Thuis, ik bedoel in mijn ouderlijk huis, was men redelijk merkvast.
Daar zorgde mijn moeder voor, want ik kan me niet herinneren dat mijn vader
ooit een tube tandpasta heeft aangeschaft. Als ik wel eens aan zo'n merk denk
en het rijtje tandpasta's bij de drogist zie, dan ontbreekt dat merk van thuis.
Medinos heette het en het zat in een gele tube met een hondje. Ik meen dat er
ook een kinderversie met een olifantje was, de pasta zelf was roze, dan zag je,
als je bloedend tandvlees had, het bloed niet. Schoenen werden thuis steevast
gepoetst met Erdal, hier was niet een hond of een olifant het waarmerk maar een
pelikaan. Later, maar dat was veel later kwam Kiwi, natuurlijk met de
gelijknamige vogel op het doosje. Mijn compagnieskapitein op de School Reserve
Officieren Infanterie moet aandelen van dat merk schoensmeer hebben gehad, want
nog hoor ik hem over kazerneterrein krijsen: "Schoenen, (pauze) schoenen,
(pauze) schoenen worden gepoetst met KIWI".Van de jams herinner ik me TEO,
dat stond voor Taminiau Elst Overbetuwe en De Betuwe, waarbij ik een keer vroeg
wat "huishoudjam" toch betekende. Mijn moeder had daar geen antwoord
op. Ik kon me moeilijk voorstellen dat jam buiten het huishouden ook een
functie had. Mijn vader rookte en was daarin allesbehalve merkvast. 
Zo was er zeker moment
het merk “Mokum”, dat hij vermoedelijk had gekocht vanwege de verpakking
ontworpen door Ies Spreekmeester, die ook de omslagen van de boeken van Simon Carmiggelt tekende.
Van Spreekmeesters ontwerp voor “Mokum” zou vandaag door heel andere plaatjes
geen sikkepit overblijven.
