Dat Leonardo Jimenez (1939)
in zijn vader Santiago's voetstappen zou volgen lag voor de hand, op
zevenjarige leeftijd stond hij met hem - ook met een accordeon - op het
podium. Zijn bijnaam is Flaco en ik ontmoette hem niet alleen in
Nederland, maar ook in San Antonio (Texas) en neem van mij aan dat maakt
een wereld van verschil. In 1978 reed ik San Antonio binnen en zag een
straatnaambordje met Mesquite, daar woonde Flaco's bajosextospeler en Ry
Cooders bassist op de lp "Chicken Skin Music"
Henry "Big Red" Ojeda en hij had me gezegd dat ik, als ik ooit in de
buurt was, langs moest komen, dus draaide ik de straat in. Zijn huis
staat op een hoek, de voordeur is open, maar afgesloten met een hor
tegen de vliegen. Ik zie geen bel, dus roep ik maar eens. Er gebeurt
niets. Ik roep nog maar eens en hoor een baby huilen. Na vijf minuten
komt er een angstig kijkende, jonge vrouw aan de deur. Wat ik wil? "Ik
ben op zoek naar Big Red Ojeda, ik kom uit Nederland en hij heeft me
ooit uitgenodigd." Haar houding verandert - later blijkt dat ze me voor
een politieagent aanzag - ze vraagt me binnen en gaat haar vader bellen
die ergens een kerkkoor leidt. Ik verzeil in een voor mij vreemde wereld
en het duurt even voordat ik het door heb. Er zijn engelssprekende
Texanen (en zo zie ik eruit) en spaansprekende Texanen en ik kom de
wereld van de Chicano's binnendenderen en dat blijkt wat ongewoon. Bij
een openluchtoptreden van Ojeda met Flaco word ik door de laatste
uitgebreid geïntroduceerd als komende uit Holland, uit Amsterdam. Later
wanneer ik met Ojeda in zijn stamcafé beland, word ik aan iedereen
voorgesteld, opnieuw wordt benadrukt dat ik uit Holland, uit Amsterdam
kom. Het begint me te dagen: het moet iedereen duidelijk zijn dat ik
niet één van die in hun ogen engelsprekende Texaanse klootzakken ben.
Wanneer ik naar de jukebox loop, staat er ogenblikkelijk iemand naast me
en vraagt: "Do you like that Mexican jazz?" Wanneer ik de namen van de
musici correct uitspreek en het bijvoorbeeld niet heb over Fleko
Himmeniez en Los Légrus de Terrain,
word ik volledig geaccepteerd en ik moet oppassen dat ik vanwege de
vele aangeboden drankjes het café niet ernstig beneveld verlaat.
