Waar ik me het meest over verbaas, wanneer ik die psychologische/psychiatrische rapporten over lang geleden overleden mensen lees, is het feit dat het klaarblijkelijk in de geestelijke gezondheidszorg heel normaal gevonden wordt, dat de rapporten geschreven worden door dames en heren nu, die de patient nooit gezien, laat staan gesproken hebben. Is dat niet een eerste vereiste?
