Kleine wereld 2

In mijn kleine wereld zijn geen raaskallende Zwagerlieden, die in televisieprogramma's begrip vragen voor leeg- dan wel laagschedels die op Wilders gestemd hebben, want spaar me het woord partij voor een organisatie die geleid wordt volgens het Führerprinzip en spaar me vooral het woord vrijheid, waarvan de leider de ware betekenis niet kent. Want voordat je je buigt over waar een club voor staat, buig je je eerst over het democratisch gehalte van een club, maar ijdele Zwagerlieden schuiven dit uitgangspunt op weg naar de tv-studio aan de kant.

Kleine wereld

Wat beweegt sommigen een eigen, kleine wereld te scheppen, terwijl anderen dat maar een kinderachtige bezigheid vinden. Boven heb ik een spoorwegemplacement, maar sinds het functioneert, rijd ik weinig met mijn treinen. Op een klein deel van een van de perrons heb ik een filmploeg geinstalleerd, bezig met opnamen van een costuumfilm. Er is iemand voor het licht, iemand voor de microfoon aan een hengel en natuurlijk is er een cameraman. Eergister was ik bij een echtpaar in Huizen, samen bouwen ze poppenhuizen: hij zorgt voor, laat ik maar zeggen, het meubilair en zij voor de aankleding. Het resultaat is fascinerend: een prachtige kleine, maar vooral, volmaakte wereld.

Bugatti

Bugatti's T54 verscheen het eerst op in 1931 op het circuit van Monza, het was een Grand-Prix-auto met een 4,9 liter achtcylindermotor (kleine foto). Sommige werden verbouwd, zodat ze ook in het dagelijks verkeer konden worden gebruikt (grote foto). Gefotografeerd door Charles Hurst in Westport, twee weken geleden.

Tingo 2

De Britten, nee, ik bedoel de Engelsen, bezitten een soort arrogantie, die hun in eigen ogen tot maatstaf van de wereld maken. Met dat voor ogen is het boekje "Tingo" ook tot stand gekomen: "Kijk eens, wat een krankzinnige woorden de anderen in hun vocabulaire hebben." Maar al lezend begin ik hoe langer hoe meer vraagtekens te zetten. Een citaat: "Language testifies to the most cultures attach to having children, as well as the mixed emotions the little darlings bring with them. Yiddish, for example , details both extremes of the parental experience, nakhes, being the mixture of pleasure and pride a parent gets from a child, and tsuris the grief and trouble. Rubbish, meneer Jacot de Boinod, naaches en sores hebben niets met het hebben van kinderen te maken, naaches betekent plezier, vreugde en sores zorgen. In het algemeen!

Tingo

Het is typisch een boekje dat ik op een luchthaven koop: reisliteratuur, die ik niet noodzakelijk hoef uit te lezen. Gister (na lang aandringen, was ik bezig een plastic doos met boeken op te ruimen), vond ik "Tingo" terug en ik begon opnieuw aan het boekje van Adam Jacot de Boinod met een aanbeveling van Stephen Fry. Dat laatste is geen wonder want Jacot de Boinod is een onderzoeker voor het hilarische BBC-quizprogramma Qi, dat door Fry wordt gepresenteerd. De volledige titel van "Tingo" luidt "The Meaning of Tingo and other extraordinary words from around the world"* en aan die beschrijving hoef ik niets toe te voegen. Wie wil weten hoe een borstelige snor heet in het Albanees, of hoe iemand die Hausa spreekt reageert wanneer hij slechts nieuws ontvangt, komt hier volledig aan zijn trekken. Of toch niet? Want ik krijg twijfels als ik Nederlandse woorden ontmoet, zo zou ik hardnekkig nooit met stubborn vertalen. Bij stubborn (koppig) denk ik aan een persoon, bij hardnekkig aan een handeling, of in een zin: de koppige man deed een laatste, hardnekkige poging zijn boot vlot te trekken. Ook heb ik "knisper! knasper! knusper!" nog nooit door iemand in ons land horen gebruiken toen hij een een zak rice crispies opentrok. Knusper, maar dan uitgesproken als knoesper ken ik alleen maar in het Duits. Maar misschien hanteer ik wel een te fijne stofkam en gaat het juist om merkwaardige woorden, die wij niet dagelijks gebruiken: zoals uitbuiken en uitwaaien. Het eerste kende ik niet, het tweede gebruik als een kaars of een fakkel uitwaait en niet als ik een strandwandeling maak. Dus aarzel ik of ik iemand die na de maaltijd op de Cookeilanden voortdurend boert zal vragen of hij wil ophouden met akapu'aki'aki.

