Caravans

Het heeft jaren geduurd, doch eindelijk doet de ANWB het juiste voorstel de maximumsnelheid voor caravans te verhogen, het was eigenlijk ook tamelijk lachwekkend dat ik als caravanbezitter genoopt was met een snelheid van tachtig kilometer per uur over de snelwegen te kruipen. Ik doe dan hierbij ook het voorstel de minimumsnelheid voor caravans m.i.v morgen op zowel snel- als B-wegen vast te stellen op 150 km/u.

Ch. Ammer, Utrecht

Ziezo

Nu besloten is in het nieuwe stadion van de Haagse voetbalclub ADO geen Ajaxbrandblussers te installeren, wordt de Griekse held uit de Trojaanse oorlog in de residentie ook uit de mythologie- en geschiedenisboeken verwijderd. Een raadsbesluit met de inhoud om zeer binnenkort tot eliminering van de Griekse held uit de schoolboeken over te gaan is reeds genomen.

Keelzang uit Tuva

Huun-huur-tu is de naam van een groep uit Tuva en betekent de verticale scheiding van lichtstralen, die je vaak ziet boven de steppe net na zonsopgang of vlak voor zonsondergang. De muziek, maar vooral de zang van Hun-huur-tu mag zich al een tijd in de belangstelling van het Westen verheugen. Vooral de vorm van keelzang, die sygyt (betekent fluit in het Tuvaans) heet is merkwaardig: plotseling verschijnt een fluitende boventoon uit zangers strot. Het lijkt alsof hij zich al zingend op een fluitje begeleidt.
De tekst van het lied Chiraa-Khoor (Gele draver) begint ongeveer als volgt: In het midden van de gele steppe, Chiraa-Khoor, rusten we uit onder een eenzame berkenboom, Chira-Khoor, de koele wind brengt de geur van de jeneverbes, Chira-Khoor, ik ben een reiziger en mijn geest is vol vreugde, Chira-Khoor.
Deze opname werd gemaakt tijdens het Philadelphia Folk Festival vorig jaar augustus.

Vergane glorie 4

Adler begon, als zoveel andere autofabrieken, als maker van fietsen. Vroeg in de vorige eeuw werd Edmund Rumpler aangetrokken, een ontwerper die later onder eigen naam verantwoordelijk was voor een baanbrekend vliegtuig en een stroomlijnauto. Rond 1930 ontwierp architect Gropius de carrosserie van een achtcylinder Adler en een paar jaar later bouwde de als hoofdconstructeur aangestelde Hans Gustav Röhr de "Trumpf" gevolgd door de "Trumpf Junior": beide met onafhankelijke vering en voorwielaandrijving. In 1939 werd de bouw van personenauto's gestaakt, na de Tweede Wereldoorlog werden tot 1957 motorfietsen gemaakt. (foto gemaakt in Praag, tijdens de Autorai publiceer ik elke dag een door mij gemaakte foto, van een auto van een merk, dat niet meer bestaat)

Tabla

De jeugdige Indiase dubbeltromspeelster Rimpa Shiv(a). Vergeet het neuzelende harmonium, maar was Rimpa op de tabla doet is fenomenaal.

Bassoonable

Drie fagotten en een contrafagot samen in het kwartet Bassoonable met "Watermelon man".
http://www.youtube.com/watch?v=j2f9j4xi7Io (indien er problemen zijn met deze URL, ga naar youtube en tik vervolgens Bassoonable in, het is de moeite waard: unfagotable)

Friese cultuur draagt bij aan achterstand

Omrop Fryslân meende, nota bene op de nationale televisie, een pseudodocumentaire uit te moeten zenden van de hereniging van het duo Hepie en Hepie, een van de meest belachelijke acts, die Friesland ooit heeft voortgebracht. De Friese omroeponbenullen begrijpen niet dat ze hun cultuur daarmee niet alleen naar beneden halen, maar ook enorme schade berokkenen. ( j.l. maandag op dit blog)
Volgens onderzoeker en econoom Verhaar in een recent verschenen rapport moet er een cultuuromslag komen in Friesland. ‘Er is te weinig ambitie. Veel mensen zeggen: ik ben te dom om te leren. Uit onderzoek blijkt dat maar 1 procent van de ouders het belangrijk vindt dat hun kinderen maatschappelijk iets bereiken.’
Hearre hja it ek ris fan in fremde, mar de wierheid hat in skel lûd fansels.

Busreisje

Gister hebben wij een busreisje gemaakt met de zonaamde oudereendvereniging uit ons dorp. Nou zulks hoeft voor mij ook niet meer, ik heb mij de schonken haast gebroken over de rollators, want elkeneen moet tegenwoordig zo’n apparaat hebben, het lijkt haast wel prestiziebedenken.
Vrouw Beintema, die ook nog goed uit de voeten kan is raar te landen gekomen, toen zij knoffelde over het looprek van Bijlsma, die nevens mij zo een ding allenig maar meegenomen had om een beter plek in de bus te krijgen, in het dorp heb ik hem nog nooit zien rondrennen met zo een apperaat. Toen we te plek waren in Wommels om in het museum de strijd tegen het water te bezien moest vrouw Rinsma zo nodig pisjen bij het zien van al dat water, dat ze het niet meer ophouden kon en het water haar bij de knibbels langs rende. Het leek krekt de bekende parodie op Frysk bloed tsjoch op! wol nou ris brûze en siede. Gelukkig zat ze op de weromreis een heel eind van ons weg, zodoende heb ik er geen last van gehad, want zo een lucht krijgt men min weg met lodderein. Het museum was tijge interessant, maar ik ben dochs maar fleurig dat ik hedendedag leef en niet in de terpentijd, want dat gegrijm met die diggelwerkenpotten zou mij rillegau de hals uit hangen.

Vrouw Ymkje Sinnema - Meindertsma, Rotsterhaule

Vergane glorie 3

Ongetwijfeld één van de meest beroemde namen uit de automobielgeschiedenis: Panhard et Levassor, opgericht in 1889 en daardoor een de oudste autofabrieken ter wereld, in 1965 overgenomen door Citroën, twee jaar later was het merk verdwenen.
Op de foto's: de in 1936 geintroduceerde Dynamic, met onder meer een uit drie delen bestaande panoramische voorruit, waardoor de in het midden gezeten bestuurder een beter uitzicht had. Na de Tweede Wereldoorlog produceerde Panhard kleine auto's en militair materieel. (foto's gemaakt in het museum van Henri Malatre in Rochetaillée-sur-Saône)

Over vaders en zonen

“Vertel eens Jeroen, hoe is de relatie met je vader?”
“Wel ok, denk ik. Er bestaat natuurlijk wel wat spanning tussen ons, maar die bestaat tussen alle vaders en zonen.”
“Zijn jullie vrienden?”
“Vrienden...vrienden... ik denk dat we vrienden geworden zijn, nadat hij met een stevige borrel op samen met mij in de auto, die pui uit dat huis gereden heeft en ik met een dwarslaesie in een rolstoel ben beland.”
“Dat moet toch een verschrikkelijke ervaring zijn?”
“Nee hoor, alles went.”
"En je moeder is dood, heb ik begrepen.”
“Ja, die is twee dagen voor mijn geboorte overleden, maar gelukkig heb ik een schat van een tweede moeder.”

