Solexen

Pakes fiets was oersterk. Een ander vriendje, Rein de Vries, ging met zijn gezicht naar mij toe op het voorspatbord zitten en zette vervolgens zijn voeten op de pedalen, ik vouwde mijn benen naar achter en legde mijn voeten op de bagagedrager: Rein fietste door achteruit te trappen en ik stuurde: solexen noemden we dat, naar het populaire brommertje. We werden steeds beter, we solexten door de hele stad, meestal ging het goed, tot we besloten onze capriolen vanaf een heuveltje in de Prinsentuin uit te voeren, dat was onverstandig want we vlogen in volle vaart tegen een boom. Wij hadden schrammen, de fiets mankeerde niets.