Midden jaren zeventig reed ik een Morris Minor, een “Traveller”, door een collega liefdevol “Engels landhuisje op wielen” genoemd. Ik heb de voor mijn lengte ongemakkelijke stoelen vervangen door de leren zetels van een Wolseley 15/50, dat was een fluitje van een cent want de gaten om die te bevestigen zaten al in de vloer en ik vermoed daaom dat beide auto’s op de dezelfde bodemplaat geconstrueerd werden. Het enige waar ik problemen mee had was het vullen van de armschokbrekers achter en toen ik erachter kwam dat Koni “gewone” schokbrekers maakte, die ik met behulp van hulpstukken kon installeren, was het pleit gauw beslist: de Minor kreeg voor en achter Koni’s en de rijeigenschappen gingen tegelijkertijd met sprongen vooruit.
Ik heb een paar jaar in de Minor gereden en hem daarna verkocht aan een binnenhuisarchitect uit San Diego. De man heeft er negen maanden mee door Europa getoerd en moest in Italië alleen een lagertje in de dynamo laten vervangen. Uiteindelijk heeft hij hem meegenomen naar de Verenigde Staten en is er mee van de Oostkust naar zijn huis in Californië gereden.
