Oorspronkelijk maakten zowel de Duitse als de Britse Fordfabrieken exact hetzelfde product als het Amerikaanse moederbedrijf. De Duitse Fordfabriek in Keulen begon in 1930 met het bouwen van de A-Ford, maar tegelijkertijd werd gestart met de constructie van het model AF, dezelfde auto als de A, maar in plaats van met een viercylindermotor met een inhoud van 3285cc, een viercylindermotor met een inhoud van 2023cc. Vanaf 1925 waren er T-Fords en twee jaar later A-Fords geassembleerd in Berlijn. Ford was in Manchester al in 1911 begonnen met de bouw van T-Fords voor de Britse markt, met het stuur rechts in plaats van links, later volgden ook hier net als in Duitsland de types A en AF. Pas in 1932, met de bouw van de fabriek in Dagenham, kwam er een echte eigen constructie de Y, die in Duitsland Köln gingen heten en daar tot 1935 in productie bleef en opgevolgd werd door de Eifel. De Britten bouwden inmiddels de Eight en de Ten en we zien duidelijk dat de auto's in de Duitsland en Engeland gaan verschillen, want de Y bleef tot 1937 in productie, maar heette van vanaf 1935 Popular en kostte de ronde som van 100 pond. (Het gat in de deur van het modelletje is een sleutelgat, het door Triang van blik vervaardigde autootje kan met een sleuteltje worden opgewonden.)
De naam Popular keerde in 1953 terug voor de Ford 103E, in feite een vooroorlogse Anglia met nog altijd de zijklepmotor uit 1935 met een inhoud van 1172cc.
Deze Ford E-93-W bestelwagen dateert uit 1950, vandaag zou zo'n auto net als de Citroën Berlingo waarschijnlijk ook een personenwagenversie krijgen.
In Keulen rolde al sinds 1939 de Taunus van de band, gemodelleerd naar het grotere Amerikaanse voorbeeld, ook met de al genoemde 1172 zijklepmotor. De auto bleef mondjesmaat tot 1941 in productie, na de oorlog werd de bouw in november 1948 hervat en tot januari 1952 werden 62828 exemplaren geconstrueerd. Natuurlijk waren er wijzigingen, zo werd de grille veranderd en ook werden er o.a door Deutsch, Migö, Plasswilm en Wilhelm bijzondere versies van gebouwd.
