In Latijns-Amerika is son het woord voor lied. Mexico, met zijn van streek tot streek verschillende cultuur, kent verschillende vormen van sones, een heel bekende is de huapango, net als de son jarocho, uit de buurt van Veracruz. Hier wordt een huapango door twee heren gezongen en gespeeld in een rumoerige cantina, maar de de huapango is dankzij de Mexicaanse componist José Pablo Moncayo (foto) ook naar de concertzaal gebracht. Er is onder 'serieuze' componisten uit landen, waar een duidelijke muzikale folklore bestaat, altijd een discussie geweest of hun werk beinvloed moest worden door die folklore, of dat ze aanluiting moest hebben met wat er internationaal compositorisch gebeurde. Die discussie vond bijvoorbeeld in de negentiende eeuw plaats in Rusland en in de twintigste eeuw in Spanje plaats. De in Guadalajara geboren Moncayo (1912 - 1958) koos duidelijk voor de eerste stroming: aansluiting bij de folklore van Mexico. Hij studeerde compositie bij Carlos Chavez in Mexico-Stad, terwijl hij zijn brood verdiende als jazzpianist.'Huapango' uit 1941 was zijn eerste symfonische werk. Deze in Berlijn gemaakte opname van het stuk heeft Placido Domingo(!) als dirigent. Wie op zoek is naar een CD met Montoya's 'Huapango' en geinteresseerd is in andere Mexicaanse componisten moet op zoek naar deel drie van de voortreffelijke serie Musica Mexicana (ASV Digital CD DCA 871).
