Van Sjaak van der Snelste uit Dassemus, een van de vele lezers van dit blog, kreeg ik de volgende aanvulling op mijn verhaal over het accordeonduo Arie & Arie.
Na het lezen van het verhaal van Arie & Arie, komen herinneringen boven.
Het zal in 1967 geweest zijn, ik was van lichting 66-3, dat wij met de compagnie op oefening waren en ons bivak hadden opgeslagen bij Oude Willem. Wij moesten daar enkele weken doorbrengen onder erbarmelijke omstandigheden. Onze tentjes stonden onder sparrenbomen, en omdat eekhoorns de zaadjes uit dennenappels halen, vielen die appels altijd ‘s nachts op je tent. Van slapen kwam dan weinig terecht en de mieren wisten ons ook gauw te vinden.
Maar op de vrijdagavond was er voor ons vertier. Op de dienstfiets ging het dan naar Boterveen, waar in het buurthuis voor ontspanning werd gezorgd. Ik weet me nog te herinneren dat daar Arie & Arie optraden. Een accordeonduo dat je niet gauw vergeet. Hun optreden werd door de militairen vaak onderbroken door boegeroep, wat niet door Arie & Arie op prijs werd gesteld. Diverse militairen kregen ook last van winderigheid en dat waren vooral degenen, die niet muzikaal waren. Ik had daar gelukkig geen last van, want ik speelde al vanaf mijn jongens jaren op mijn grote teen. Bij terugkomst in het bivak moesten velen dus snel naar de zelf gegraven latrine gaan, die waren uiteraard vlakbij onze tentjes, wat weer tot gevolg had dat er veel vliegen op af kwamen. Zo heb ik daar een paar weken bij Oude Willem moeten lijden.
Tijdens de herhaling in 1973, dat was weer in de buurt van Oude Willem, sprak ik daar mensen van lichting 72-7, die hebben nog meegemaakt dat Arie Vinkenvleugel met zijn vrouw Strootje Bukkermans hebben opgetreden. Ook zij kregen toen erge last van winderigheid.
Tijdens mijn vakantie in Drenthe (2005) heb ik nog geprobeerd het graf van Arie Vlinkenvleugel op de begraafplaats in Oranjedorp te bezoeken. Van Arie was geen spoor te vinden, wel zag ik een steen met de naam van Strootje Bukkermans.
Zo een duo als Arie en Arie zul je waarschijnlijk wel nooit meer zien.
Het zal in 1967 geweest zijn, ik was van lichting 66-3, dat wij met de compagnie op oefening waren en ons bivak hadden opgeslagen bij Oude Willem. Wij moesten daar enkele weken doorbrengen onder erbarmelijke omstandigheden. Onze tentjes stonden onder sparrenbomen, en omdat eekhoorns de zaadjes uit dennenappels halen, vielen die appels altijd ‘s nachts op je tent. Van slapen kwam dan weinig terecht en de mieren wisten ons ook gauw te vinden.
Maar op de vrijdagavond was er voor ons vertier. Op de dienstfiets ging het dan naar Boterveen, waar in het buurthuis voor ontspanning werd gezorgd. Ik weet me nog te herinneren dat daar Arie & Arie optraden. Een accordeonduo dat je niet gauw vergeet. Hun optreden werd door de militairen vaak onderbroken door boegeroep, wat niet door Arie & Arie op prijs werd gesteld. Diverse militairen kregen ook last van winderigheid en dat waren vooral degenen, die niet muzikaal waren. Ik had daar gelukkig geen last van, want ik speelde al vanaf mijn jongens jaren op mijn grote teen. Bij terugkomst in het bivak moesten velen dus snel naar de zelf gegraven latrine gaan, die waren uiteraard vlakbij onze tentjes, wat weer tot gevolg had dat er veel vliegen op af kwamen. Zo heb ik daar een paar weken bij Oude Willem moeten lijden.
Tijdens de herhaling in 1973, dat was weer in de buurt van Oude Willem, sprak ik daar mensen van lichting 72-7, die hebben nog meegemaakt dat Arie Vinkenvleugel met zijn vrouw Strootje Bukkermans hebben opgetreden. Ook zij kregen toen erge last van winderigheid.
Tijdens mijn vakantie in Drenthe (2005) heb ik nog geprobeerd het graf van Arie Vlinkenvleugel op de begraafplaats in Oranjedorp te bezoeken. Van Arie was geen spoor te vinden, wel zag ik een steen met de naam van Strootje Bukkermans.
Zo een duo als Arie en Arie zul je waarschijnlijk wel nooit meer zien.