*Penguin Books 2005, ISBN 0-140-51561-5

Bruin

Nu ik heden de dag niet hoef te boodschappen, omdat ik nog heeltijden op de flitter ben, blijft er een prote tijd over om andere dingen te bezoeken, lijk als het volgen van wat der in Den Haag gebeurt. Ons vader, die in zijn jonkheid een schoftje in Groningen op een plaats als vent gewerkt heeft, kende een rijmpje uit die omkrijten: "Roomse poepen, luzzen gain zoepen, luzzen gain spek, o, wat binne dij poepen gek" en nu weet ik best dat dat Verhagen geen poep is, maar je hoeft hoeft geen poep te wezen om gek te wezen. Nou was ons vader toch altijden tijge ergdenkend als hij het woord Rooms allenig maar hoorde. "Ze hebben het allegaar achter de armtakken omreden dat ze de macht hoe dan ook in de handen hebben willen en verdonderjagen daarom elk zwijmpje prinsipe dat ze in het lijf hebben." Ons vader had gelijk vanzelfs, dat ziet men nu maar weer, nu ze reewillegens zien laten om met de hele billig in de einddarm van Wilders te kruipen en dat zal ik dan niet bruin noemen mogen?

Vrouw Ymkje Sinnema - Meindertsma, op de flitter

Vergrijzing

Reactie van de heer Ozenfant gister in Voorburg bij het ontwaren van deze bejaarde: "Met ons zorgstelsel is voorlopig niets mis".

DeSoto

Het Amerikaanse automerk DeSoto is al vijftig jaar verdwenen. Het was eind jaren twintig in het leven geroepen als merk in de prijsklasse tussen Chrysler en Dodge en bijster veel succes heeft het nooit gekend. Technisch gezien loopt de geschiedenis van DeSoto in de jaren dertig parallel aan die van Chrysler, met een uitzondering, terwijl Chrysler in 1934 naast de revolutionaire "Airflow" in ieder geval nog een traditioneelogend model achter de hand had, leverde DeSoto alleen maar auto's met de door het publiek verafschuwde carrosserie. De tijd was klaarblijkelijk in de Verenigde Staten nog niet rijp voor dergelijke auto's, een jaar later hadden Peugeot met de 402 en Volvo met de "Carioca" in Europa wel succes. De foto's tonen een DeSoto "Airflow"-coupe uit 1936.

Theodor

Ergens boven in een boekenkast staat een bundeltje verzamelde "Oproerige Krabbels" van A.B. Kleerekoper. Oproerige krabbel wat een prachtige naam voor een column en hoe anders van inhoud dan de neuzelarijtjes onder eigen naam in de krant en het weekblad van vandaag, met als meest abjecte voorbeeld het tragische gezever en politiek volslagen verwerpelijke geleuter van Theodor Holman in Parool en Groene. Maandag trok de Wildersadept in Het Parool van leer tegen Wijffels, die in Buitenhof zijn bezwaren uiteen had gezet tegen de CDA-lijn van Maxime Verhagen. Holman: "Wijffels bleek een te oude hond te zijn. Hij kan nog wel blaffen, maar bijten gaat niet met een kunstgebit." Waarom Holman nog steeds zijn rechts gebral ten beste mag geven in Parool en Groene is mij een raadsel. Johan Luger had toch ook geen plaats in Het Volk?

Graham

De broers Joseph, Robert en Ray Graham kochten in 1927 de noodlijdende Amerikaanse autofabriek Paige en noemden de, gedurende de jaren dertig geproduceerde, auto's Graham-Paige. Aan het eind van dat decennium raakte de fabriek opnieuw in problemen, omdat de modellen met hun "sharknose" naar de smaak van het publiek te progressief waren. Op de foto een Graham (het tweede deel van de naam werd weggelaten) met "haaienneus" uit 1940, met, dat was in de populaire prijsklasse toch wel bijzonder, een supercharger. Prijzen van de Grahams lagen in 1940 tussen $995 en $1295.

