD-ers dur beter fan wurre is de fraag. Of dur ADHD-ers bestaan is un andere.