Vergane glorie 2

Eigenlijk een zeer on-Britse auto, de Jowett Javelin. Zeker als je hem vergelijkt met wat de rest van de Britse automobielindustrie vlak na de Tweede Wereldoorlog produceerde. Het ontwerp van de Javelin was zo succesvol, dat Jowett de vraag niet aankon en de carrosserieproductie moest uitbesteden. Uiteindelijk werd dat de fabriek noodlottig: men had te veel hooi op de vork genomen en in 1953 verdween de Javelin van het toneel. Een jaar later was het gedaan met Jowett, overigens zonder faillissement, de fabriek werd verkocht aan International Harvester en zelf ging men op een andere locatie vliegtuigonderdelen maken.
(foto gemaakt op Shetland)

Verwarring

"Wie is dit?"
"Sonny Boy Williamson."
"Nummer één of nummer twee?"
"Eeeh?"
"Er zijn twee Sonny Boy Williamsons'".
"O."
"Maar welke is dit: nummer één of nummer twee?"
"Geen idee."
"Dit is nummer twee'"
"Weet je dat heel zeker?"
"Nou nee. Nummer één heette John Lee Curtis Williamson en was een mondharmonicaspeler. Nummer twee heette Aleck 'Rice' Miller en speelde ook mondharmonica, een instrument dat ze in de Verenigde Staten ook wel mouth harp of simpel harp of blues harp noemen."
"Maar een harp is toch een heel ander instrument?"
"Ja, tamelijk verwarrend, als je je bovendien realiseert dat er nog een instrumentje als mouth harp bekend staat.Dat instrument is veel ouder dan de mondharmonica en komt vrijwel overal voor. Ze noemen het ook wel jew's harp."
"Jodenharp?"
"Ja, maar dat is waarschijnlijk een verbastering van jaw's harp!"
"We hebben dus een mouth harp, maar dat is in feite een mondharmonica en een andere mouth harp?"
"Ja, kijk dit is die andere mouth harp, maar die komt in nogal wat verschillende vormen voor."

"Kan ik eerst Sonny Boy Williamson even horen?"
"Goed dan gaan we naar: http://www.youtube.com/watch?v=e2jOaYkPvug en zijn opname dateert van 1963."
"Wie is het één of twee?"
"Twee, want nummer één werd in 1948 vermoord."
"O, maar dan is die foto ook van nummer twee en niet van nummer één. Maar mag ik nu ook die andere mouth harp even zien en horen?"
"Ik heb twee opnamen. Eerst een opname uit India: http://www.youtube.com/watch?v=rDdG97MesZM ."
"Dat is waanzinnig wat die man doet. Hoe doet hij dat? En komt dat geluid echt uit dat kleine instrumentje?"
"Hij gebruikt zijn mond als klankkast!"
"Heb je daar meer van?
"O ja: http://www.youtube.com/watch?v=0GHEOTEocoE en dan is er zelfs een Russisch programma, dat heel veel laat zien en je meeneemt over hele wereld: http://www.youtube.com/watch?v=bW99liWinNg ."

Boktor

Kijk zo’n omroep Max, in het zadel geholpen door Ledy van der Maan of iets dergelijks, betekent die iets voor mij als bejaarde, laat die bijvoorbeeld zaken zien of horen, die mij buitengewoon dierbaar zijn uit mijn jeugd, het antwoord kan kort zijn: nee, Max woelt geen nostalgische gevoelens bij mij los; waar is het bezoek aan een ouderwetse kermis met een cakewalk, een spookhuis of voor mijn part een vlooientheater, nee, ik word voor de buis weggetreiterd door Catherine Keyl tot de antiperistaltische bewegingen mijn rectum bereiken; terwijl het toch heel eenvoudig moet zijn om een vlooientheater te tonen en wanneer zoiets als te achterhaald beschouwd wordt, waarom dezelfde kunststukjes niet eens geprobeerd met boktorren uit te voeren, men maakt mij niet wijs dat het IQ van de gemiddelde vlo (Pulex Irritans) hoger is dan dat van de gemiddelde boktor (Hylotrupes Bajulus L.) en hoe aardig zou het zijn zo rond de klok van half zes ‘s middags een zestal boktorren een zilveren koetsje voort te zien trekken, haasje-over te zien springen of te zien kopjeduikelen, ik denk dat men de oudere kijker daarmee een veel groter genoegen bereid, dan met het gekeuvel van mevrouw Keyl; wellicht is het tijd om de omroep Maxmax op ter richten, voor de echte bejaarde.

Drs. B.O. ter Vloot (79), Steenwijkerwold

Vergane glorie

Morgen opent de Auto-Rai. Ik kan me niet herinneren wanneer ik er voor de laatste keer geweest ben, terwijl ik bereid ben uren om te rijden als er ergens een automuseum op de route ligt. De komende dagen zal ik een aantal auto's laten zien, gemaakt door fabrieken, die niet meer bestaan. De eerste foto is van een Pierce-Arrow. Een Amerikaans merk, dat in 1938 ten onder ging. De autoproductie begon in 1901, voordien had de fabriek in Buffalo, New York fietsen en vogelkooien gemaakt. Vanaf 1913 waren de auto's gemakkelijk te herkennen, de koplampen werden half in de voorschermen gebouwd. In 1932 reed een standaard Pierce-Arrow 12 cylinder cabriolet 24 uur met een gemiddelde snelheid van 112,91 mijl per uur.
(foto's gemaakt in het Frederick C. Crawford Auto-Aviation Museum in Cleveland, Ohio)

Prijsvraag

Wat is hispeed?

Een pedofiel, die op kleine jongetjes valt? (his peed)
Een begroeting van een coureur. (Hi, Speed)
Een Spaanse uitgave van een Nederlands boek. (hispe ed.)

Nee, nee, nee: het zijn de spoorwegen, die vandaag onder deze naam op de Auto-Rai hun snelle treinen introduceren.

