Harry Carney (1910 - 1974) heeft de baritonsaxofoon in de jazz op de kaart gezet. Hij speelde meer dan 45 jaar in het orkest van Duke Ellington, waar hij begon op altsaxofoon, daarnaast speelde hij clarinet en basclarinet. Op laatsgenoemd instrument horen we Carney in deze uitvoering van "Sophisticated Lady". Het is te verleidelijk de opnamen om de ontwikkeling van het Ellingtonorkest niet chronologisch te laten horen, daarom begin ik met een opname uit 1927: "Washington Wabble", een klein orkest met Bubber Miley en Louis Metcalf, trompet; Joe Nanton, trombone; Otto Hardwick sax; Harry Carney, clarinet en sax; Rudy Jackson, clarinet en sax; Duke Ellington, piano; Fred Guy, banjo, Wellman Braud, bas en Sonny Greer, drums. In januari 1928 staat nagenoeg hetzelfde orkest in de studio met "Jubilee Stomp", alleen Rudy Jackson is vervangen door Barney Bigard, eigenlijk heel kenmerkend voor het orkest van Ellington, de musici speelden er jaren in. Ik maak een sprong naar 1937 naar "Alabamy Home" met na 56 seconden een solo van Carney. In 1943 werd "It don't mean a thing" op een filmpje gezet, de violist is Cat Anderson. In 1953 was het orkest op tournee, ik heb "V.I.P.'s Boogie/Jam with Sam" op een elpee opgenomen in Pasadena, op YouTube is de Ellingtonband zes jaar later in Duitsland, de eerste solo is van Carney. Tenslotte "In a Mellow Tone", opnieuw gaat het nummer van start met Ellington en Carney, hun levenlang vrienden, na de dood van Ellingon zei Carney: "This is the worst day of my life. Without Duke I have nothing to live for." Vier maanden na de dood van Ellington stierf Carney.
