Ook deze kaart komt uit het albumpje met 's werelds tackiest postcards. Het woord tacky wordt in mijn woordenboek Engels - Nederlands vertaald met kleverig, niet helemaal droog, pikkerig, haveloos en slonzig, terwijl ik lullich zou willen gebruiken. Ik weet best dat het woord zo gespeld in onze taal niet bestaat, maar ter onderscheiding van lullig - lullig gedrag, lullig briefje - en dergelijke lijkt me de spelling met een ch op het eind zeer op de plaats. Terwijl ik deze regels schrijf realiseer ik me dat die spelling voor Engelstaligen het gevaar inhoudt dat ze het woord net als Chroetsjov, Chartoem en chazzer verkeerd gaan uitspreken en dat vervolgens hypercorrecte Nederlanders zulks ook gaan doen en het hebben over Kroetsjov, Kartoem en kazzer, waarover ik me dan weer vrolijk maak en op dit blog de draak steek met de eindredacteur van het blad van muizeschedelverzamelaars "Microcraniummagazine" die godspe schrijft, terwijl hij chotspe bedoelt. Waarna ik een aantal boze emails krijg van de voorzitter van het muizeschedelverzamelaarsgilde die zijn eindredacteur in bescherming wenst te nemen, hetgeen ik dan weer lullig met een g en niet met een ch vind.
Goed na deze kleine uiteenzetting, bekijken we de kaart en we zien een oudere dame onder een ietwat vervormde aardkloot met daaromheen een bandelier met potjes en flesjes. Die potjes en flesjes zijn de 57 variëteiten van de firma Heinz, want de dame achter de balie is receptioniste in het internationale hoofdkwartier van Heinz in Pittsburgh, Pennsylvania. Klaarblijkelijk werd zij in 1966 vervangen door een jongere collega want op het wereldwijde web vond ik onderstaande afbeelding. Tenzij de bovenste foto dezelfde dame toont in het jaar van verschijnen van het album met lulliche prentbriefkaarten, 23 jaar later.