Ella & Count

Ella Fitzgerald scattend in "One O'clock Jump" met Count Basie aan de vleugel in 1979.
http://www.youtube.com/watch?v=l-RLphgSRYs

Bos

Radiateur

De allereerse auto's bezaten geen instrumentarium. Naar snelheid, oliedruk en watertemperatuur moest worden geraden. Maar dat veranderde al snel. Op de foto links een watertemperatuurmeter, niet in het dashbord, maar bovenop de radiateur. Toen de meter naar binnen verhuisde, ontstond de gelegenheid om fraaie ornamenten voor op de radiateurdop te ontwerpen. (foto rechts)

Dictator

Een gelukkige keuze kun je het niet noemen, de naam van het goedkoopste type Studebaker: Dictator. Dit is een Dictator uit 1937, in 1938 verdween de naam en werd hij verwisseld voor Commander, een typenaam, die Studebaker al eerder gebruikt had.

Omrop Fytsbân

Natuurlijk ken ik de grappige benaming voor Omrop Fryslân: Omrop Fytsbân en ik heb het idee dat die band langzamerhand leegloopt. Gistermiddag werd ik me weer bewust van falend omroepbeleid ingegeven door het denken in doelgroepen.
Waarom hebben we regionale zenders? Niet alleen om het nieuws, dat net over de drempel van de voordeur
van de luisteraar gebeurt, te verslaan. Nee, ook om de luisteraar de muziek uit eigen streek te laten horen. Maar in gestrekte Engelse looppas offreert men een zoveelste kloon van commerciële zenders. En wanneer er regionale muziek wordt gepresenteerd zoekt men naar klanken van het laagste allooi. Zo meende Omrop Fryslân, nota bene op de nationale televisie, een pseudodocumentaire uit te moeten zenden van de hereniging van het duo Hepie en Hepie, een van de meest belachelijke acts, die Friesland ooit heeft voortgebracht. De Friese omroeponbenullen begrijpen niet dat ze hun cultuur daarmee niet alleen naar beneden halen, maar ook enorme schade berokkenen. Gurbe Douwstra mag als een soort van eenzaam overgebleven zonderling op zaterdagmiddag op Omrop Fryslân in zijn onvolprezen "Froskepolle" de Friese muziekcultuur verdedigen, de rest van de zendtijd wordt gevuld met klanken uitgezocht door iemand die de middenberm van de A7 hoort te maaien.
Gister was ik, zoals eerder gemeld in Harlingen, voor een uitstekend concert van Friese muzikanten. Stond er een reportagewagen van Omrop Fryslân voor de deur om het concert uit te zenden of op te nemen? Welnee, in opperste zelfvoldaanheid zullen ze in de Omrop Fryslânstudio een nummer van een groepje uit Seattle uit de CD-speler hebben laten komen. Was er iemand van Omrop Fryslân, die een digitale recorder op de zaalversterking had ingeplugd? Zoiets kost immers geen geld. Welnee, als de kijk- en luistercijfers maar deugen. Kultuer wat soe dat wol wêze?

Gemist?

Zaterdagavond de uitzending met Israel Goldstein en Frank London over chazanoet gemist? Ga naar zaterdagavond@vpro.nl, klik op het luisprekertje naast 'bevat audio", de rechterkolom op de volgende pagina maakt het mogelijk de drie uur durende uitzending alsnog te beluisteren.

CD

f.r.n.l.: Bauke van der Woude, Campbell Forbes, Hans Sambrink en John Eskes (foto: Paul van Goor)

Bauke van der Woude had my 'n skoftsje leden beld of ik 't earste eksumplaar fan de nieuw CD, dyt hij met syn kompaan Campbell Forbes maakt het, in ontfangst nimme wu en omdat 't duo noch noait 'n ferkeerde CD afleverd het, wu ik suks wel. Nou mut jim wete dat Bauke naast 'n faardech liedsjeskriwer, un besonder aardich mins en 'n plysjeman is, al hangt er seer binnenkort wat het laaste angaat, syn pet anne wilgen. Om gin misferstand onstaan te laten: un aardich mins dat blyft er. Syn kompaan komt fanne Bahama's, het kraaltsjes in syn haar en singt krek su makkeluk de deur Bauke skrewen ferskes in 't Fries en Stradsfries as Bauke dat doet. Kyk, se lulle in Den Haach wel feul ower integraasje, mar dit is su ongefear ut moaiste foorbeeld fan integraasje dat ik ken, al binne se noch noait oppe Hilwersumse tillewisie weest. Mar dat kan noch komme as su dar wakker wurre, fanself.
Dus ik gistermiddach met de frouw op Harlingen an, we waren feulstentefroeg, dus hewwe we earst 'n kuiertsje maakt en efkes oppe Voorstraat op 'n bankje seten. Harlingen, a jim ut niet kenne, is krek Dordrecht, mar in 'n wat eenfoudiger uutfoering, met 't selde soart binnenhavens en die fyn ik skitterend. Soa su elkeneen woane mutte, met soan uutsicht.
Om drie uur begon het spul in "Trebol", Hylke Speerstra (fan de boeken "It Wrede Paradys" en "De Oerpolder" en noch heul feul meer lezenswaardeche literatuur) leidde 't saakje in en toen gong de musyk los, de heule nieuwe CD werd speuld en sodoende kwamen dur 'n soad musikanten foar ut foetlicht. Want dat is 't prachtiche fan disse CD elk ferske krijt syn eigen kleurke, al hyt de CD "Swart Wyt". Dat kleuren is 't werk fan de gitarist/akkordeonist en arranzjeur John Eskes, dyt onder andere 'n heul skoft met Rients Gratama werkt het, en die man ferstaat syn fak. Oppe drums sat Hans Sambrink, dyt oek 't één en ander arranzjeerd het en telg is uut un bekende familie van Friese musikanten, hij is 't soart fan drummer, waar un soad trommelaars un foarbeeld annimme mutte, ondersteunend anwesich weze!
Kortom we hadden un pracht middach en we hewwe un pracht CD met naar huus nomen en as jim 'm noch nyt hewwe, jim
kanne 'm, as jim 'm inne winkel nyt fyne, rechtstreeks bestelle bij Bauke van der Woude: 0517-416897.