Notulen van het partijbureau

Flora: "Hartelijk welkom allemaal, zoals jullie in mijn email hebben kunnen lezen is deze vergadering speciaal geagendeerd om nog eens te benadrukken dat de vergrijzing van ons land tot nu toe in de door ons uitgedragen politiek te weinig aandacht heeft gekregen. Vergrijzing is een probleem en voordat andere partijen met dat probleem aan de haal gaan en suggesties gaan doen wat er met het overschot aan bejaarden dient te gebeuren, wil ik dat jullie eens nadenken hoe wij vanuit onze specifieke invalshoek het aantal bejaarden kunnen decimeren, dan wel de kosten van de vergrijzing kunnen terugbrengen. Ik zeg dat omdat bejaarden ook in partijpolitieke zin geen zoden meer aan de dijk zetten en we al onze positieve aandacht aan de kinderopvang moeten besteden, want daar vinden we onze huidige en onze toekomstige kiezers. We dienen een aantal zaken scherp voor ogen te houden en een prioriteit van onze partij dient te zijn en die moet ook worden uitgedragen - Henk-Pieter, ik wil dat je meteen na afloop van deze vergadering met Pauw & Witteman en met De Wereld Draait Door" belt - een prioriteit is de bestrijding van de mobiliteit van bejaarden: geen vergoeding van rollators, geen vergoeding van looprekken, geen korting op bus, tram en trein. Als we de mobiliteit fors beperken, wordt ook de gang naar de stembus moeilijk en hoeven we helemaal geen rekening meer met hen te houden. In plaats van bejaarden in de watten te leggen dienen ze flink te worden aangepakt. Jeroen, ik wil dat jij nog eens met een stofkam door de speciaal op ouderen gerichte ziektekostenvergoedingen gaat en zorgt dat die verdwijnen. Mireille, jij helpt Jeroen daarbij, maar hevelt tegelijkertijd al het gevonden geld over naar de kinderopvang, want daar, ik zei het net al, ligt de toekomst. Bovendien denk ik er niet over volgend jaar een hogere eigen bijdrage te betalen voor de opvang van Kevin en Sean."

Alfa Romeo 3

Totaal zijn er tussen 1937 en '39 maar dertig 8C 2900B's gebouwd, sommige kregen een Farinacarrosserie, andere zoals deze Berlinetta een Superleggeracarrosserie van Touring, de maximumsnelheid lag bij 225 km/u. Nog een paar cijfers: de achtcylinderlijnmotor met een inhoud van 2905 cm3 leverde bij 5200 toeren 180PK, inhoud van de benzinetank 100 liter, inhoud van de olietank 19 liter. Olieverversen was dus aan de prijzige kant, maar je had wel de snelste sportauto van vlak voor de Tweede Wereldoorlog.

Hybride

Gister zocht ik iets op in het in 1963 door Anthony Bird en Francis Hutton-Scott geschreven "The Veteran Motor Car Pocketbook" en bij toeval stuitte ik op een paar intrigerende zinnen in een stukje over de Arnold, een in 1896 in East Peckham gebouwde auto. " The Arnold, or at least an Arnold, earns a place in history by being, almost certainly, the first car in the world to be fitted with an electric starter; this was designed by H. J. Dowsing, and took the form of a large dynamotor coupled to the flywheel. It was intended to use this not only for starting but as a booster for steep hills and propelling the car in traffic, or if the engine failed." Het gaat mij om het laatste deel van de vorige zin, want hier is sprake van de eerste hybride auto. Dat accu's in 1896, vergeleken met die van tegenwoordig, niet sterk genoeg waren om inderdaad de Arnold aan te drijven doet er niet toe, het idee voor bv. de "Prius" dateert dus uit de negentiende eeuw.

Middeleeuwse helpdesk

Noors met Engelse ondertitels

adv./i.m.

MAKELAARDIJ ORANJE

voor al uw familieaankopen
actief in binnen- en buitenland

Alfa Romeo 2

Waar zijn de eigenzinnige auto's gebleven? De 2CV, de PL17, de Mini? Wat ervoor in de plaats is gekomen lijkt allemaal een pot nat, gebouwd op een en dezelfde bodemplaat en in het vooronder een en dezelfde motor. En wat qua vorm eventjes buiten de rij danst wordt in een volgend model meteen gecorrigeerd: de Citroën Xsara Picasso, de Fiat Multipla, de Renault Mégane hebben elke eigenzinnigheid verloren en van de Avantime, van laatst genoemd merk, werden nog geen 9000 exemplaren gebouwd voor de productie helemaal werd gestaakt. Auto's moeten vandaag allemaal dezelfde met de motorkap meelopende scheefogige koplampen hebben en liefst een wat afgehakte achterkant. Natuurlijk zijn er altijd bepaalde tijdgebonden stijlkenmerken geweest, wie bovenstaande Alfa Romeo uit 1942 ziet, met die merkwaardige knik in de zijkant, kan de origine daarvan achterhalen door naar Engelse sportwagens als de MG PB en de AC 16/80 te kijken, in zo'n open auto had de knik zin, daar vond je elleboog steun, bij de Alfa Romeo is het een stilistisch kenmerk, dat door Jean Bugatti in mindere mate bij het ontwerp van de 1937 Le Manswagen was gebruikt en na de Tweede Wereldoorlog bij Jaguar in de XK-types terugkeerde.

