Of je het nu herkauwen of recyclen wilt noemen dat doet er niet zoveel toe, maar soms komt muziek uit een voorgaande periode terug, al dan niet in originele, dan wel in gewijzigde vorm. Toen in het Grootbritse in de jaren vijftig, eerst als een zijlijntje van dixielandmuziek, skiffle opdook, was het allesbehalve nieuw: die wasborden, theekistbassen, kazoo's en kammetjes hadden we vijfentwintig jaar eerder kunnen zien en horen, alleen heette de muziek toen niet skiffle, maar jugbandmuziek en werd die muziek door zwarten in de Verenigde Staten gemaakt. De jug was een meestal een aarden kruik, waarop een tuba-achtig geluid werd geproduceerd. Is skiffle typisch de Britse revival van jugbandmuziek, in de Verenigde Staten zelf werd het in de de jaren zestig onder de oude naam geproduceerd, zij het niet door (zoals oorspronkelijk) zwarte, maar door witte muzikanten.Nu de voorbeelden eerst een originele jugband: Whistler's Jug Band met "Foldin' Bed"
Vervolgens twee voorbeelden van wasbordbands uit de vroege jaren dertig: de Washboard Rhythm Kings (foto) en de Washboard Serenaders.
Lonnie Donegan was Englands meest bekende skiffelaar, het instrumentarium leek trouwens niet op dat van de jugband. The Beatles begonnen ooit als skifflegroep The Quarrymen. In Nederland had je destijds The Mosam Skiffle Group uit Maatricht en The Lighttown Skiffle Group uit Eindhoven.
In de Verenigde Staten waren in de jaren zestig twee bands populair: Jim Kweskin & The Jug Band (met Geoff Muldaur, Maria D'Amato - later - Maria Muldaur, Bill Keith, Fritz Richmond, Mel Lyman en Richard Greene) en de Even Dozen Jug Band (met een wisselende bezetting, ondermeer Stefan Grossman, Pete Siegel, Dave Grisman, Fred Weisz, John Rifkin, John Sebastian, Bob Garland, Steve Katz en Danny Lauffer).