Bauke (links) het my (rechs) krek de earste CD overhandigd. (foto: Geart Bos)

Stadsfries

Het Leeuwarders, één van de soorten Stadsfries, moet ik me pas na mijn negende hebben eigengemaakt. Thuis, in achtereenvolgens Amsterdam, Vierhouten en Drachten, werd Nederlands gesproken en dat bleef in Leeuwarden ook zo. Zeker in het begin, maar langzaam sloop de taal van mijn vaders jeugd Goudsbloemstraat 19, want daar woonden we, binnen. Mijn moeder, zal zich, opgegroeid met Fries als voertaal, ongetwijfeld verzet hebben: Friessprekers hebben een hekel aan het Stadsfries, dat ergens, het verschilt van stad tot stad, het midden houdt tussen Fries en Nederlands. Toen we na zeven jaar Leeuwarden verhuisden naar Den Haag, bleef Stadsfries, als er geen vreemden over de vloer waren, de huiselijke omgangstaal.
Met mijn zusje spreek, en zelfs schrijf, ik het nog altijd, het heeft iets vertrouwds en misschien zelfs iets van een geheimtaal. Ik schrijf dit, omdat ik het gister, na jaren, voor een zaal voor mensen sprak en ik daar in het volgende stukje verslag van doe. In het Stadsfries.

Schotels

Als je de mensen tegen hunzelfs hoedjen wil, dan komt er vaak en vol nog varkensbijten van ook. Dat is niet zo mooi vanzelfs. ik had het beste voor met de lui van Burum, maar ziet eens aan, ze worden gremijtig omdat ze grootsigheid hebben op hun schotels. Heb je het ee zo raar gehoord. Straks als de terroristen komen dan balten ze al anders, doet mij bedenken. En het is dochs zo eenvoudig: als men de terroristen afluisteren wil dan heeft men schotels nodig en als de terroristen zulks niet willen dan blazen de terroristen de schotels op, dat hebben ze in Zoutkamp bliksemse goed in de lamp en daarom willen ze die kringen ook niet op hun hiem hebben. Maar in Burum zijn het zulk soort van klongels dat ze de schotels zelfs op de prentjekaart zetten en helendal niet door hebben dat ze gevaar rennen. Maar nu heer B.E. Heimstra zo reageert moeten ze het in Burum zelf maar weten, het eind zal de last dragen en niet bij mij aankomen dat ik niet gewaarschuwd heb.

Vrouw Ymkje Sinnema - Meindertsma, Rotsterhaule.

Groeten uit Burum

Het is buitengewoon irritant dat U mevrouw Y. Sinnema - Meindertsma de gelegenheid geeft haar gal te spugen over onze schotels, wij, in Burum, kennen deze in slecht Nederlands schrijvende dame niet, Rotsterhaule ligt gelukkig een eind van ons vriendelijk dorp vandaan, dus U zou kunnen zeggen dat wij nauwelijks iets met haar te schaften hebben, doch wij kunnen deze laaghartige aanval op onze dorpsgemeenschap niet zonder meer langs onze koude kleren af laten glijden. Wij zijn trots op onze schotels, waar vind je in Friesland, ja in Nederland, zulke mooie schotels? Ik zal het U zeggen. nergens en daarom moet mevrouw Y. Sinnema - Meindertsma met haar vurige tengels van onze schotels afblijven.

B.E. Heimstra, Burum, voorzitter “Burum Vooruit”.

Gevonden

Gevonden onder de kop "Kunst en cultuur" van Burum

En Edward Albee heeft er niet eens gewoond.

Burum

Ik moet het heden met jelui over Burum hebben en nou zullen jelui voort en dadelijk zeggen, maar Vrouw Sinnema, u woont toch helendal niet in Burrum en daar hebben jelui natuurlijk gelijk aan. Maar Burum ligt al in Friesland en dus moet ik er omdenken aan geven. Ze hebben bij Burum al een heel schoft een protte schotels in het land, die zijn daar daalgezet voor de kommunikaasje, dat zodoende wanneer Oebele in Nijetrijne met zijn broer Keimpe in Nieuw-Zeeland kontakt hebben wil, hij zulks ook hebben kan. Maar nu wil Balkenende omdat Bush dat nodig acht, alle kommunikaasje in verband met de terroristen ook afluisteren. En daar hebben ze weer nieuwe schotels voor nodig, die zouden eerst bij Zouitkamp komen, maar de Grenzers zijn niet halfwijs en dus hebben zij gezegd dat zij geen wit voor de terroristen wezen willen en dus komen de schotels niet bij Zoutkamp. Maar de Burumers hebben geen bezwaar, men ziet in Burum niet op een schoteltje meer of minder. ik vind dat tijge nuiver, zou het zo wezen kunnen dat die schotels, die er nu al staan, de mensen van Burum dwijlzinnig gemaakt hebben? Maar dan zou men dochs verwachten dat de Friese oerheid voor zulk soort van olferts ingrijpen zou. Maar het geeft wel eigenschap dat die ook van Burum komt.

Vrouw Ymkje Sinnema - Meindertsma, Rotsterhaule

Chazanoet

Morgenavond tussen 9.02 en 12.00 uur op de Concertzender het derde en laatste deel van het verslag van het OY!HOO-festival, dat verleden jaar september in New York werd gehouden. In het programmaboekje van het festival stond één concert aangekondigd als "hazonos", wij zouden het woord chazanoet gebruiken. Eén chazan, één cantor, één voorzanger zingt de teksten in de synagoge op traditionele melodien, Frank London, ondermeer bekend uit "The Klezmatics" koos drie chazanim: Israel Goldstein (foto), Jacob Ben-Zion Mendelson en Daniel Mendelson om samen zingend, met een kwartet onder zijn leiding, een concert te geven. Samenstelling en presentatie: Wim Bloemendaal, productie: René de Rooij, techniek: Bert Vervoorn.

Actie

Dat een elephant in het Nederlands olifant heet, moet het dier uiterst onaangenaam treffen, in het Fries heet hij oaljefant en dat is zo mogelijk nog kwetsender, want in het Nederlands ontbreekt in in ieder geval nog de e, maar bij oalje bestaat geen enkele twijfel: hier is sprake van moedwillige belediging. En waarom, wat heeft zo’n dier met olie te maken? Bij gebruik van uitdrukkingen als in de olie of onder de olie verschijnt toch allebehalve het beeld van een trompetterende dikhuid op ons netvlies. Hier is sprake van een grote en grove stupiditeit, waar nodig een eind aan dient te worden gemaakt, wel de afdeling personeelszaken human resources noemen en kinderen kids, maar olifant en oaljefant laten bestaan, dat vraagt om actie.