MG PB

AC 16/80
Bugatti 1937

Jaguar XK

Wobbe

"Deur te ontkennen dat er gin tunnelfisie het, bewyst Verhagen 't teugendeel."

Alfa Romeo

Het is een tikkeltje lastig om het bouwjaar van deze Alfa Romeo, die een week geleden in Westport stond, vast te stellen, maar het gaat, voor zover ik heb kunnen uitzoeken, om een 1938 Alfa Romeo 6C 2300B Mille Miglia met een carrosserie van Touring. Het was destijds een van de laatste ontwerpen van Vittorio Jano voor Alfa omdat hij eind 1937 voor Lancia ging werken. De auto erachter is een Delage.

Noordermarkt

Het is allegaar vrij nuiver heeltijden de schonken onder een andere tafel te steken, maar in het eerst aan zie ik geen oplossing voor mijn probleem. De kortste klap zou natuurlijk wezen als ik weer een eigen woonte hebben zou. De mensen zijn puur aardig voor mij, zo was ik afrennende zaterdag in Amsterdam, het is daar een heidens leven en ik ben zo blij als een vogeltje dat ik weer weerom ben. Allegaar fietsen op de stoep en als men er wat van zegt is men een kankerhoer of zulkzowat. We hebben op een markt geweest: de Noordermarkt met allegaar kaas, worst, plakken keek en hunnig. Onbespuiten zeiden de mensen die mij meegenomen hadden. Dat zal wel, maar ik heb mijn twijfels bij onbespuiten worst en twee grauwe euroos voor een plakje keek lijkt mij ook wat aan de hoge kant of ze moeten daar zulverdraadjes in meegebakt hebben. Het was een hele gijsel over de Afsluitdijk. We hebben ook nog even aangelegd bij het monument, ik had daar nog nooit geweest. Een probleem bij het heeltijden vervaren is dat men het overzicht over de pollitiek kwijtraakt, niet dat het heel slim is, maar men wil toch graag weten wat zo'n sijpelsnijder van een Verhagen met ons voor heeft.

Vrouw Ymkje Sinnema - Meindertsma, op de flitter

Kijk mama: zonder wielen 3

Lotus

Anders dan alleen maar het wegwerken van de wielen was stroomlijnen het voornaamste doel bij de bouw van de in 1956 geintroduceerde Lotus XI , dat zelfde was het geval bij de Connaught B uit 1955. Bij de Nash Statesman uit 1950 is het meer het volgen van het Figoni et Falaschiconcept, dat we eerder zagen bij de Delahaye 135M, het resulteerde min of meer in een omgekeerd badkuip op nauwelijks zichtbare wielen.

Connaught

Nash

Kijk mama: zonder wielen 2

Dat de schijn van een wielloze auto eleganter kon worden opgelost dan Figoni et Falaschi het bij de Delahaye 135M deed, liet Jean Bugatti zien bij deze T57S op de Parijse Salon van 1936. Het idee werd overigens gauw verlaten omdat de koeling van de remmen een probleem bleek.

Chocolate Drops

Eind juli 1976 trok ik een paar dagen op met de helaas veel te jong overleden Steve Goodman. Op zijn in datzelfde jaar verschenen elpee "Jessie's Jig & Other Favorites" staat "Cow Cow" Davenports fameuze "Mama Don't Allow It", waarin Steve ondermeer begeleid wordt door Carl Martin, Howard Armstrong en Ted Bogan. De eerste twee maakten samen met Roland Armstrong ooit deel uit van de Tennesssee Chocolate Drops, een zwarte stringband met een schitterend repertoire, dat duidelijk maakte dat segregatie muziek niet hoeft te splijten. Die string- cq. jugbandtraditie is opgepakt door de Carolina Chocolate Drops, bestaande uit Rhiannon Giddens (foto), Justin Robinson en Dom Flemons, een trio jonge muzikanten, dat op woensdag 10 november a.s. om 20.30 concerteert in RASA, Pauwstraat 13A in Utrecht.

Kijk mama: zonder wielen

Het is natuurlijk redelijk absurd: een carrosserie op een auto, waarbij het lijkt of er geen wielen zijn. Achter kan ik me er nog iets bij voorstellen, Amerikanen leverden spatschermrokken - een wat ongelukkige vertaling van fenderskirts - jarenlang als accessoire, maar voor? Om nog iets van een draaicirkel over te houden moet je voorspatborden wel buitengewoon bol maken en dat heeft de Franse carrosseriefirma Figoni et Falaschi op basis van het chassis van een Delahaye 135M gedaan.

