Una mag voor één euro mee de dierentuin in. Dat is een welbestede euro want ik wil graag weten hoe reageert ze op de levende have. Eigenlijk niet, behalve we als we vlakbij het eiland met de twee brulapen komen. Ze blijft stokstijf staan. Zien kan ze ze niet, want ik heb zelfs moeilijkheden ze in een hoge boom te ontdekken. Pas als ze zich naar beneden slingeren en aan een paar touwen heen en weer schommelen zijn ze zichtbaar. Horen kan Una ze natuurlijk wel en dat geluid, dat twee kilometer verder nog te beluisteren valt, is vlakbij oorverdovend. De apen produceren twee geluiden: een schreeuw, maar ook een boemend geluid waarbij hun keelzak opzwelt. Met name dat laatste zorgt voor onrust bij Una. Ze kijkt me aan alsof ze vraagt of dit nu echt nodig is. Nou nee. We lopen verder. De stokstaartjes gunt ze geen blik, maar die maken ook geen lawaai. De stokstaartjes vertonen meer interesse in haar.