George Stippelmeyer, Woerden

Jeroen Brouwers

Gister op weg naar huis "In het midden van de reis door mijn leven" van Jeroen Brouwers gekocht in dezelfde boekwinkel waar ik al mijn boeken van Brouwers heb gekocht. Ik ben hem gaan lezen omdat mijn in 1999 gestorven vriend Gerard P. het over hem had naar aanleiding van Brouwers' polemiek met Kousbroek of beter: Kousbroeks polemiek met Brouwers over bepaalde Jappenkampen. Gerard P. had als kind in het Jappenkamp gezeten en daar polio opgelopen.
Zolang Brouwers zelf de pen hanteert is er niets mis met het pas aangeschafte boek, maar godbewaarme als Johan Vandenbroucke aan tekstontleding gaat doen: wat een troosteloze ellende, ik wil helemaal niet weten hoe vaak Brouwers teksten uit zijn zogenaamde "Oerboek" in andere boeken heeft gebruikt en dat Vandenbroucke nog nader onderzoek wil laten doen naar sommige teksten: het interesseert me niet, het maakt lezen tot een onplezierige bezigheid.

Loyaliteit

Vorige week was het weer een keer zo ver: ik moest een Amerikaan bijpunten over het ‘dappere’ gedrag van het Nederlandse volk tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ik had een nieuw argument: “Dacht je nu echt dat een volk, waarvan op dit moment, volgens een opiniepeiling, bijna een vijfde deel op een rascistische partij zou stemmen, zich dapper gedragen heeft? Ik vind dat naief.” Hij noemde Anne Frank. Ik vroeg hem en ik wist dat op het moment dat ik het vroeg, dat het een onmogelijke opgave was, mij een vooroorlogse Joodse burgemeester in Nederland te noemen. Hij keek me niet begrijpend aan. Ik gaf zelf het antwoord: “Die is er niet. De Engelse stad Coventry had bij het begin van de Eerste Wereldoorlog een in Duitsland geboren Joodse burgemeester, een Jood als burgemeester dat kon hier pas na de Tweede Werteldoorlog, klaarblijkelijk speelde in Nederland een soort loyaliteitskwestie, niet eens zo heel verschillend van degeen, die er nu door Wilders wordt aangezwengeld. Ik herinner me ook de voorzitter, en dit gaat dus niet over politiek, maar misschien toch eigenlijk wel, een voorzitter van een landelijke vereniging, die vond dat de vice-voorzitter hem niet kon opvolgen omdat deze Jood was.”
“Maar Anne Frank?”, probeerde hij opnieuw. “Ik doe niets aan haar af, maar ik denk toch dat zij misbruikt wordt als uithangbord voor het goede gedrag van Nederlanders, niet alleen binnen de grenzen van dit land, maar ook en misschien vooral daar buiten. Er zijn tientallen gemeenten met een Anne Frankstraat, een Anne Franklaan, een Anne Frankplein, terwijl geen van de weggevoerde Joden uit de eigen gemeente met een vernoeming wordt herdacht. Al is het maar met één straatnaam. Dat zou pas zoden aan de dijk zetten en ik zou er graag op een plaquette bij willen hebben door wie diegene eventueel is verraden, gearresteerd en vermoord.” Daarna bleef het lang stil.

Cuba: Familia Valera Miranda

Familia Valera Miranda met een door Compay Segundo (Francisco Repilado) gecomponeerd lied "Llora mi Nena". De toekijkende,
lachende mannen met hoeden in de video zijn v.l.n.r. Eliades Ochoa en Compay Segundo.
http://www.youtube.com/watch?v=IDGDFLeYsR0

Honds

Gelukkig blijken de hondenbaasjes net iets krankzinniger: links een hond gekleed voor St. Patricksday, rechts een hond als matador.

Hellekat

Ergens heb ik het idee dat je een hond, zonder bezwaar van zijn kant, een maf kostuum kunt aantrekken, maar dat je dat met een kat niet hoeft te proberen. Ik vergis me. Ook katten lenen zich voor deze idioterie. Nevenstaand kostuum heet "the cat from hell".

SUV's

Als de politie op grote bedragen aan geld in auto's gaat controleren, moet dat leiden tot afname van het aantal SUV's op de Nederlandse wegen, want bestuurders daarvan hebben veel geld nodig om te tanken.

New Budapest Orpheum Society

Uitzending over het Weense en Berlijnse cabaret j.l. met de "New Budapest Orpheum Society" zaterdagavond j.l. op de Concertzender gemist: u kunt de schade inhalen. Ga via Google naar zaterdagavond@vpro klik op het speakertje onder het portret van ethnomusicoloog Philip Bohlman, op de nieuwe bladzij staat in de rechter kolom het woord Audio daaronder kunt u door respectievelijk op uur 1, uur 2 en uur 3 de uitzending beluisteren.

Fietsen

Gister op de replica Dursley-Pedersen via Huizen, Blaricum, Eemnes, Baarn, Eemdijk, Bunschoten/Spakenburg, Hoogland naar Amersfoort, terug via Soest, Soestdijk, Baarn en Laren. Vooral de stukken langs de Wakkerendijk in Eemnes en tussen Eemdijk- Bunschoten/Spakenburg - Hoogland blijven prachtig. Vlakker kan het landschap niet en daar hou ik van: ver kunnnen zien. Maar de horizon van Hoogland is al verloederd. In de verte zie ik een veel te hoog gebouw , het staat, dichterbij gekomen, achter een aarden wal. Die aarden wal loopt langs een autoweg, die een fraaie weg met bomen aan beide kanten doorsnijdt. Waarom hebben ze de autoweg niet verzonken aangelegd, dat had geluidshinder en landschapsvernieling gescheeld. Het enige bankje, dat ik vind, kijkt uit op de autoweg in plaats van op de natuur. Wie verzint zoiets? Maar laat ik het over de vreugdevolle momenten hebben: veel kauwtjes driftig slepend met takken, futen, meerkoeten en heel wonderlijk zeker drie paartjes woerden, waarschijnlijk een tekort aan vrouwtjeseenden, denk ik dan.
Op de duur is, hoe goed bedacht ook, de Pedersen een vermoeiende fiets: je kunt je, tegende wind in, nauwelijks voorover buigem zoals je dat op een "normale" fiets gewoon bent te doen. De Pedersen is aan het eind van de 19e eeuw ontworpen rond het zadel om zo een comfortabeler fiets te maken, die poging is niet echt geslaagd , anders hadden alle fietsen er nu zo uitgezien.

Staat ter dekking

Uit een CD-aankondiging:
"De groepsnaam Ilanois, is een afleiding van de voornaam van het boegbeeld van de groep, Ilan Palstra. Zijn ouders gaven de volbloed Fries een Russisch-Joodse naam die ze vonden op de aftiteling van een film."