Sarkozy

"Hot Club de France? Not Club de France!"

Lijn 3 & 6

Vanmiddag de laatste hand gelegd aan een uit een kit gebouwde PCC-car uit de Haagse 1100-serie, ingetuigd als lijn 3 in de richting Kwartellaan, op de achtergrond een andere 1100 op lijn 6.

Chazzeroor

Wees nou eens eerlijk, wanneer heb je iemand voor het laatst een droplul genoemd. Of een sloege, al denk ik, dat dat scheldwoord buiten de Friese grenzen, nauwelijks iets betekent. Op zeker moment houdt schelden op, behalve als je voetballiefhebber bent, want dan kan je de woorden hondenlul en kankerjood tot op hoge leeftijd blijven gebruiken. Schelden is gewoonlijk leeftijdsgebonden, bovendien raken sommige scheldwoorden uit de mode: proleet doet het niet goed meer, droplul trouwens ook niet. Labbekak en zakkenwasser hoor ik ook weinig meer. Klootzak blijkt van alle tijden. Maar het aanvullende rijmpje: "touwtje erom dan heb je een broodzak en lintje erom dan heb je een paasei", heb ik decennia al niet meer gehoord. In het kader van de globalisering moet je vandaag de dag als je echt wilt beledigen Engels gebruiken: bastard en son of a bitch schijnen het goed te doen. Ik scheld weinig meer en als ik het toch doe, meestal binnensmonds, dan gebruikt ik het liefst jiddisje woorden: beledigend, maar voor de ontvanger niet te begrijpen.

Rich

Vriend Charles Hurst, die me een aantal foto's stuurde van het auto-evenement in Westport (CT) van afgelopen weekend, noemt deze auto heel terecht "Queen of the Trailers", d.w.z. een auto, die van show naar show wordt gesleept op een trailer, zonder ooit op eigen vermogen een kilometer te rijden. Charles maakt zich ook boos over het feit dat de eigenaar nalaat enige informatie bij de auto te zetten, er klaarblijkelijk van uitgaand dat zijn voiture genoegzaam bekend is. Toen ik de voorruit zag wist ik dat het om een Labourdettecarrosserie ging, immers die firma had patent op de vrijwel niet omrande voorruitconstructie die Vutotal genoemd werd. De auto, een Rolls Royce Phantom lll van 1938, had oorspronkelijk een Hoopercarrosserie en werd zowel in Brussel als in Geneve en Londen tentoongesteld. In 1939 werd hij naar New York verscheept, waar hij door een zekere Louis Ritter werd gekocht, die de wagen terug naar Europa stuurde om hem in Parijs door Labourdette van deze extravagante cabrioletcarrosserie te laten voorzien. Maar de Tweede Wereldoorlog kwam er tussen en de auto in een metallicoranjekleur werd pas in 1947 afgeleverd. De tegenwoordige eigenaar John W. Rich(!) heeft hem in de bruine tinten laten overspuiten.

De Klassieken

Ooit Hamlet Gonashvili (foto) op Radio 4 gehoord? Of het Ensemble Riho? Het Ensemble Kutaisi? De kans is bijster klein, sinds niet westerse klassieke muziek verbannen is van Radio 4. Misschien zou het goed zijn als er in Georgië een actie wordt gestart om Maartje van Weegen van gebruikte CD's met Georgische muziek te voorzien, die ze in haar programma De Klassieken kan draaien?

Dynamisch

Deze Panhard werd het afgelopen weekend in Westport (CT) verkocht voor bijna $100.000. Jammer, opnieuw verdween een Europese auto naar de Verenigde Staten van een merk dat in het jaar dat hij gebouwd werd de doorsnee Amerikaan niets zei. De Panhard is een "Dynamic" uit 1937, waarin de bestuurder in het midden van de voorbank zat en de voorruit uit drie delen bestond (een prototype van de panoramische voorruit), over het inladen van bagage was duidelijk minder nagedacht. Maar let op hoe de vorm van de radiateurgrille terugkeert in de beschermers van de koplampen.

