In mijn favoriete rijtje singer-songwriters eindigt Loudon Wainwright III hoog, zo niet het hoogst en op die plaats staat hij al sinds ik, begin jaren zeventig een elpee van hem kocht. Wie onbekend is met zijn meestal autobiografische liedjes kan nu de schade inhalen, want er is een door hem zelf samengestelde drie-CD-doos met van 1969 tot 2010 verschenen repertoire, aangevuld met een CD met nooit uitgebrachte opnamen (waaronder "The Hardy Boys AT The Y" samen met The Boys of The Lough en "Dead Man" met zijn favoriete musici uit Los Angeles) en een DVD, dit alles onder de titel "40 Odd Years"*. Het bijbehorend boekwerkje mag er ook zijn, zeker door het schitterende "My Cool Life", the singer-songwriter as autobiographer, waarin Loudon, bekend door het trekken van tamelijk gekke bekken, uitlegt hoe hij daartoe gekomen is: "Raised in an affluent suburb of New York City, I'd gone to a boys' boarding school, dropped out out of college, been busted for pot, and had survived two or three disastrous puppu-love affairs. I'd mowed a few lawn and hitchhiked to New Canaan, Connecticut, but hadn't harvested a single bale of cotton nor had I ridden nary a rail. Still, I somehow managed to write two or three songs per week, drawn from my pathetic dearth of experience. And like most serious, young, egotistical artists, I thought my life, though yet to be cool, was nonetheless interesting. At least I was smart enough to know that I had to make it seem interesting. So I put some work into presentation. To separate myself from the others out there, the pack of bell-bottomed, ponytailed, guitar-toting song-slingers, I wore Brooks Brothers flannels and my hair unfashionably short. T cope with coffeehouse stage fright, in performance I physicalized my fear into strange, spastic body gyrations, replete leg lifts, facial grimaces and lots of tongue-wagging. I made sure that people noticed me and, within a year, Atlantic Records had."*SHOUTFACTORY.COM/LW3.COM 826663-12189