Snotaap

Jullie hebben al weer een schoftje niets van mij vernomen. Ik ben dan ook tijge raar komen te knoffelen. Ik was de buren in en toen kwam er zo’n snotaap op een skoeter diet mij van de sokken gijselde. Het was weer zo'n overkomeling van Pabe Wieringa, zijn wijf kraamt als een konijn, maar grootbringen gaat van ho maar. Dat is tegenwoordig schering en inslag, ze willen allegaar kinderen hebben, maar moeder moet al een baan. Zo komt van het grootbrengen niets te landen. Bij mijn buurlui gaat het krekt zo, het onvoeg heeft de tuin veranderd in een dongbult, waar de nakraam, want men kan het niet eens kinderen noemen, de hele dag omhijstert en omkrijt. Vader heeft nog geen een dag gewerkt, hij billigt wat om in de tuin, maar uiteindlijk komt hem geen donder uit de handen, omdat hij niks afmaakt. Met de kinderen gaat het krekt zo, wel op het wijf kruipen, maar van opvoeding heeft men geen brood gegeten.

Vrouw Ymkje Sinnema - Meindertsma

Ongerief

Ambtenaren van de gemeente Bussum die de op hun antwoordapparaat ingesproken boodschappen niet beantwoorden
Politie in de Gooi- en Vechtstreek die het normaal vindt dat kerkdiensten door geluidsoverlast worden verstoord
De theefirma Simon Levelt die emails niet beantwoordt
Idem dito de importeur van Dunhilltabak
Daar staat tegenover de bewoner van de Amsterdamse Reynier Vinkeleskade die mij ongevraagd zijn telefoon leent omdat ik een huisnummer niet kan vinden
Het staat dus 4 - 1.

Vreemde Jeep

Een merkwaardig voormalig Zwitsers brandweerwagentje gefotografeerd in Ribeauvillé in de Elzas. Willys maakte, voor zover ik heb kunnen nagaan, tot 1965 de "forward control" Jeep, de carrosserie van deze auto werd in Lugano gemaakt.

Back home in Indiana

Louis Armstrong in 1959 in het Concertgebouw in Amsterdam. Ik zag de band, in een iets andere bezetiing, een paar jaar eerder in de Houtrusthallen in Den Haag.
http://www.youtube.com/watch?v=H2SI1LKtLs4

Morgenavond

"Gott, wie haisst, was hob ich gehört!
Der Landstrum wird organisiert
Soll iach zieg'n hionaus in's Feld,
Dort wo mit Pulver geschossen wird!

Soll mich lassen gar erschiessen!
Puh! Wie komme iach dazu!
Soi was muss en' doch verdriessen,
Soll'n nur lassen mich in Ruh',

Iach will nix vom landsurm wissen,
Bleib' bei meiner Kalle z'haus,
Denn wenn die herüber schiessen,
Das halt e koscherer Jud nix aus.

Radiwidibum! Radiwidibum!
D'rum lassen's mich aus'n Landsturm aus!
Radiwidibum! Radiwidibum!
D'rum lassen's mich aus'n landsurm aus!"

Zo begint morgenavond de uitzending over het Berlijnse en Weense cabaret om twee minuten over negen op de Concertzender. Te beluisteren via de kabel of met een digitale ontvanger.

Berlijns en Weens cabaret

Stewart Figa van de New Budapest Orpheum Society in een programma van de Joodse Omroep over de geschiedenis van het Berlijnse en Weense cabaret in de jaren twintig en de vroege jaren dertig a.s. zaterdagavond van 21.02 tot 24.00 uur op de Concertzender. Samenstelling en presentatie: Wim Bloemendaal, productie: Rene de Rooij, technek: Bert Vervoorn.

Speelmanstraat 32 beneden

Mijn vader werd in 1902 geboren in wat de Joodse buurt genoemd kon worden in Leeuwarden. Hij kon er prachtig over vertellen, maar als ik hem vroeg sinds wanneer zijn voorouders in de stad woonachtig waren, dan bleef hij het antwoord schuldig. Ik heb het ver na zijn dood uitgezocht: de eerste voorouder, die zich in Leeuwarden vestigde, deed dat in 1700, afkomstig uit het Oostfriese Dornum, begon de man een "zoetwarenhandel". Een snoepwinkel. Maar ik wil het hier niet over genealogie hebben, ik vind het eigenlijk een vervelend soort wetenschap als ik er geen gezichten bij zie.
Thuis moet mijn vader het Leeuwarder dialect gesprokken hebben, doorspekt - al klinkt dat woord in dit verband merkwaardig - met flink wat jiddisj, mijn grootmoeder gebruikt in een brief, die ik van haar bewaar, in plaats van uitglijden "schleidern". Men was arm. De dochters van de overburen, de Cohens, hadden geen eigen bed, maar sliepen gescheiden door een plank in de bedstee, Cohen vertelde over de nachtelijke condities als volgt: "Rooske met de plank, Betteke met de plank." Cohen poetste schoenen voor het station. Als de gewone schooltijd was afgelopen ging mijn vader naar de Joodse school, klaarblijkelijk was dat soms heel vervelend en dus werden er jongens van de gewone school ingehuurd om veel lawaai te maken voor de vensters van de lokalen van de Joodse school, zodat er van les geven niet veel terecht kwam.

Les vijf is bewaard gebleven. Ik vond hem in het "Gebedenboek der Israeliëten voor het geheele jaar met nauwkeurige aanwijzingen der voorschriften bij de gebeden in de Nederlandsche taal" uit 1906. Veel interessanter is het feit dat mijn vader het gebedenboek als een soort agenda heeft gebruikt, zo weet ik dat hij op 8 october 1915 (7 Tisjrie 5676) "barmitswo" werd, er op 25 juni 1916 een buurtfeest was en hij nog geen veertien jaar oud in juli 1916 mee ging helpen de kost te verdienen, er staat "17 Juli 1916 Ik kom bij baas". Die zelfde Joodse jongen liet bij zijn dood zo'n 7000 boeken na.

Archief

Een foto, die waarschijnlijk in 1910 gemaakt is in de Speelmanstraat in Leeuwarden, op de een na achterste rij rechts staat met grote pet mijn vader, rechts van hem met een kind op haar arm mijn grootmoeder.

OY!HOO gemist?