Het reisgevoel

Een eeuw geleden waren grootstedelijke spoorwegstations tempels. Tempels ten gerieve van de reiziger. Soms maakt zich een gevoel uit mijn jeugd zich van mij meester, het verwachtingsvolle sentiment om op reis te gaan, en vervloek ik degeen die me dat gevoel ontnomen heeft. De kruideniersmentaliteit, die zonder enige eerbied voor de bouwer van de tempel het station verkwanseld heeft aan fastfoodgiganten en andere neringdoenden. Iedere keer als ik in Parijs ben probeer ik minimaal een half uur in het Gare de Lyon te zijn, de tempel van de P.L.M. In ons land geeft alleen het Haagse Hollands Spoor me nog een fractie van het verwachtingsvolle sentiment terug, het Amsterdamse Centraal Station ken ik nu al meer dan vijfentwintig jaar als een zandbak waar idioten ongestoord zich kunnen uitleven en het verkopen van spoorkaartjes tot de te verwaarlozen activiteiten behoort. Het is alsof ik in een tijd leef waarbij het uiterlijk belangrijker is dan de inhoud, wat er achter de gevel gebeurt is volslagen onbelangrijk. De verkoop van een kopje Starbuckskoffie schijnt voor de uitbaters van het station van meer importantie dan de reis naar Zuidhorn of Brussel. Maar het kan nog veel erger, in de Verenigde Staten staan sommige tempels al jaren leeg: ze zijn verworden tot ruines, ruines van het reisgevoel. Het geluid van treinen uit het verleden maakt de beelden van vandaag alleen maar schrijnender.

Westport

Het afgelopen weekend werd in Westport (CT) een autoshow gehouden, op de foto o.a. een Plymouth. een Ford, een Packard, een Pontiac, een Oldsmobile en een Cunningham. De Plymouth is een Coupe uit 1948.

Woudzang

Omdat men bedacht had dat ik wat ferdivedatie nodig had en ik uit de Wouden kom, moest ik mee naar een sjantiefestival in Drachten, zoals jullie allegaar weten, na Rotterdam ons lands grootste zeehaven, dus daar zijn sjantiezangers zeer te plek. De overkomelingen kwamen van overal uit de Wouden met gestreepte truitjes en Duitse petjes en maar denken dat ze het ruime sop gekozen hadden, niettegenstaande ze zodra ze maar een baar onder de voeten zouden hebben de kore hun uit de strot zou wallen. Harrekrastus, harrekrastus, harrekrastus. Zal men uit de Wouden komen en verzaakt men zo zijn komaf. Woudmannetjes die zulkzowat doen hebben geen hersensplasinhoud of ze uit Rottevalle, De Pein, Oosterwolde, De Westereind of uit Drachten komen. Halfwijzen zijn het, maar het slimst waren De Sjantie Sara's uit De Guddiek, wijven met zeemanszangetjes raarder kan het niet. Kielhellen moet men zulk rosmos. En niet een keer maar honderd keer, zodat het permanent in tuften langs de hol hangt.

Vrouw Ymkje Sinnema - Meindertsma, op de flitter

Jones

Ik kan het niet helpen, maar sinds die predikant uit Florida in het nieuws is, moet ik voortdurend denken aan Louis Jordans "Deacon Jones".

Recipe

New York Chopped Liver Sandwich
ground zero style

2 slices onion-rye bread (preferably homemade)
3 ounces Wilders' liver (In a large heavy skillet, heat 1/2 cup olive oil over medium-high heat and sauté 2 thinly sliced onions until lightly brow, about five minutes. Add 2 pounds of finely chopped Wilders' liver and sauté it on both sides, until lightly browned, about five minutes. Do not overcook. Add 2 tablespoons brandy, simmer for two minutes and cool slightly. Put 3 cut up hard-cooked eggs together with the liver in a meat grinder and grind into a large bowl, making sure to add the juices from the skillet. Season with salt and pepper to taste. Cover with plastic wrap and chill)
Spread 1 slice of bread with chopped Wilders' liver, cover with second slice of bread, cut in half and fasten with bleached frilled tooth picks.

Lelijk

Ik heb hokkerdaags ook in Rotsterhaule geweest en ben langs mijn oud huis gereden, dat door de kinderen te koop is gezet, maar het zijn rare tijden dus ze kunnen het niet kwijt. Ik werd zo onwendig als ik een kat, toen ik het zag. Ik moet toch alle wegen bezieken om weer in het oude dorp te landen te komen. Uiteindelijk was het mijn huis en ik kan dan wel tijge min in de billig geweest hebben en de kinderen kunnen voor mijn best een oudereendhuis gezocht hebben, maar het gaat niet aan met mijn geld te verdwijnen. Ik zal maar eens op een abbekaat aan. Mogelijk kan ik zelfs mijn woonte weerom krijgen. Ik moet dan al nieuw meubler hebben, want de kinderen hebben zich het oude aangeeigend en verkocht. De stinkers. Stank voor dank van die men grootgebracht heeft, ik kan daar zo lelijk van worden.

