Bij serieuze muziek horen serieuze gezichten, daarom valt er zelden wat te lachen in onze concertzalen. Ik vind dat jammer en heb daarom een grote bewondering voor Gerard Hoffnung, die daar inmiddels meer dan vijftig jaar geleden verandering in probeerde te brengen. Geboren in Berlijn en als kind verhuist naar het grootbritse sprak hij het meest kakkineuze Engels dat ik ooit hoorde. Gelukkig kan ik dat beluisteren op een CD in de BBC Radio Collection ('A Last Encore' ISBN 0563 536756), maar veel belangrijker is de LP ooit uitgebracht op EMI Electrola 1C 027-43194, die ik medio jaren zestig moet hebben gekocht, maar die met veel ander muzikaal materiaal is heruitgebracht op een EMI-dubbel-CD onder de titel 'Hoffnung's Musicfestivals' (CMS 7 63302 2). Hoffnung was een karikaturist en zijn komische tekeningen van musici met hun instrumenten moeten hem op het idee gebracht hebben een en ander te verklanken. Hij speelde ook tuba en wie hem het instrument hoort beschrijven en vervolgens hoort bespelen in een Mazurka van Chopin beleeft ongehoorde pret. Dit is een tekenfilmpje berustend op zijn tekenwerk.