Het muzikale verslag van het OY!HOO-festival j.l. zaterdagavond gemist? Ga naar http://www.vpro.nl, vervolgens naar sites en dan naar Zaterdagavond@VPRO (laatste kolom, een na laatste programma), klik daarna luidsprekertje naast bevat audio aan en op het volgende scherm onder Audio uur 1 aanklikken. Of gebruik deze link:
http://www.vpro.nl/programma/zaterdagavond/afleveringen/32325973/

De Leeuw

Wordt het niet tijd dat Paul de Leeuw ook de jubileumuitzendingen van Studio-Sport, het NOS-Journaal, Tien voor Taal, Vrije Geluiden, Tegenlicht, Radar, De leugen regeert, Triviant, Lingo, Twee voor twaalf, Per seconde wijzer, Andere tijden, Het uur van de wolf, Nova, Netwerk en Een vandaag gaat presenteren? Maar wat zeur ik? Waarom wachten op de jubilea? Waarom Nederland 1, 2 en 3 niet meteen omgedoopt in De Leeuw 1, 2 en 3?

Solexen

Pakes fiets was oersterk. Een ander vriendje, Rein de Vries, ging met zijn gezicht naar mij toe op het voorspatbord zitten en zette vervolgens zijn voeten op de pedalen, ik vouwde mijn benen naar achter en legde mijn voeten op de bagagedrager: Rein fietste door achteruit te trappen en ik stuurde: solexen noemden we dat, naar het populaire brommertje. We werden steeds beter, we solexten door de hele stad, meestal ging het goed, tot we besloten onze capriolen vanaf een heuveltje in de Prinsentuin uit te voeren, dat was onverstandig want we vlogen in volle vaart tegen een boom. Wij hadden schrammen, de fiets mankeerde niets.

Meteor

Mijn eerste fiets kreeg ik in 1948, het was de oude fiets van pake, die rond 1920 was aangeschaft. Het was geen bijzondere fiets, behalve misschien de spatborden, die in het midden met een strook van een centimeter breed twee millimeter hoger waren. Aan beide zijden van die verhoging kwam de registratie te staan van een Gloster Meteor, Nederlands eerste straaljager. Op het spatbord van mijn fiets kwam Y9-1. Het spatbord van mijn vriendje, Wim Dolstra, kreeg Y9-7. We posteerden mijn zusje op een putdeksel in de straat en reden vervolgens rakelings langs haar, dat waren imitatieduikvluchten. We moeten daar goed in geweest zijn, want mijn zusje werd geen keer geraakt. Met dezelfde "Gloster Meteors" reden we naar de vliegbasis Leeuwarden, die trouwens ook nog in gebruik was als burgervliegveld voor de binnenlandse lijndienst naar Schiphol. De KLM vloog met tweemotorige tweedekkers gebouwd door De Havilland: Dominies. Aan militaire toestellen was er veel meer de te zien, al moet ik toegeven dat ik veel vergeten ben. Maar de namen Anson, Auster, Oxford en de sporadische Firefly zeggen me nog steeds iets. Als er iets misging op de basis, een vliegtuig bijvoorbeeld naast de baan belandde, belde ik de krant en kreeg ik een kwartje tipgeld. Op zeker moment vond ik dat, ik mijn journalistieke activiteiten uit kon breiden en belde zelf de persdienst van de basis, maar met mijn nog ongewisselde jongensstem had ik geen succes.
Het waren de dagen van Flinterman, die ergens boven Ameland, met de Y9-7 een Nederlands snelheidsrecord vestigde.
Sinds een paar maanden weet ik dat Wim Dolstra overleden is, hij is zich zijn hele leven met vliegtuigen bezig blijven houden en ik heb nagelaten tijdig contact op te nemen, want hij zou exact weten op welke datum Flinterman dat record vestigde, hij zou mij precies kunnen vertellen welke vliegtuigen we destijds op de Leeuwarder vliegbasis zagen en waarom we onze Y9-registraties op onze fietsspatborden veranderden in die van het 4R-squadron.

Harvard

Herinner ik me die Lancasters? Nee, niet echt: ze vlogen veel te hoog, het enige, dat ik zag waren de witte strepen hoog in de lucht. Dat was een goed teken: ze vlogen naar Duitsland, naar de vijand: “in de mine-mine-maneschijn bombarderen wij Berlijn” was een liedje, dat gezongen werd. Pas later zag ik de vliegtuigen van dichtbij, maar ook dan kan ik me Lancaster niet herinneren. wel de Spitfire en vooral de Harvard, met het meest indrukwekkende geronk, dat ik ooit hoorde. Het was een trainer en dus altijd in een fraaie kleur geel. Oorspronkelijk heette hij Texan, maar in Engeland werd hij omgedoopt tot Harvard. Gebouwd door North American, een fameuze fabriek, waar ook de Mustang en Mitchell vandaan kwamen. Veel wat ik op Youtube vond is er opgezet door volk, dat vind dat ze het geluid van de Harvard dienen te overstemmen met willekeurig gekozen popmuziek, maar dit filmpje met drie stuntende Harvards mag er zijn.

Lancaster

Drie Avro (A.V. Roe & Co., Ltd.) Lancasters in maart 1945 boven Nederland. De Lancaster werd ontwikkeld uit de tweemotorige Manchester en kwam begin 1942 van de productielijn. Het was de enige zware bommenwerper van de RAF. In Canada werd tevens een transportversie gemaakt, de Lancastrian. Op de filmpjes opgenomen op het Kanaaleiland Guernsey een van de twee overgebleven vliegende Lancasters.
http://www.youtube.com/watch?v=mq1OKPzO8rk
http://www.youtube.com/watch?v=MhF8CnJVQPQ