Vrouw Ymkje Sinnema - Meindertsma, op de flitter

Praag 18

Een Haags strijkijzer

Soms fietste ik op weg naar huis een stukje om, want ik vond de goederenlocomotieven H51 en H52 van de HTM de moeite van het bekijken waard omdat de vorm zo afweek van wat je in Nederland op het spoor zag. Het duurde even voordat ik erachter kwam wat "de strijkijzers" (dat was de bijnaam) precies deden: door NS aangevoerde goederenwagens via het spoor van lijn 11 naar Scheveningen brengen. De H51 is gelukkig bewaard en staat in het Haags Openbaar Vervoermuseum. In Praag is een soortgelijke locomotief bewaard gebleven, kleiner weliswaar, maar ook voorzien van spoorstoot- en trekwerk. De Praagse locomotief is zvenentwintig jaar jonger dan de Haagse, die voor zover ik heb kunnen nagaan uit 1925 dateert.

Een Praags strijkijzer

Marx

Uitspraak van Groucho Marx die de heer Ozenfant zal plezieren: "Buiten de hond is het boek 's mensen beste vriend. In de hond is het te donker om te lezen.

Praag 17

Nee, ik was nog niet klaar met de Praagse trams, die - en dat is toch wel merkwaardig na de losmaking van Tsjechoslowakije uit de Oostenrijkse overheersing - exact dezelfde kleurstelling bleven houden als die van Wenen. De 2222 dateert uit 1930 en maakt deel uit van de in 1930 door Ringhoffer gebouwde serie 2206 -2230.

Dr. Hans Keilson 2

Hans Alex Keilson werd doctor in de Geneeskunde op 22 februari 1979. Zijn proefschrift "Sequentielle Traumatisierung bei Kindern" is niet alleen omvangrijk (463 pagina's) het berust grotendeels op eigen, indrukwekkend onderzoek onder Joodse oorlogswezen in Nederland. Het is geen gemakkelijke literatuur dat hij, blijkens het motto voorin, schreef in plaats van een kaddiesj (קדיש). Ik heb het compleet met de stellingen in mijn boekenkast staan, samen met een aantal andere publicaties, zoals het uit 1988 in het tijdschrift "Psyche" (Zeitschrift für Psychoanalyse und ihre Anwendungen) afgedrukte artikel ">Linker< Antisemitismus?", waarin Keilson de interpretatie Jood = kapitalist aanpakt. Er is weinig waarover hij zijn licht niet liet schijnen, daarom deugde de toon en de aanpak van Van Nieuwkerk, die in Keilson klaarblijkelijk alleen een honderdjarige zag, van geen kant en is op zijn best respectloos te noemen.

Dr. Hans Keilson

Naar de vaderlandse televisie kijk ik nauwelijks en dus miste ik "De wereld draait door" van gisteravond. Mijn oudste zoon maakte me vanavond attent op het feit dat een van de gasten Hans Keilson was en ik heb het programma net bekeken. Met kromme tenen, dat wel. Want de verdienste van Hans Keilson is natuurlijk niet dat hij honderd jaar en negen maanden oud is, want op dat feit werd door Matthijs van Nieuwkerk bij voortduring gehamerd. Zijn leeftijd speelde in de recensie in de International Herald Tribune van een paar weken geleden geen rol, in die krant werd Keilsons "In de ban van de tegenstander" een meesterwerk genoemd. Dat is het ook. Het verscheen 51 jaar geleden voor het eerst in Nederlandse vertaling en in 1982 verscheen het opnieuw in onze taal. Nu de Amerikanen het boek hebben ontdekt, rent Nederland er in gestrekte draf achter de Amerikanen aan. Ik heb de uitgave van 1982, toen was ik patient van Dr. Keilson, een eminent psychiater, die me niet alleen hielp overleven, maar me ook wees op boeken die tot die tijd voor mij gesloten waren gebleven. Dr. Keilson, ik heb zijn voornaam nooit in een gesprek gebruikt, daagde me uit en dat bracht me verder. Soms wordt de titel "renaissance man" ten onrechte gebruikt, maar als er iets op hem van toepassing is het die benaming: trompettist, violist, samensteller van boek met Nederlandse zeemansliederen, sportleraar, arts, psychiater, schrijver, voorzitter van de afdeling buitenland van de Duitse Penclub, dat alles was hij, soms tegelijkertijd. Een heel bijzondere man, die ik dankbaar ben en dat hij nu honderd jaar en negen maanden is, Matthijs? Oi.

