Ik ben gestopt met het lezen van "Brieven, dagboeken en een geheime liefde" van Laurie Langenbach. Dat is geheel tegen de in mijn jeugd ingehamerde regel: eerst je bordje leeg eten, voordat je aan de volgende versnapering begint. Maar ik breng het echt niet op, ik wil niet langer deelgenoot zijn van haar voortdurende tot niets leidende introspectie. Er zit trouwens iets synchroons in Laurie Langenbachs schrifturen en Gerrit Komrijs "De lange oren van Midas, het begin van een schrijverschap". Beide boeken beschrijven "a coming of age", alleen doet Komrij dat op een voor mij acceptabele manier en zijn boek ga ik zeker niet ongelezen wegleggen.
