Vanmiddag om vijf uur ging de telefoon, aan de ander kant van de lijn Chris B., negen jaar niet gezien, maar ik ken hem al bijna veertig jaar.
Toen Hilversum met nachtradio ging beginnen stelde ik tijdens een VARA-radiovergadering voor een informatief programma voor vrachtwagenchaufeurs te starten op de woensdagochtend, Hans Hamburger zorgde voor de muziek, ik voor de informatie. Op een vroege woensdagochtend, kort na vijf uur stapte onuitgenodigd vrachtwagenchauffeur Chris B. met kenmerkend petje en Deense klompjes de studio in. Hij wou wel eens weten wie Hans en Wim waren. Algauw raakten we bevriend en om meer van het vak te weten te komen, reed ik meer dan één keer met hem mee, naar Engeland, naar Duitsland, maar ook naar Limburg en leerde snel dat alles niet pais en vree was in de chauffeurswereld: CAO's werden niet betaald, soms reden chauffeurs drie keer per week met levende varkens naar Italië, varkens die daar werden verwerkt tot Parmaham (!), en mocht een chauffeur protesteren dan werd hij veroordeeld tot een zogenaamd rondje om de kerk (korte ritjes, die een internationaal vrachwagenchauffeur haatte), maar ook gezondheidsproblemen kwamen in het programma aan de orde en er werd met assistentie van het toemalige voorlichtingsbureau voor de voeding ook over eten onderweg gsproken.
Chris B. was en is een humoristisch man. Het moet ergens in de buurt van Haselünne geweest zijn, waar we bij een chauffeurscafé stopten om te gaan slapen. Ik in het bovenste bed, Chris in het onderste. Maar eerst gingen we nog even iets drinken. Op zeker ogenblik verdween Chris om kort daarop gekleed in jaegerondergoed terug te keren en een razendsnel rondje door het café te maken onder de uitroep: "Ich bin der weisse Tornado" (de slagzin van een wasmiddel).
Toen de Amerikaanse muzikant Tom Waits naar Amsterdam kwam en ik hem op een zondagmorgen interviewde beklaagde hij zich over het feit dat hij op tournee zo weinig gewone mensen ontmoette "normal laborers, you know", belde ik Chris. Een uur later zaten Tom en Chris in het huis van de laatste aan tafel. Maar Chris zou Chris niet zijn als hij er toch niet een educatief uitstapje aan verbond en dus gingen we 's middags naar de Zaanse Schans. Tom rookte en omdat hij geen asbak zag tipte hij de as van zijn sigaret in het borstzakje van zijn colbertje. Mooi detail voor het verhaal, dat ik schreef.
Chris is inmiddels 71 en we gaan elkaar binnenkort weer ontmoeten.
