Aan het eind van de jaren veertig en in de jaren vijftig heeft men her en der een aantal niet meer in gebruik zijnde vaarwegen dichtgegooid. Achteraf bekeken misschien niet zo’n wijs besluit, maar de auto regeerde en kreeg ruim baan. Momenteel zijn er gemeenten, die, nu de rotondekoorts is uitgewoed, naarstig op zoek zijn naar nieuwe projecten, waarbij het, lang geleden in de zandbak geleerde geschep, ook kan worden toegepast. Er verschijnen kneuterige watertjes en pseudopitoreske haventjes: kortom weg met de zakelijkheid en leve de vertrutting.
Maar het kan nog veel erger. Onder de rook van Peazens en Moddergat, in Frieslands noorden, is een oubollig stadje gebouwd met vakantiehuisjes, dat ik voor het gemak maar Kitschlawier zal noemen. Ik heb in mijn leven veel lelijks gezien op bouwkundig gebied, ik heb her en der het landschap door projectontwikkelaars zien verknoeien, omdat de politiek het niet wenste tegen te houden of kon tegenhouden. Maar in Friesland werkt de regionale overheid van harte mee en legt zelfs de eerste steen: ik ben sprakeloos.