De Poepen

Ymkje is het laag gewassen en ze is daardoor nu wat raar in het tuintje. Maar denk ik dan, het is mijn eigen schuld. Ik heb te rapmondig geweest. Het zit zo: de man van de hut en de hijgerkamper vond dat ik veelstenteveel over hem opgeschreven heb en dat hem dat tijge tegenviel van wat hij een wijs oud wijf vond. Ik zou beter moeten weten, op het eindsluiten was ik al oud genoeg toen de Poepen in De Folgeren waren en kon je je toen ook niet verpraten. De man heeft gelijk vanzelfs, nu zit ik met de handen in het haar met de moed in de hakken. Maar het was ja ook zo prachtigmooi: een hut en een hijger. Ik ben nu weer ergens anders te landen gekomen, maar ik zal er maar niet over zeggen en schrijven.

Vrouw Ymkje Sinnema - Meindertsma, op de flitter.

Plint's Advice

Let's talk about bikes. Je kid krijgt zijn eerste grote fiets en natuurlijk geef je je kind een omafiets, want iedere gezonde boy wil nowadays een omafiets. Dat is logisch, want wie wil zijn been nog over zo'n rotstang van een herenfiets tillen, kost een hoop energy en die kan beter voor de knopjes van de gameboy gebruikt worden. Bovendien is zo'n omafiets ook goed voor de equality of the sexes: geef je zoon van tien dus een roze omafiets.

Plint's Advice

Gisteravond eindelijk weer eens tussen mijn eigen soort mensen doorgebracht. Het Larens Jazzfestival is echt een must, niet aleen vanwege muziek, met een flink aantal female vocal soloists, van wie ik alleen Madeline Bell zal noemen. Quality assured! Good old Louis van Dijk speelde zoals altijd de sterretjes van het firmament. Het luisterend vrouwvolk oogde weer voortreffelijk, meest gekleed in zwart en wit: real eye candy. De enige mishap was het luide bandje waarmee de organisatoren meenden het festival de moeten afsluiten: de Punk- of Pluktoons: ridiculously loud, zodat ik, net als andere aanwezigen grote moeite had om gezellig te blijven converseren. Heel vervelend hoor, ik was net in gesprek met twee buurtjes over de huizenprijzen in het Gooi, die toch weer in de lift schijnen te zitten.

Auto's

Achter me reed een Mercedes, hij zat me zo dicht op de hielen, dat ik de afslag naar mijn logeeradres miste. Ik moest terug en stopte. De man van de Mercedes sprong uit zijn auto en rende naar de Panhard. Hij wilde weten wat het wonderlijke voeertuig was, waarin ik me voortbewoog: "Is het een Rus?" Ik schetste in het kort de geschiedenis van Panhard. Het overkwam me de afgelopen dagen in het noordwesten van Groningen regelmatig. In Zoutkamp, in Zuidhorn. Soms confronteerde ik mensen met hun jeugd: een buurman had in de jaren zestig een Panhard. Ik heb nog nooit zoveel enthousiasme beleefd rond een auto van me. De PL17 bleek bovendien buitengewoon geschikt voor de bochtige wegen, veel schakelen dat wel, maar wat wil je met een kleine luchtgekoelde tweecylinder. Veel gezien in drie dagen. Behalve het atelier van Pieter Knorr in Doezum, het Nationaal Rijtuigmueum in Leek, de Kruidentuin in het Friese Buitenpost. het Theemuseum in Houwerzijl. Op de parkeerplaats van laatstgenoemd museum stond donderdagmidag j.l. een Traction Avant Familiale, zo'n lange met drie strapontins achter de voorstoelen, zodat je er met zijn achten gemakkelijk in kon Zo'n Familiale was mijn mijn allereerste auto, ik kocht hem toen ik nog geen rijbewijs had.
Ik parkeer de Panhard en kijk naar het kenteken van de Familiale. PX-88-08. Verdomd, dat was meer dat veertig jaar geleden mijn auto, alleen is hij nu donkerblauw en is het aluminium NL-bord verdwenen. Ik ga op zoek naar de eigenaar, die met drie anderen aan een tafeltje in het bij het museum horende theehuis zit. Ik vraag of de auto nog steeds (heel bijzonder) twee carburateurs heeft, maar die zijn net als het nationaliteitsteken verdwenen. Maar het blijft een wonderlijke belevenis na veertig jaar mijn allereerste auto terug te zien.

Mijn Familiale rechts aan de zijkant van weg geparkeerd in de buurt van Rennes tijdens een bezoek aan een automuseum.

De Familiale nu, op het parkeerterrein van het Theemuseum.

Plaatsnamen

De afgelopen dagen bivakeerde ik aan de Gronings-Friese grens, ik passeerde Bombaij en Egypte, maar behalve oorden met deze exotische namen waren er Stroobos, Drogeham, Gaarkeuken, Kommerzijl, Snipperij, Pasop, Faan en Kleine Huisjes. Dat is heel wat anders dan Bussum, Laren en Blaricum.