Net zo min als je mensen met elkaar mag vergelijken, mag je dat met honden doen. Toch doen we het met mensen voortdurend, want waar zouden onze vrienden (en vijanden) blijven als we het niet zouden doen? Met honden ligt het even anders, maar over het verschil tussen honden en mensen wil ik het nu niet hebben, maar over het verschil tussen cairnterriers, want uit pure dommigheid, dacht ik na Heer Ozenfant een gelijkgestemde Una te treffen, misschien zelfs een rustiger typje te ontmoeten. Zij teefjes niet kalmer dan reuen? Niets is minder waar, Una is een vat buskruit vergeleken met de Heer Ozenfant en ik vrees dat ik haar nooit een Dame kan noemen. Ze is in alles explosief: tegen katten, honden, voor de deur parkerende auto's, tegen aanbellende bekenden. Ze springt, rent, blaft, gromt, hijgt. Tegelijkertijd is ze op een even explosief niveau affectief en wil dolgraag op schoot. Het leerproces verloopt moeizaam, ze is nog altijd niet gewend dat ik eerst de deur uitga, voordat zij de drempel over mag. Om de tien seconden moet ik haar aanmanen: "Zit en blijf!" Soms duurt het een paar minuten voor ik de de deur uit ben, want ze probeert steeds vooruit te sluipen en zelfs het in het vooruitzicht gestelde snoepje weerhoudt haar daar niet van. Heer Ozenfant hield van zachte speeltjes, Una van tennisballen, die ze in een mum van tijd kapot knaagt. Geen voedsel is voor haar veilig, ze bijt grommend door de verpakking heen om het te bereiken. Is het een leuke hond? Jazeker. Maar wat ik al beweerde: een volledig andere cairnterrier.
