Oorspronkelijk maakten zowel de Duitse als de Britse Fordfabrieken exact
hetzelfde product als het Amerikaanse moederbedrijf. De Duitse
Fordfabriek in Keulen begon in 1930 met het bouwen van de A-Ford, maar
tegelijkertijd werd gestart met de constructie van het model AF,
dezelfde auto als de A, maar in plaats van met een viercylindermotor met
een inhoud van 3285cc, een viercylindermotor met een inhoud van 2023cc.
Vanaf 1925 waren er T-Fords en twee jaar later A-Fords geassembleerd in
Berlijn. Ford was in Manchester al in 1911 begonnen met de bouw van
T-Fords voor de Britse markt, met het stuur rechts in plaats van links,
later volgden ook hier net als in Duitsland de types A en AF. Pas in
1932, met de bouw van de fabriek in Dagenham, kwam er een echte eigen
constructie de Y, die in Duitsland Köln gingen heten en daar tot 1935 in
productie bleef en opgevolgd werd door de Eifel. De Britten bouwden
inmiddels de Eight en de Ten en we zien duidelijk dat de auto's in de
Duitsland en Engeland gaan verschillen, want de Y bleef tot 1937 in
productie, maar heette van vanaf 1935 Popular en kostte de ronde som van
100 pond. (Het gat in de deur van het modelletje is een sleutelgat, het
door Triang van blik vervaardigde autootje kan met een sleuteltje
worden opgewonden.)
De naam Popular keerde in 1953 terug voor de Ford 103E, in feite een
vooroorlogse Anglia met nog altijd de zijklepmotor uit 1935 met een
inhoud van 1172cc.
Deze Ford E-93-W bestelwagen dateert uit 1950, vandaag zou zo'n auto net
als de Citroën Berlingo waarschijnlijk ook een personenwagenversie
krijgen.
In Keulen rolde al sinds 1939 de Taunus van de band, gemodelleerd naar
het grotere Amerikaanse voorbeeld, ook met de al genoemde 1172
zijklepmotor. De auto bleef mondjesmaat tot 1941 in productie, na de
oorlog werd de bouw in november 1948 hervat en tot januari 1952 werden
62828 exemplaren geconstrueerd. Natuurlijk waren er wijzigingen, zo werd
de grille veranderd en ook werden er o.a door Deutsch, Migö, Plasswilm
en Wilhelm bijzondere versies van gebouwd.