Kokkola 2

Fagot

Oberlin Bassoon Quartet.
http://www.youtube.com/watch?v=2gXh83hNnWw

Kokkola

Gister met mijn echtgenote, Marga-Rina (grapje van schoonvader Cuyp, destijds bedrijfschemicus bij Planta, maar na de uitslag met gedwongen ontslag) teruggekeerd van een maand overwinteren in Finland; Marga-Rina en ik hebben nooit begrepen wat de zogenaamde pensionado's 's winters in Spanje zoeken, wat ze in Nederland de laatste jaren eveneens kunnen vinden: hoge temperaturen, dus wij gaan nu al enkele jaren naar Kokkola voor het ouderwetse wintergevoel, kennissen van ons gaan veertien dagen op wintersport naar Oostenrijk, waar niet alleen het dialect, de dansjes, de hoedjes, de glühwein, het apres-ski-gedoe ons tegenstaan, maar bovenal de behoefte om God te groeten, hetgeen wij, zowel in woord en geschrift, gaarne over laten aan Andries Knevel; in Kokkola verstaan Marga-Rina en ik de mensen niet, dat is uiterst plezierig en voorkomt veel onnodig gepraat, we halen de voedingsmiddelen in een lokale supermarkt en beperken daardoor elk contact met de Kokkolalokalen; dit jaar echter dreigde ons winterse oponthoud te worden verstoord, toen wij in de door ons bezochte supermarkt op de knäckebrödafdeling plotseling Nederlands hoorden spreken, Marga-Rina en ik voelden ons betrapt, vooral toen beide heren ogenblikkelijk met uitgestoken hand op ons afstevenden met de woorden: "Aha, ook Hollanders, wat leuk", heel even dacht ik mij als Belg of Zuidafrikaan te presenteren, maar ik weet waar dat toe leidt: onnozel gevlei, dat het Vlaams of Zuidafrikaans toch zulke fraaie talen zijn, veel grappiger dan het Nederlands en vooral veel meer to the point, dus ik zei redelijk lijzig; "Ja, leuk, wij komen al veertien jaar in Kokkola", in werkelijkheid zijn het er maar vier, maar ik heb geleerd dat je nieuwkomers het best kunt intimideren met enige overdrijving, de heren stelden zich voor als Martijn Amser en Onno Verkommeling van de "United Frisian Bakeries" uit het Friese Morra, op onderzoek naar een nieuw soort knäckebröd: krentenknäckebröd en suikerknäckebröd, op de markt te brengen als respectievelijk krintsjeknak en sukerknak, nu komt na drie dagen Kokkola elk knäckebröd me al de neus uit (en bakt Marga-Rina daarom van de twintig pond uit Nederland meegenomen tarwebloem iedere dag vers brood), dus konden we het gesprek gelukkig kort houden, we hebben de heren daarna nog slechts een maal ontmoet, waarbij ze vertelden ook de vervaardiging van olijfknäckebröd (oliifknak) en worstknäckebröd (woarsteknak) in overweging te zullen nemen; ze doen maar, beerenburgknäckebröd op de markt als widdofrouknak lijkt me ook een goede optie.

Drs. Barend-Otto ter Vloot, Steenwijkerwold

Nash

Het interieur van een Nash uit 1937. Ik heb een aantal jaren zo'n Nash gehad: drie versnellingen, waarbij je je in de hoogste tot 11km/u terug kon laten zakken. Starten ging als volgt: contactsleutel omdraaien en koppeling diep intrappen, want onder het koppelingspedaal zat de starknop, dat werd als een voordeel gezien, omdat je dan niet in een ingeschakelde versnelling startte. De ruitenwissers werkten op vaccuum en dat was uiterst onplezierig, omdat juist als je wat meer gas gaf bij inhalen, de ruitenwissers stopten.

Cabaret

Vandaag de uitzending van aanstaande zaterdag (Concertzender 21.02 - 24.00) in de definitieve steigers gezet. Opnamen van de New Budapest Orpheum Society gemaakt in New
York in september verleden jaar tijdens het OY!HOO-festival: Joods Cabaret uit de jaren twintig in Berlijn en Wenen.

Mnozil

De heren heten Thomas Gansch, Robert Rother, Roman Rindberger, Leonhard Paul, Gerhard Fusl, Zoltan Kiss en Wilfried Brandstotter en vormen samen de Weense brassband Mnozil. Opgericht in een koffiehuis in de Oostenrijkse hoofdstad in 1992. De heren zingen ook.

Motorfiets

Deze merkwaardige motorfiets met een 1-cylinder 500cc motor op slechts 1 rupsband werd in 1938 uitgevonden door J. Lehaitre in Parijs. Maximum snelheid 40 km/u. Toen ik jaren geleden een foto van het apparaat zag, dacht ik, er zit een stuur op, maar hoe stuur je het ding? Dat blijkt te kunnen door de rupsband iets te kantelen. Toch moet de draaicirkel enorm geweest zijn.

Zalvingskoffertje

(uit de Leeuwarder Courant)
Gelukkig heb ik alleen maar een platenkoffertje en voordat er verder misverstand ontstaat: de Heerenveense predikant is geen familie. Zo mesjogge zijn we nu ook weer niet.

Zaterdagavond 3

Meestergitarist Gary Lucas morgenavond in het verslag van het OY!HOO-festival met een deel van zijn begeleiding van de stomme film "Der Golem". Concertzender 21.02 - 24.00 uur.

Banjo

Vandemorgen kreeg ik een uitnoging van vrouw Beintema uit Mantgum, want zij wordt vijfentachtig. Nou, als ik ergens geen nocht aan heb dan is het aan een middagje met haar man Ate. Want Ate heeft toen hij zestig werd een banjo gekregen van de kinderen en daar pijlt hij algedurig zo’n dertig jaar op om. En in plaats van verjaardagen op te fleuren, vergrijmt hij ze door het zingen en spelen van Amerikaanske deuntsjes. Ik moet daar aankomende week vrijdag dus op af, maar ik denk, dat ik het maar afzeg omdat ik voor zulks niet in de stemming ben. Het slimste is dat vrouw Beintema, Wobkje voor de haren, meestentijds als ze twee glaasjes advokaat met slagroom op heeft, mee gaat zingen en na het derde glaasje, want zij is nogal van innnemen, ook gaat dansen, met de handen in de lucht. Ate roept dan: “Hop Wob!” en knijpt haar in het gat en zegt tegen de visite: “Zie, het oud mens eens een wille hebben.” Ik en de anderen hebben dan helendal geen wille, maar vorig jaar was Jarich Huitema, in de negentig, maar nog altijden zeer tuik, der ook en na een stijf kwartiertje Ate en Wobkje, heeft hij de bek opengescheurd met “Rolje, rolje wetterweagen” en toen was het gauw afgerend met de banjo.

Vrouw Ymkje Sinnema - Meindertsma, Rotsterhaule.

Arib

Wanneer mevrouw Arib, als lid van de Marokkaanse Raad voor de Mensenrechten, de Marokkaanse koning adviseert zou het niet onaardig zijn de koning eens te attenderen op 1. de onrechtmatige bezetting van de Westelijke Sahara door Marokko, 2. het niet uitvoeren van diverse resoluties van de Verenigde Naties betreffende de Westelijke Sahara door Marokko, 3. de erbarmelijke leefomstandigheden van vluchtelingen afkomstig uit de Westelijke Sahara in Algerijnse vluchtelingenkampen.

Voor de zeer feestelijke gelegenheid

A white dress that has little hands holding a bouquet of flowers that goes around the dogs neck and a vail that goes on the dogs head.
A black tuxedo that goes over the front paws and down the dogs back and also a top hat.

Zaterdagavond 2

Lorin Sklamberg, zanger en multi-instrumentalist van de Klezmatics, a.s. zaterdag in een verslag van het OY!HOO-festival op de Concertzender 21.02 - 24.00 uur.
http://www.youtube.com/watch?v=fD1YqnQP19w